Ant

Atmosphere "Bob Seger" - nowy numer

Daniel Wardziński — July 4, 2013, 11:55 am

W zeszłym miesiącu na swoim Twitterze Slug określił Atmosphere "Bobem Segerem podziemnego rapu". Słynący z rockowych ballad Seger sprzedał na Świecie blisko 20 mln nagrań, ciesząc się olbrzymią popularnością i grając prawie 170 koncertów rocznie w szczytowych dla jego kariery latach 70. Początkowo jedynie na Spotify, teraz jednak również do ogólnodostępnego odsłuchu pojawił się nowy kawałek Atmo zatytułowany właśnie "Bob Seger".

Jeśli skomplikowane emocjonalnie rockowe ballady da się przenieść na język hip-hopu, to z pewnością Slug i Ant są odpowiednimi ludźmi, żeby podjąć się takiego zadania. Zresztą robili to już nie raz i nie pięć. Póki co nie ma oficjalnego potwierdzenia, aby była to zapowiedź kolejnego albumu na co liczą zapewne wszyscy fani zespołu z Minnesoty, ale przynajmniej mamy nowy numer. Do odsłuchania w rozwinięciu.

Slug potwierdza nowy album Atmosphere

Daniel Wardziński — January 4, 2013, 7:42 pm

Rok 2012 dla fanów Atmosphere nie był najlepszy z prostego względu - to pierwsze 12 miesięcy od 2007, kiedy Atmo nic nie puścili (a jeśli uwzględniać serię "Sad Clown Bad Dub" to nawet od 2004!). Dla wszystkich wyczekujących mamy dobrą wiadomość. Slug w ostatnim wywiadzie w ramach serii Ask Me Anything uchylił rąbka tajemnicy dotyczącego nowych projektów. Poruszono nie tylko temat Atmosphere, ale też projektu Felt tworzonego z Mursem z Living Legends.

Niestety tylko a propos albumu z wieloletnim muzycznym partnerem - Antem, potwierdził, że prace trwają. Zapytany o Felt powiedział, że jest to spontaniczny projekt, który niespecjalnie podlega planom. Nie wykluczył kolejnych części, ale też uczciwie powiedział, że w tej chwili planów na czwarty Felt. Może z Mursem wpadnie im w oko, któraś z filmowych piękności pokroju Rosie Perez albo Christiny Ricci? Tak czy inaczej czekamy na nowe Atmo, bo to już zdecydowanie, zdecydowanie za długo.

Atmosphere "The Family Sign" - recenzja

Daniel Wardziński — December 28, 2013, 5:23 pm

Siódmy studyjny album Atmosphere trafił już w ręce słuchaczy. Słuchaczy trochę rozpieszczonych, bo Slug i Ant przez wszystkie lata, słabe numery robili stosunkowo rzadko, a w okresie, który zapoczątkowało fantastyczne "When Life Give You Lemons" szczególnie. "The Family Sign" jak sama nazwa wskazuje miało być podkreśleniem rodziny (zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym w stosunku do członków "rodziny" Atmosphere, o której Slug mówi w prawie każdym wywiadzie) i jej znaczenia w życiu głównego narratora, wokalisty i frontmana zespołu. Brzmi jak "zwierzenia podstarzałego tatusia", ale lirycznie Slug w swojej karierze nie przyzwyczaił nas do przewidywalności, a już na pewno do ugrzeczniania rzeczywistości.

Muzycznie Anta w znacznie większym stopniu, wsparli na albumie Nate Collis - odpowiadający za bluesowe gitarki i Erick Anderson, fantastyczny klawiszowiec. Obydwu mogliśmy usłyszeć już na poprzednim albumie.
Ale tutaj ich obecność jest jeszcze bardziej odczuwalna i bynajmniej nie jest to mącenie dotychczasowego brzmienia udziwnieniami. Przeciwnie, olbrzymie talenty dwóch wspomnianych sprawiają, że przy muzycznej stronie albumu nudzimy się stosunkowo rzadko. Wyraźnie słychać też, że szefem produkcji i ostatnim decydującym był Ant. Ant, który trochę odsunął się w cień i pozwolił instrumentalistom uczynić brzmienie swojego albumu świeżym, żywym i znakomicie nawiązującym do bluesa o którego zespół z Minneapolis zahaczał już nie raz. Są tu zresztą numery przy których jego udział jest większy i wciąż imponuje. Muzycznie możemy mówić jedynie o chwilowych przestojach, większość jest wkręcająca, dobrze dobrana nastrojowo, świetnie zagrana... Jeszcze trochę więcej życia w tej muzyce, dynamitu dla wściekłej strony Sluga, którą ujawnia ostatnio rzadko i byłoby świetnie. Jest na czwórkę z plusem.

Slug może i stracił trochę z energii starych numerów i takich numerów jak "Tryin' To Find A Balance" czy "Blah Blah Blah" z Alim już niestety nie robi, ale plastyczność jego opisów, sposób w jaki używa słów do opisania pewnych sytuacji... Klasa. Nie bez znaczenia dla kształtu i nastroju albumu z pewnością była śmierć Eyedea'i, którego wspomina tu kilka razy. Flow niby się nie rozwija, ale gdzie by miało się rozwijać, on mówi o życiu, potrafi to robić, nie ma obowiązku żonglować stylistyką... Ale chce. Potrafi zarówno rapować, nucić jak i całkiem przyzwoicie śpiewać. To wszystko ważne, ale na pierwszym miejscu tych zachwytów umieściłbym emocje. Jego historie nadal wzbudzają ciarki swoją wiarygodnością, a to, że udało mu się odnaleźć trochę więcej szczęścia i pogody ducha powinno raczej cieszyć - "She's Enough" to najlepszy chyba numer na płycie. Pierwszy singiel "Just For Show" to z kolei obraz kłótni i każdy kto ma takie za sobą z pewnością znajdzie w tym coś ze swojego życia. "The Last To Say" to z kolei coś dla fanów starych historii Sluga - rzecz smutna, ale brutalnie prawdziwa. Na tym właśnie polega urok Sluga - jego przemyślenia są brudne, czasem bardzo skomplikowane, ale ten gość po prostu wzbudza sympatię. Jeśli nie umiejętnościami to tekstami na pewno.

Atmosphere nie wypuszcza słabych nagrań. Jeżeli już, to niezwykle rzadko. Nowy album, dla każdego, kto ma kilka chwil, żeby pokminić to co Slug ma do powiedzenia, a reszta do zaproponowania na tło dla tych przemyśleń. Może mniej jest tu takich numerów, które z Atmo będziecie kojarzyć do końca życia w pierwszej kolejności, ale kilka błyskotliwych, ciekawych numerów, które z pewnością zaspokoją apetyt fanów na nowe rzeczy od zespołu. Fajnie będzie zobaczyć na Hip Hop Arenie 2011, szczególnie, że repertuar z którym przyjadą, a na pewno nowego materiału trochę zagrają, jest naprawdę dobrym albumem. Dla fanów na piątkę, dla reszty czwórka z małym plusem za takie cudeńka jak otwierające album "My Key", wspomniane single, "Last To Say" czy utrzymane w bardziej Antowym stylu "My Notes", które wyjaśnia, że kolejne nagrania Atmo nadal będą wychodzić... Nie, zdecydowanie nie zawodzą i nie zostawiają fanów z pustymi rękami.

PS: Pod spodem mała próbka tego jak mądrze i atrakcyjnie promować takie albumy.

Atmosphere "To All My Friend, Blood Makes The Blade Holy" - recenzja

Daniel Wardziński — December 28, 2013, 5:30 pm

Co się odwlecze to nie uciecze... Nie mogłem znaleźć czasu, żeby w spokoju i pełnym skupieniu, czyli tak jak lubię, sprawdzić sobie nowe dzieło Atmosphere. Nie jest to pełny, oficjalny album, a kolejna pozycja puszczona "w międzyczasie" tak jak chociażby bardzo udano "Leak At Will". Różnica polega na tym, że tym razem dostaliśmy dwanaście numerów, które trwają w sumie ponad czterdzieści minut.

Kiedy w studio spotykają się Ant i Slug wiadomo, że można oczekiwać pewnego poziomu, poniżej którego nie zdarza im się schodzić. Czasem ich eksperymenty są bardziej konwencjonalne, czasem mniej, ale zawsze potrafią zrobić coś co zaskoczy - jeśli nie nowymi pomysłami to efektownym odświeżeniem starych. Czy tak samo jest w przypadku "To All My Friends, Blood Makes The Blade Holy"?

Pewnie, że tak. Trochę rozczarowałem się wymuszoną oszczędnością Anta na ostatniej płycie Brothera Ali, ale tutaj spisał się o niebo lepiej. Od ciągniętego przez piękną gitarową partię "The Major Leagues", przez oszczędne, oldschoolowe wręcz "Hope", industrialne "Commodites", soulfullowe "Freefallin'", aż po totalnie trippujące i wykręcone "Americarefull" cały czas tworzy coś co jest najzwyczajniej w Świecie ciekawe dla słuchacza. Po raz kolejny producent z Minneapollis udowadnia, że tylko to, że nie chce mu się wyglądać ze swojej konwencji w czujej się dobrze sprawia, że nie jest dużo sławniejszy i bogatszy. Jest w stanie ożywiać muzykę, czego najlepszym dowodem jest chyba przesączone przepięknym klimatem "Scalp" - najlepszy numer na albumie.Może zdarzyć się, że któraś z jego porąbanych jazd będzie dla was niestrawna, ale przy nim zawsze trzeba zakładać taką ewentualność.

Slug jak to Slug... Gorzekie piguły, zupełnie niecodzienne historie, trochę przekazu społecznego, a nawet historia pierwszej miłości. Nadal potrafi sprowadzić na ziemie autentyczną i trudną historią jak w "The Major Leagues"... Wciąż jest świeży. Nigdy nie miałem wrażenia, że jego pomysły się kończą, że wypada z formy czy, że coś zrobił na odpierdol. Na tym albumie parę razy jedynie psioczyłem, że coś nie płynie na niektórych dziwactwach Anta. Chemia między tymi panami jest bardzo istotna - słabszy bit producenta powoduje słabsze zwrotki i słabsze numery w efekcie. Niestety parę ich jest, choć płytę i tak przeważnie łyka się na raz.

Ogólny odbiór albumu? Świetny, z paroma zgrzytami, które skutecznie psują zabawę. Podejrzewam, że w przypadku takich albumów, odczucia każdego słuchacza będą inne, ale osobiście - wyrzuciłbym dwa-trzy tracki, zamienił jeszcze ze dwa i byłby poziom króciutkiego "Leak At Will", wobec którego postawiłem tylko jeden zarzut - długość trwania. Tutaj już tak wspaniale nie jest, chociaż wypada się cieszyć z każdej nowej porcji muzyki Atmo, tym bardziej, kiedy dostajemy parę takich perełek, że ciężko się nimi nie zachwycać. W mojej opinii album zasługuje na mocną czwórkę.