Genius zagra w Krakowie (Klub Kwadrat), Gdańsku (w Teatrze Szekspirowskim) i w Warszawie (Praga Centrum, w ramach rozgrzewki przed World Wide Warsaw), odpowiednio 16, 17 i 18 marca. Okazja jest niebagatelna - w tym roku wypada bowiem 25. rocznica albumu uznanego za jeden z najwybitniejszych w historii gatunku - "Liquid Swords".

Linki do wydarzeń na Facebooku:KRAKÓW, GDAŃSK, WARSZAWA.

Bilety możecie kupić za pośrednictwem biletomatu Big IdeaTUTAJ.

To jak, widzimy się? Wu-Tang Forever!

[[{"fid":"58017","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Zdjęcia: Jakub Sandecki

27 marca 2019 roku w Warszawie w klubie Proxima i dzień później, 28 marca we Wrocławiu w klubie Akademia, wystąpi jeden z najlepszych tekściarzy wszech czasów wg The Source, i jeden z najlepszych MCs naszych czasów zdaniem redakcji About.com, członek i założyciel Wu-Tang Clan, jednej z najważniejszych amerykańskich formacji hip-hopowych na świecie!

17 stycznia 1996 roku, płyta osiągnęła status złotej, a 15 września 2015 roku, RIAA ogłosiło, że album uzyskał status płyty platynowej. W 1998 roku magazyn The Source umieścił album na liście 100 najlepszych albumów rapowych “100 Best Rap Albums”, a w 2006 roku Liquid Swords znalazł się w książce Roberta Dmiery'ego, 1001 albumów, które musisz usłyszeć przed śmiercią, teraz dodatkowo, nadarza się okazja aby usłyszeć ten album na żywo w wykonaniu samego mistrza.
Koncerty w Warszawie i we Wrocławiu odbędą się bowiem w ramach trasy koncertowej “Liquid Swords vs. Dark Matter” European Tour!

Bilety już dostępne!
27.03 Warszawa KUP BILET
28.03 Wrocław KUP BILET

Wu-Tang Forever!

[[{"fid":"47685","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

GZA, jako duchowy lider Wu-Tangu tworzył kulturę hip-hopową i jest dla niej postacią naprawdę pomnikową. To on miał wielki wpływ na twórczość najbardziej legendarnej rap grupy wszechczasów i to jego muzyka była dla milionów ludzi na całym świecie pierwszym kontaktem z najpiękniejszą pasją świata. Chociaż aktywny jest już od prawie trzech dekad, to ciągle nie myśli o odcinaniu kuponów od swojej przeszłości. The Genius po raz pierwszy w historii wbije się na kempowego maina z całą masą kultowych tracków, ale też ze swoimi świeżymi produkcjami.

Tym samym cały program Kempa wygląda już naprawdę imponująco. Wiemy już, że na festiwalu zagra także  m.in. Chief Keef, Hopsin, $uecideboy$, Young M.A, Joyner Lucas oraz tradycyjnnie, cała czołówka polskiej sceny

Tegoroczna edycja festiwalu odbędzie się tradycyjnie w oddalonym o 50 kilometrów od polsko-czeskiej granicy Hradec Kralove, pomiędzy 23, a 25 sierpnia. Trzydniowe karnety, zapewniające także wstęp na poprzedzający go warm-up, są dostępne w sprzedaży za pośrednictwem oficjalnego polskiego sklepu internetowego www.joystore.pl/hhk, a wszelkie informacje dotyczące praktycznych aspektów festiwalu znajdziecie na stronie www.hhk.pl.

Założyciel Wu-Tang Clanu prezentuje "The Spark", stworzone na potrzeby programu kosmicznego NASA - misji Juno, polegającej na dotarciu bezzałogowej sondy do orbity Jowisza. Równocześnie to zapowiedź solowej płyty Geniusa. "Dark Matter" będzie jego pierwszym materiałem wydanym od czasu "Pro Tools" z 2008 roku.

Jazz Cartier, którego wysoko oceniliśmy za "Hotel Paranoia", okazuje szacunek dla Lil Wayne'a, nazywając jego ksywką nowy track. Mocny wokal Kanadyjczyka zmieszany z soczystą produkcją Lantza i niczego więcej fanom Cartiera nie potrzeba.

Kolejny gość z Toronto w naszej przejażdżce to Tory Lanez. W teledysku do "LUV" udziela mu się dancehallowy klimat i znowu brzmi inaczej, niż w jakimkolwiek innym utworze, co często przypominają mu komentujący na YouTubie. "LUV" to drugi po "Say It" singiel z debiutu Tory'ego w Interscope - premiera krążka "I Told You" w tym roku.

Przekaz "All My Children" jest prosty - wszyscy raperzy są dziećmi Gucciego. Sprawdźcie, czy jesteście w stanie rozpoznać każdą pociechę otaczającą go wokół bujanego fotela na kreskówkowej okładce.

Dave East i G-Herbo zostali wybrani do tegorocznej Freshman Class magazynu XXL, a ich kooperacja przynosi utwór "Do It For". Produkcja - Black Metaphor. Ten sam, który zrobił bit do "Ali Bomaye" Game'a.

Trio Saint Joe - Chris Rivers - Chino XL dostarcza swoimi wersami gier słownych, do jakich zdążyli przyzwyczaić odbiorców. Warto sprawdzić szczególnie dla ostatniego z nich. Chino pokazuje, że liryczne ostrze, jakim posługiwał się od debiutanckiego "Here To Save You All" z 1996 roku nie stępiło się nawet po 20 latach. Za instrumental odpowiada Norweg działający pod pseudonimem GVME OVER.

Czas na reprezentanta HBK Gangu. IAMSU! promuje wydaną w marcu tego roku produkcję "Kilt 3", z której pochodzi poniższy klip. "Aura" to koncertowy teledysk, pokazujący jak bawią się ludzie, gdy do miasta przybywa raper z Bay Area.

Zakończeniem tego Drive By zajmuje się Dizzy Wright. Na "The 702" EP znajdziecie 8 kawałków, tematycznie skupionych wokół Las Vegas, czyli rodzinnym mieście Dizzy'ego. To już druga EP-ka wydana przez niego w 2016 roku. Wcześniej było "Wisdom And Good Vibes", pierwszy materiał wypuszczony po odejściu Hopsina z Funk Volume.

Klasyka polskiego prog rocka, SBB, wykonująca na żywo album "Nowy Horyzont"? "Elektronika z ostrymi zębami" Anohni? Drapieżny, acz chwytliwy mariaż garage rocka i bluesa od The Kills? Pionierzy grunge'u Mudhoney? Ekstremalny, brutalny grindcore od kreatorów gatunku Napalm Death? Awangardowy folk Devendry Banharta? Subtelny, minimalistyczny ambient duetu Kiasmos? Wymykająca się klasyfikacjom (Blues? Lo-fi? R&B?) muzyka Willisa Earla Beala?  Szaleńcza mieszkanka jazzu i elektroniki od Jaga Jazzist? To zaledwie wierzchołek góry lodowej! Obfity line-up imprezy zawiera bowiem jeszcze takie gwiazdy jak: Lush, Lightning Bolt, GusGus, Sleaford Mods, Show Me the Body, Minor Victories, Zomby, Brodka, Daniel Avery, FIDLAR, Syny, DJ Koze, Księżyc, Żółte Kalendarze, The Feral Trees, Ata Kak, Goat, Komety (grające repertuar zespołu Partia), Clutch, Mutoid Man, Jenny Hval, Beach Slang, Janusz Prusinowski Kompania...

Pełen line-up, jak i program imprezy, możecie znaleźć na oficjalnej stronie festivalu - https://www.off-festival.pl/pl

Imponujące, prawda? OFF Festival nie dyskryminuje ani nie faworyzuje żadnych gatunków. Tu najważniejsza jest muzyka i jej jakość. Misją OFF Festivalu jest, aby "młodzi fani dobrych brzmień mogli na żywo poznać legendy muzyki alternatywnej, a zaprawieni w festiwalowych bojach zorientowali się w jej najnowszych zjawiskach". I od 2006 roku (tak jest, tegoroczna edycja OFFa jest jubileuszowa!) ten plan udaje się zrealizować w stu procentach.

W zeszłym roku (acz nie tylko, również w poprzednich edycjach), obok takich gwiazd jak Patti Smith, Sunn O))), Sun Kil Moon czy The Dillinger Escape Plan, w Dolinie Trzech Stawów zagrała także mocna reprezentacja rapu - Run the Jewels, iLoveMakonnen, szkocka grupa Young Fathers (popkillerową recenzję ich albumu "Dead" możecie przeczytać tutaj), a z rodzimych graczy - Ten Typ Mes. W tym roku również nie zabraknie mocnych, "okołohiphopowych" strzałów!

Na tegorocznym OFF Festivalu, obok wspomnianych, swobodnie mieszających hip-hop z innymi gatunkami Sleaford Mods i Show Me the Body zagrają bowiem m.in. GZA the Genius - jeden z filarów nieśmiertelnego (chciałoby się rzec, "głowa Voltrona"...) Wu-Tang Clanu; Thundercat, fenomenalny basista, niegdyś grający w legendarnej kapeli Suicidal Tendencies, znany ze współpracy z Flying Lotusem, Kendrickiem Lamarem, Eryką Badu czy Vikiem Mensą; ekipa Flatbush Zombies, trójgłowa hydra prosto z Beast Coastu, atakująca wariackim, psychodelicznym rapem - sprawdźcie naszą recenzję ostatniego albumu "3001: A Laced Odyssey"; Kaliber 44 - nie wymagająca chyba zbędnych introdukcji legenda polskiej sceny, która powróciła w tym roku z albumem "Ułamek tarcia"; a także szwedzka sensacja Yung Lean!

To jak, widzimy się w Katowicach, w Mieście Muzyki?

Bilety na OFF Festival można nabyć m.in. w serwisach Ticketpro i eBilet, oraz w oficjalnym festiwalowym OFF Sklepie.

2Pac, Eminem, a może słynny ze swoich wordplayów Lil Wayne? Średnio obytemu z tematem słuchaczowi to właśnie te ksywki zapewne by pierwsze padły na język w przypadku rozpatrywania takiego zagadnienia. Sytuacja wygląda zgoła inaczej i szczerze mówiąc obsadzenie niektórych miejsc przez Danielsa może być zaskakujące. Okazało się, że raperem z najbardziej rozbudowanym słownictwem jest nie kto inny, jak Aesop Rock, co akurat nie powinno być niespodzianką dla nikogo znającego jego możliwości. Aesop na 35,000 przestudiowanych przez naukowca słów, określonych rangą "unikalnych" użył aż 7,392. Bardzo dobrze w rankingu poradziła sobie również legendarna grupa Wu-Tang Clan. GZA uplasował się na 2 miejscu, a inni członkowie grupy, czyli Ghostface Killah, Raekwon i RZA również znaleźli się w top 10 zestawienia.  W pierwszej dziesiątce znaleźli się też Canibus, Kool Keith oraz grupy Cunninlynguists i The Roots. Superduet z Atlanty, czyli Outkast uplasowali się na miejscu 14, a Nas na 16. 

Jak poradzili sobie w zestawieniu artyści stricte mainstreamowi? Trzeba przyznać, że niespodziewanie słabo. Na 85 zbadanych przez Danielsa raperów w środku zestawienia możemy znaleźć m.in. Cam'rona, Pusha T, Eminema, Wale, Method Mana (który wyłamał się trochę z grupy Wu-Tangów), The Game'a, Nelly'ego, Ice Cube'a, Lil Kim, Tygę i ... Puffa Daddy'ego/Diddy'ego/P.Diddy'ego. Na szarym końcu można znaleźć Kanye Westa na miejscu 67, 2Paca na 68 oraz Lil' Wayne'a na 71. Numer 83 został przydzielony ex aequo Drake'owi oraz 50 Centowi, a całą listę na miejscu 85 zamyka DMX. 

Matt Daniels podkreśla też, że brak takich postaci, jak Kendrick Lamar jest spowodowane tym, że jego badania po prostu obejmowały okres do 2012 roku i dlatego też obecnie mogłyby one wyglądać całkowicie inaczej. 

Przedstawione w formie świetnej grafiki pełne badania Danielsa możecie sprawdzić TUTAJ.

"Rap i rymowanie jest przez wielu oceniane nisko, sprowadzane na margines, w dużej mierze przez ignorancję, ale także przez powiązaną z nim negatywną energię i przemoc. Hip-hop powstał, by powstrzymać przemoc, szczególnie z udziałem gangów, a nie dodatkowo ją podkręcać. I nie po to, by pomagać ją promować. We wczesnych latach pionierzy wyszli z tą ideą, zaczęli grać muzykę, odkładając na bok barwy gangów i uliczne porachunki - połączyli siły i zaczęli działać razem. Powrót do traktowania hip-hopu jako sposobu na edukację młodzieży to świetna sprawa, bo możemy wpajać im odpowiednie wartości i promować pozytywny vibe." - mówi legendarny raper i producent.

Całą przemowę reprezentanta Wu obejrzeć możecie poniżej.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"11932","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

10. GZA & The Black Lips – The Drop I Hold 

Najlepszy przykład na to, jak niepotrzebny featuring może zniszczyć przyjemny track. „The Drop I Hold” Black Lipsów, z albumu „200 Million Thousand”, to klimatyczny, melancholijny, charakterystycznie „garażowy” track z ciekawym, przytłumionym wokalem i przejmującym refrenem…. Ale mamy też wersję, którą opisuję, w której w pewnym momencie wchodzi GZA i rujnuje całą atmosferę swym monotonnym, płaczliwym głosem. Nie pasuje ni w ząb do tej produkcji nasz Genius, nic a nic. You got to diversify yo flow, nigga (kto wie, co sparafrazowałem, ma u mnie browca). 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6233","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

09. Black Sabbath & Ice-T – The Illusion of Power (z albumu “Forbidden”, 1995)

Jeśli nie chcesz zostać pobity, wytarzany w smole, w pierzu, potraktowany widłami, smoczym ogniem, wrzucony do wrzącego kotła (w tej dokładnie kolejności) – w rozmowie z fanem Black Sabbath NIE WSPOMINAJ o „Forbidden”. Ten album to całkowity, haniebny blamaż na dyskografii legendarnej przecież grupy… A „The Illusion of Power” to jeden z dziesięciu powodów, dlaczego. W tym kawałku nie gra nic. Po obiecującym wstępie otrzymujemy bowiem karykaturalną grę gitar (której celem było chyba oznajmienie – „My NAPRAWDĘ jesteśmy tą samą grupą, która nagrała utwór <<Black Sabbath>>>! Serio!”), słabą strukturę wokali, w której Tony Martin gubi się od razu, mierny refren oraz – całkowicie niepotrzebny fragment melorecytacji Ice-T, który tylko burzy i tak chwiejną konstrukcję utworu. Poważnie, kogo to był pomysł? Rap i Black Sabbath? To się nie mogło udać. 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6234","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

08. Big Pun & Incubus – Still Not A Player (z albumu “Loud Rocks”, 2000) 

Kto słuchał “Duetów” Notoriousa B.I.G. i fatalnego kawałka z Kornem, wie, że odgrzebywanie trupów i nakazywanie im tańczyć do rockowych/ metalowych podkładów po prostu się nie udaje. „Still Not a Player”, czyli nieśmiertelny hit potężnego Punishera, udowadnia to jeszcze dobitniej – kogo to był pomysł, by prosty, oparty na klawiszach, ale i tak mocny beat oryginału zastąpić „wesolutkimi” gitarami, monotonną perkusją i zupełnie gryzącym się z wokalem Puna głosem Brandona Boyda? Efekt jest po prostu słaby, a odpowiedzialni za niego producenci powinni zostać skazani na Capital Punishment…

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6235","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

07. Q-Tip & Korn – End of Time (z albumu “Amplified”, 1998)

Przyznam się do czegoś, czego jako fan hip-hopu chyba nie powinienem – ale co tam: mam ambiwalentny stosunek do beatów ś.p. J Dilli. Niektóre są spoko, niektóre wgniatają w ziemę (vide „House of Flying Daggers” Raekwona), niektóre zaś… są po prostu słabe – tak jak ten do „End of Time” Q-Tipa. Beat duszny, elektroniczny, ok – ale monotonnnyyyy….. na domiar złego dosiadają go, oprócz nieszczególnego Tipa – chłopaki z Kornu. To nie tak, że nie znoszę tego zespołu – po prostu jego kooperacje z raperami – od Cube’a (That’s Don Mega for you, you lil’ cocksucker…), poprzez Nasa, do Tre Hardsona z Pharcyde – są w mojej opinii… nijakie. Tak samo jest tutaj – histeryczne miauczenie Jonathana Davisa i gitary Heada, Munky’ego i Fieldy’ego wprowadzają tylko niepotrzebne zamieszanie na po prostu słabym kawalku. Wyszło z „End of Time” tyle dobrego, że można sobie zażartować, że w muzycznej konfrontacji Jonathan Davis kontra Jonathan Davis zwyciężył Jonathan Davis.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6236","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

06. DMX & Marilyn Manson – The Omen (Damien II) (z albumu “Flesh of My Flesh, Blood of My Blood”, 1998)

Szczerze uwielbiam pierwszy album DMX’a, “It’s Dark and Hell is Hot”, a szczególnie kawałek „Damien” na fenomenalnym beacie Dame’a Grease’a. Opowieść X’a o wejściu w komitywę z diabłem Damienem (Damien=Daemon – genialne w swej prostocie) naprawdę pozwala poczuć się nieswojo…. Jak pewnie wiecie, „Damien” to tylko część pierwsza trylogii utworów. Już na drugim albumie X zaprezentował Part II, nazwany „The Omen”, z featuringiem… samego Marilyna Mansona? O kurde, ziomeczki, przecież ten kawałek będzie tak zajebisty, że zmiecie wszystko!!! – tak pomyślałem w swej młodzieńczej naiwności. 'The Omen" rozczarowuje i to bardzo. Ale to nie wina X’a – choć wokal Damiena bardziej śmieszy niż straszy, tekstowo kawałek jest w porządku. Manson zapodaje demoniczny skrzek/szept w refrenie – rozczarowująco, ale jakoś tam brzmi. Utwór pada natomiast na pysk w sferze produkcyjnej – beat jest SŁABY. Niewiarygodny spadek jakości po świetnym „Damienie”, nędzne werble, przeszkadzające szepty i jakieś tam elektroniczne pitu-pitu… Kto jest winowajcą? Nie kto inny, lecz Swizz Beatz, który jeszcze w tym rankingu się pojawi.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6237","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

05. KRS-One, Harmony & Michael Stipe – Civilization vs. Technology (z albumu “H.E.A.L. – Civilization vs. Technology”, 1991)

Skłamałem nieco, pisząc w pierwszej części tego rankingu, że gościć będziemy ponownie świętej pamięci kapelę R.E.M., tym razem w sali niesławy…Nie do końca - ale mamy za to wokalistę tego zasłużonego zespołu, Michaela Stipe’a, który raz jeszcze, po baaardzo słabym „Radio Song” zjednoczył z siły z Tha Teacha. W kooperacji jeszcze gorszej…. „Civilization vs. Technology” to po prostu bałagan, kawałek, który muzycznie nie może się zdecydować, czy być subtelnym podkładem ze smyczkami dla śpiewu Harmony, czy mocnym beatem pod żywiołowe rapy Krisa, czy rockowym akompaniamentem pod Stipe’a. Koniec końców utwór łączy w sobie wszystkie wymienione „fazy” – z mizernym efektem. Do tego dochodzi nieznośne, powtarzam – NIEZNOŚNE nauczanie KRS’a o dbaniu o środowisko oraz rzecz najgorsza – wokal Stipe’a. Mike, co się stało, u diabła? Mimo że fanem R.E.M. nigdy nie byłem i nie będę, lubię charakterystyczny głos Michaela, ale tutaj brzmi on tragicznie – tak jakby Stipe stawił się w studiu nagraniowym, by zostać znienacka ogłuszonym, związanym i torturowanym, podczas gdy dźwiękowiec nagrywał jego krzyki. Cienizna. 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6238","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

04. Limp Bizkit, Birdman, Flo Rida & Caskey – Sunshine (z albumu “Rich Gang”, 2013)

Jeśli jest coś, co wyniosłem z “lektury” ostatniego albumu Limp Bizkit (oprócz krwawiącego czoła od bezsilnego walenia łbem o ścianę), to jest to przekonanie, że Fred Durst + autotune = apokalipsa. Miałem nadzieję, że kawałek „Autotunage” był tylko muzycznym żartem. Próżne okazały się moje nadzieje, jak pokazuje „Sunshine”. Nie będę zagłębiał się w zwrotki Birdmana, Flo Ridy i Caskeya (…kto to jest Caskey?), których poziom jest tak niski, że można się o niego potknąć – powiem tylko, że to prawdopodobnie NAJGORSZY utwór, jaki kiedykolwiek słyszałem, pod którym podpisał się zespół Limp Bizkit (Zaraz, ale czy w ogóle w „Sunshine” gra cała kapela? Przecież słyszę tylko ohydny refren Dursta)…

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6239","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

03. Handsome Boy Modeling School feat. Chino Moreno (The Deftones), El-P & Cage – The Hours (z albumu “White People”, 2004)

Ah, tak. Handsome Boy Modeling School. Dawny kolaboracyjny projekt Dana the Automatora i Prince Paula przyniósł słuchaczom dwa arcyciekawe albumy, pełne zaskakujących tracków, wykraczających poza ramy “zwykłego hip-hopu”. Szczególnie drugi (i ostatni album) duetu, „White People”, wypełniony był po brzegi takimi utworami – na jakim bowiem hip-hopowym albumie można usłyszeć obok RZA, De La Soul, Del the Funkee Homosapiena – takich gości jak The Mars Volta, John Oates czy Jego Wysokość Mike Patton? Generalnie album trzyma wysoki poziom, z jednym wyjątkiem – „The Hours”. Kawałek typu „Co ja do cholery usłyszałem?!” na pokładzie z El-P, Cage’em i Chino Moreno z Deftonesów – po takim składzie nie spodziewam się łatwego w odbiorze utworu… Ale nie spodziewam się też kompletnego, asłuchalnego hałasu!Wszystko to przez Chino Moreno, którego wokal jest po prostu NAJGORSZY. Zupełnie, jakby Chino podczas nagrań nagle oszalał i zaczął wyć na całe gardło, próbując słowa „the hours” zaśpiewać na kilkanaście sposobów naraz, a wszyscy inni muzycy byli zbyt przestraszeni, żeby się do niego zbliżyć. Słuchać tylko na własną odpowiedzialność.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6240","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

02. Kid Cudi feat. Michael Bolton & King Chip – Afterwards (Bring Yo Friends) (z albumu “indicud”, 2013)

Michael Bolton. To nazwisko powoduje albo pusty śmiech, albo zgrzytanie zębów u każdego fana muzyki. Nierozwiązaną do dziś zagadką pozostaje bowiem, jak ktoś mógł przejść z całkiem zgrabnej hardrockowej kapeli (Blackjack) do tworzenia tych mdłych, absolutnie obrzydliwych softrockowo-popowych balladek, wyśpiewywanych tym rozdzierającym bębenki głosem (pamiętacie to?)?. Kawałek nagrany wespół z Cudim włączałem więc pełen najgorszych obaw… Nie byłem jednak przygotowany na to, co usłyszałem. „Afterwards” popełnił najgorszą zbrodnię, jaką może popełnić kooperacja rapowo-rockowa. Jest śmiertelnie, bezbrzeżnie, niewiarygodnie NUDNY. To 9 minut (!!!!) nieustannego,  monotonnego łup-łup-łup, od czasu przetykanego (słabym, a jakże – a także dziwnie przytłumionym) wokalem Boltona, a od ok. 6 minuty – sennego, elektronicznego beatu. Zasnąłem 8 razy, próbując w całości przesłuchać ten kawałek – a jako fan prog rocka jestem przyzwyczajony do długaśnych utworów. Absolutnie odradzam przesłuchiwać ten ekwiwalent chińskiej wodnej tortury.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6241","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

01. Swizz Beatz feat. Metallica & Ja Rule – We Did It Again (z albumu “Presents G.H.E.T.T.O. Stories”, 2002)

De łorst. Upadek. Profanacja. Piekło. Przyczynek do powstania obydwu rankingów. Muzyczne kalectwo na każdym możliwym poziomie… Po prostu… wow. So, Swizz, we meet again. Jeśli naprawdę myślałeś, że ohydny, ochrypły głos Ja Rule’a idealnie nadaje się pod ciężkie riffy Metalliki – to myliłeś się NIEWIARYGODNIE grubo. Ja Rule wyje odrażająco (nie, you’re not a rock star – nawet nie myśl o tym, Ja), podczas gdy ekipa Hetfielda zapodaje ociężały, nie mogący określić, jakim tempem iść podkład. Nie wspomnę już o beznadziejnych wstawkach samego Hetfielda. Po prostu… zabierzcie to ode mnie w cholerę. Swizz musiał pomyśleć to samo, bo nie mogę znaleźć ani śladu jego obecności na tym kawałku (chociaż to może już ja ogłuchłem od prób jego przesłuchania). Nie tykać nawet kijem. 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6242","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Wyróżnienie specjalne – The Flaming Lips feat. Ke$ha, Biz Markie & Hour of the Time Majesty 12 – 2012 (You Should Be Upgraded) (z albumu “The Flaming Lips and Heady Fwends", 2012)

Znalazłem. Sam w to nie wierzę, że znalazłem utwór gorszy niż bękart Hetfielda i Ja Rule’a. Mój zmysł słuchowy zdaje się wylewać krwistym potokiem przez uszy, ale znalazłem…. The Flaming Lips, znani z niedawnej „reedycji” Dark Side of the Moon Floydów, nagranej m.in. z Henrym Rollinsem, postanowili nagrać sobie kawałek o nazwie „2012 (You Should Be Upgraded)”. Po próbach przesłuchania jestem gotów się zgodzić z tym podtytułem – muszę jak najszybciej upgrade’ować zmysł słuchu, bo jego ośrodki we mnie całkowicie przez ten utwór umarły. Mdły, eksperymentalny, kaleczący uszy nagłymi, megagłośnymi uderzeniami gitar podkład pod topiące się w elektronicznym sosie słabe wokale Ke$hy i Wayne’a Coyne’a (…chyba). Ten kawałek jest tak ohydny, że z miejsca wrzuciłbym go na podium powyższego rankingu (w betonowych butach, dla pewności). Powstrzymała mnie od tego jedna rzecz, którą wyrażę w formie pytania…. GDZIE W TYM KAWAŁKU JEST BIZ MARKIE?! 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6243","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]