Na płycie gościnnie pojawiają się Styles P, Action Bronson oraz Lil Wayne. Odsłuch dostępny poniżej, a cały album możecie pobrać tutaj. 

Kilka dni temu 26-letni MC z Fresno sprezentował fanom natomiast nowiutką, 7-kawałkową EPkę nagraną wspólnie z uznanym kalifornijskim weteranem Alchemistem. Odsłuch i download całości, jak i okładka "The Ecology" w rozwinięciu.

Teraz pora na najnowszy track zatytułowany "El Wave". To zdecydowanie najprzyjemniejszy z trzech opublikowanych numerów. Produkcję Billy'ego Loman'a zastąpił tym razem duet Statik Selektah i Alchemist. Stworzyli mocno wyluzowany klimat, w którym odnalazła się trójka Term, Willie The Kid i Reks.

"Shut Up And Rap" zostanie wydane przez Bric Records. Na płycie znajdziemy 16 numerów. Oprócz wspomnianych już mc's usłyszymy również Lil Fame, Skyzoo, Torae i Slaine'a.

Utwór opiera się na bardzo krótkim, jedynie dopełnionym dłuższymi wstawkami w paru miejscach, samplu z kawalka Sofii Rotaru pt. "Ballad About Violins". Calość brzmi bardzo hipnotycznie i nieszablonowo. Idealnie zgrywa się to z szalonymi nawijkami obu panów i niemniej szalonym klipem złożonym z wycinków różnych popkulturowych odniesień.

Danny oczywiście musi nawiązywać do ćpania, a Q parafrazuje Ql' Dirty Bastarda i odnosi się do swojej przeszłości. Niby nic wielkiego, a efekt kozacki. Szkoda, że obydwaj nie złączyli swoich sił na "Oxymoron".

Tracklista:

1. “More Wins”
2. “Dr. Kimble”
3. “Byron G” f/ Domo Genesis & The Whooliganz (produced by Evidence)
4. “Legendary Mesh”
5. “No Hesitation” f/ Styles P
6. “Swimteam Rastas”
7. “Mums In The Garage” f/ Action Bronson
8. “See The Rich Man Play” f/ Roc Marciano
9. “Banging Sound” f/ Fashawn
10. “Step Masters”
11. “Tomorrow” f/ Rakka Iriscience & Blu
12. “Draw Something” f/ Oh No
13. “Buzzing Away”
14. “Just Step”

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7686","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"8169","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"430","width":"430"}}]]

Gościnnie pojawili się tutaj m.in. Action Bronson, Freeway, Earl Sweatshirt czy Vince Staples. Alchemist nie uznał tego chyba za poboczny projekt, ani nie nakarmił newcomera z Detroit byle odrzutami. Czego w skrócie spodziewać się po "My 1st Chemistry Set"? Hardkorowego rapu z jednego z najbardziej hardkorowych miejsc w USA i bardzo solidnej porcji podkładów spod utalentowanej łapy alchemika z Beverly Hills.

Gdyby Prodigy z Mobb Deep przyszedł na Świat trochę później i w miejscu, które dało tej planecie Eminema i J Dillę, prawdopodobnie nazywałby się Boldy James. Ciężko nie dostrzec podobieństw między tymi panami, szczególnie, że podkłady Ala Mamana są przecież dla Mr. H.N.I.C. środowiskiem naturalnym. Jednocześnie nie znaczy to, że to xero 1:1 i nie warto zawracać sobie nim głowy. Tego bym nie powiedział. Po pierwsze Boldy brzmi jak upgrade swojego starszego kolegi po fachu i zdecydowanie mniej u niego buraczanych potknięć - szczególnie, kiedy porównujemy z członkiem Mobb Deep A.D. 2013. Po drugie, w jego opowieściach słychać, że nie wyssał ich z palca, a jego street-stories przykuwają uwagę. "When chances were slim to none I was the skinniest one but kept the biggest gun/ In the hood I'm a boss cause I get it done". Może na papierze nie wygląda to super imponująco, wręcz nazbyt prosto, ale nawinięte nabiera klimatu, a Boldy potrafi zyskać i sympatię i uwagę. W swoim flow, które brzmi jak autentyczny głos ulicznego hustlera, cwaniaka, które pcha towar na rogu, ma coś takiego... Alchemist zwrócił na niego uwagę i nie ma w tym raczej przypadku.

Al z kolei nie zaskakuje. Daje nam bardzo równą porcję typowego dla siebie materiału z różnych szuflad swojego laboratorium, na szczęście tym razem bez nazbyt pojebańczych dziwactw. Z pewnością najmocniejszym punktem materiału jest singlowe "Moochie", follow-up do Big L'owego "Ebonics" na nastrojowym bicie, podkreślonym rzadkimi wwiercającymi się w łeb akordami, które nagle przeradzają się w chwytliwą, dynamiczną kanonadę, którą chce się uszłyszeć jeszcze raz i znowu. Sztosu jest jednak więcej. "Cobo Hall" od razu wskazuje, że będzie dobrze, ale kiedy wjeżdża ten niesamowity motyw pianina, a potem typowy alchemiczny bas wiadomo, że producent traktuje swojego nowego współpracownika najzupełniej poważnie. Jeden z najlepszych podkładów jaki zaserwował w ostatnich latach, a trochę ich było. Nie zawsze jest jednak mocno i mrocznie. Sporo tutaj wokalnych sampli i specyficznej (narkotycznej?) interpretacji kalifornijskiego słońca. "Consideration" przez swój hitowy potencjał, 80'sowy klawsz i dodatkowe wstawki dodające wszystkiemu mocy kojarzy się trochę ze "Scarfacem". "Traction" z Action Bronsonem to z kolei wynik tego co dzieje się, kiedy Alc wpada na "złotą pętlę". Bez dwóch zdań jest w formie. Nie szokuje, ale nadal cieszy swoją muzyką. I co ważne trzyma poziom i nie zalicza żadnej poważnej wpadki.

"My 1st Chemistry Set" dopadło nas z zaskoczenia i okazało się całkiem przyzwoitym materiałem, który dla fanów kalifornijskiego weterana produkcji z pewnością będzie łakomym kąskiem i fajnym zapoznaniem z talentem Boldy Jamesa. Szczególnie jeśli lubicie uliczny rap, dużo tematów związanych z handlem narkotykami, odzyskiwaniem należności i budowanie reputacji na ulicach, które jak wiadomo patrzą na ciebie zawsze. Flow Boldy'ego nie jest absolutnie żadnym rarytasem, ale jest wystarczające. Nawija luźno, jest pewny i nawet jak rzuca wers bez rymu robi to w taki sposób, że w niczym to nie przeszkadza. Dobrze się tego słucha. Nie jest to wielka bomba, materiał bez którego nie da się żyć, a podsumowanie roku będzie niepełne, ale całkiem fajny materiał. Dwa kawałki, które znajdziecie pod spodem to chyba dwa najlepsze momenty - palce lizać.

Gościnnie na płycie usłyszymy m.in. Iriscience'a z Dilated, Roca Marciano, Action Bronsona czy Domo Genesis. Pełna tracklista pod spodem.

Tracklista:

1.) “More Wins”
2.) “Dr. Kimble”
3.) “Byron G” f/ Domo Genesis & The Whooliganz (produced by Evidence)
4.) “Legendary Mesh”
5.) “No Hesitation” f/ Styles P
6.) “Swimteam Rastas”
7.) “Mums In The Garage” f/ Action Bronson
8.) “See The Rich Man Play” f/ Roc Marciano
9.) “Banging Sound” f/ Fashawn
10.) “Step Masters”
11.) “Tomorrow” f/ Rakka Iriscience & Blu
12.) “Draw Something” f/ Oh No
13.) “Buzzing Away”
14.) “Just Step”

Nowy album Ab-Soula jest już gotowy i trafił do mixu. Żeby nam się przyjemniej czekało Solo zaprezentował nowy numer zatytułowany "Dub Sac" wyprodukowany przez Tae Beats i Dave Free. Raper niedawno wściekł się na magazyn XXL, który umieścił Black Hippy na okładce podpisując ich jako "Kendrick Lamar & Black Hippy". Teraz postanowił udowodnić, że jest równorzędnym członkiem grupy. Jak mu wyszło oceńcie sami.

W trakcie Smoker's Club Tour Joey Bada$$ poznał się w Londynie z Maverick Sabrem. Nowa znajomość zaowocowała remixem pochodzącego z "Summer Knights" kawałka "My Yout". Nie to, żeby kawalek się diametralnie zmienił, ale faktycznie toastujący refren pasuje jak ulał.

Po kawałku z Organized Konfusion przyszedł czas na kolejny numer z "PA2: The Director's Cut". Marco Polo na potężnym bicie posadził czterech weteranów z różnych bajek. Obok siebie rapują tutaj Large Pro, Inspectah Deck, O.C. i Tragedy Khadafi. Ładny zestaw co? I niegorszy numer. Czekamy.

Alchemist we współpracy z designerem Dr. Romanelli szykuje nową linię ubraniową inspirowaną starymi kampaniami Coca-Coli. Przy okazji przygotował też muzyczny mix w którym gościnnie pojawia się Action Bronson. O tym, że współpraca tej dwójki zawsze zwiastuje coś dużego wiedzą nawet ci którzy nie słyszeli ich wspólnego materiału np. fani Mac Millera. Ponad 8 minut strasznego sztosu. Ten koleś to jest maszyna, studnia bez dna.

Na koniec siła ognia nowej szkoły. Skeme do spółki z zestawem zdolnych artystów z zachodniej strony Stanów zrobił numer promujący jego mixtape "Bare With Me". Na świetnej, prostej produkcji DJ'a Mustarda pokazali jak newschoolowe flow pięknie można połączyć z westcoastową tradycją. "Bounce That"!

01 BOLD
02 Consideration
03 Moochie
04 Traction f. Action Bronson
05 You Know
06 Surprise Party f. King Chip & Freeway
07 What’s The Word
08 Rappies f. Mafia Double Dee & Peechie Green
09 Cobo Hall
10 Give Me A Reason f. Vince Staples
11 400 Thousand
12 Reform School f. Earl Sweatshirt, Da$h & Domo Genesis
13 KY Jellybeans

Prodigy i Alchemist to duet, który nie zawodzi. Dlatego zapowiedź kolejnego wspólnego projektu zwiastowała nadzieje, że raper z Queens po ostatnich nienajlepszych produkcjach, dzięki swojemu przyjacielowi, na którego bitach bez wątpienia brzmi najlepiej, odkryje nowe inspiracje i wreszcie nagra dobry album. P przez ostatnie lata niewątpliwie przeżywał kryzys. Czy ten krążek okaże się przełomem na który czekają wszyscy fani? Czy Albert Jonson okazał się rapowym Albertem Einsteinem?

Cóż, na to pytanie odpowiedź jest raczej oczywista, album ten nie jest żadnym przełomowym dla rap gry. Jednak jest przełomowy dla samego autora. "Albert Einstein" to bez wątpienia najlepsza płyta P od czasu "Product Of The 80’s". Prodigy wreszcie brzmi, jakby chciało mu się rapować. Najwyraźniej duża w tym zasługa Alchemista. To właśnie na jego produkcjach obok bitów Havoca i Sid Roams P czuje się, jak ryba w wodzie, i słychać to w każdym numerze na płycie. Raper nie eksperymentuje, nie próbuje na siłę wpasować się w obecne trendy, jak to miało miejsce na zeszłorocznym "H.N.I.C. 3". Po prostu robi to, co potrafi najlepiej i to, w czym czuje się najlepiej. Nawet jego flow stało się odrobinę bardziej żywe, słychać to szczególnie w szybszych numerach jak np. 'R.I.P.'. Jeśli chodzi o teksty, również tu nastąpił drobny przełom. Co prawda P rapuje wciąż o tym samym, jednak nie przynudza. Jego rymy stały się trochę  ciekawsze, częściej zapadają w pamięć. Ponadto raper stara się nawiązywać do tytułu płyty, wplatając w wersy wyrazy mogące mieć swoje znaczenie zarówno w świecie naukowym, jak i tym ulicznym np. w numerze ‘Curb Ya Dog’ - “Cause I know how to write songs, got it down to a science / Sit at the periodic table with bosses / Break bread and drink while we discuss fortunes” lub w singlowym ‘Y.N.T.’ - „At the periodic table, countin' Benji's / Nobody talkin' to me, nobody takin' pictures”. Tematy kawałków, jak wspominałem wcześniej wydają się wtórne. W większości jest to bragga oraz ataki na hejterów i wyimaginowanych słabych MCs, przeplatane wersami o narkotykach, gangsterce, bogactwie, złotych łańcuchach i tym, jak życie Prodigy'ego jest lepsze niż wszystkich dookoła. Pojawia się też całkiem ciekawy i dość brutalny storytelling w kawałku „Confessions”.

Zdecydowanie lepszą stroną płyty jest warstwa muzyczna. Alchemist jest producentem dosyć nieprzewidywalnym. Zdarza mu się czasem wypuszczać hitowe produkcje, na przemian z nie dającymi się słuchać gniotami. Tym razem jednak jest świetnie po całości. Sample są krótko cięte, bity bardzo surowe, najczęściej słychać tylko dograny bas i bębny, bez dodatkowych aranżacji. Samplowany jest w większości funk, często z dodatkiem wokalu i słyszalnymi trzaskami i szumami. W niektórych kawałkach słychać, że jest to funk pochodzący gdzieś z rejonów Europy Wschodniej, co czyni je dodatkowo bardzo oryginalnymi. Wszystkie numery pasują do siebie, tworząc zwartą całość, dzięki czemu płyta muzycznie zachowuje niepowtarzalny klimat. Produkcje, mimo swojej prostoty i łatwych patentów zachwycają brzmieniem, co pokazuje niezwykły talent oraz umiejętność wynajdywania nietypowych dźwięków i melodii przez producenta.Alchemist odwalił kawał dobrej roboty. Najlepszą produkcją na płycie jest chyba singlowe ‘Give Em Hell’. Bardzo fajnym, wyróżniającym się numerem jest też ‘Bible Paper’ gdzie bit na początku nie wydaje się niczym nadzwyczajnym, po czym zmienia się w połowie i zupełnie niespodziewanie wchodzi petarda.

Goście całkiem umiejętnie wpasowują się w album, jest ich sporo, jednak nie przyćmiewają Prodigy'ego i nie dominują krążka.Najlepiej wypadają starzy sprawdzeni koledzy po fachu, czyli Raekwon i Havoc w kawałku ‘R.I.P.’, jest to chyba najlepszy numer z gościnnym udziałem na płycie. Roc Marciano brzmi trochę, jakby dukał swoją zwrotkę, natomiast Action Bronson zupełnie nie pasuje do bitu w numerze ‘The One’. Swoje pięć minut na mikrofonie ma też sam Alchemist, jednak jak wszyscy wiemy, nie jest on tak dobrym raperem, jak producentem, więc wypada tu dosyć przeciętnie.

W zapowiedzi albumu pisałem, że okładka wygląda jak zrobiona przez ziomka z bloku za 5 dolarów, jednak po przesłuchaniu płyty przekonałem się do niej. Muszę przyznać, że świetnie pasuje i oddaje klimat albumu. Na ogół klipy nie wchodzą w skład recenzji, jednak Prodigy od dawna wypuszcza tak beznadziejne teledyski, że nie da się tego oglądać. I niestety podobnie jest i tym razem. Obrazy do singli ‘Give Em Hell’, ‘Y.N.T.’ i ‘Dough Pildin’ są strasznie wtórne i wszystkie oparte na podobnym schemacie. Mobb Deep w sumie nigdy nie słynęli ze szczególnie ciekawych klipów, jednak to co teraz wychodzi od Prodigy'ego niestety nie nadaje się do oglądania. A szkoda, bo przy wreszcie dobrej płycie mogłoby się to zmienić.

„Every so often there comes a man who is able to see a universe in totally new way…”. Albert Jonson definitywnie nie jest Einsteinem mikrofonu i nie wniósł tą płytą niczego przełomowego do rap gry. Nie można też o nim powiedzieć, że jest raperem w super formie, w dzisiejszych czasach gdzie mamy dookoła tylu świetnych, nietuzinkowych MCs. Jednak brzmi dużo lepiej, niż jeszcze rok temu i widać duży postęp. P wraca do formy i ta płyta jest przełomem przede wszystkim dla niego. Einsteinem za to okazuje się być tu Alchemist. Produkcja jest świetna i tak jak w przypadku Sid Roams na „Product Of The 80’s” stanowi najmocniejszy punkt, decyduje o tym, że krążek jest dobry oraz mocno podciąga ocenę całego albumu. Dobra forma Prodigy'ego i świetne produkcje ALC – mocne 4.

Przy wsparciu ekipy Pro Era, ale też takich postaci jak Statik Selektah, DJ Premier, Alchemist czy Oddisee Bada$$ nagrał "Summer Knights". Materiał trwa łącznie 68 minut i przepełniony jest brzmieniem, które jako pierwsze nasuwa się gdy myślimy o stylu Nowego Jorku. Nie mówię tylko o stylu bitów, ale także sposobie nawijania, jamowej formule nagrywania wokali i posmaku amatorszczyzny, którego wielu byśmy nie wybaczyli, a u niego potrafi stanowić atut.

"Summer Knights" to przede wszystkim laidback, lenistwo i chillout. Nie znajdziecie tutaj raczej boom-bapowych bangerów, ani kawałków przy których sąsiedzi z dołu usłyszą jak skaczecie po pokoju. Muzycznie materiał to kilotony jazzowych sampli przeoranych przez producentów Pro Era - Chucka Strangersa, Kirk Knighta czy Lee Bannona, ale pozostali beatmakerzy z tymi najbardziej rozpoznawalnymi na czele również dopasowali się do stylistyki, sprawiając, że materiał jest bardzo spójny. Zarazem nie zlewa się i obok brooklyńskich rozkminkowców w klasycznej wersji dostaniemy tutaj też rzeczy inspirowane Jamajką ("My Yout") czy brudne garażowe podkłady stylizowane na starego RZA'ę ("47 Goons").

Wielu już oswoiło się z nieregularnym, czasem wręcz chaotycznym sposobem rapowania Joeya. Chwilami kojarzy się ze Steelem ze Smif-N-Wessun, kiedy próbuje toastować a robi to często - z Mad Lionem, a nieraz z MF Doomem. To co zaskakuje najbardziej to chyba teksty. Jego skojarzenia, nieszablonowe wersy, zaskakujące wnioski i pointy bywają imponujące. Absolutnie nie jest to intelektualista i mistrz dygresji, ale sposób w jaki układają się jego myśli jest świeży i zaskakujący. Nie brakuje tutaj oczywiście celebracji w stylu "Death Of YOLO" (jeden z moich faworytów) czy poruszających emocji jak w "#LongLiveSteelo" poświęconego Ś.P. Capital Steezowi. Oprócz tego oczwyiście dużo o paleniu bluntów, chillowaniu z ziomkami i koncertowaniu po Świecie.

To co cechuje ten materiał w pierwszej kolejności, to garażowa formuła, zwrotki nagrane na raz przez co miejscami słychać zawahanie w głosie czy chwilową utratę kontroli nad nawijką oraz bity, które brzmią jakby grano je z dna studni. Jeśli oczekujecie pełnego profesjonalizmu i sterylności "Summer Knights" nie stanie się waszym ulubionym krążkiem. Dla mnie daje to klimat trochę jak z przegrywanej czwarty raz taśmy. To zmienia odbiór, a w przypadku takiego charakteru muzyki, zmienia go raczej na plus. Jednocześnie nie uważam, że to materiał najwyższej klasy. Sporo tutaj dłużyzn, niemało przesadnego rozluźnienia i przewidywalności, a obcowanie z tym bałaganiarskim flow przez 68 minut to dla mnie trochę za dużo. Zdecydowanie warto posłuchać, ale jak dla mnie nie jest to rzecz, po którą sięgnę w pierwszej kolejności myśląc o Pro Era. Oczekiwania przed oficjalnym debiutem są duże, "Summer Knights" z pewnością zaspokoi apetyty na jakiś czas, ale nadchodzący album powinien być przynajmniej o poziom wyższy.

Ledwie trzy lata dostaliśmy bardzo udany "100 Proof: The Hangover", ale od tamtego czasu muzyka Statika zdążyła wielu spowszednieć, żeby nie powiedzieć, że się znudzić. Przy takim ogromie muzyki można gdzieś zgubić jej świeżość. Przypomnijmy, że od "Hangovera" światło dzienne ujrzały płyty w ramach 1982 z Termem oraz we współpracy z Freewayem, Slainem, Freddie Foxxxem, Freddie Gibbsem, Action Bronsonem, Strong Arm Steady i Reksem. W większości są to pełne albumy.

"Extended Play" sprawia trochę wrażenie jakby nazwa była dyskretną sugestią. Płyta trwa prawie prawie godzinę i 5 minut, tymczasem materiału, który rzeczywiście trzyma poziom dyskografii Statika mamy może 35 minut. Dodajmy, że bity zdecydowanie nie są ani tak zaskakujące, ani tak zaraźliwe jak miało to miejsce na pierwszych krążkach. Dobre wrażenie zrobił pierwszy singiel "Bird's Eye View" w którym Rae, Bada$$ i Black Thought z The Roots zrobili sobie jamowy numer na świetnym poziomie. Szczególnie ten ostatni swoją zwrotką pokazywał, że nie starzeje się ani trochę. Gospelowy sampel chwytał z miejsca, perkusje dosyć standardowe, ale to wystarczyło przy takiej dyspozycji gości. Podobnie wygląda sytuacja z pozostałymi singlami - "21 & Over" z Seanem Pricem i Mac Millerem to bardzo fajny dynamiczny numer, ale robotę robią przede wszystkim znakomite zwrotki. "Game Break" z kolei dawało nam trochę atmosfery starych rozkminkowych bitów gospodarza, a Lecrae, Pos z De La Soul i Term zadbali o to, żeby ten vibe szedł w parze z odpowiednią treścią.

To jednak jedna strona medalu. Dużo tutaj dłużyzn i rozczarowań. Dużo sinusoidy - dla przykładu "East Coast" to numer w którym N.O.R.E. został zdewastowany przez zwrotkę Lil Fame'a, który tym razem nie tylko drze ryja, ale też opowiada historyjki z przeszłości. Bit brzmi jakby bardzo chciał być epokowym bangerem, ale w gruncie rzeczy trochę zawodzi. "Big City Of Dreams" z Troy Ave, Pushem, Mayhem Laurenem i AG Da Coronerem to coś jak prezentacja eastcoastowej przeciętności. "G'z and Hustlaz" Terma i Waisa P przyjemnie buja i ma fajny refren, ale zwrotki Waisa przewijałbym za każdym razem. Dużo tutaj też Ea$y Money, który potrafi złożyć wers w sposób w miarę przyzwoity, ale nadal pozostaje dużo gorszą wersją Termanology'ego. Zawodem okazał się też numer Reksa, Blu i Evidence'a. "Pinky Ring" Prodigy'ego mówi samo za siebie. Dużo się zmieniło od "Infamous" i "Hell On Earth".

"Extended Play" może niestety kandydować do miana najsłabszego w dyskografii, co nie znaczy jednak, że jest strasznie słaby. Jak wspomniałem jest gdzieś 35 minut dobrego materiału. "The Spark" w charakterze relaksującego jointa ze świetnym saksofonem działa aż miło. Boom-bapowe "Make Believe" z popisem flow Freddie Gibbsa brzmi fantastycznie, a "Funeral Season" w którym Statik bezbłędnie użył cutów z Jadakissa i bardzo znanego, ale nadal skutecznego sampla to też naprawdę dobra rzecz. Świetnie spisali się tutaj Joell Ortiz, Flatbush Zombies ze Smif-N-Wessun i JFK ze Strong Arm Steady na jednym z najlepszych bitów na płycie w świetnym "100 Stacks". Fani na pewno sami będą potrafili wybrać dla siebie łakome kąski, ale nie ukrywajmy, że materiał sprawia wrażenie, że Statik powinien trochę bardziej koncentrować się na jakości niż ilości.

Pytany o różnice między albumami Miller mówi, że "Blue Slide Park" było bardziej skoncentrowane na dorastaniu w Pittsburghu, a drugi krążek to już bardziej spojrzenie z perspektywy kalifornijskich luksusowych mieszkań i bycia gwiazdą show w MTV. Jednocześnie dużo w tym wspominek i retrospekcji. Mylą się ci, którzy widzieliby w "Watching Movies With The Sound Off" album celebrujący prosperity i traktujący jak większość mainstreamowych płyt o samochodach, pieniądzach, laskach i narkotykach. Nie sposób tych tematów pominąć rzecz jasna, ale to nie o nie tutaj chodzi. Mac Miller jest zbyt bystry na takie spłycanie swojej muzyki.

Po pierwszym przesłuchaniu nie miałem wątpliwości, że to album lepszy od debiutu i nie mam ich nadal. "Watching Movies With The Sound Off" to krążek na którym Mac z dzieciaka, któremu wszystko wolno zmienił się w dzieciaka, który zdał sobie sprawę, że to co osiągnął wcale nie jest tak piękne jak mu się wydawało. Amerykańscy recenzenci starają się mocno przekonać nas, że stał się piewcą postmodernistycznej filozofii i faktycznie da się znaleźć jej elementy w potwornie chaotycznym labiryncie skomplikowanych myśli kryjących się w tej młodej głowie. W "Red Dot Music" z Action Bronsonem nawija "It must be the drugs makes us thinking crazy shit" i płyta rzeczywiście sprawia wrażenie ciężkiego naroktycznego przelotu, podkreślonego jeszcze charakterem samej muzyki, która brzmi jak zestaw mocno trippujących kompozycji ładnie zgrywających się z tekstami.

Mac Miller ma bardzo duży zasób słownictwa i używa go świadomie, w taki sposób, że potwierdza swoją inteligencję. Przy tym wers "intelligent but we're going stupid" jest bardzo trafny. Miesza się tutaj depresja człowieka sukcesu ujęta w bardzo celnych refleksjach z zapisem hedonistycznych igraszek gówniarza, który z pomocą olbrzymiego hajsu zerwał się z łańcucha. Ma predyspozycje zarówno, żeby pisać takie linijki jak "if Mars is the farthest that man has set his target/ Then I don't know why I even started" czy "I'm nasty, I never shower, go sleep on a bed of flowers/ Not into this conversation, I've been in my head for hours" jak i zaplątać się w swoich myślach czy przelecieć zwrotkę z której w głowie nie zostaje nic. Idealnym reprezentantem lirycznej strony tego materiału jest "I Am What I Am (Killin' Time)", który pokazuje w pełni skomplikowaną osobowość rapera i jest chyba najlepszym trackiem na całym materiale.

Muzycznie jest ciekawie, różnorodnie i świeżo. Wers z singlowego "S.D.S." na bicie Flying Lotusa "All your songs are sixteen's and a hook/ We're here to reinvent music, it's time for the revolution" można traktować poważnie. Miller pasuje do współczesnych trendów, ale jednocześnie słychać, że jest poszukiwaczem. Materiał jest trochę jak kalejdoskop, ale nie rozjeżdża się na różne na strony, trzyma spójny klimat i tworzy ciekawą całość. Chwilami jednak bezsprzecznie muli, m.in. już na samym początku przy "Star Room" czy później przy "I'm Not Real" z Earlem Sweatshirtem (choć to akurat bardziej wina zblazowanego i spitchowanego w dół Millera niż bitu). Z drugiej strony mamy świeżość w czystej postaci jak np. "Avian", który swoją rytmiką rozmontowuje z miejsca, a refren dzięki prostej, ale naprawdę "nowej" perkusji robi robotę, aż miło. Wspomniany "S.D.S." też do schematycznych nie należy, a głębokie Casinowe motywy mieszają się tutaj z superbrzmieniem prosto z niezawodnego ID Labs w "Someone Like You". Do tego dochodzi bardzo dobrze zaśpiewane "Objects In The Mirror" Pharrella, które jest jednym z najlepszych lovesongów w amerykańskim rapie ostatnich lat. To nie koniec. Mamy klasyczny sztos Alchemista w rewelacyjnym "Red Dot Music", mały poradnik jak rapować na trapach w "Watching Movies" i jeden z moich faworytów - poświęcony zmarłemu ziomkowi "REMember" wyprodukowany przez gospodarza A.K.A. Larry Fishermana.

Niby ciężko się przy tej płycie nudzić z drugiej przez spowolnione bluntami i kodeiną flow nieraz łatwo zasnąć. Dodatkowo specyfiki psychoaktywne pojawiają się tutaj już nie jako sposób na zabawę, a raczej jako uśmierzacz bólu, co każe mojemu rozsądkowi martwić się o dalszy rozwój sytuacji młodego MC. Mac Miller zrobił naprawdę dobry album, może troszkę zbyt wkręcony w slow motion, ale zarazem niezwykle świeży, oryginalny i autorski. Zdecydowanie warto, dla mnie najmocniejsza pozycja z 18th June Trio - płyt które ukazały się tego dnia (oprócz Millera wydali wtedy J. Cole i Kanye West), zarazem nie pozbawiona wad. Bez wątpienia natomiast najlepsza w dorobku reprezentanta Pittsburgha i potwierdzająca jego artystyczny rozwój i olbrzymi potencjał - nie tylko muzyczny, ale też intelektualny, co w dzisiejszym mainstreamie z USA nie jest zbyt częste.

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?

 "Fuck being humble, I'm better than everybody" - tak w tracku "Straight Music" powie wam sam Ruckuss. Nie muszę chyba pisać, że Sean Price ma swoje flow, charakterystyczny sposób poruszania po bicie i głos. Napiszę, że wszystkie swoje atuty trzyma przy sobie nadal i jak dla mnie absolutnie ma prawo do rzucania nieskormnych wersów w dowolnej ilości. Uwielbiam zresztą jak to robi traktując MC's trochę jak w ogarniętej przy wsparciu Red Bulla rap-klinice... Kto widział ten wie, że miły dla nich nie był. To czego wielu fanów obawiało się najbardziej to sposobu w jaki Price dobierze bity i już po premierze dało się słyszeć wiele głosów, że bity dobrano źle. Czy faktycznie?

Chwilami być może tak. Ja np. nie jestem fanem ostatnich dokonań Alchemista, ale tutaj "Genesis Of The Omega" to jeden z najbardziej morderczych bangerów tego roku, a impet z jakim "Mic Tyson" wjeżdża na twoje głośniki jest niemożliwy do porównania z czymkolwiek innym, ale już drugi numer - "Bar-Barian", gdzie Alchemist sampluje bodajże Budkę Suflera praktycznie bez żadnej perkusji i wpuszczając na to Rucka?! Dla jego zwrotek i zagrywek chce się słuchać ("niggas call it purple... what the fuck you mean?"), ale nie jest to na pewno dobry bit dla takich zwrotek. Generalnie jednak ALC zasługuje na pochwałę. Na cztery bity z trzema naprawdę trafił - dziwnie pocięte, ale w jakiś sposób fascynujące właśnie przez to "Bully Rap" i jeden z najlepszych tracków na albumie - "STFU2" to bardzo mocne atuty "Mica Tysona".

"Mic Tyson" to jednak nie tylko sławny członek Soul Assasins, ale też np. AMP, anonimowy dla mnie producent, który mocno ukazuje swoje inspiracje Premierem, ale koniec końców z "Pyrex" wyszedł naprawdę kapitalny numer. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku niejakiego Woola, który stawiając na epicki motyw w "Price & Shining Armor" rozłożył mnie na łopatki. W numerze świetnie pasuje zresztą Ruste Juxxx, który tutaj dla mnie brzmi lepiej niż na jego własnych projektach.  Postaciami anonimowymi dla fanów niezależnego rapu z obozu Duck Down i nie tylko nie będą na pewno Eric G i Khrysis - obydwaj zdecydowanie w formie. Po płycie z Buckshotem trochę obawiałem się jak spisze się 9th Wonder, a ten tutaj wyczuł klimat dużo lepiej. Mocna perkusja i ciekawy wokalny motyw odmienny od tych już mocno przez 9tha przerobionych. "Straight Music" to trafiona i dobrze "wmontowana" w ten album rzecz.

Nie przekonuje mnie osobiście numer "BBQ Sauce" z Pharoahe Monchem na bicie Evidence'a i Babu z Dilated Peoples. Ten syntetyczny klawisz kompletnie jak dla mnie nie przemawia, a bit nie niesie tak jak powinien. Zdecydowanie lepiej brzmi bit samego Eva w "By The Way" chociaż też nie jestem ostatecznie przekonany, czy nie można było wykombinować czegoś ciekawszego na zamknięcie takiego albumu. Dodatkowo dwa ostatnie podkłady Beat Butchera to raczej obniżenie wcześniejszego poziomu. "Battering Bars" na bardzo znanym samplu jest jeszcze ok, ale "The Hardest Nigga Out" to klasyczny przykład tego co dzieje się, kiedy autor bitu chce za bardzo.

W tym wszystkim najbardziej chodzi jednak o Seana Price'a, tak? Nie wprowadza do swojej dyskografii rewolucji, na dobrą sprawę mało zmienia w stosunku do poprzednich wydawnictw, ale wystarczy to, że robi swoje. Przecież nie musi nic zmieniać. Nie spieszy się, wbija swoje podwójne i potworne złośliwości pod adresem przeróżnych osób z pełnym przekonaniem o swojej wyjątkowości - w mojej opinii słusznym. Już samo otwarcie albumu "It goes Hanna Barbera barbarian/ Bar better than yours and your entourage, Sean bury them" wiele mówi o zawartości. Jeżeli czekaliście na dużo nowych, dobrych zwrotek Price'a będziecie bardzo szczęśliwi wchodząc w jego posiadanie. Oceniając całościowo jako album nawet pomimo paru bitów, których chętnie bym się stąd pozbył, uważam, że płyta zasługuje na piątkę z minusem. Może nie "the greatest rapper alive", ale wciąż zawodnik najwyższej ligi. A pod spodem jeszcze raz video do bonusowego tracka z płyty - "Haraam", żebyście nie przegapili, bo szkoda by było.

Dla przypomnienia pierwszy singiel, promujący wydawnictwo.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"970","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Domo Genesis nigdy nie był wybitnym zawodnikiem i pewnie też nigdy nim nie będzie. Ot, zwykły, solidny rzemieślnik, który uparcie dąży do tego by spełnić swoje marzenia. Marzenia, które łatwiej będzie mu zrealizować z uwagi na przynależność do Odd Future. Głównie przez wysyp "hipsterstwa" jakie nawiedziło świat w ostatnich latach Odd Future zyskało sobie sporą rzeszę fanów, a mimo mojej szczerej sympatii do tego kolektywu próżno tam szukać kogoś, kto może stanowić o sile rapu na lata. Ok, jest Earl, jednak niech chłopak najpierw wyda płytę po tym jak matka dała mu "ban na rap". Domo nigdy nie wyróżniał się w tym tłumie, był szarakiem, przytłoczonym przez charyzmę Tylera (podobnie jak cała reszta kolektywu). Jak wielkim zaskoczeniem było więc nawiązanie przez niego współpracy z Alchemistem i wydanie wspólnego mixtape? Przeogromne. Czy to wypaliło? Muszę przyznać, że wyszło "całkiem całkiem".

Dostaliśmy jedenaście numerów, wszystkie na autorskich bitach Alchemista, który odwalił kapitalną robotę, tworząc niezwykle klimatyczną układankę, która idealnie pasuje do samego Domo. Każdy dobrze wie jakie bity tworzy obecnie Alchemist, odbiegają one znacznie od tego co tworzył jeszcze kilka lat temu. To odskocznia od klimatów trueschoolu, porzucenie go na rzecz nowej fali rapu. Lekko undergroundowej, alternatywnej patrząc przez pryzmat obecnych trendów w mainstreamowym świecie. Momentami mamy około cloudrapowe klimaty, jak na przykład w numerze "Me and My Bitch", innym razem dostajemy zaś typowo OddFuture'owy klimat (tytułowe "No Idols", gdzie gościnnie usłyszymy Tylera). To nieco ponad pół godziny produkcji, która nas nie zanudzi, a wręcz przeciwnie - pozytywnie pobudzi i wyluzuje.

Sam Domo, jak już zresztą wspominałem to nie żaden geniusz mikrofonu. Na tej płycie prezentuje się i tak znacznie lepiej niż na wcześniejszych projektach. Jeśli śledzisz poczynania każdego z członków Odd Future na pewno dawno zauważyłeś, że każdy z nich z projektu na projekt skilluje i nie osiada na laurach. Domo to dobry przykład, dostał szansę pokazania się na bitach jednego z najlepszych producentów ostatnich lat i wypadł naprawdę okazale, Nie będę przesadnie słodził, bo nie o to tu chodzi. Doceniam jednak to, jak brzmi Domo w porównaniu z - na przykład projektem "Rolling Papers" z roku 2010. Każdy, kto słyszał obie produkcje wie o czym mówię.

Znajomość z Alchemistem pozwoliła Domo na otwarcie się na nowe dla siebie rejony. Gościnnie oprócz ziomków z Odd Future usłyszmy takich zawodników jak: Freddie Gibbs, Prodigy z Mobb Deep, SpaceGhostPurrp, czy Action Bronson. Każdy z nich zaprezentował się co najmniej dobrze i na pewno ani trochę nie zaniżył poziomu tego mixtape'u. Na uwagę zasługuje w szczególności Bronson, który swoją zwrotką w "Elimination Chamber" pokazał drzemiące w nim wielkie możliwości.

Wyobraź sobie, że łączysz klimat z "Pilot Talka" Curren$y'ego z szaleństwem prosto z Odd Future. Zastanawiasz się co wyjdzie? Odpal "No Idols", mixtape - zaskoczenie. Projekt, z którym nie wiązałem żadnych nadziei, a wypadł naprawdę zaskakująco dobrze. Domo Genesis czuje chemię z Alchemistem i według mnie powinni kontynuować tą współpracę. Dobrali się idealnie, stworzyli krótki, aczkolwiek cholernie klimatyczny projekt do którego odkąd miał premierę wracam często i chętnie. Wam również radzę, dobry materiał na "oswojenie się" i przekonanie się do Odd Future, czwórka z minusem.