Album można zamawiać na oficjalnej stronie wytwórni Under the Top: www.underthetop.pl

Jednym z najtrudniejszych zadań stojących przed producentem szykującym album-kompilacjętracków różnych artystów na swoich podkładach, jest ukazanie wszechstronności i przekroju własnych skillsów, a zarazem zachowanie spójności i stworzenie wyjątkowego klimatu. Pete na SoulRaw bez wątpienia przedstawił różne producenckie oblicza i nadał całości tego surowego, podziemnego posmaku. Poznajemy go więc jako gościa, który dobrze czuje sięobcując z subtelnymi, ciętymi soulowymi samplami w „What You Love” z Ozay Moore’m aka Othello (pamiętacie bit J Dilli na tym samplu z The Stylistics?) czy „Power Is The Name” z Hassanem Mackey. Poznajemy go jako typa, który potrafi wysmażyć inspirowany szkołą Detroit ciężki, uliczny banger, w którym stopy kopią jak Chun-Li w Timberlandach („Undisputed Champs” z Guilty Simpsonem). Poznajemy go też wreszcie jako kogoś, kto z chęcią sięgnie po obskurny, oszczędny sampel i wyciśnie z niego absolutny max – patrz „Raw Talk” z AWARem czy „Rhymes On Random” z kapitalnym Oddisee.

W przeważającej części "SoulRaw" to jednak zbiór mocarnych bangerów, opartych na staroszkolnych, przybrudzonych perkusjach, co w dużej części dyktuje również tematykę kawałków i warstwę liryczną. Z kilkoma wyjątkami, na płycie znajdziemy więc praktycznie samo braggadacio oraz nawijki o ulicznej codzienności – hood shit. Oczywiście nawinięte stylowo, z pazurem, ale jednak rzadko dostarczające pamiętnych storytellingów czy zostających na długo w naszej pamięci wersów. Poza narzucony po części produkcją schemat wychodzi oczywiście jeden z najlepszych tekściarzy na niezależnej scenie – Supastition w  „Balance”.Bit, który większość MC’s wykorzystałaby pewnie do egocentrycznych przechwałek i niszczenia wack mc’s, staje się dla Supa płótnem dla refleksyjnego spojrzenia w głąb siebie i szczerego rozliczenia z własnymi słabościami. Słyszymy więc o momentach szczęścia rodzinnego, przeplatanych trudnymi chwilami, o pragnieniu utrzymywania częstszego kontaktu z matką, wątpliwościach co do ścieżki własnej kariery czy obawie przed starzeniem się. Kiedy Kam Moye wyznaje And yes I’ve been scarred but I damaged many hearts, I praised God but committed sins in the dark, czujemy, jak odsłania swoją duszę. Na tle całości lirycznie zdecydowanie wyróżnia się też przedostatni na płycie numer Dominique Larue „We Don’t Know”, w którym artystka opowiada o relacji z przyjacielem, który popełnił samobójstwo, nie pozostawiając żadnej wiadomości dla bliskich… Nie mogąca wypełnić tej pustki i wciąż słysząca głos zmarłego raperka stara się jakoś poradzić sobie ze stratą i zastanawia się, czemu ta historia musiała się tak skończyć. Niezmiernie klimatyczny podkład, oparty na spokojnych smyczkach i powolnie, rytmicznie uderzającej perkusji tworzy idealne tło dla osobistych wersów Dominique.

Świetnie zaprezentowali się również Oddisee ze swoim charakterystycznym flow i niezliczonymi gierkami słownymi, przeplatanymi życiowymi doświadczeniami w oszczędnym, ciętym „Rhymes on Random” ; Ozay Moore w traktującym o wartości wsparcia fanów „What You Love” i pięknie przewiniętym, mocarnym „Step Ford”; Hezekiah w stanowiącej definicję „wejścia z buta” petardzie „Dead or Alive”; Guilty we wspomnianym, detroitowskim „Undisputed Champs” czy Tek i Steele w może nie odkrywczym, ale bojowym, potężnym „Still S’N’W”. Trochę więcej spodziewałem się po numerze Blu, który wypadł oczywiście bardzo dobrze, ale jednak moim zdaniem najlepiej brzmi na bardziej introspektywnych, soulujących podkładach a’la „Below The Heavens”. Wielkie propsy należą się również Dj’owi Ace'owi za kozackie skrecze i cuty, wprowadzające lekko zapomniany w ostatnich latach element hip-hopu – DJ’ing.

Całościowo „SoulRaw” to bardzo solidny projekt na poziomie światowym, potwierdzający klasę, wyrobiony styl i nieprzeciętne umiejętności polskiego producenta. To także dobitny dowód na to, że sky’s the limit i nie ma znaczenia, skąd pochodzisz, a dokąd zmierzasz. Mając trochę doświadczenia w zakresie współpracy muzycznej z MC’s z USA, jestem w pozytywnym szoku, jak udało się SoulPete’owi ogarnąć tak mocny line up na swój projekt. Ogromne słowa uznania i gratulacje za pójście własną drogą, nie ograniczanie się do generującej wciąż zdecydowanie większe zainteresowanie nad Wisłą rodzimej sceny i godne reprezentowanie Polski za Oceanem. Ode mnie mocna czwórka z plusikiem.

Pod spodem wspomniane numery "Balance" Supastitiona, "Still S N W" Smif N Wessun i "We Don't Know" Dominique Larue.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20219","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20223","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20222","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Cut Addix" tworzy 8 kompozycji - zarówno klasycznych, jak i tych o nowoczesnym zabarwieniu. Za produkcję odpowiadają: Soulpete, Man of Few Words, K!ck Douglas, NNFOF, Bodziers i Młodzik. Każdy z nich nadał swojej kompozycji indywidualny sznyt doskonale współgrający ze ścieżkami skreczy i cutów. Za gramofonami, oprócz Ace'a stanęli także DJ-e: Danek, Noriz, VaZee, Ike oraz Falcon1. Jak na prawdziwie hip-hopowy projekt przystało, pojawili się tu również MC's - raperzy z kolektywu Rap Addix. Za brzmienie materiału odpowiada Studio Cyklon, natomiast oprawę graficzną, nawiązującą do serii winylowych battle-breaków wydawnictwa Thud Rumble, przygotowali Johnny Lemonade i Seba300. Album został wydany przy współpracy z Vibe2NES.

Tracklista "Cut Addix":
01. Introduction
02. Ace is back 
03. Modern warfare
04. Turntablist brothers (feat. DJ VaZee, DJ Noriz, DJ Danek, DJ Ike)
05. Classic
06. Represent represent (feat. DJ Falcon1)
07. Cut Addix (feat. Rap Addix)
08. In deep concentration

Produkcja: No Name Full of Fame (1,5), Man of Few Words, K!ck Douglas (2), Bodziers (3,4,6), Soulpete (7), Młodzik (8).

Gościnnie: DJ Danek, DJ Ike, DJ Noriz, DJ VaZee (4), DJ Falcon1 (6), Junes, LaikIke1, Kidd, Jeżozwierz (7).

Zamów CD "Cut Addix" na https://www.vibe2nes.pl/DjAce/

"Cut Addix" tworzyć będzie 8 kompozycji - zarówno klasycznych, jak i tych o nowoczesnym zabarwieniu. Za produkcję odpowiadają: Soulpete, Man of Few Words, K!ck Douglas, NNFOF, Bodziers i Młodzik. Każdy z nich nadał swojej kompozycji indywidualny sznyt doskonale współgrający ze ścieżkami skreczy i cutów. Za gramofonami, oprócz Ace'a stanęli też także DJ-e: Danek, Noriz, VaZee, Ike oraz Falcon1. Jak na prawdziwie hip-hopowy projekt przystało, pojawili się tu również MC, raperzy z kolektywu Rap Addix. Za brzmienie materiału odpowiada Studio Cyklon, natomiast oprawę graficzną, nawiązującą do serii winylowych battle-breaków wydawnictwa Thud Rumble, przygotowali Johnny Lemonade i Seba300.

Poniżej przedstawiamy tracklistę:
01. Introduction
02. Ace is back
03. Modern warfare
04. Turntablist brothers (feat. DJ VaZee, DJ Noriz, DJ Danek, DJ Ike)
05. Classic
06. Represent represent (feat. DJ Falcon1)
07. Cut Addix (feat. Rap Addix)
08. In deep concentration

Zamów

Tracklista:
1. Czynnik ludzki
2. Po drugiej stronie
3. Nierówności
4. Wszystko na temat
5. Naprawdę?
6. Hood Shit (Rap Addix remix)
7. Huragan Jeżosław
8. Nasze Osiedle Swoboda
9. Kaszpirowski (feat. Witek)
10. Destruction Derby
11. 9 maja
12. Gniazdo
13. Trueszczur (prod. Wezyr)
14. Nie zatrzymasz nas
15. Nagle
16. Podstawowe Instrukcje
17. Nocna zmiana (feat. Kot Kuler)

"Mixtape będzie wyjątkowym, bo dwupłytowym wydawnictwem. Pierwszy krążek składać się będzie z 16 nowych numerów nagranych na instrumentalach zagranicznych producentów plus bonus track "Trueszczur" na autorskim bicie Wezyra. Gościnnie Witek GWK, Kot Kuler oraz LaikIke1. Na drugim CD znajdą się blendy DJ Ace'a numerów Rap Addix (solowych i w grupie) z bitami Apollo Browna. Całość będzie hostowana przez członków R.A.!"

Tracklista: 
1. Czynnik ludzki 
2. Po drugiej stronie 
3. Nierówności 
4. Wszystko na temat 
5. Naprawdę? 
6. Hood Shit (Rap Addix remix) 
7. Huragan Jeżosław 
8. Nasze Osiedle Swoboda 
9. Kaszpirowski (feat. Witek) 
10. Destruction Derby 
11. 9 maja 
12. Gniazdo 
13. Trueszczur (prod. Wezyr)
14. Nie zatrzymasz nas 
15. Nagle 
16. Podstawowe Instrukcje 
17. Nocna zmiana (feat. Kot Kuler)

Zamów.

"Dj Ace'a chyba nie trzeba przedstawiać. Był z nami od samego początku (min. w "To Rap Addix" czy "To znowu Rap Addix") więc stało się to czego można było się spodziewać - ACE OFICJALNYM ADDIXEM! Siema Artur! Koniec opierdalania się. Zaczynamy prace - W SZEŚCIU - nad LP!" - napisali na swoim FB, załączając poniższy numer. Czekamy więc na LP - teraz już sekstetu Rap Addixów.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"8704","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Epka z SoulPetem wisiała w powietrzu od dłuższego czasu, a to co ukazywało się po drodze utwierdzało w przekonaniu, że będzie bardzo dobrze. Co prawda na bitach Świętego raper z Ochoty brzmiał niemal perfekcyjnie, tak jakby znalazł się w idealnym środowisku dla jego umiejętności, ale zmasowane, monumentalne niemal podkłady producenta z Lublina również wydawały się być dla niego dobrym gruntem. Tym bardziej, że Pete od wielu, wielu miesięcy prezentuję formę, która wydaje się potwierdzać słowa jego kumpli z Rap Addix, że jest producentem światowej klasy. Zupełnie poważnie myślę, że album Seana Price'a na jego podkładach mógłby wypaść lepiej niż jego ostatnia solówka, którą uważam za bardzo udaną. "RDS 220" za chwilę trafi do waszego audio. Przyjrzyjmy się tym siedmiu numerom z bliska, mimo że to trochę jak zaglądać w lufę Abramsa.

No i właśnie strzał z dużego kalibru w "Wiozę Się Pomału" dostajemy na dzieńdobry. To czego można było się spodziewać - w dobie rapu, któremu brakuje oddechu Jeż faktycznie nie plącze sylab, żeby brzmiały jak seria z uzi, raczej napierdala z grubej rury na dosyć prostej, ale adekwatnej w tym klimacie stylówie. SoulPete z kolei wygrywa życie, dostosowując swój styl do rapera. Wydaje się, że w mixie jest jeszcze więcej "dołu" niż zwykle, to gra jak puszczone z dna studni i z charczącym, "niedelikatnym" głosem rapera tworzy symbiozę niespotykaną w polskim rapie. To album militarny o mocnej sile odrzutu, nawet kiedy tematycznie na chwilę czołgi ustępują miejsca rozkminom człowieka w którego otoczeniu alkohol i alkoholizm są czymś najzupełniej poszechnym. Dzięki szczerości i swojskości przekmin Jeża "Marskawątra" jest drugim ciosem po którym większość będzie już zamroczona słaniać się na nogach.

Singlowe "Zombie", to temat przeruchany na sto sposobów, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Jeżozwierz równie dobrze mógłby nagrać kawałek o dupach albo hajsie i zrobiłby to w taki sposób, że nie byłoby w tym nic wtórnego. Podkład na nieco większym tempie, duszny i niepokojący, doskonale oddaje nastrój apokalipsy żywych trupów, których na codzień można spotkać na ulicach waszych miast. Mimo to całość, być może przez nazbyt toporne jak dla mnie akcenty, nie przemawia do mnie tak bardzo jak wspomniane wyżej dwa strzały w japę na dzień dobry. Druga zwrotka poprawia wrażenie, ale sam fakt, że ma co poprawiać jest na płytach Jeża nietypowy. "Guerra Sucia" i "Raw Shit" to próba zmierzenia się z inną rytmiką, która potwierdza, że mimo konserwatywnych poglądów na rap, Jeż nie jest twardogłowcem z zaślepkami na rozwój. Zresztą każdy kto słyszał "Kolczastego" wie o tym doskonale. Próba umiarkowanie udana. Jeż nie potyka się o bit lądując na glebie, czuje każde tempo, a jego nieidealny, brudny rap jest na swój sposób imponujący. Jednocześnie chwilami ma się wrażenie, że tak naprawdę na tej epce nie jest to do końca potrzebne i chciałoby się dostać zamiast tego dwie dodatkowe bomby pokroju "Abramsa". Zostawia trochę wrażenia, jakby autor chciał pokazać krytykowanym na albumie (nie tylko tym) "bujańcom", że kreatywność i nowoczesność to nie to samo. Jak dla mnie nie mniej kreatywny niż na tych nietypowych podziałach jest na klasycznych bangerach.

Jeśli powstają jakieś wątpliwości, fanom Jeża na pewno rozwieją je dwa ostatnie tracki - "Reaktor" i "Trylon" w którym gościnnie pojawiają się reprezentanci Rap Addix w znakomitej dyspozycji, w mojej opinii lepszej niż na niedawnej epce. "Reaktor" z niepokojącym, dreszczowcowym bitem i wersami w stylu "niewinni byliśmy gdzieś do czternastki", "byliśmy nieznośni, ale nikt nie żenił kosy", "odradzam kłapanie na dzielni pyskiem/ odrazę mam też dla dzielnych w ekipie" rapowane unikatowym, bardzo silnym głosem hartowanym przez alko i szlugi to coś czego nie powinno się analizować i rozkładać na czynniki pierwsze. To klimat, nastrój, budowanie napięcia, kreślenie obrazów...Wysoka półkaw kategorii świadomych zabiegów, zarówno wokalnych jak i lirycznych, wprowadzonych zupełnie naturalnie. W "Trylonie" natomiast cała kontrowersyjna ekipa Rap Addix pokazuje się chyba w pełnej krasie swoich możliwości. Tak jak ostatnio często miałem wrażenie, że Addixy stoją w cieniu Jeża, tak tutaj to Junes i Laik wysuwają się na pierwszy plan dając bardzo konkretne zwrotki. Oczywiście z ogromem technicznych i wokalnych usterek, na które w ich przypadku warto czasem przymykać oko.

Podsumowanie? Dla mnie świetna, bo charakterystyczna i niepodobna do niczego w polskim rapie epka na potężnych i dopasowanych do MC bitach. Nie można pominąć znakomitej roboty DJ'a Ace'a, który stał się ważnym elementem układanki pod tytułem "RDS 220" - jest obecny w większości tracków i brawa za to jak dobrze zrozumiał z jakim materiałem ma do czynienia. Żałuję trochę, że materiału nie jest więcej, bo dwa bardziej eksperymentalne tracki przez to ciążą na całości bardziej. Nawet gdyby to było kilka kolejnych "militarnych" granatów to ja to kupuję i nie narzekam, bo mamy do czynienia z unikatem. Jeśli lubicie "Wiozę Się Pomału (Abrams)" całość trzeba mieć na półce. Jeśli nie, to się nie zrozumiemy chyba. Tłusty, choć niewystarczający dla zgłodniałych takiego stylu kawał bardzo krwistego, wręcz surowego steka.

AWAR, Blu, Dominique Larue, Dj Ace , Finale, Guilty Simpson, Hassan Mackey, Hezekiah, Honors English, Journalist 103, Oddisee, Othello, PaceWon , Smif N Wessun, Supastition. To zestaw, który gwarantuje wysoki poziom. Kilka postaci jest bardziej anonimowych, ale jak się im przyjrzycie staje się jasne, że ta płyta sama w sobie jest życiowym sukcesem dla addixa rapu w Polsce. Oddisee? PaceWon? Supastition? Smif N Wessun? Duża rzecz się będzie działa, a z formą Pete'a... Czekamy! Pod spodem numer z Theory Hazit, który nie zmieścił się na krążku.

"Puzzle" to album na samplowanych bitach, w większości w niezbyt wyszukanych, ale wystarczająco bujających tempach. To płyta, gdzie możemy usłyszeć zarówno wersy o tym "jak jest dostać bełtem w niedzielę o 12" jak i zupełnie trzeźwe, przytomne refleksje i wnioski wysnute z własnych doświadczeń. To bardzo dobry krążek i jak dotąd jeden z poważniejszych kandydatów do debiutu roku.

Co chcecie usłyszeć od gościa debiutującego w wieku dwudziestu kilku lat na legalu? Przede wszystkim coś odróżni go od pozostałych. 2Sty zarówno w kwestii opowiadania swych anegdot, formułowania wniosków czy nawet artykulacji niektórych wersów jest w opór charakterystyczny. Ma flow, które potrafi naprawdę imponująco rozkręcić, ale zarazem jest w pełni świadom, że nie musi za każdym razem wyciskać max, kiedy w zupełności można wycisnąć tyle ile jest potrzeba. Ma niesamowity zmysł do robienia refrenów, dzięki czemu na materiale znajduje się mnóstwo numerów, które na koncertach będzie pewnie śpiewać cała sala, bo ich moc jest imponująca. Muzycznie album brzmi tak, że dobrze na półce odnajdzie się np. obok "Kilka Numerów O Czymś" Małpy. Mnóstwo bangerów, które porywają z miejsca, albo świdrują emocjami. To intensywny album, który przez większość materiału trzyma naprawdę wysoki poziom. No i to jest naprawdę świeże, co zresztą dowodzi, że nie potrzeba do tego robić nowoczesnego hip-hopu. Trzeba robić swój hip-hop i to właśnie zrobił 2Sty - szczerze, dowcipnie, słodko-gorzko... W efekcie bardzo przekonująco.

Błędy? Materiał nie jest zbyt spójny, również w samym aspekcie brzmieniowym. Całości nadaje to chwilami partyzancko-garażowego podziemnego brzmienia. Realizacja materiału nie stoi jeszcze na poziomie wysokiej klasy i da się to tutaj usłyszeć. Chwilami całość się trochę rozjeżdża, a jednak mimo wszystko nie niecierpliwi to, a w "Puzzle" bardzo łatwo wsiąknąć. 2Sty zrobił bardzo ważny krok w swojej karierze przenosząc naszą uwagę z jego skillów w blendowaniu i produkowaniu kawałków, na jego rap, który w ostatnim czasie rozwija się bardzo dynamicznie. Zabiera nas do swojego życia otwierając się bez gryzienia w język, ale też wrzucając skity z nagrań rozmów telefonicznych, albo dziwnych melanżowych akcji. 2Sty z uśmiechniętą japą, którego znacie z imprez pokazuje tutaj, że to tylko jedno oblicze jego muzyki, a jego ambicje sięgają dalej. Nie brakuje tutaj napierdolonej chamówy, ale jednocześnie sporo bardzo rzeczowych i trafnych obserwacji na temat związków, relacji, przyjaźni...

Materiał niesie dużo tracków, które na długo zostaną w naszej pamięci. Takie jest "Kontroluję Prędkość" z Karwanem i Bonsonem, "Życie To Dziwka" z potężnym refrenem i złotą pętlą w bicie, która kosi z ziemią. 2Sty już na tym albumie pokazuje co dzieje się, kiedy wbija się na południowe perkusje w "Stej Flaj". Czasami zdarza mu się za mocno rozluźnić albo zbytnio zaufać w swój wokalny skill, ale to czego nie umie na tym albumie znika w ogromie tego co już potrafi. Bardzo dobrze prezentują się goście, którzy w zdecydowanej większości dają pierwszorzędne zwrotki albo znakomite partie gramofonów. Materiał jest może trochę przeładowany, spadków formy niby nie jest wiele, ale za to mocno rzucają się w oczy. Ja nie miałem wielkiego problemu z ich zaakceptowaniem, bo ten materiał pokazuje tak wiele dobrego, że rozkminianie drobnych niedociągnięć mija się z celem. Tak czy inaczej materiał naprawdę pochłania i po zakończeniu zostawia w tobie chęć ponownego włączenia. 2Sty to silna osobowość, zabawny koleżka, którego warto słuchać nie tylko kiedy żartuje. Jest bardzo muzykalny i na legalny debiut przygotował chyba swój najważniejszy album o bardzo undergroundowym charakterze, ale zarazem z dużym potencjałem hitowym. Bardzo dużo dobrej roboty. Brawo.

"Stage Diving" miało być pchnięciem polskiego rapu w drugą dekadę XXI wieku, zerwaniem z konserwatywnym i anachronicznym spojrzeniem na tą muzykę i kolejnym otwarciem drzwi Prosto Label na nowe trendy w dzisiejszym hip-hopie. Poprzedzające materiał luźne numery pokazywały, że w przeciwieństwie do zdecydowanej większości polskich raperów, Solar i Białas naprawdę czują ten styl. Jak ostatecznie prezentuje się krążek?

Jest mocnym, wyrazistym i solidnym debiutem, który spełnia wiele oczekiwań, które się przed nim stawia. Duet nie uznaje żadnego status quo sceny, nie przyjmuje do wiadomości czyjejkolwiek nietykalności, jest świadom swoich umiejętności i lubi łamać bariery. Nie ma tu fałszywej skromności, za to sporo dystansu - zarówno do siebie samych, jak i rapowej sceny w kraju. To co dziwi, to fakt, że nowoczesność tego materiału wcale nie jest najbardziej wyróżniającą cechą i nie tylko otwierający materiał kąsek na bicie Kazzama hołduje tradycji. Zgodnie z oczekiwaniami natomiast dostajemy sporo utworów, które pokazują, że również w polskim rapie celem robienia muzyki może być dobra zabawa, że dowcip jest równie silną bronią jak gorzka ironia, której zresztą również tutaj nie brakuje. To co imponuje najbardziej i stanowi chyba największą wartość tekstowej strony materiału, to bardzo obrazowy i trafny obraz pozycji rapera na polskiej scenie. Najlepszy na krążku "Spacer Po Linie" ukazuje to najlepiej - poświęciliśmy wiele, a ryzyko jest olbrzymie, choć wszyscy myślą, że życie gwiazd stoi przed nami otworem. To w polskim rapie przerabiano wielokrotnie, ale Solar/Białas wnieśli do tej dyskusji coś nowego, a ich zwrotki są na tyle plastyczne i trafne, że zostają w głowie z miejsca.

"Stage Diving" pokazuje też, że praca Solara i Białasa jeszcze się nie zakończyła. Przykładem niech będzie "Upaść, Wstać", jeden z highlightów, przebojowy sztos, doskonały bit BobAir'a, idealnie pasujący do niego refren Danny'ego. Ostatnia zwrotka Solara to jedno z jego najlepszych wejść na płycie, ostatni dwuwers podobnie jak ten w którym pada "nade mną ludzie z łopatami, nikt nie trzyma liny/ proponują tylko wódkę, skurwysyny" wchodzą kozacko, ale jednocześnie zgrzyta się zębami słysząc "sto razy byłem na granicy jak Cieszyn". Takich zgrzytów jest niestety więcej. W tytułowym numerze ostatnie wejście z przyspieszeniami w co drugim wersie jest piekielnie nienaturalne, a zamknięcie "jedyne miejsce gdzie mogę się wyspać jest na waszych dłoniach" brzmi jak dosztukowane, nie brzmi zupełnie, jest wręcz nieco kompromitujące. "Zawsze Coś Jest Nie Tak" to dynamiczny numer, wypielęgnowane wersy, ale też nieodparte wrażenie, że TomB pierwszą ósemką zjadł im cały track luzem, który kontrastuje z lekką napinką gospodarzy, żeby dotrzymać kroku. W różnych miejscach tego materiału, czasem bardziej, a czasem mniej słychać, że raperzy muszą poświęcić jeszcze sporo uwagi kwestii artykulacji głosu, poszukiwania barwy i optymalnych akcentów, współpracy z mikrofonem, tym bardziej, że w obydwu przypadkach głos MC może być dla wielu słuchaczy ciężki do zaakceptowania. Dla mnie raczej nie jest, ale też nie da się nie zauważyć, że zarówno Solar jak i Białas, kiedy chcą wjechać z większym pazurem podnoszą głos co daje odwrotny efekt od zamierzonego i wprowadza trochę brzmieniowego chaosu, który nie jest wcale przyjemny w odbiorze i psuje zabawę.

Momenty, które stanowią o klasie materiału? Na pewno "SB Maffija" na arcysztosie Zbyla, które poprzez szeroką przewózkę nasuwa przyjemne skojarzenie z bezpardonowymi szlagierami RRX przeniesionymi w dzisiejsze realia. "Funky" swoją bezczelnością i bekowym, ale bardzo trafionym na tym bicie refrenem porywa z miejsca i buja jak należy. "Corolla Music" pokazuje, że chłopaki umieją wybrnąć z przeniesienia nowobogackich trendów ze Stanów na niskobudżetowe realia znad Wisły - dystans, ironia, dużo frajdy i zabawy z robienia muzyki. Niestety album jako całość jest nierówny - nie tylko zdarzają się słabsze numery, ale w skali kawałka poziom liryczny i techniczny bywa sinusoidą. Z jednej strony mamy bardzo mocne zwroty jak ta ostatnia Białasa w "Chcę Już Iść" (i większość pozostałych dotyczących relacji damsko-męskich), z drugiej takie, które przelatują i nie zostawiają nic jak chociażby otwarcie ""Mainstreamu". Docenić należy, że płyta jest bogata w treść - mamy świetne numery o związkach i rozstaniach, sporo wniosków z backstage'owych obserwacji, małe studium manipulacji ludzi przez ludzi i przede wszystkim wierny obraz życia rapera przed czasami prosperity. Obstawiam, że te czasy dla SB nadejdą, bo "Stage Diving" to materiał zdecydowanie powyżej przeciętnej, całkiem sprawne wprowadzenie nowych patentów z jednoczesnym zachowaniem polskiej perspektywy i dowód na to, że Solar i Białas mają szansę stać się ważnymi postaciami sceny. Bo scena potrzebuje takich raperów, którzy się nie pierdolą i robią wszystko po swojemu bez kalkulacji komu to przypraży, a komu nie. Album zostawia jednak z mieszanymi uczuciami. Czasem ma się wrażenie, że newschoolowe wkręty brzmiały lepiej w numerach z wzorowo prowadzonego profilu na YouTube, a na płycie jest więcej spiny co ostatecznie wychodzi na minus. Solar i Białas są zawzięci, utalentowani i mają szerokie spojrzenie, co sprawia, że kolejne rzeczy należy pilnie obserwować, ale też ich debiut w Prosto zostawia z małym niedosytem, choć nadal pozostaje ważną i obiektywnie dobrą pozycją wśród tegorocznych premier.