Wśród gości na "Anti-Hero" przekrój od legend do mniej znanych ksywek, wśród których m.in. BunB, Everlast, Madchild, IllBill i RasKass, Za produkcję odpowiadają czołowi beatmakerzy tacy jak Dj Premier, StatikSelektah czy Evidence. 

Materiał do tej pory promują klipy do numerów "Land of the Lost" i "Anti-Hero".

Tracklista:

1. Still Here
2. Anti-Hero feat. Bun B & Everlast
3. Life of a Drug Addict feat. Catero
4. Some Other Sh*t feat. Madchild & DJ Revolution
5. Apocalypse feat. Ill Bill & Nems
6. Land of the Lost
7. Bringing Much Terror feat. Chris Rivers
8. Blink Of An Eye feat. Ras Kass
9. Snakes feat. Sick Jaken & Jared Evan
10. The Demon's Peace
11. It Doesn't Matter
12. Blood In My Eyes feat.Ea$y Money
13. Comeback Story
14. Came A Long Way feat. Conway

"The House of Slaine". Brzmi znajomo? Otóż jest to materiał, który Slaine nagrał z Danny Boyem i DJ'em Lethalem - dwoma artystami, którzy niegdyś, wraz z Everlastem, tworzyli kultową ekipę House of Pain, znaną m.in. z ultrasztosu "Jump Around". Panowie z Domu Bólu nie raz i nie dwa odwoływali się do swych irlandzkich korzeni (choć DJ Lethal tak naprawdę pochodzi... z Łotwy).

Głównym producentem mixtape'u, dostępnego do odsłuchu poniżej, jest DJ Lethal. Miksem zajał się DJ Frank White. Gościnnie na trackach usłyszeć można m.in. Ill Billa, Apathy'ego, Termanology, czy Sick Jackena. Dodatkowym smaczkiem jest obecność klasycznych, bujających hitów House of Pain - m.in. "On Point"i "Top O' the Mornin' to Ya"... Check it out!

Tracklista "House of Slaine": 

1. House Of Slaine Intro
2. Rass Kass & Apollo Brown – Drink Irish feat. Slaine, Sick Jacken & Sean Price (Arcitype Remix)
3. Slaine – The Graveyard
4. Slaine – Only God Knows feat. Apathy
5. Interlude 1
6. Slaine – Getting High
7. La Coka Nostra – the Hard Way
8. House Of Pain – Put On Your Shit Kickers
9. Slaine – Back Against The Wall feat. Moroney & Rite Hook
10. Slaine – Aint A Crime 2015
11. Interlude 2
12. Slaine – Voices Of The Apocalypse
13. Slaine – House of Slaine Cypher feat. Divine Styler & Ryu
14. Slaine – Pissed It All Away
15. Slaine – Put Ya Head Out feat. Ill Bill
16. Madchild – Chainsaw feat. Slaine
17. Interlude 3
18. Slaine – Ghosts
19. House Of Pain – Beef Jerky
20. House Of Pain – Just Another Victim
21. STL GLD – Zombies feat. Slaine & Termanology
22. Slaine – Borrowed Time feat. Checkmark (Dj Frank White Remix)
23. House Of Pain – On Point
24. House Of Pain – Top O The Mornin To Ya
25. Slaine – 99 Bottles
26. Slaine – Sam Song feat. Mike McColgan
27. House Of Pain – Danny Boy
28. Outro

                                            [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"22316","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Ciekawostka: okładkę "TKOEE" projektował Skam2, raper i artysta, niegdyś nagrywający z m.in. z Raekwonem i Eminemem (pamiętacie wersy ze "Stana": I got a wall full of your posters and your pictures man/I even got the underground shit you did with Skam" ?)

Tracklista: 

1. No Handouts
2. Destroy Everything
3. Bobby Be Real (feat. Tech N9ne & Madchild) 
4. Dot Ave. (feat. Rite Hook)
5. Back Against The Wall (feat. Moroney & Rite Hook) 
6. Dopehead (feat. Jaysaun) 
7. Pissed it All Away
8. The Years
9. Hip Hop Dummy (feat. Apathy & Bishop Lamont)
10. Children of the Revolution (feat. Ill Bill) 
11. The Most Dangerous Drug in the World
12. Come Back Down (feat. Checkmark, Vinnie Paz & Regan Hartley) 
13. Zip Zero (feat. Reks & Termanology) 
14. Our Moment
15. Defiance

                                       [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16183","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Dziś Slaine zaprezentował światu kolejny, po "Bobby Be Real", singiel promujący nadchodzący krążek - "Children of the Revolution" z gościnnym udziałem szalonego Chorego Billa. Check it out! Oprócz tego, Slaine wrzucił małą zapowiedź wykręconego, mrocznego teledysku "Bobby Be Real", z gościnnymi zwrotkami Tecca Niny i Madchilda.

                                                [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16177","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                                [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16178","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Ledwie trzy lata dostaliśmy bardzo udany "100 Proof: The Hangover", ale od tamtego czasu muzyka Statika zdążyła wielu spowszednieć, żeby nie powiedzieć, że się znudzić. Przy takim ogromie muzyki można gdzieś zgubić jej świeżość. Przypomnijmy, że od "Hangovera" światło dzienne ujrzały płyty w ramach 1982 z Termem oraz we współpracy z Freewayem, Slainem, Freddie Foxxxem, Freddie Gibbsem, Action Bronsonem, Strong Arm Steady i Reksem. W większości są to pełne albumy.

"Extended Play" sprawia trochę wrażenie jakby nazwa była dyskretną sugestią. Płyta trwa prawie prawie godzinę i 5 minut, tymczasem materiału, który rzeczywiście trzyma poziom dyskografii Statika mamy może 35 minut. Dodajmy, że bity zdecydowanie nie są ani tak zaskakujące, ani tak zaraźliwe jak miało to miejsce na pierwszych krążkach. Dobre wrażenie zrobił pierwszy singiel "Bird's Eye View" w którym Rae, Bada$$ i Black Thought z The Roots zrobili sobie jamowy numer na świetnym poziomie. Szczególnie ten ostatni swoją zwrotką pokazywał, że nie starzeje się ani trochę. Gospelowy sampel chwytał z miejsca, perkusje dosyć standardowe, ale to wystarczyło przy takiej dyspozycji gości. Podobnie wygląda sytuacja z pozostałymi singlami - "21 & Over" z Seanem Pricem i Mac Millerem to bardzo fajny dynamiczny numer, ale robotę robią przede wszystkim znakomite zwrotki. "Game Break" z kolei dawało nam trochę atmosfery starych rozkminkowych bitów gospodarza, a Lecrae, Pos z De La Soul i Term zadbali o to, żeby ten vibe szedł w parze z odpowiednią treścią.

To jednak jedna strona medalu. Dużo tutaj dłużyzn i rozczarowań. Dużo sinusoidy - dla przykładu "East Coast" to numer w którym N.O.R.E. został zdewastowany przez zwrotkę Lil Fame'a, który tym razem nie tylko drze ryja, ale też opowiada historyjki z przeszłości. Bit brzmi jakby bardzo chciał być epokowym bangerem, ale w gruncie rzeczy trochę zawodzi. "Big City Of Dreams" z Troy Ave, Pushem, Mayhem Laurenem i AG Da Coronerem to coś jak prezentacja eastcoastowej przeciętności. "G'z and Hustlaz" Terma i Waisa P przyjemnie buja i ma fajny refren, ale zwrotki Waisa przewijałbym za każdym razem. Dużo tutaj też Ea$y Money, który potrafi złożyć wers w sposób w miarę przyzwoity, ale nadal pozostaje dużo gorszą wersją Termanology'ego. Zawodem okazał się też numer Reksa, Blu i Evidence'a. "Pinky Ring" Prodigy'ego mówi samo za siebie. Dużo się zmieniło od "Infamous" i "Hell On Earth".

"Extended Play" może niestety kandydować do miana najsłabszego w dyskografii, co nie znaczy jednak, że jest strasznie słaby. Jak wspomniałem jest gdzieś 35 minut dobrego materiału. "The Spark" w charakterze relaksującego jointa ze świetnym saksofonem działa aż miło. Boom-bapowe "Make Believe" z popisem flow Freddie Gibbsa brzmi fantastycznie, a "Funeral Season" w którym Statik bezbłędnie użył cutów z Jadakissa i bardzo znanego, ale nadal skutecznego sampla to też naprawdę dobra rzecz. Świetnie spisali się tutaj Joell Ortiz, Flatbush Zombies ze Smif-N-Wessun i JFK ze Strong Arm Steady na jednym z najlepszych bitów na płycie w świetnym "100 Stacks". Fani na pewno sami będą potrafili wybrać dla siebie łakome kąski, ale nie ukrywajmy, że materiał sprawia wrażenie, że Statik powinien trochę bardziej koncentrować się na jakości niż ilości.

Produkcją zdecydowanej większości materiału zajął się Lu Balz, kolejny newcomer, który dotąd nie miał okazji pokazać się zbyt szerokiemu gronu odbiorców. Kiedy ukazał się klip do otwierającego materiał "Evolution Of The Kid" zacząłem wiązać z tym albumem spore nadzieje. Niestety okazuje się, że niesłusznie. Charczący, groźny, pełen brutalnych i bezpardonowych wersów rap Slaine'a pozornie ma się dobrze i nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Podobnie w przypadku gości. Bity są OK (i tylko tyle), ale jako całość ten materiał jest nużący, wtórny i rozczarowujący. Nie ma tutaj miejsca dla wacków, ale nawet po kilkukrotnym odsłuchu żadna z ksywek nowych MC's z Bostonu nie zostaje w głowie, a kawałki, które chciałoby się puścić jeszcze raz można policzyć na palcach jednej ręki emerytowanego pracownika tartaku.

Po pierwsze - Slaine nie mówi na tej płycie niczego, czego byśmy wcześniej nie słyszeli. Większość tekstów jest o rodzinnym mieście, niestety w niespecjalnie oryginalnej odsłonie oraz o sytuacji Slaine'a w całym tym bajzlu. W sumie nie oczekiwało się niczego innego, ale w tym wszystkim brak jakiegokolwiek elementu zaskoczenia, świeżego spojrzenia, syntetycznego podejścia albo naturalistycznego detalu, który zostanie w głowie jak drzazga. "My heart is hard as a brick in a Boston projects" - ten wers brzmi jak motto całości, odmienione przez 17 sposobów w poszczególnych kawałkach. Posłuchamy trochę o narkotykach i whiskey w końskich dawkach, o trudnej młodości Slaine'a, o sytuacji na ulicach, ale wszystko napisane tak, jakby płomień w raperze dawno się już wypalił, a emceeing pozostał przyzwyczajeniem, a kolejna zwrotka była klepaniem tego samego w ten sam sposób.

Mamy kilka chlubnych momentów. "Rats Maze" na nerwowym, podszytym paranoiczną partią fortepianu bicie C-Lance'a to zdecydowanie najlepszy numer na albumie. "Coke Money Jones" na ogranym pianinowym patencie nie jest może super świeże, ale buja jak należy. Mroczne, pełne mglistego niepokoju, brzmiące bardzo surowo "Bible Pages" to jeden z niewielu momentów, które porywają uwagę z miejsca i każą wczuć się w klimat. Zamierzony plan czyli ukazanie nieznanych talentów z Bostonu również spalił na panewce. Nagromadzenie takiej kosmicznej ilości MC's na jednej płycie sprawiło, że wszystko zlewa się w jedno, a na dodatek bostoński sposób rapowania jest w swoim klasycznym ujęciu dosyć jednorodny co tylko potęguje ten efekt. Do tego jeszcze dochodzą takie kwiatki jak "Polaroid Picture" - wspominkowy track z bardzo plastyczną i udaną zwrotką Slaine'a zabity przez obrzydliwy popowy refren pasujący tutaj tak jak wokal Justina Timberlake'a na płytę Megadeth albo "Bad Guy", który chyba w zamierzeniu miał być odpowiedzią Slaine'a na nowoczesne trendy rapowania. Efekt jest taki, że rozkrok powoduje za przeproszeniem naderwanie wora. W dobie, kiedy ilość muzyki jest tak gigantyczna, nie daję tej płycie większych szans na więcej niż jedno odsłuchanie u większości zaciekawionych odbiorców. No może poza psychofanami LCK, ale myślę, że i ich płyta prędzej czy później zniecierpliwi. Słabiutko.

W powyższym filmiku wykorzystany został jeden z numerów, które znajdą się na "The Boston Project". Utwór nosi tytuł "Cocaine & Whiskey".

Tracklista:

1. Evolution of the Kid
2. Nothin' But Business (Feat. BR & V Knuckles)
3. Bloodthirsty (Feat. 357 & Phinelia)
4. Loyalty (Feat. Kali & Twice Thou)
5. Buildin' With Edo (Feat. Edo G)
6. Polaroid Picture (Feat. J The S, Dutch Rebelle & Cyrus Deshield)
7. Cocaine & Whiskey (Feat. Amadeus the Stampede & Moroney)
8. Zombie Land (Feat. Rite Hook)
9. Bible Pages (Feat. Big Kurt, Shizz Vicious, Lateb, Esoteric & Moroney)
10. Rats Maze (Feat. Newz and Lecks Get It On)
11. Coke Money Jones (Feat. Easy Money & Chilla Jones)
12. Bad Guy (Feat. Millyz & Smoke Bulga)
13. Something To Believe In (Feat. Lou Armstrong, Patrick Starr, Moroney & Blanco)
14. Back Where I'm From (Feat. Piff & Singapore)
15. The Fuckery Hotel ( Feat. Kali & Reks)
16. Faster Than Time (Feat. Dre Robinson & DL)
17. Hero (Feat. Jaysaun & Checkmark)

Jak widać na płycie zabraknie featuringów Vinniego Paza, Ill Billa i całej reszty gości, których można się było spodziewać. W zamian usłyszymy sporą ilość undergroundowych bostońskich raperów.

Po tylu latach, po tylu stratach... Po śmierci Camu Tao, po dołączeniu do grupy Tage'a i Jakkiego, po spektakularnym sukcesie RJ, wreszcie ukazał się kolejny czy może raczej pierwszy pełnoprawny album grupy, bo "Table Scraps" sami autorzy uznają za zbiór numerów, które trzeba było wydać, a nie spójną całość. "Legacy"  to rzeczy absolutnie wyjątkowa dla słuchacza przez fakt, że słyszalnie wyjątkowa i skrajnie ważna dla samych twórców. Tu Slug pojawia się obok Danny Browna, a Marco Polo z !llmindem produkują sobie obok Harry'ego Frauda i Jasona Rose'a. Słuchając tego materiału nie masz zielonego pojęcia czego spodziewać się za chwilę.

Słucham tego już naprawdę długo i im dłużej to trwa, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mózgiem tego projektu nie jest wcale RJD2 (łącznie 6 bitów), ale Copywrite. Raper, którego przez wiele lat nie doceniałem. Obdarzony bardzo mocnym, nieco podobnym w tonacji do Sluga głosem białas to przede wszystkim flow z nierdzewnej stali rozgrzanej do czerwoności - potrafi dopasować się do każdej formy w efekcie budując pomnik bez najmniejszej rysy. Moja znajomość dotychczasowej działalności C-Write'a nie jest wystarczająca, żebym mógł to oceniać, ale nawet jeśli to nie jest jego płyta życia, to z pewnością rapuje na niej jakby on sam chciał z niej taką uczynić - robi wszystko, ładuje pancze, zwierza się, morduje słabych MC's, chwyta za gardło, żeby za chwilę rozśmieszać. Na nowej płycie MHz Copywrite jest pierdolonym królem z Collumbus, bez kitu.

Świetnych raperów jest tu więcej. Widać, że to grupa nieco nadgryziona przez czas i ogrom rozczarowań niesionych z falą rapowego przemysłu, ale widać też, że wychowała się w czasach i w środowiskach gdzie hasło "be creative or get the fuck out" traktowano powaznie. Nie ma tu miejsca dla copycatów i lepiej być dziwakiem niż przeciętnym fajtłapą na byle-jakim bicie. Trzon stanowią Copy i Tage, którzy pokazują na co ich stać na tle znakomitych gości, którzy jednak nie są w stanie ich przyćmić. Dowód? Po dwóch tygodniach odsłuchów zorientowałem się, że na płycie pojawiają się Oh No i Blu. Jakki pojawia się rzadko, ale jego udział jest niezbędną dla smaku całości przyprawą, podobnie jak niepublikowane zwrotki Camu Tao - ten gość to dopiero był oryginałem. Czasem brzmi jakby miał problemy z kontrolowaniem swoich emocji i własnej ekspresji, ale powstaje z tegoś coś bez dwóch zdań wyjątkowego. Dla mnie np. "Spaceships" z Dannym Brownem na bicie Harry'ego Frauda jest za dalekim odlotem, ale mimo wszystko nawet gdybym mógł nie usunąłbym go z płyty, bo straciłby na tym jej jaskrawo-pstrokaty charakter łączący w sobie niemożliwe do pogodzenia sprzeczności i owocujący albumem, który zrazi do siebie połowę słuchaczy, a mimo to pozostanie wielki i na swój chory sposób wybitny. Wiem, że to co piszę brzmi dziwnie, ale włączcie ten album... On jest dziwny, ale w tym wypadku to jest atutem.

RJD2 nie ma już dawnej świeżości, choć nadal ma wyjątkowe brzmienie charakteryzujące tylko jego i niemożliwe do podrobienia nawet przez najbardziej wprawionych epigonów. Pochodzące z 1998 roku "Hindsight" brzmi bardziej "fresh" niż nowe "Four Player Mode" - bolesne do zniesienia, szarpiące nerwy i trochę niedorastające do poziomu dotychczasowego dorobku autora. "Outta Room"? Świetne, owszem, ale jeśli ktoś pamięta "Things Go Better" Soul Position (zespołu RJ i Blueprinta) od razu skojarzy podobieństwo i wkurzy się na powtarzanie patentów. Dużo lepiej wypada trójka bitów pierwotnego członka MHz, która znajduje się pod koniec albumu - "Satisfaction" to megapodkład idealnie zresztą dobrany dla współpracy Copywrite'a ze Slugiem z Atmo. Bardzo emocjonalne traktujące o stracie członka zespołu "Tero Smith" daje w muzyce nie mniej emocji niż w treści, a "Somewhere" to "natural born single", który nie daje utrzymać głowy bez ruchu w osi pionowej. Wisienką na szczycie tortu jest tu ten wokalny refren - nie mam pytań. Nie ujmując wiele wkładowi RJ Kohna muszę jednak przyznać, że wspomniany, charakterystyczny i różnorodny klimat materiału tworzą raczej zaproszeni producenci.

Nie wyobrażam sobie tej płyty bez otwierającego materiał gryzącym w ucho i zamęczającym głośniki syntetycznym basem "Accidentaly On Purpose" Roba Sterna. Nie próbujcie zrozumieć tego co napisałem - usłyszcie to. Wiem, że brzmi jakbym krytykował, ale jednocześnie bez tego numeru albumu moim zdaniem nie ma... Odrzucające i świetne zarazem. !llmind i Marco Polo wnoszą trochę klasycznego spojrzenia i ładnie równoważą album. J Rawls zazwyczaj kojarzony z podobnym brzmieniem jak wspomniane przed chwilą robi tym razem coś innego - dziwne, niepewne, podjeżdżające lekką psychodelą, do tego jeszcze potęgujące wrażenie przez specyficzny mix wokali. Najlepsze moim zdaniem na albumie "Addictionary" z Ill Billem i Slainem to rzecz za którą Stu Bangasowi należy się props jak stąd do Columbus. Ograniczone do minimum perkusje dają dużo przestrzeni wypełnionej dziwacznym, wywołującym niepokój motywem wwiercających się w przysadkę klawiszy w wysokiej tonacji... Crippy shit. Sprawdźcie to. Surock co prawda tylko nawiązuje do stylu RJ choć robi to w sposób więcej niż udany, ale już Jason Rose w "Mass Temple"? Epicka, wielowątkowa kompozycja kapitalnie łącząca się z tekstem bardziej pasuje do wysokobudżetowych produkcji niż undergroundowej legendy Midwestu. Na tej płycie dzieje się tyle, że chwilami ciężko nadążyć.

Legenda MHz doczekała się wreszcie punktu zwrotnego - pełnoprawnego albumu w bardzo udany sposób ukazującego specyfikę tej wykręconej grupy poukładanej z jakby niepasujacych do siebie klocków, które dopiero stojąc obok siebie zaczynają tworzyć coś przerastającego wyobraźnie przeciętnego słuchacza. "MHz Legacy" nie jest dla przeciętnych słuchaczy - od tego zacznijmy podsumowanie tej recenzji. Nie znaczy to wcale, że to rapowy odpowiednik sztuki współczesnej, którą rozumieją tylko Ci, którzy chcą przyjąc pozę odbiorcy z wyrobionym smakiem. Gdzie tam... Przecież więcej niż połowa numerów na tym albumie to klasyczne rapowe produkcje, a flow Copywrite'a i Tage'a, które na materiale dominują to nic wydziwionego, a raczej ładnie wpisującego się w tradycję hip-hopowej kultury. Wszystkim rządzi ta megaherzowa specyfika, którą naprawdę niełatwo ująć w słowach. Trudny album, ale zdecydowanie wart zaangażowania. Przede wszystkim wyjątkowy w zalewie tego zlewającego się w jedno ścierwa. Ode mnie bardzo mocna piątka i gwarancja wielokrotnych powrotów - nie do kawałków. Do najważniejszego momentu Legendy MHz.

Szedłem powoli ulicami w stronę centrum, wsłuchując się w muzykę. Album rozpoczął się zaskakująco spokojnie, z „pogrzebowymi” organami i samplem, w którym koleś gada, że tak naprawdę to my sami tworzymy swój wszechświat, nadając mu jego charakter. Fajny pomysł. Wsłuchiwałem się dalej w nawijkę Ill Billa i Slaine’a. Everlast musiał odejść z grupy z powodu choroby córki. Trochę szkoda – pamiętam, że na pierwszym albumie podobał mi się jego wokal, i rockowe zacięcie.  Ale z lekkim zaskoczeniem spostrzegłem, że to wcale nie przeszkadza pozostałym dwóm MC, którzy na majku zapieprzają aż miło. Im mniej, tym lepiej – tym razem to dwaj panowie (zamiast trzech) dyktują warunki, dając nam zajebiste, mroczne teksty i agresywną nawijkę lepszą niż na debiucie.
Coraz bardziej zaczęło mi się to podobać. Kolejne tracki po hipnotyzującym wstępie zaczęły być coraz bardziej epickie, brzmią bardziej… apokaliptycznie? Tak, to dobre słowo, roześmiałem się w duchu, mimowolnie sięgając za pazuchę i muskając rękojeść pistoletu.
Już niedaleko. Czwarty track – rozpoznaję ten styl. Każdy fan hip-hopu rozpozna vibe od Preemo. Pozwoliłem ciału się rozluźnić i trochę pogibać do bujającego beatu, podczas gdy Ill Bill wrzeszczał mi do ucha, bym nie wtrącał nosa w nie swoje sprawy. Piąty utwór to zaskakująco nijaki track z jakimiś elektronicznymi plumknięciami i Seanem Price’em. Zapaliłem fajkę. Lubię zajarać przed akcją, zrelaksować się, poobserwować chwilkę zwiewny dym, poczuć jego kąsanie w płucach. Że niby płacę za okropną śmierć, za raka płuc? I tak wszyscy umrzemy, dziewczynki i chłopcy, nawet nie wiemy, kiedy.
Dotarłem na miejsce. Rozległy plac, pośrodku malutka fontanna, wokół ludzie. Spieszący do pracy, wbici w garnitury, z nieodłącznymi neseserkami, niewolnicy wielkich korporacji. Uśmiechnięte, wiecznie plotkujące o niczym kobiety, kobietki i staruchy – niewolnice własnej próżności. Starzy. Młodzi. Głupi. Mądrzy. Dobrzy. Źli. Mrowisko w wersji makro. Dokańczając fajkę, pomyślałem o równości człowieka i o tym, jak bzdurny to koncept. Ludzie nigdy nie byli i nie będą sobie równi. Poza jednym momentem w życiu…
Czas zaczynać. Rzuciłem niedopałek i sięgnąłem po pistolet – na początek rozgrzewka. Chwyciłem za gnata i w tym momencie pomyślałem: „Zaraz, przecież masz słuchawki na uszach. A co, jeśli wezwą psy? Możesz ich nie usłyszeć…” Trochę racji w tym jest. Ale za bardzo podoba mi się ten album. Obiecałem sobie, że będę bardzo uważny.
Szósty track. Wzywa do bitwy (ten sampel, o cholera….). Pulsuje, wwierca się w głowę. Tak samo jak pierwszy nabój, który wystrzeliłem, wwiercił się w łeb jakiemuś kolesiowi w spodniach na kant. Nie słyszałem krzyków, zajęty byłem rozkoszowaniem się szkarłatną mgiełką, która powstawała z trafionych głów i innych części ciała. Moja własna gun-opera a la John Woo właśnie stawała się rzeczywistością, z La Coka Nostra jako soundtrackiem. Po „The Story Goes On” przywitał mnie „Letter to Ouisch”. Subtelny, hipnotyzujący głos kobiety i…. O, do diabła, co za beat! Niesamowite! Brzmi jak gitarowy koncert w piekle podczas złego tripu. Nie wytrzymałem. Zacząłem headbangować wściekle, chwyciłem ingrama i zacząłem rozpylać pestki we wszystkich kierunkach. Czerwień, czerwień, czerwień. Wszędzie czerwony, zupełnie jakbym ekranizował „Raining Blood” Slayera. Świat stał się nieskończonym szkarłatem, a ja pogrążałem się w amoku…
Zdołałem się opanować po chwili. Wokół mnie morze krwi. Fontanna wyglądała jak basen dla wampirów. W słuchawkach brzmiało „The Eyes of Santa Muerte”. Lekki folkowy sampel, z fantastyczną gitarką… La Santa Muerte patrzyła w tym momencie właśnie na mnie. Trudno mi powiedzieć, czy płacze, czy się cieszy. Popatrzyłem na ludzi, wrzeszczących, zagubionych, płaczących, rozpaczliwie zwiewających z placu. Nie martwcie się, pomyślałem. Pomyślcie o tym jako o wybawieniu od ziemskich trosk. Sięgnąłem po shotguna.
„Murder World”, „Coka Kings”, „.38 Revolver” – to dobre tracki, uznałem, ale jakoś nie zapadają szczególnie w pamięć. Produkcja na „Masters…” jest świetna, ale spostrzegłem, że niektóre tracki zlewają się ze sobą. Beaty w nich są zrobione jakby na jedno kopyto, z braku lepszego określenia. Trochę za bardzo brzmią w nich echa „Heavy Metal Kings” Ill Billa i Vinniego Paza oraz ostatniej płyty Jedi Mind Tricks, które samie w sobie nie są złe, ale też nie są tak dobre jak na przykład solówka Billa, „The Hour of Reprisal”. To było coś! Czemu Bill nie dał czegoś więcej od siebie?
Gdzieś mignął mi kogut policyjny. A więc już tu są. Załadowałem nowy magazynek i ukryłem się za jakimś murkiem. W uszach delikatnie sączyły się dźwięki „Malverde Market”. Kolejny znakomity track, ze świetnym tekstem i chwytającym za gardło klimatem. Nawet mnie ciarki przeszły, gdy słuchałem, co dzieci robią w Meksyku….
Ja tu gadu gadu, a tu z jednego radiowozu nagle zrobiły się dziesiątki. Armia funkcjonariuszy otoczyła plac, jeden z nich coś wrzeszczał przez megafon. Nie obchodziło mnie to, bo właśnie wszedł track tytułowy, kończący album. Absolutnie epicki, z fenomenalnie budującym napięcie beatem. Godna konkluzja bardzo dobrego albumu.
Załadowałem shotguna. Panowie policjanci, widzę, że panowie dzisiaj nerwowi? Proszę, troszkę ołowiu powinno pomóc. Obróciłem się, by wycelować i…
GAME OVER
Moja postać padła jak długa na ziemię. Wirtualny policjant podbiegł do niej i oddał jeszcze cztery strzały. Westchnąłem ciężko. A jednak nie byłem uważny. Znowu się nie udało. Ale przynajmniej urządziłem wcale niezłą rzeź, do tego przy zarąbistej muzie. Jak oceniam ten album? Lepszy od debiutu LCN, mroczniejszy, lepiej brzmiący jako całość. Hmmm…. Glina wystrzelił cztery razy, tak? Pasuje. A nawet dodam plusik. Cztery i pół w skali szkolnej.
Puk, puk. Do pokoju weszła mama. Na szczęście przytomnie wyłączyłem szybko grę i włączyłem Wikipedię na jakimś przypadkowym haśle.
- Wojtuś, obiad już na stole.
- Zaraz przyjdę.
- Kochanie, nie siedź długo przy komputerze.
- Nie będę, mamo.
Mama uśmiechnęła się ciepło.
- Jakie to szczęście, że ty używasz komputera do nauki, zamiast grać w te krwawe gry! Mówię ci, to stąd się biorą ci psychopaci…. Jak tak można, grać w grę o zabijaniu wszystkiego, co się rusza!