Stream:

Tracklista:

01. Summer League feat. Planet Asia
02. Skyview
03. Been A Minute
04. Paid In Full
05. Don Music feat. 38 Spesh
06. Cat Daddy
07. Deja Vu
08. Sun Child
09. Tunnel Vision feat. Izzy Hott
10. Miami Vice feat. Ice Lord
11. Sincerely feat. King Draft & Swank

Tracklista:

SPRAWDŹ RESZTĘ SIERPNIOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. The Hulk
2. Cancun ’08 f. Pookie Blow & $ilk Money
3. My Hero f. Heather Victoria
4. Gas $tation Gucci Belt
5. Unicorn Glitter
6. High Noon f. Rapsody & Reuben Vincent
7. Night Shift
8. Give Me A Reason
9. Super Cojo Bros. f. GQ & Cojo
10. Fuck Them
11. Only Robbins Pocketbook
12. SIN

[[{"fid":"53985","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

"Murray's Revenge" przepełnione było ciepłymi, złotymi samplami z soulu lat 70. oraz błyskotliwym, pomysłowym rapem charyzmatycznego jak zwykle rapera. Dziś chciałbym przypomnieć wam trzy teledyski z tej płyty - niezwykle zabawne "Yesterday & Today", tętniące dumą i lokalnym patriotyzmem "L.A." oraz tytułowe "Murray's Revenge".

Na pierwszy ogień niech pójdzie słoneczne, niezawodnie wywołujące uśmiech"Yesterday & Today". W tym klipie wszystko układa się nie tak, począwszy od zaskakującej pobudki steranego życiem Mursa, poprzez komiczną jazdę do pracy skąpanymi w porannym słońcu pustymi ulicami L.A., aż po porażkę za porażką i kolejne upokorzenia w pracy... Brzmi dołująco? Nic z tych rzeczy. Ten klip aż tryska pozytywną energią, a Murs po raz kolejny ukazuje nam swoje komediowe oblicze i gigantycznydystans do siebie. Nie martwcie się, w końcu jednak nasz bohater bierze sprawy w swoje ręce i pokazuje, jak radzić sobie ze stresem. [UWAGA. Nie próbujcie tego w pracy.]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"15909","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

W "L.A." przewodnik Murs zapoznaje nas po kolei z różnymi rejonami Los Angeles, zabierając nas w trzyminutową podróż i opisując najlepiej tylko jak potrafi codzienne życie w południowej Kalifornii. Ach, chciałoby się tam być!I'm from L dot A dot Californ-I-A hot, Days got shade let me take you 'round the way...

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"15912","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Trzeci teledysk promujący "Murray's Revenge" i zarazem tytułowy numer z tego krążka zainspirowany został grą Nintendo "Mike Tyson's Punch Out!!". Niespodziewanie, jedną z postaci w grze jest tym razem... sam Murs, a graczem, który siedzi przed telewizorem i z zapałem prowadzi go do zwycięstwa... (werble...) - również Murs! Sampel z legendarnego już "Nautilus" Boba Jamesa w 9th Wonderowskim wykonaniu, niezawodny gospodarz, kolejny pomysłowy klip iwyjaśnienie, na czym ma polegać tytułowa "zemsta" Murraya.

Innocent 'til proven guilty
Should I die don't look for the dude that killed me
Look for a brighter tomorrow, and in spite of the sorrow
Live every moment to the fullest so your life isn't hollow
And you can holla out my name from the top of the game
And since you passed homey I promise I'll do the same
For if a soul is avenged through the deeds of a friend
Then success has always been the best form of revenge
THE END

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"15913","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Na płycie gościnnie pojawili się m.in. Snoop Dogg, Kendrick Lamar, Wiz Khalifa, Musiq Soulchild, 9th Wonder, Robert Glasper, Focus czy James Fauntleroy. Wystarczy, że włączycie "Ab-Souls Intro" i będziecie wiedzieli o co chodzi.

Terrace Martin to gość, który definiuje dla wielu poważne podejście do muzyki. Wychowany w domu jazzowego perkusisty i wokalistki, debiutował jako raper i producent. W tej ostatniej roli od wielu lat sprawdza się najlepiej, współpracował z takimi postaciami jak Snoop Dogg, Hi-Tek, Pete Rock, Stevie Wonder czy... Kendrick Lamar. To właśnie wszechobecny K.Dot jest gościem w nowym singlu z "3ChordFold", LP, które dzisiaj ma swoją oficjalną premierę. Długa i rozbudowana kompozycja, fantastyczna aranżacja, a to wszystko dzieło... nie Terrace'a, ale 9th Wondera. Zaskoczeni?

Stevie Stone ma już na koncie dwa oficjalne albumy, a dziś ukazuje się trzeci zatytułowany "2 Birds 1 Stone". Pochodzący z Columbii w stanie Missouri i obdarzony wyjątkowym głosem artysta w promującym numerze ugościł dwóch żołnierzy Strange Music - Rittza i Tech N9ne'a, który ze względu na swoją niesamowitą formę i umiejętność produkcji chorych zwrotek w ilościach hurtowych, pojawia się ostatnio w Drive By regularnie. Muzyka wjeżdżająca z impetem i nie przebierająca w środkach, sprawdźcie koniecznie.

Thr33zy to członek ekipy Languague Artz, która od paru lat robi wokół siebie sporo zamieszania. W 2009 dosyć szerokim echem odbił się ich mixtape "Raw Rap Shit: The Menu". Teraz Thr33zy szykuje się do premiery solowego krążka zatytułowanego "M.A.D.E.". "Money and drugs everyday" to jedne z pierwszych słów "How I'm Posed To" i do końca dostajemy mocny uliczny przekaz, podany fajnym flow, charakterystycznym akcentem na downsouthowym bicie z koszącymi dęciakami autorstwa Krack Beatz. Można pokochać albo odrzucić na wejściu, ale ciężko przejść obojętnie.

Przelot do NYC. DJ Skizz, którego mieliście na łamach Popkillera wielokrotnie okazję poznać, szykuje się do premiery zapowiadanego od dawna "Brooklyn Queens Experience". Płyta ukaże się 17 września, a nowym numerem, który zapowiada materiał jest "Light Years" w którym spotkali się Roc Marciano, dwójka z D.I.T.C. - A.G. i O.C. oraz Godfather Pt. 3. Jeśli tęsknicie za surowizną i ascetycznym podejściem, które owocowało wyjątkowym klimatem, jesteście w domu. DJ Skizz - miejcie go na oku.

To mój pierwszy kontakt z Famoso i choć po wejściu jego wokalu miałem przez chwilę ochotę zrezygnować wysłuchałem "War In My Mind" do końca. Okazuje się, że to naprawdę dobry tekściarz i mam nadzieję, że nadchodzący materiał "B.A.S.E. (Bobbito & Stretch Era)" przyniesie wiele takich tracków. Notez & Ayden zadbali o odpowiednią oprawę muzyczną, ale też dali trochę zaskoczenia, bo wokal w refrenie pojawia się kompletnie "z bomby", a mimo to doskonale pasuje. Może wersy pokroju "Now everybody's hard like we all got erection" nie są tu konieczne, ale całokształ zdecydowanie na plus.

Astro nie tylko rapuje, ale również bardzo sprawnie produkuje. Oczywiście pomogli mu też inni producenci i choć w swojej karierze Brooklynite miał przyjemność współpracować m.in. z Pharellem Williamsem tutaj najbardziej znanym gościem jest 9th Wonder. Może to i dobrze, bo nie odwraca uwagi od pierwszego planu na którym bez wątpienia stoi MC i robi przebrzydły ogień. Kapitalnie wpasowane skity nasuwające bardzo dobre skojarzenia wprowadzają w klimat, a kiedy wjeżdża właściwy opener - "Stro Is The Name" głowa zaczyna kiwać się sama. Ten szczeniak potrafi doskonale akcentować, gromadzić rymy, ale również przeciągać, zwalniać i bawić się brzmieniem słów w sposób który sprawia, że jego flow ma pełny wachlarz możliwości. Wykorzystany zresztą w sposób w pełni świadomy.

Kiedy dobrze wsłuchacie się w "Dead Beat" opowiadające o relacjach młodego z ojcem zrozumiecie, że ten gość w swoim wieku jest w stanie zrobić lepszy storytelling niż niejeden szanowany raper przez całą swoją karierę, a zamykający wers "Fathers never leave the kids cause you never know what they'll grow up to be" naprawdę ciężko zapomnieć. Stro pełnymi garściami czerpie z dorobku swojej dzielnicy. Zarówno z leniwego nawijania z półprzymkniętym okiem a'la Smif-N-Wessun, jak i playerskiego podrywu z samplami z R&B jak u Biggie Smallsa czy Jaya. Dodajmy, że w tym wszystkim nie traci wiarygodności, a przecież nietrudno o to, kiedy jest się szesnastolatkiem - o dziewczynach nawija tak, że jego plakaty pewnie już wiszą w niejednym pokoju. O ulicach nawija jak obserwator nie uczestnik, a potrafi bez skrępowania opowiadać o napięciach z matką w sposób tak dowcipny i uroczy, że naprawdę ciężko coś dodać.

Najbardziej zaskakującym numerem na mixtapie jest z pewnością "Flow" osadzony na zupełnie newschoolowym bicie, kompletnie odmiennym od tego co słyszymy w reszcie materiału. Sposób w jaki Stro z pełnym wyczuciem i pewnością jedzie na tych perkusjach pokazuje, że umie poradzić sobie nie tylko na esencjonalnych, nowojorskich bitach. Zresztą nie przypominam sobie nikogo kto w sposób tak piękny łączyłby nawijanie na niestandardowych tempach z jednoczesnym zachowaniem uroku ebonics, street-talk czy jak tam chcecie to sobie nazwać.

Czyli, że materiał nie ma wad? Może jakieś małe drobnostki, może trochę spadku tempa w drugiej połowie, ale co to za wady? Wczoraj przed napisaniem recenzji jeszcze raz wrzuciłem sobie całość przed snem. Przeleciało trzy razy z rzędu i gdybym nie zasnął pewnie leciałoby czwarty. Proste, trafne i potężne hooki, wersy poplątane misternie, ale bez nadmiernego origami, Brooklynu odczuwalny praktycznie w każdym słowie, skill stawiający Astro na równi z całą "nową falą" w amerykańskim rapie i 16 lat na karku. Wróżę mu wielką i wspaniałą karierę i jeszcze niejeden klasyczek na koncie. Nie zdążycie się obejrzeć jak będziemy wracać do tego materiału po latach wspominając jak zaczynała się kariera wielkiej skali reprezentanta Crooklynu. Nie przegapcie!

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-03-14,rapsody-in-the-town-teledyskhttps://popkiller.kingapp.pl/2013-03-14,rapsody-in-the-town-teledyskMarch 19, 2013, 4:29 pmMateusz MarcolaWraz z nagraniem ubiegłorocznego solowego debiutu, w postaci albumu "The Idea Of Beautiful", Rapsody momentalnie wskoczyła na wysokie miejsce na mojej liście ulubionych raperek. Dawka fantastycznej muzyki, która wyszła głównie spod ręki 9th Wondera, a do tego bystre teksty i silna osobowość reprezentantki Północnej Karoliny - po prostu cudeńko. Zresztą, zobaczcie sami.Wraz z nagraniem ubiegłorocznego solowego debiutu, w postaci albumu "The Idea Of Beautiful", Rapsody momentalnie wskoczyła na wysokie miejsce na mojej liście ulubionych raperek. Dawka fantastycznej muzyki, która wyszła głównie spod ręki 9th Wondera, a do tego bystre teksty i silna osobowość reprezentantki Północnej Karoliny - po prostu cudeńko. Zresztą, zobaczcie sami.

A to wszystko na oryginalnych podkładach "złotego dziecka FL Studio", przepełnionego soulem wychowanka Północnej Karoliny - 9th Wondera. Swoje trzy grosze w warstwie produkcji dorzucili także m.in. Warren G, Cool & Dre i Mark Ronson. Jeśli przegapiliście to wspaniałe wydawnictwo w czerwcu 2009 r., to nasz "Tydzień z Wale'm" będzie idealną okazją do nadrobienia zaległości.

Po 9th Wonderze chyba wszyscy wiemy, czego można się spodziewać - soulowe, wokalne sample, ciepłe brzmienie, klasyczna hip-hopowa rytmika. Fani będą się jarać, a zwolennicy bardziej nowoczesnego brzmienia narzekać, że 9th zawsze brzmi tak samo... Wtedy na ratunek przychodzą Warren G z lajtowym, bujającym bitem w "Rhyme N Reason", Mark Ronson z afrykańskimi funkowymi brzmieniami w świetnym "Um Ricka" z K'Naanem, czy też niejaki Mikey Mike z tłustym "Night Life" . Muzycznie jest więc spójnie, ale z niespodziankami, dzięki którym zachowano różnorodność. Natomiast to co dzieje się tutaj za mikforonem powinno przykuć uwagę wszystkich słuchaczy tej muzyki. Bez wyjątku.

Plejada rapowych wyjadaczy z różnych zakątków USA, na czele ze świetnym, charyzmatycznym i stylowym gospodarzem, serwuje nam projekt bardzo przyjemny dla ucha, który powinien umilić wam te ponure styczniowe wieczory, podróż zatłoczoną komunikacją czy też spacer po mroźnym, zaśnieżonym mieście... Tak czy siak, sprawdzajcie to!

Odsłuch i darmowy download przez:

Livemixtapes.com

Datpiff.com

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?

 "Fuck being humble, I'm better than everybody" - tak w tracku "Straight Music" powie wam sam Ruckuss. Nie muszę chyba pisać, że Sean Price ma swoje flow, charakterystyczny sposób poruszania po bicie i głos. Napiszę, że wszystkie swoje atuty trzyma przy sobie nadal i jak dla mnie absolutnie ma prawo do rzucania nieskormnych wersów w dowolnej ilości. Uwielbiam zresztą jak to robi traktując MC's trochę jak w ogarniętej przy wsparciu Red Bulla rap-klinice... Kto widział ten wie, że miły dla nich nie był. To czego wielu fanów obawiało się najbardziej to sposobu w jaki Price dobierze bity i już po premierze dało się słyszeć wiele głosów, że bity dobrano źle. Czy faktycznie?

Chwilami być może tak. Ja np. nie jestem fanem ostatnich dokonań Alchemista, ale tutaj "Genesis Of The Omega" to jeden z najbardziej morderczych bangerów tego roku, a impet z jakim "Mic Tyson" wjeżdża na twoje głośniki jest niemożliwy do porównania z czymkolwiek innym, ale już drugi numer - "Bar-Barian", gdzie Alchemist sampluje bodajże Budkę Suflera praktycznie bez żadnej perkusji i wpuszczając na to Rucka?! Dla jego zwrotek i zagrywek chce się słuchać ("niggas call it purple... what the fuck you mean?"), ale nie jest to na pewno dobry bit dla takich zwrotek. Generalnie jednak ALC zasługuje na pochwałę. Na cztery bity z trzema naprawdę trafił - dziwnie pocięte, ale w jakiś sposób fascynujące właśnie przez to "Bully Rap" i jeden z najlepszych tracków na albumie - "STFU2" to bardzo mocne atuty "Mica Tysona".

"Mic Tyson" to jednak nie tylko sławny członek Soul Assasins, ale też np. AMP, anonimowy dla mnie producent, który mocno ukazuje swoje inspiracje Premierem, ale koniec końców z "Pyrex" wyszedł naprawdę kapitalny numer. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku niejakiego Woola, który stawiając na epicki motyw w "Price & Shining Armor" rozłożył mnie na łopatki. W numerze świetnie pasuje zresztą Ruste Juxxx, który tutaj dla mnie brzmi lepiej niż na jego własnych projektach.  Postaciami anonimowymi dla fanów niezależnego rapu z obozu Duck Down i nie tylko nie będą na pewno Eric G i Khrysis - obydwaj zdecydowanie w formie. Po płycie z Buckshotem trochę obawiałem się jak spisze się 9th Wonder, a ten tutaj wyczuł klimat dużo lepiej. Mocna perkusja i ciekawy wokalny motyw odmienny od tych już mocno przez 9tha przerobionych. "Straight Music" to trafiona i dobrze "wmontowana" w ten album rzecz.

Nie przekonuje mnie osobiście numer "BBQ Sauce" z Pharoahe Monchem na bicie Evidence'a i Babu z Dilated Peoples. Ten syntetyczny klawisz kompletnie jak dla mnie nie przemawia, a bit nie niesie tak jak powinien. Zdecydowanie lepiej brzmi bit samego Eva w "By The Way" chociaż też nie jestem ostatecznie przekonany, czy nie można było wykombinować czegoś ciekawszego na zamknięcie takiego albumu. Dodatkowo dwa ostatnie podkłady Beat Butchera to raczej obniżenie wcześniejszego poziomu. "Battering Bars" na bardzo znanym samplu jest jeszcze ok, ale "The Hardest Nigga Out" to klasyczny przykład tego co dzieje się, kiedy autor bitu chce za bardzo.

W tym wszystkim najbardziej chodzi jednak o Seana Price'a, tak? Nie wprowadza do swojej dyskografii rewolucji, na dobrą sprawę mało zmienia w stosunku do poprzednich wydawnictw, ale wystarczy to, że robi swoje. Przecież nie musi nic zmieniać. Nie spieszy się, wbija swoje podwójne i potworne złośliwości pod adresem przeróżnych osób z pełnym przekonaniem o swojej wyjątkowości - w mojej opinii słusznym. Już samo otwarcie albumu "It goes Hanna Barbera barbarian/ Bar better than yours and your entourage, Sean bury them" wiele mówi o zawartości. Jeżeli czekaliście na dużo nowych, dobrych zwrotek Price'a będziecie bardzo szczęśliwi wchodząc w jego posiadanie. Oceniając całościowo jako album nawet pomimo paru bitów, których chętnie bym się stąd pozbył, uważam, że płyta zasługuje na piątkę z minusem. Może nie "the greatest rapper alive", ale wciąż zawodnik najwyższej ligi. A pod spodem jeszcze raz video do bonusowego tracka z płyty - "Haraam", żebyście nie przegapili, bo szkoda by było.

Czy tak duża ilość muzyki odbiła się na jej jakości czy Wonder dowiódł swojego wielkiego talentu? Czy Murs po średnio udanym projekcie z Fashawnem zebrał się by godnie zakończyć wspólną sagę? Czy Buckshot zbudował odpowiednią formę by godnie kontynuować to co zaczęto na "Chemistry" i "Formula"? Zapraszamy do naszej recenzji.

Słuchając tych materiałów, a szczególnie "Final Adventure" ma się wrażenie, że to nie ten 9th Wonder, który starał się zerwać z łatką "soulowy sampel + głośny werbel". Wręcz przeciwnie, producent materiału brzmi jakby w ogóle nie chciał zrywać z taką muzyką, a raczej kontynuować swoje pomysły z początku kariery. Czy to dobrze? Murs często nawiązuje do pierwszych produkcji w treści, więc taki powrót do korzeni jest jak najbardziej uzasadniony, chociaż, kiedy bardziej kombinował często powstawały z tego dużo ciekawsze rzeczy. Na "Final Adventure" bity są dobre, czasami bardzo klimatyczne jak "Two Sides Of My City" albo bujają bez litości jak otwierający materiał "Get Together", ale w połowie płyty, a szczególnie w końcówce zaczyna pojawiać się coraz więcej przesłodzonych wokalnych sampli i całość zaczyna robić się mdła.

Murs się ewidentnie spiął. To, że płyta będzie dobrze zarapowana było do przewidzenia, ale członek Living Legends zmotywował się również jeżeli chodzi o treść. "Funeral For A Killer" to chyba jeden z najlepszych kawałków tego doświadczonego zawodnika z Los Angeles jaki słyszałem. Murs często nawiązuje do poprzednich płyt i mówi o tym jaką "sagę" napisali razem z Wonderem. Niestety płyta nie jest pozbawiona mankamentów. W moim mniemaniu proporcje między kawałkami o bardziej bujającym i ostrzejszym zacięciu, a tymi słodkimi, spokojnymi i w dużej mierze traktującymi o miłości kawałkami jest trochę zbyt zachwiana na korzyść tych drugich. Ja rozumiem, że to są metafory, że nie trzeba tego zawsze traktować dosłownie, ale mimo wszystko jest ich po prostu za dużo, a przeważnie łączy się to ze zbyt miękkimi bitami 9th Wondera i może zwyczajnie powodować mdłości z nadmiaru słodyczy, jeśli wiecie co mam na myśli. Szósty track - "Two Sides Of My City" robi apetyt na współpracę tych dwóch gości w najlepszym wydaniu, a potem? "Dance With Me", "Better Way" - nie spełniają takich oczekiwań. "Whatever You Are" sprawia, że można się trochę obudzić, a słodziutkie, ale dużo lepsze "It's Over" tylko przypomina, że można to było zrobić trochę lepiej i ciekawiej.

Z kolei po albumie Buckshota, większość fanów oczekiwała pewnie bardziej szorstkiego, surowego brzmienia, choć nie znaczy to wcale, że takie były zamiary autorów, bo dwie poprzednie płyty duetu to wcale nie były takie produkcje. Ja mimo wszystko takiego Wondera lubiłem, bo choć czasem przesadził z tendencją do prostoty i nadmiernego bazowania na soulowych nagraniach bez urozmaiceń, ale czasami robił porcję bitów na których Buckshot brzmiał znacznie lepiej. Na nowej płycie nadal można zakreślić taki podział, tylko proporcje zmieniły się na niekorzyść fanów klimatu Black Moon. Nie znaczy, że na tej płycie nie ma dobrych kawałków. Bardzo płynący "The Feeling", posadzony na znacznie mocniejszych niż przeciętnie na tym albumie perkusjach "What I Gotta Say" czy naprawdę dudniące i absolutnie świetnie wyprodukowane "Stop Rapping". Z drugiej strony odczucia dotyczące płyty dobrze opisuje wejście a capella na początku numeru z Rapsody... Buckshot rapujący hook sprawia, że ja czekam, kiedy wjedzie ten mocny bit, który poniesie taki refren przez cały, kozacki numer. Wejście bitu niestety rozczarowuje. Nie jest zły, ale nie jest tym co przy takiej nawijce przydałoby się tutaj najbardziej.

Na obydwu wyprodukowanych przez Wondera płytach raperom nie da się zarzucić, że się nie starają. Mamy numery bardzo na temat, a gadania takiego jakiego jest wiele, tutaj jest akurat nie za dużo. Murs i Buckshot potraktowali projekty poważnie, ale wydaje mi się, że mogłyby być lepsze, gdyby w wyższej formie był 9th.Słucham obydwu na przemian od kilku dni i powoduje to, że chwilami jest już strasznie przesłodzony tymi bitami, czuję objawy przedawkowania soulowych sampli, czasem wcale nie tak wyszukanych jak niektórym się wydaje. Chwilami jest na niego zły, a potem trafie taką pętlę jak w "You" z "Solution" i przestaję się gniewać. Na chwilę. Koniec końców, jeśli miałbym oceniać płyty w skali szkolnej "Final Adventure" dostałoby trochę naciąganą czwórkę, a "Solution" maksymalnie trójkę z plusem. Może dlatego, że ta pierwsza jest krótsza i ma więcej tych momentów do których chce się wracać? Może dlatego, że Buckshot testuje naszą cierpliwość wbijając na takie bity i nie dając nam posłuchać swojego stworzonego do boom-bapu głosu na boom-bapowych bitach. A może ja po prostu za dużo rzeczy 9th Wondera słyszałem, żeby jarać się tymi? Pod spodem wrzucam numery w mojej opinii najlepsze, ale niestety materiały nie trzymają ich poziomu.

PS: Na duże uznanie zasługują gościnne zwrotki Rapsody na obu albumach. Wygląda na to, że chyba nie doceniłem tej dziewczyny.

W rozwinięciu znajdziecie kawałek, który autorzy udostępnili na swoim profilu w soundcloudzie. "What I Gotta Say" wskazuje na to, że duet ma zamiar zwieńczyć swoją trylogię z klasą.

"What I Gotta Say" może nie jest singlem, który mroży krew w żyłach i nie dopuszcza do głowy opcji, żeby nie włączyć go jeszcze raz, ale jest na tyle dobry, że robi apetyt na więcej. Po pierwsze Buckshot fajnie kombinuje tutaj z "pływającym" flow, nie starając się robić jak najgęściej, ale jak najciekawiej i wychodzi to na dobre. Bit Wondera trochę jakby na pożywkę dla hejterów, bo nic nadzwyczajnego tutaj nie zrobił, ale wiadomo, że on może w każdej chwili zrobić coś niewiarygodnego. A kto wie co kryje przed nami nadchodząca "Solucja"?