Podczas pierwszej rundy miałem nieodparte wrażenie, że Metro podczas rzeźbienia bitów nosi koronę na głowie, bo rzeczywiście całość brzmi po królewsku: charakterystyczne sample, pulsująca energia, bogata rytmika, głęboki bas, fantastyczne aranżacje. To nie są po prostu "dobre, polskie bity"; na tych brudasach mógłby z powodzeniem nawijać sam Redman. Co prawda, zamiast niego mamy Jana Wygę i Igorillę, ale odpowiednio wzbogacają album, angażując słuchacza jeszcze bardziej.

Rap Jaśka jest lepszy niż kiedykolwiek - szczególnie pod względem technicznym. Flow oraz ekspresja stoją na nieprzeciętnym poziomie. Ponadto Wyga pokazuje jak ważna jest emisja głosu u MC. Gładko brzmiące i pewnie rzucane wersy kontrastują ze sceną, na której kotom głosy drżą jak Leonardo DiCaprio pod koniec Titanica. Igorilla ma bardzo dobry, radiowy wokal, ale chyba jeszcze nie do końca odkrył jego możliwości. Powinien nieco częściej się nim bawić, zwłaszcza, że niektóre patenty - na przykład rozciąganie sylab i nucenie - wychodzą mu świetnie. Duet całkiem nieźle się uzupełnia, choć chciałoby się usłyszeć trochę więcej dialogu i wymian wersów, które doskonale znamy np. z płyt Afrontu.

Raczej was nie zaskoczę, mówiąc, że na "Polskim karate" nie uświadczycie jakichś głębszych treści. Z drugiej strony, poruszone tutaj tematy są dostatecznie zróżnicowane i ciekawie uchwycone (zabawna, chociaż niepokojąca "Instrukcja" czy też szalone "Na ratunek"). Oczywiście w ramach swojej konwencji, która jest festiwalem niepohamowanej energii ze szczyptą urokliwej bezczelności. Cieszy spora ilość błyskotliwych wersów,  ale brakuje mi tu trochę punchline'ów w pełnym znaczeniu tego słowa - zwłaszcza, że Dwa Sławy na znakomitym, singlowym "W trzy dupy" pokazały ile dzięki nim może zyskać numer nawet na tak oklepany temat. Czasami zdarzają się banalne rymy w stylu "super/dupę" czy też wers o fatality, co odrobinę psuje pozytywne wrażenie - w końcu co za dużo, to niezdrowo (#hashtag). Oczywiście to tylko pojedyncze przypadki, ale od zawsze powtarzam, że na dobrych płytach najłatwiej się je zauważa.

Zdecydowanie warto wspomnieć o DJ-u Flipie, który jak zwykle wykonał kawał dobrej roboty, suto skrecze kładąc na tracki. Co ciekawe, nawet z przemielonego na wszystkie strony fristajlu Eldo potrafił zrobić coś najsys, a nie łorst (#Okoliczny Element). Cały kwartet znalazł nić porozumienia; stworzył spójną, przemyślaną pozycję - szkoda tylko, że kończy się tak nagle. Chyba lepszym zakończeniem od krótkiego, energicznego bitu byłby pełny, spokojny track, który pozwoliłby na zaczerpnięcie oddechu w narożniku przed kolejną rundą (czyt. odsłuchem). W obecnej formie słuchacz może zbyt szybko paść na deski.  

Recenzencie nie łam się, ile dać nam gwiazdek/daj najwięcej albo obudź się z gwiazdką w czaszce - rapuje Igorilla w tytułowym numerze. Tego niestety uczynić nie mogę, ale z przyjemnością wystawię piątkę z minusem. Na koniec mała rada dla słuchaczy: przed każdym odtworzeniem krążka polecam krótkie ćwiczenia rozciągające. Chyba nie chcecie nadwyrężyć sobie karku od nieustannego kiwania głową, prawda?

Materiał Metro ukazał się w moje urodziny i dziś traktuję go jak piękny prezent od jednego z najbardziej wyjątkowych producentów na polskiej scenie. Tkwiąc w błędnym przekonaniu, że recenzja tego materiału była już na Popkillerze delektowałem się tym albumem przez wiele tygodni nie koncentrując się na formułowaniu wniosków. Okazało się, że recenzji nie było, więc zapraszam was na małe nadrabianko... Premier w 2012 było mnóstwo, świetnych albumów również, ale "Antidotum 2" nie da się porównać z żadnym z nich.

Na płycie znaleźli się zarówno znani ze współpracy z producentem z Brzegu Wyga, Fisz czy Tet, ale nie zabrakło też miejsca dla nowych postaci na tych bitach dzięki czemu możemy usłyszeć jak radzą sobie na nich Walles, RH-, Okoliczny Element czy Ras. "Antidotum 2" jest prawdopodobnie najlepiej obsadzonym materiałem w historii polskiego rapu jeśli chodzi o gramofonowe popisy, a kropką pod wykrzyknikiem w tej kwestii jest "DJ's Tribute" w którym pojawiają się Twister, BRK, Ike, Eprom, Daniel Drumz, Krime, Tort, Haem, Czarny, Kebs i Flip. Taki zestaw spokojnie mógłby stanowić jedenastkę ostatnich kilku kolejek polskiej ligi. Polski dream team. Kluczowe znaczenie dla dobioru całości mają również kawałki z udziałem owianej tajemnicą formacji Metronome Orchestra. Co można powiedzieć o gościach? Ras zalicza jedną z najlepszych zwrot w karierze, Wyga potwierdza, że na bitach Metro czuje się jak ryba w wodzie, a Walles, że jest jednym z "najchorszych" gości w tym kraju... Można analizować, każdemu pewnie bardziej do gustu przypadnia co innego, ale w "Keep Funk Alive" nie chodzi o to. Chodzi o gospodarza.

Otwierający "Introwski" na starcie wyjaśnia, że zachowywanie funku przy życiu wzięto zupełnie na serio. Sposób w jaki buja ten materiał w każdym kolejnym kawałku, to prawdziwy hołd dla funku w przeróżnych jego formach. Porównanie dwóch numerów z Wygą i Polskim Karate pokazuje jak duży zakres inspiracji ma ten koleżka. Warto dodać, że jednocześnie potrafi wjechać z pozornie banalną partią dęciaków i rozwalić nią w drzazgi jak ma to miejsce w "Wojnie O Sos" z Tetrisem, Rasem i DJ'em Ikiem. Metro ma bangery w naturze i jest to coraz bardziej imponujące w jego wykonaniu. Jest mistrzem świata w kwestii dopasowania swoich fascynacji do styli zapraszanych raperów - każdy kolejny czy to z Fiszem, Wallesem czy Mesem jest zawsze tak dobrany, że rewelacyjnie pasuje do całości "Antidotum 2" jednocześnie dając MC's dokładnie to czego chcą. Dodajmy do tego instrumentalne kawałki i przerywniki, które stoją na bardzo, bardzo wysokim poziomie - "Bas Raz Dwa" Metronome Orchestry to najbardziej dynamiczna i porywających rzeczy jakie słyszałem w 2012. Roi się tutaj od bangerów, tracków, które na koncertach miotłyby wszystko - nie wymieniam, bo trzebabyłoby przepisać co najmniej 3/4 tracklisty. Kiedy myślę sobie o koncercie opartym na zawartości "Antidotum 2", gromadzącym gości w jednym miejscu, oczami wyobraźni widzę OGIEŃ.

Kiedy patrzę na niektóre projekty na których klipy i single robi się z co drugiego numeru, myślę sobie ile hitów mieści "Antidotum 2"... Wydaje mi się, że jeśli ktoś będzie miał zarzuty do tej płyty, może być to jedynie zasługą gorszej dyspozycji rapera, bo muzycznie ta płyta jest nie tylko odmienna stylistycznie od wszystkiego co wydano w zeszłym roku, ale też niezwykle energetyczna i przyjemna w odbiorze. Czemu niby współpraca Metro z Wildchildem, Romesem, członkami Dilated Peoples czy ostatnio Perceem P może kogoś dziwić? Czekam na moment, kiedy muzyka Metro z którymś z takich współpracowników zażre poza granicami naszego kraju, a musi to prędzej czy później nastąpić. "Antidotum 2" trzeba mieć na półce. Odliczanie czasu do premiery produkowanego przez tego gościa Polskiego Karate uważam za otwarte. Metro - utrzymałeś funk przy życiu!

Szczęśliwie, po odsłuchaniu płyty w całości, mogę wszystkich uspokoić. Pierwastek rapowy jest tutaj naprawdę silny, a duet nie popłynął zupełnie w parodię.

Zaskoczył mnie progres Astka jako MC. Zazwyczaj Radosny wiódł prym pod tym względem, lecz teraz to właśnie autor "Akustyki Ust Asteka" zaprezentował szerszy wachlarz umiejętności. Gra głosem, świetna dykcja, talent do wymyślania celnych, a zarazem niewymuszonych linijek i bogate flow - to naprawdę robi wrażenie. Co nie oznacza, że jego kompan nie wywołuje żadnych pozytywnych emocji, po prostu jeżeli ktoś słyszał "Nieśmiertelną Nawijkę Dwusławową" oraz "Muzykę Kozacką", to powinien wiedzieć czego się po nim spodziewać. A jeżeli nie, to już wyjaśniam: solidne zwrotki z przebłyskami, zapodane wciąż niedopracowanym flow, które jednak nie przeszkadza w odbiorze.

Brakuje tutaj odrobiny subtelności, zarówno w treści jak i formie. Wszyscy lubimy punchline'y i hashtagi, ale panowie czasami żonglują nimi w dość niebezpieczny sposób. Obok błyskotliwych, nierzadko absurdalnych, skojarzeń, pojawiają się oklepane pomysły (żeby przywołać tylko Madzię z Sosnowca i grę słowną ze "związkami" w roli głównej). Robi się jeszcze niebezpieczniej, gdy Sławy się nie pilnują i troszkę za bardzo idą w biesiadę. Rzecz jasna został zachowany zdrowy rozsądek, ale humor klozetowy zaprezentowany w "Om Nom Nom!" (z udaną zwrotką Wygi) w pewnym stopniu psuje ogólne, pozytywne wrażenie. Niech jednak powyższe zdania was nie zniechęcą, bowiem wady te nie są tak uciążliwe, na jakie pozornie wygladają. 

W zdecydowanej większości materiału mamy do czynienia z plejadą doskonałych wersów i dwuznaczności, determinowanych konceptami utworów. I chociaż czasami chciałoby się czegoś bardziej spokojnego, by nie powiedzieć "poważnego", to Astek i Radosny w utworze tytułowym kontrują te zarzuty, zgrabnie uciekając od taniego moralizatorstwa i silenia się na patos. Ta płyta to szalone, koncertowe tempo i czysta rozrywka - jeżeli ktoś oczekuje kawałków, przy których można spokojnie odetchnąć lub podumać, to zapewne się zawiedzie  Pomogłoby w tym urozmaicenie refrenów: jestem pewien, że jakiś piękny, żeński (lub męski vide ostatnia płyta Teta) wokal, zrobiłby tej płycie ogromną przysługę, uwalniając nas na chwilę od pogoni za kolejnymi łamigłówkami duetu, tak jak robi to warstwa muzyczna Marka Dulewicza. Bogactwo brzmień, liczba soczystych smaczków, spora melodyjność i naturalność materiału, zapewniają ponadprzeciętny "replay value".

Cieszę się, że pod względem warsztatowym jest to naprawdę solidna pozycja. "Nie wiem, nie orientuję się" to nie jest zbiór wydukanych dowcipasów w akompaniamencie dobrych bitów. Zapamiętacie tutejsze wersy przede wszystkim dlatego, że są znakomicie złożone i dobrze zarapowane. Radosny i Astek nie muszą używać ironii, by usprawiedliwić brak umiejętności. I chociaż duet raczej nie powalczy o tytuł "płyty roku", to ma realne szanse znaleźć się na szczycie (#Grubson) w kategorii tegorocznych debiutów. Mocna czwórka.

Video Dnia: Polskie Karate x Metro "Ręka, Noga, Mózg Na Ścianie" (2012)

Dlaczego: Bo wejście Janka to kwintesencja tego co rozumiem pod pojęciem "flow". Bo to co zrobił Metro to kwintesencja tego co rozumiem pod pojęciem "funk". Bo oldschoolowy klimat całości zaraża uśmiechem i pozytywnym vibem. Więcej takich rzeczy poproszę, bo tego nigdy za wiele.