Produkcje zawarte na tym albumie wypuszczone spod ręki producentów tj . Alchemist czy MarcoPolo w pełni oddają brudny, mroczny klimat Nowego Jorku. Do tego naprawdę imponująca lista gości wśród których m. in. ś.p. Prodigyof Mobb Deep, MF DOOM, MethodMan, Reakwon i InspectahDeck. Należy również wspomnieć o partiach wykonanych przez żonę Seana P. Bernadette Price, która pojawia się na płycie dwukrotnie, w numerach "Dead or Alive" i "Price Family". 

Profesor Rapu pozostawił za sobą imponującą dyskografię, stając się legendą jeszcze za życia. "Imperius Rex" będzie kolejnym klejnotem w jego kolekcji, niestety prawdopodobnie ostatnim.

 Tracklista:

1. Imperius Rex (Prod. by Alchemist)
2. Dead or Alive feat. Bernadette Price (Prod. by The Adept fka 4th Disciple)
3. Definition of God (Prod. by Stu Bangas. Scratches by Vega Benetton)
4. Ape in His Apex feat. Ruste Juxx (Prod. by Crummiebeats – Fonk & .45)
5. Apartheid feat. Buckshot & Steele (Prod. by Crummiebeats – Fonk & .45)
6. Lord Have Mercy feat. Rim P & Vic Spencer (Prod. by Joe Cutz)
7. Negus feat. DOOM & Ike Eyez (Prod. by Crummiebeats – Fonk & .45)
8. Church Bells feat. Junior Reid (Prod. by Crummiebeats – Fonk & .45)
9. The 3 Lyrical Ps feat. Prodigy & Styles P (Prod. by Harry Fraud)
10. Not97 Skit
11. Refrigerator P! (Prod. by Dan The Man)
12. Prisoner feat. Freeway (Prod. by Marco Polo)
13. Resident Evil (Prod. by Marlon Colimon)
14. Clans & Cliks feat. Smif N Wessun, Rock, Method Man, Raekwon, Inspectah Deck & Foul Monday (Prod. by Nottz)
15. Rap Professor (Prod. by DJ Skizz)
16. Price Family feat. Bernadette Price (Prod. by Crummiebeats – Fonk & .45)

Ras Kass powrócił rychło w czas, starając się zmazać plamę na honorze, jaką bez wątpienia był jego ostatni album pt. „Barmaggedon”. Czy mogła zdarzyć się lepsza okazja na rehabilitację niż krążek wyprodukowany przez Apollo Browna? Prawdopodobnie nie. Współpraca z Apollo zapewniła raperowi nie tylko bity, ale rozwiązała również inną palącą kwestię. Problemem z jakim od długiego czasu borykał się Razzy i jego twórczość, była minimalna promocja i skromna dystrybucja wydawanych krążków, spowodowana niskimi nakładami finansowymi. Całe szczęście „Blasphemy” kończy ten niechlubny rozdział w karierze rapera z Carson. Dzięki wsparciu ze strony wytwórni Mello Music Group, album z miejsca uzyskał reklamę i odpowiednią formę wydania.

„My style is sex and violence, vocabulary and science”, tak piętnaście lat temu nawijał Ras Kass, podkreślając jak szerokim wachlarzem tematycznym dysponuje. Dokładnie tym samym mottem raper kierował się przy pisaniu tekstów na „Blasphemy”. W otwierającym „How To Kill God” (notabene tak brzmiał pierwotny tytuł całego krążka), Razzy uderza w temat religii, bezpardonowo krytykując hipokryzję społeczeństwa oraz podważając święte dogmaty Kościoła. Swoją bezkompromisowością przypomina zbuntowanego młodzieńca z czasów Soul On Ice, przez co słucha się go z wielką przyjemnością. Przez cały album usłyszeć można obfitą porcję wersów w konwencji conscious, nie brakuje również wnikliwego spojrzenia na zjawiska społeczne oraz komentarzy do burzliwych wydarzeń politycznych. Ras rapuje także o swoich relacjach z kobietami, posługując się zgrabną i dowcipną metaforą („Strawberry”), a nawet próbuje swoich sił jako storyteller („Francine”). Na płycie znajdziemy pouczające „Humble Pi” i „48 Laws Pt.1”, w którym dzieli się swoim doświadczeniem życiowym, podsuwając jednocześnie wiele cennych wskazówek. Album zamyka refleksyjne i osobiste „Bon Voyage”, będące zarazem tributem dla zmarłych przyjaciół rapera.

Rozległa tematyka poruszana na „Blasphemy” jest jednym z największych walorów całej płyty. Tym sposobem Ras Kass ponownie udowodnił, że jest raperem niezwykle uniwersalnym. Po raz kolejny jednak potwierdził także nieco mniej chlubną regułę. Razzy nie podejmuje dostatecznych wysiłków lirycznych w przypadku utworów o bardziej przyziemnej treści. Najlepszym przykładem jest „Too Much Of A Good Thing” i „Drink Irish”, gdzie zwrotki gospodarza są skandalicznie słabe. Raper wykorzystuje swoje umiejętności dopiero, gdy temat danego utworu dotyczy poważnej materii. Na pierwszy plan wysuwają się więc kawałki, w których Ras prawi morały, wspomina minione czasy, czy też krytykuje otaczającą go rzeczywistość, konstruując przy tym trafne puenty. Z drugiej strony, brakuje jednak mistrzowskich punchline'ów, głębokich metafor, skomplikowanych gier słownych, abstrakcyjnych porównań czy kreatywnych konceptów, w tworzeniu których raper jest przecież prawdziwym wirtuozem. Nie oznacza to, że „Blasphemy” jest całkowicie pozbawione linijek w stylu braggadocio. Przeciwnie, występują one dość często, ich poziom jest jednak przeciętny jak na MOŻLIWOŚCI „króla Zachodu”. Bez wątpienia najlepszym momentem płyty jest „How To Kill God”, stanowiące kontynuację utworu „Jack Frost II (White Christmas)” wydanego trzy lata temu. Odnosząc się do religii, historii czy nauki w ogóle, Razzy nie tylko imponuje swoją ponadprzeciętną wiedzą, ale także prowokuje słuchaczy do myślenia i poszukiwania informacji na własną rękę. Przechodząc do ostatecznego rozrachunku, należy przyznać, że od strony tekstowej album ma naprawdę niewiele wad. Ras Kass zaliczył co prawda kilka drobnych potknięć, wciąż jest to jednak solidna dawka rapu, który potrafi porwać słuchacza i zachęcić go do głębszych rozważań.

Mając w pamięci rewelacyjne „Throphies”oraz równie dobre „Dice Game”, moje oczekiwania odnośnie warstwy muzycznej były wysokie. Okazuje się, że producent z Detroit znów zdecydował postawił na sprawdzone patenty. Na „Blasphemy” znajdziemy więc to, do czego Apollo przyzwyczaił słuchaczy na przestrzeni ostatnich lat. Już od pierwszych minut słyszymy wszędobylskie sekcje smyczkowe, wtórujące im instrumenty dęte i potężne uderzenia perkusji. Zgrabnie pocięte sample soulowych wokali nadają nagraniom wyjątkowego charakteru, a trzaski winylowej płyty dodają oldschoolowego uroku. Chcąc zadbać o różnorodność brzmienia, Apollo momentami starał się wyjść poza ramy swego własnego stylu, eksperymentując przede wszystkim z tempem utworów (m.in. „Giraffe Pussy”, „Drink Irish”). Pomysł godny uznania, wyszło jednak średnio. Nie stanowi to powodu do niepokoju, gdyż zdecydowana większość albumu to Apollo Brown w klasycznym wydaniu. Stonowane pętle „H20”,„Humble Pi” czy „Bon Voyage”  brzmią naprawdę imponująco, nie inaczej jest w przypadku żywiołowego „Animal Sacrifice”. Suma sumarum, od strony producenckiej „Blasphemy” to solidny produkt, potwierdzający klasę beatmakera z Detroit. Krótko po premierze albumu padły jednak zarzuty w kierunku Apollo o brak oryginalności. Ciężko się z nimi nie zgodzić, bity Browna z roku na rok rzeczywiście stają się coraz bardziej monotonne i wtórne. W żaden sposób nie ujmuje to recenzowanemu albumowi, lecz może rzutować na kolejne projekty Apollo i jego dalszą karierę.

Bluźnierstwem byłoby nazwanie „Blasphemy” albumem nieudanym. W gruncie rzeczy spełnił on oczekiwania większości słuchaczy i traktowany jest przez fanów jako potencjalny klasyk. W moim odczuciu, krążek ten to kolejna z rzędu owocna kooperacja na linii Apollo – raper i jeden z mocniejszych punktów w dyskografii Ras Kassa. Biorąc jednak pod uwagę koncept całej płyty oraz potencjał obu muzyków, liczyłem na materiał, któremu mógłbym przyznać ocenę o stopień wyższą. Ode mnie 4/6.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18240","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16955","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18821","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Bonus track, który nie znalazł się na fizycznym wydaniu krążka:

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18822","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tytuł debiutanckiego krążka A-Villa zaczerpnięty został z linijki AZ z numeru "Life's a Bitch". "Carry On Tradition" to również pierwszy singiel tego materiału. Odzwierciedla on klimat całej płyty. W numerze tym usłyszymy Mikkey Halsteda i Big Pooha, którego Villa był wielkim fanem za czasów Little Brother.

Ten materiał to spełnienie marzeń dla chicagowskiego beatmakera. Pracował nad nim ponad trzy lata, w chwilach wolnych od pracy w banku i wychowywaniem córeczki. Udało mu się zebrać pokaźne grono wyśmienitych MC's. Są tu takie tuzy jak Lil Fame, Cormega, Ras Kass, Noreaga, Kool G Rap, Inspectah Deck, Sean Price, AZ czy Havoc. Są też reprezentanci nieco młodszej generacji: Fashawn, Skyzoo, Elzhi, Freddie Gibbs, Termanology czy Rapsody.

Jak sam ocenia A-Villa "Carry On Tradition" to dzieło jego życia i nie sądzi żeby udało mu się jeszcze zrobić podobny materiał. Cieszmy się więc tym bardziej bo naprawdę jest czym!

I rzeczywiście zapowiada się grubo - na scenie poza gospodarzami JWP/BC pojawią się m.in. Pih, Quebonafide, BoKoTy i... Sean Price!

Line-up:
SEAN PRICE
JWP/BEZ CENZURY oficjalny profil
Siwers
Quebonafide
Pih
BoKoTy
PRO EBT
Zetenwupe Ferajna
Bael DCH
Kazan

Dj's
FALCON1 & Dj Eprom Showcase
Steez83
Blekot

SEAN PRICE
Ruckus, Ruck, Jesus Price Supastar, Mic Tyson, Kimbo Price, Sean Price, Sean P, P-Body. P! Raper na którego szesnastki czekało się w zgrywanych z satelity klipach – pełnego przecież charyzmatycznych nawijaczy – Boot Camp Clik; raper dla którego gościnnych udziałów odpala się numery nieznanych czy nielubianych MC’s; raper, który jest faworytem wielu z Waszych ulubionych… raperów. Żywa legenda, której zwrotki na krążkach BCC, współtworzonego wraz z Rockiem duetu Heltah Skeltah czy innych skoligaconych składów stanowią fundamenty nowojorskiego, ulicznego stylu. Weteran, któremu obce są laury, złote ramy i odcinanie kuponów, a wciąż bliski jest chłód betonu i podwyższona temperatura awantury. Jeden z najbardziej charakterystycznych głosów na scenie, jeden z najtwardszych zawodników w linach, jeden z niewielu, którym nigdy nie omsknęła się noga. Współtwórca potęgi Duck Down Records, autor trzech solowych albumów, nagranej wraz z Guilty Simpsonem i Black Milkiem płyty formacji Random Axe i dziesiątków o ile nie setek featuringów. Raper, który nikomu nic już udowadniać nie musi, a każdym kolejnym wersem potwierdza tylko swoją pozycję na hip-hopowym podium. Podobnie jak te naprawdę groźne psy, nie szczeka na lewo i prawo, nie pręży się i nie podgryza słabszych od siebie. Nie oglądając się na mody i trendy, pewnym krokiem stąpa przed siebie. Po prawdę i należną mu koronę. Pas mistrzowski już bowiem ma. P!
F.Kalinowski

Bilety:
40PLN (I pula) / 50PLN (II pula) / 60 PLN(III pula)

znajdziecie w następujących punktach:

Galeria Koloru, ul. Hożej 9a
California Skateshop, al. Solidarności 82
Central Store, Chmielna 33 (podziemia Kina Atlantic)
Serum Sklep, C.H. Land, ul. Wałbrzyska 11 (stacja metra Służew)

Miejsce: BASEN, ul.: Marii Konopnickiej 6, Warszawa
Start: 20:00

Dodatkowo w dniu koncertu w przestrzeni Galerii Kolory przy ul. Hożej 9a, wystartuje wystawa artystów związanych z JWP Crew, którzy przedstawią swoje wersję plakatu z okazji JWP STREET 18. Wystawa potrwa 2 tygodnie.

WSTĘP TYLKO DLA OSÓB PEŁNOLETNICH (18+)

"Murdah Type Thinkin" z udziałem Roca Marciano zaskakuje klimatem bitu, a nas ciekawi czy podobnie zaprezentuje się całość, czy zdominuje raczej brudne, zbasowane brzmienie, w którego otoczeniu Price'a spotykamy najczęściej. "Land Of Crooks" już 17 grudnia.

Soundtracki do gier stały się od jakiegoś czasu nie tylko kopalnią kozackich numerów, ale również intratnym biznesem dla artystów. Szczególnie, kiedy mówimy o współpracy z takimi gigantami jak EA Sports. "Man Of The Year" Schoolboya Q to numer, który będziecie mieli okazję usłyszeć w NBA Live 14. Numer nie jest może tak dynamiczny jak przyzwyczaiły nas do tego te z gier EA Games, ale hula elegancko, nawet w takiej jakości w jakiej póki co jest dostępny.

O Add-2 pisaliśmy wam wielokrotnie, w końcu jego talent za pośrednictwem swojego JAMLA Records postanowił pokazać 9th Wonder. Producentem albumu "Between Heaven And Hell" będzie z kolei bliski współpracownik członka Little Brother - Khrysis. Nowy numer "Club Church" ukazuje czego można się spodziewać po tej współpracy - przyjemne flow położone na bardzo mocnych perkusjach i dużo dobrej energii. Premiera projektu pojutrze.

J-Love to postać dobrze kojarzona przez fanów klasycznego rapu. Właśnie dzisiaj ukazuje się jego nowy materiał zatytułowany "No Designed For Quit". Na zachętę do sprawdzenia materiału otrzymaliśmy numer o pasującym do obsady (szczególnie featów) tytule "NY Barbarians". Sean Price i Lil Fame na tym chillującym, ale utrzymanym w należytym dla takiego tytułu klimacie pokazali się z jak najlepszej strony. Chyba nie muszę dodatkowo zachęcać?

Nie oczy was nie mylą. Jimmy Page, legendarny członek i gwiazda Led Zeppelin ostatnio zaserwował nam mash-up w którym na warsztat wziął wokale Biggiego z "Hypnotize". Klasyczny singiel Notoriousa wymieszał z próbkami z "Ramble On" tworząc "Ramblize". O dziwo nie gryzie się to i w pewien nietypowy sposób buja.

Posłuchaj Ramblize

Crooked I to koleś od którego zawsze można spodziewać się jednego - ognia piekielnego. Jego linijki wydają się nigdy nie kończyć. W nowym "Shady Dynasty Pt. 2" słyszymy np. "there's always somebody better than you and you better believe that somebody is me, remember". Uwielbiam go w takiej formie.

Ledwie trzy lata dostaliśmy bardzo udany "100 Proof: The Hangover", ale od tamtego czasu muzyka Statika zdążyła wielu spowszednieć, żeby nie powiedzieć, że się znudzić. Przy takim ogromie muzyki można gdzieś zgubić jej świeżość. Przypomnijmy, że od "Hangovera" światło dzienne ujrzały płyty w ramach 1982 z Termem oraz we współpracy z Freewayem, Slainem, Freddie Foxxxem, Freddie Gibbsem, Action Bronsonem, Strong Arm Steady i Reksem. W większości są to pełne albumy.

"Extended Play" sprawia trochę wrażenie jakby nazwa była dyskretną sugestią. Płyta trwa prawie prawie godzinę i 5 minut, tymczasem materiału, który rzeczywiście trzyma poziom dyskografii Statika mamy może 35 minut. Dodajmy, że bity zdecydowanie nie są ani tak zaskakujące, ani tak zaraźliwe jak miało to miejsce na pierwszych krążkach. Dobre wrażenie zrobił pierwszy singiel "Bird's Eye View" w którym Rae, Bada$$ i Black Thought z The Roots zrobili sobie jamowy numer na świetnym poziomie. Szczególnie ten ostatni swoją zwrotką pokazywał, że nie starzeje się ani trochę. Gospelowy sampel chwytał z miejsca, perkusje dosyć standardowe, ale to wystarczyło przy takiej dyspozycji gości. Podobnie wygląda sytuacja z pozostałymi singlami - "21 & Over" z Seanem Pricem i Mac Millerem to bardzo fajny dynamiczny numer, ale robotę robią przede wszystkim znakomite zwrotki. "Game Break" z kolei dawało nam trochę atmosfery starych rozkminkowych bitów gospodarza, a Lecrae, Pos z De La Soul i Term zadbali o to, żeby ten vibe szedł w parze z odpowiednią treścią.

To jednak jedna strona medalu. Dużo tutaj dłużyzn i rozczarowań. Dużo sinusoidy - dla przykładu "East Coast" to numer w którym N.O.R.E. został zdewastowany przez zwrotkę Lil Fame'a, który tym razem nie tylko drze ryja, ale też opowiada historyjki z przeszłości. Bit brzmi jakby bardzo chciał być epokowym bangerem, ale w gruncie rzeczy trochę zawodzi. "Big City Of Dreams" z Troy Ave, Pushem, Mayhem Laurenem i AG Da Coronerem to coś jak prezentacja eastcoastowej przeciętności. "G'z and Hustlaz" Terma i Waisa P przyjemnie buja i ma fajny refren, ale zwrotki Waisa przewijałbym za każdym razem. Dużo tutaj też Ea$y Money, który potrafi złożyć wers w sposób w miarę przyzwoity, ale nadal pozostaje dużo gorszą wersją Termanology'ego. Zawodem okazał się też numer Reksa, Blu i Evidence'a. "Pinky Ring" Prodigy'ego mówi samo za siebie. Dużo się zmieniło od "Infamous" i "Hell On Earth".

"Extended Play" może niestety kandydować do miana najsłabszego w dyskografii, co nie znaczy jednak, że jest strasznie słaby. Jak wspomniałem jest gdzieś 35 minut dobrego materiału. "The Spark" w charakterze relaksującego jointa ze świetnym saksofonem działa aż miło. Boom-bapowe "Make Believe" z popisem flow Freddie Gibbsa brzmi fantastycznie, a "Funeral Season" w którym Statik bezbłędnie użył cutów z Jadakissa i bardzo znanego, ale nadal skutecznego sampla to też naprawdę dobra rzecz. Świetnie spisali się tutaj Joell Ortiz, Flatbush Zombies ze Smif-N-Wessun i JFK ze Strong Arm Steady na jednym z najlepszych bitów na płycie w świetnym "100 Stacks". Fani na pewno sami będą potrafili wybrać dla siebie łakome kąski, ale nie ukrywajmy, że materiał sprawia wrażenie, że Statik powinien trochę bardziej koncentrować się na jakości niż ilości.

Na dobry początek coś co w kwestii rapowych skillsów, szeroko pojętej techniki i kreatywności w wykorzystywaniu rytmiki podkładu powiesi poprzeczkę tak wysoko, że nie unikniecie tego wyrazu w oczach, który jednoznacznie wyraża podziw. Tech N9ne szykujący się do premiery swojego nowego krążka zatytułowanego "Something Else" wziął ze sobą całkiem niekiepawą ekipę w składzie Wrekonize, Snow Tha Product i Twisted Insane, a następnie grupowo rozpierdolili bit w taki sposób, że nie ma co zbierać. Rzeźnicki styl numeru "So Dope (They Wanna)" pełen przyspieszeń i wariackich zagrywek jednocześnie nie zostawia nas z wrażeniem, że cokolwiek tutaj zrobione jest na siłę. Zapnijcie pasy.

Dominic Lord to gość, który jeszcze do niedawna funkcjonował pod ksywą A$AP Dom i odpowiadał za kwestie związane z modą w obozie A$AP Mob. Drogi grupy i MC rozeszły się jednak, Dominic rzucił singiel "Pierce", który potem swoim remixem promował Pusha T, a teraz wraca z nowym numerem po chwilowej przerwie. "Overworld" natomiast prezentuje się więcej niż dobrze, duży potencjał hitowy, bardzo ciekawa aranżacja i raper, który jest naprawdę intrygujący, choć chwilami wydaje się, że to tylko kolejny małoletni kretyn. Nie, to chyba jednak coś więcej. Sprawdźcie sami.

Numer "Psycho Killa" to mój pierwszy kontakt z tym koleżką, ale sam fakt, że Boaz jest nowym podopiecznym wytwórni Rostrum Records, która sprawiła, że Wiz Khalifa i Mac Miller są gwiazdami o globalnym zasięgu, sprawia, że warto na chwilę wyostrzyć uwagę. Tym bardziej, że nowy numer został wyprodukowany przez niecodzienny producencki zestaw - pracowali nad nim !llmind i Hippie Sabotage. Gościnnie natomiast słyszymy doskonale znanych fanom nowojorskiego rapu w klasycznej odsłonie Sean Price i Illa Ghee. Z tym, że to nie jest nowojorski rap w klasycznej odsłonie.

Z muzyką Kid Daytony zawsze miałem tak, że nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że te kawałki stworzyły zupełnie inne osoby. Raz zachwycał, raz irytował, przyciągał i odstraszał na przemian. "Shotgun" postanowiłem sprawdzić po przeczytaniu opisu autora w którym napisał: <<This record was inspired by a few ride or die women that I’ve encountered on this journey we call life. So often I would get caught up in my ego, and just in the grind all together that I would miss out on something that could’ve been special. But being honest with myself, I knew I just wasn’t ready or maybe just really afraid of how dope these women actually were. So much so that it felt like it was too good to be true. With that being said, I wrote “Shotgun”>>. I dobrze zrobiłem.

Na koniec coś spoza świata rapowych strzelanin, choć broń jaką dysponuje Janelle Monae nie jest z pewnością mniej niebezpieczna. "Dance Appocalyptic" jest kolejnym numerem, który zapowiada jej następny album "Electric Lady", który oficjalnie zapowiedziany jest na 10 września.

[Edit: Z uwagi na autoplay pliku video wyjątkowo umieszczamy w rozwinięciu]

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?

 "Fuck being humble, I'm better than everybody" - tak w tracku "Straight Music" powie wam sam Ruckuss. Nie muszę chyba pisać, że Sean Price ma swoje flow, charakterystyczny sposób poruszania po bicie i głos. Napiszę, że wszystkie swoje atuty trzyma przy sobie nadal i jak dla mnie absolutnie ma prawo do rzucania nieskormnych wersów w dowolnej ilości. Uwielbiam zresztą jak to robi traktując MC's trochę jak w ogarniętej przy wsparciu Red Bulla rap-klinice... Kto widział ten wie, że miły dla nich nie był. To czego wielu fanów obawiało się najbardziej to sposobu w jaki Price dobierze bity i już po premierze dało się słyszeć wiele głosów, że bity dobrano źle. Czy faktycznie?

Chwilami być może tak. Ja np. nie jestem fanem ostatnich dokonań Alchemista, ale tutaj "Genesis Of The Omega" to jeden z najbardziej morderczych bangerów tego roku, a impet z jakim "Mic Tyson" wjeżdża na twoje głośniki jest niemożliwy do porównania z czymkolwiek innym, ale już drugi numer - "Bar-Barian", gdzie Alchemist sampluje bodajże Budkę Suflera praktycznie bez żadnej perkusji i wpuszczając na to Rucka?! Dla jego zwrotek i zagrywek chce się słuchać ("niggas call it purple... what the fuck you mean?"), ale nie jest to na pewno dobry bit dla takich zwrotek. Generalnie jednak ALC zasługuje na pochwałę. Na cztery bity z trzema naprawdę trafił - dziwnie pocięte, ale w jakiś sposób fascynujące właśnie przez to "Bully Rap" i jeden z najlepszych tracków na albumie - "STFU2" to bardzo mocne atuty "Mica Tysona".

"Mic Tyson" to jednak nie tylko sławny członek Soul Assasins, ale też np. AMP, anonimowy dla mnie producent, który mocno ukazuje swoje inspiracje Premierem, ale koniec końców z "Pyrex" wyszedł naprawdę kapitalny numer. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku niejakiego Woola, który stawiając na epicki motyw w "Price & Shining Armor" rozłożył mnie na łopatki. W numerze świetnie pasuje zresztą Ruste Juxxx, który tutaj dla mnie brzmi lepiej niż na jego własnych projektach.  Postaciami anonimowymi dla fanów niezależnego rapu z obozu Duck Down i nie tylko nie będą na pewno Eric G i Khrysis - obydwaj zdecydowanie w formie. Po płycie z Buckshotem trochę obawiałem się jak spisze się 9th Wonder, a ten tutaj wyczuł klimat dużo lepiej. Mocna perkusja i ciekawy wokalny motyw odmienny od tych już mocno przez 9tha przerobionych. "Straight Music" to trafiona i dobrze "wmontowana" w ten album rzecz.

Nie przekonuje mnie osobiście numer "BBQ Sauce" z Pharoahe Monchem na bicie Evidence'a i Babu z Dilated Peoples. Ten syntetyczny klawisz kompletnie jak dla mnie nie przemawia, a bit nie niesie tak jak powinien. Zdecydowanie lepiej brzmi bit samego Eva w "By The Way" chociaż też nie jestem ostatecznie przekonany, czy nie można było wykombinować czegoś ciekawszego na zamknięcie takiego albumu. Dodatkowo dwa ostatnie podkłady Beat Butchera to raczej obniżenie wcześniejszego poziomu. "Battering Bars" na bardzo znanym samplu jest jeszcze ok, ale "The Hardest Nigga Out" to klasyczny przykład tego co dzieje się, kiedy autor bitu chce za bardzo.

W tym wszystkim najbardziej chodzi jednak o Seana Price'a, tak? Nie wprowadza do swojej dyskografii rewolucji, na dobrą sprawę mało zmienia w stosunku do poprzednich wydawnictw, ale wystarczy to, że robi swoje. Przecież nie musi nic zmieniać. Nie spieszy się, wbija swoje podwójne i potworne złośliwości pod adresem przeróżnych osób z pełnym przekonaniem o swojej wyjątkowości - w mojej opinii słusznym. Już samo otwarcie albumu "It goes Hanna Barbera barbarian/ Bar better than yours and your entourage, Sean bury them" wiele mówi o zawartości. Jeżeli czekaliście na dużo nowych, dobrych zwrotek Price'a będziecie bardzo szczęśliwi wchodząc w jego posiadanie. Oceniając całościowo jako album nawet pomimo paru bitów, których chętnie bym się stąd pozbył, uważam, że płyta zasługuje na piątkę z minusem. Może nie "the greatest rapper alive", ale wciąż zawodnik najwyższej ligi. A pod spodem jeszcze raz video do bonusowego tracka z płyty - "Haraam", żebyście nie przegapili, bo szkoda by było.

Pochodzący z Brooklynu Harry Fraud wychował się w muzycznej rodzinie, gdzie ojciec był gitarzystą, a matka wokalistką. Mówi, że nauczył się grać na gitarze i klawiszach na długo zanim nauczył się rozumieć to co gra czy zapisywać to nutowo. Nowojorczyk przywiązuje wagę do muzycznego kształcenia, ale także do kształtowania wyrazistego stylu, który stał się nie tylko świeży i wyjątkowy, ale także bardzo rozchwytywany.

Ilość projektów w których w ostatnim czasie macza palce Harry Fraud jest naprawdę ogromna. Zdaniem samego zainteresowanego największym przełomem w jego karierze był numer "New York Minute" French Montany, gdzie gościnnie pojawił się Jadakiss. I choć ten słodziutki wiewiórkowy sampelek nie jest może jego największym artystycznym sukcesem sprawił, że kariera nabrała tempa. Frontman Loxów wrócił zresztą na bity Frauda chociażby przy okazji singla Kida Daytony, który z Fraudem pracuje nagminnie. W 2011 roku we wspomnianym na początku remixie zainteresowali się Ross i Diddy, ale też Juicy J i Wiz Khalifa, którzy zrobili z nim drugą część "Stoner's Night". Jeśli jednak mówimy o Khalifie, jego największym sztosem przygotowanym na bicie Frauda jest z pewnością zamykający "Taylor Alderdice" - "Blindfolds".

W tym roku ukazała się wspólna epka naszego bohatera i Curren$y'ego zatytułowana "Cigarette Boats" oraz "Rugby Thompson" ze Smoke DZA. Duże rzeczy koleżka kombinuje również w swoim rodzinnym mieście. Już w listopadzie Sean Price sam przeprowadził wywiad z Harrym Fraudem (m.in. pytając go pojawiający się często na początku jego bitów tag "La musica de Harry Fraud"), z którego wynikało, że obydwaj będą po premierze "Mica Tysona" pracowali razem. Zresztą pod spodem znajdziecie numer w którym Sean Price na bicie Frauda daje taaaaką zwrotkę. Jedno z jego najlepszych wejść w tej dekadzie. Jako dość nowoczesny producent Fraud poproszony został o stworzenie tła dźwiękowego towarzyszącego wręczaniu nagród Emmy. W trakcie ceremoni Simon Cowell, jeden z najbardziej zjadliwych jurorów amerykańskich talent show w trakcie ceremoni poprosił o "tło" po czym powiedział "this is a hit record".

Co ciekawe w wywiadzie dla KarmaLoop Harry zapytany o to czy nie zdecydował by się na produkowanie zupełnie poza hip-hopem powiedział, że robił to wielokrotnie pod innymi ksywkami. Oczywiście nie zdradził jakimi. W tym samym wywiadzie dziennikarz zapytał go czy nie uważa, że producenci, którzy często sprawiają, że kawałek jest hitem tak naprawdę nie otrzymuje należytej uwagi zepchnięci na drugi plan przez raperów. Fraud odpowiedział, że jeśli ktoś jest uważnym słuchaczem i obserwuje muzykę na poważnie zawsze myśli o tym kto jest odpowiedzialny za muzykę i dodał "average listeners probably doesn't care". Nie warto być średnim słuchaczem, kiedy ma się do czynienia z takimi numerami jak te poniżej.

Autorem ww. numeru jest niejaki Fatt Father- raper pochodzący z Detroit. Przedstawiany tutaj track pochodzi z tegorocznego LP "Fatherhood". Przyznam się szczerze, że kojarzy i kojarzyć będzie on mi się raczej tylko z tym kawałkiem. Na featuringu obok Grubego Ojca pojawiło się trzech wyjadaczy i niszczycieli mikrofonu- Guilty Simpson, Sean Price oraz Roc Marciano.

Pierwsze, co rzuca się w ocz...uszy, to mocarny bit autorstwa... no właśnie- czyjego? Mniemam, iż wyszedł on spod ręki samego Fatt'a, lecz nie dam sobie głowy uciąć za to.
Numer otwiera zwrota Guilty'ego wersami "grim reaper's got son / i disarm you with a shotgun / and pop one- you're harmless". Stanowią te słowa przedsmak tego, co nastąpi później. Świetnie nawinięte linijki rapera z Detroit na podkładzie o stosunkowo niskim BPMie pokazują jego klasę.
Drugę zwrotkę ma gospodarz- Father. Przepaść. Przepaść pomiędzy tym co i jak przed chwilą nawinął Simpson oraz także tym co usłyszymy za moment. Nie ma większego sensu rozpisywanie się nad słowami Tatuśka.
Nareszcie doszliśmy do punktu kulminacyjnego całego utworu. Panie i Panowie, przed Wami bezapelacyjnie najefektowniejsze wejście roku jakie słyszałem. Sean P swoim początkiem zwroty wgniata w fotel i niszczy słuchawki za każdym razem gdy odapalam "Grime". Jest to coś tak przepotężnego i piekielnie mocnego, że ciężko to porównać z czymkolwiek innym. Lecimy dalej i co słyszymy? Technikę bez żadnego jąkania i zacinania się. P poleciał na tym bicie jak niegdyś nasz Adaś wzdłuż mamuciej skoczni. Wielkie brawa i olbrzymi podziw, panie Price.
Ostatnią szesnastkę przywłaszczył sobie Roc Marciano i w swoim leniwym stylu pokazał, że można bez problemu zarymować cały swój występ rymami na "-apes"/"-ages"/"-ackes", itd. Talent i jeszcze raz talent!

Cytując samego Fathera: "I don't even know why I'm on this track".

Poniższy numer pokazuje, że Sean Price od kilkunastu miesięcy jest w życiowej formie. "Mic Tyson" nie ma prawa zawieść.*

* - artykuł ten był pisany przeze mnie jeszcze przed premierą nowego albumu Seana Price'a.

Dla przypomnienia, tracklista:
01. The Genesis of the Omega
02. Bar-Barian
03. Pyrex
04. Price & Shining Armor feat. Ruste Juxx
05. Title Track
06. Straight Music
07. STFU, Pt. 2
08. Hush
09. Solomon Grundy feat. Ike Eyes, Ill Bill
10. Frankenberry feat. Buckshot
11. BBQ Sauce feat. Pharoahe Monch
12. Bully Rap feat. Realm Reality
13. By the Way feat. Torae
14. Battering Bars feat. PumpkinHead
15. The Hardest Nigga Out 16. Haraam (Bonus Track)
17. Remember feat. Freddie Gibbs (Bonus Track)
18. I See (Bonus Track)

Ze snippetami "Mic Tysona" zapoznacie się pod tym adresem. Zapraszam!

P!

...trzydziestego października! Zostanie on wydany nakładem (co oczywiste) wytwórni Duck Down.

Cytując Seana:"Yo MY FUCKING ALBUM COMING OUT OCT 30th HERE'S THE FUCKING COVER ENJOY....P!"

Muszę przyznać, że mało która okładka robi na mnie naprawdę piorunujące wrażenie. Ktokolwiek zrobił powyższego artworka- chylę czoła.

Poniżej znajduje się klip do numeru "I See", który to pojawił się w sieci razem z okładką i informacją o dacie premiery. Bit wysmażył Quelle Chris.

A tutaj mały... "bonus".