Mimo że "Long.Live.A$AP" było dobrym krążkiem, to o Rockym myślałem zdecydowanie bardziej w kategoriach singli niż całych albumów. Raper z Harlemu na "At.Long.Last.A$AP" pokazał przekorę - zrobił płytę bardzo zaskakującą, ale jednocześnie eksponującą znane już zalety. Efektem jest najlepszy materiał w dyskografii artysty. Od teraz "artysta" będzie się pod jego adresem używać znacznie łatwiej.

Na "A.L.L.A." raper otoczył się specjalistami pokroju Hectora Delgado, Jima Jonsina czy DangerMouse'a, którzy równie dobrze mogą pojawić się na płycie hustlera z Harlemu jak i gwiazdy popu czy rocka. Taka przyjemność na pewno kosztuje, ale ważniejsze jest żeby umieć ją wykorzystać, umieć przekazać to co chce się osiągnąć i wkręcić komuś własną muzyczną korbę. Tutaj znajdziemy zarówno długie sample, niespodziewane inspiracje z krain złotych lat progresywnego rocka, klasyczne błyszczące południe z U.G.K. i Juicy J'em, współczesną wykładnie nowojorskiego klimatu w rewelacyjnym "Canal St." czy świetnie przygotowane "radio-friendly" z Rodem Stewartem, Miguelem i Markiem Ronsonem. Złośliwy powie, że z takim zapleczem każdy zrobi dobrą płytę, ale to nie tak - tutaj raczej optymalnie zrealizowano płytę A$AP Rocky'ego i nie wydaje mi się, żeby fani mieli jakieś poczucie, że to idzie nie w tę stronę. Idzie dokładnie w tę, którą wybrał i wybrał zdecydowanie dobrze.

Rocky oczywiście nadal bardzo się w sobie kocha czego nigdy specjalnie nie ukrywał, a wspólny numer z Kanye Westem jest takim ładunkiem narcyzmu, że można zwymiotować. Okazuje się jednak, że pod przykrywką wiecznie zrobionego hedonisty kryje się sporo więcej niż łatwe do przytoczenia kwiatki jak np. refren numeru ze Schoolboyem, bardzo zresztą chwytliwy. Pozory mogą mylić, a na płycie nie rezygnując ze znanego image'u Rocky'ego udało się powiedzieć naprawdę sporo interesujących i często zaskakujących dla słuchacza rzeczy. Weźmy dla przykładu takie "ćpuńskie" "Fines Whine" i "L$D" - łatwo nie zauważyć, że kawałek oprócz samych specyfików mówi też o tym skąd pomysł, żeby się nimi uraczyć i można poznać w nim tego gościa ze strony, której mało kto by się spodziewał - gościa, który faktycznie przykłada uwagę do relacji z kobietami. A$AP Rocky nie tylko znacznie lepiej pisze, ale również rapuje. Pozornie wszystko wydaje się proste, ale jego timing w przechodzeniu między rymami (i wracania do porzuconych kilka wersów wcześniej) jest naprawdę imponujący. Progres jest bardzo słyszalny praktycznie w każdym aspekcie tego albumu.

Nie powiem, że to doskonały album. Osobiście z chęcią wywaliłbym stąd np. "Jukebox Joints" z Kanye czy "Westside Highway" z Fauntelroyem i mógłbym czepić się tego, że w pewnym momencie krążek potrafi zmulić, ale w gruncie rzeczy to naprawdę kapitalna robota. Całość brzmi na medal - jak powinien brzmieć album człowieka, który przez rap stał się milionerem. Do tego jest kreatywny, świeży, zaskakujący i wkręca. Sam A$AP Rocky się bardzo rozwinął i zrobił płytę jakiej nikt się chyba nie spodziewał. Pełno tu muzycznych patentów, które po prostu rozpierdalają - niesamowite przejście w "Canal St.", sposób w jaki melodia Joe Foxa zmienia się w numer A$AP Rocky'ego w "Pharsyde" czy masakryczna zmiana basu na wejściu zwrotki w "Better Things". Muzycznie jest to dowód na to, że czasy podbierania cudzych patentów przez Nowy Jork powoli mogą odchodzić w zapomnienie - trochę podebrano, owszem, ale zbudowano na tym coś nowego, co może dla NYC mieć dużo większe znaczenie w dzisiejszym świecie niż kurczowe pielęgnowanie dorobku lat 90. Swoją drogą słuchając "A.L.L.A." mam silne poczucie, że w trakcie tworzenia auorzy słuchali np. Gravediggaz. O płycie sporo mówi też, że żaden z rapowych gości, a mamy ich tu sporo, nie zepchnął rapera na drugi plan. Pozycja obowiązkowa, szczególnie dla zagorzałych wrogów bez silnych podstaw w samej muzyce, bo to chyba o nią tu chodzi, nie?

ECHO Z REDAKCJI:

Łukasz Rawski - Wydaje mi się, że dopiero drugi studyjny album lidera A$AP Mob to w pełni samodzielnie zrealizowany projekt. "At.Long.Last.A$AP" to podróż, koncept płyty zdecydowanie intryguje i powoduje, że z każdym kolejnym odsłuchem jego replay value rośnie. Jestem fanem Mayersa niemal od początku jego kariery, kibicuję mu z całych sił. Tym albumem pokazał, że chętnie znajduje odskocznię od klubowych hitów w brzmieniu alternatywnym. Powinien iść właśnie tą drogą. Numery na bitach Clamsa Casino dały mu rozgłos, ten album to w pewnym sensie powrót do jego własnych początków. (5/6)

Michał Zdrojewski - Pół roku temu, gdy Rocky powiedział w wywiadzie, że nigdy nie nagra dwóch podobnych albumów, zaniepokoiłem się, ponieważ miałem nadzieję, że wróci on do stylu z ukochanego przeze mnie "LiveLoveAsap". Tak jak przy debiucie raper rozczarował, tak w przypadku "At Long Last A$AP" cieszę się, że ten projekt jest faktycznie inny. Brzmienie jest fantastyczne, a mało kto potrafi tworzyć taki klimat jak Rocky. Jest niestety kilka zapychaczy, a to już raperowi o takim statusie i takiej aurze wokoło zdarzać się nie powinno. Szczególnie zawiedziony jestem utworem z Kanye Westem oraz kawałkiem ze Schoolboyem ("Brand New Guy" i "Hands On The Wheel" zawiesiły wysoko poprzeczkę). Szacunek za utwór "Max B" mam nadzieję, że chociaż 5% słuchaczy sprawdziło kim był ten znakomity raper. Szacunek za "Everyday" , ponieważ ciężko jest stworzyć chwytliwy utwór teoretycznie pod radio, który jednak nie burzy mrocznej atmosfery płyty i nie kipi tandetą. Reasumując, cieszę się, że Rocky nagrał coś innego niż swój pierwszy projekt i pokazał się z kreatywnej strony. (4+/6)

Gościnne udziały takich postaci jak 2 Chainz, Rick Ross, Kirko Bangz, Big K.R.I.T., Raekwon, Z-Ro, Devin The Dude a poza tym...

Większością będą niepublikowane numery zarejestrowane na sesjach do "Trill O.G.", oficjalnie kończącego trylogię Buna B. Jak napisał sam raper:

"It’s a lot of good music that either didn’t fit the format of the last album or that we decided to save for another project. I sat down with my long time business partner and Rap-A-Lot CEO James Prince to review the music that we had and quickly came up with an outstanding track list. The Epilogue is the perfect opportunity to release some great material to the fans and a proper final chapter for the trill-ogy. Good music is timeless."

Płyta ma pojawić się 12 listopada, tutaj pierwszy singiel.

Również w muzyce był bezkompromisowy i nawijał o tym, co zwyczajnie mu się podoba. Tak właśnie narodziła się legenda. Legenda UGK, która solowo również znaczącą odcisnęła swoje piętno w rapie. "Sweet James Jones Stories" - mówi wam to coś?

Ten album to moje pierwsze poważne zetknięcie się z solową twórczością połowy UGK. Pierwszy raz usłyszałem go lata temu i właściwie do dziś album pozostaje dla mnie nadal "fresh", niekoniecznie "clean". Bo Pimp nigdy nie był "czysty", zresztą nie wymagano tego od niego.Miłujący się w kodeinie, przedmiotowo traktujący kobiety, chętnie mówiący o swoich podbojach. Czy chcielibyście by wasze dzieci słuchały właśnie takiej muzyki? Nie sądzę, moja matka też pewnie nie byłaby ze mnie dumna.

A przecież Pimp to duma całego Houston. Ważne jest by nie oceniać z góry tego rapera. Docenić jego wrodzony luz i nonkonformizm, który prezentuje na tym albumie. Krążek to inspiracje na lata, nie dziwi mnie przecież fakt, że wyrastający ostatnio jak grzyby po deszczu freshmani bardzo często wymieniają wśród swoich największych inspiracji właśnie nieżyjącego już od pięciu lat Butlera. Nic w tym dziwnego, ten album to kwintesencja brzmienia Houston. Nagrany w XXI wieku, chociaż brzmi jakby nagrany w latach 90-tych. Wystarczy chwila by opdłynąć. Nawet zimą album brzmi znakomicie, chociaż nie ukrywam, że najlepiej słucha się go latem.

Pimp na tym krążku prezentuję świetną formę, zresztą ciężko wytknąć mu jakieś niedociągnięcia. Ja przynajmniej nie potrafię. Chad Butler jest na tej płycie sobą, a to chyba najlepsza rekomendacja. Naturalność, wrodzony vibe to jego największa zaleta. I właśnie tak jest, kiedy nawijamy razem z nim w utworze "I'm a Hustler", kiedy refren w "Comin' Up" sam nami buja. Wybaczcie, nie można przejść obok tego krążka obojętnie, nie da się.

O tym jak Pimp kochał Houston, a Houston kochało jego najlepiej świadczy fakt, że wśród gości tylko Twista i Young Porter nie pochodzili z Houston. Cała reszta to plejada żywych legend tego miasta. Jest Bun B, który zawsze był dla Pimpa jak brat, jest znakomity Z-Ro oraz jego kuzyn Trae, jest również Lil' Flip czy Devin Tha Dude. Nie należy umniejszać również zasług Cory'ego Mo, który udzielił się na tym albumie w dwóch numerach. Cała ta ekipa pomogła Pimpowi i dodała jakość od siebie.

Mija siedem lat od premiery, album cieszy moje uszy nadal tak samo jak przy pierwszym odsłuchu. Esencja brzmienia Houston, mieszanka old schoolu z nową falą brzmienia. Pimp C na niewymuszonym luzie, będący gospodarzem z prawdziwego zdarzenia. Obok niego, jego najlepsi przyjaciele. Czego chcieć więcej? Każda kolejna rocznica jego śmierci zmusza do refleksji "co by było gdyby". Ile świetnych albumów nagrałoby UGK? Czy Pimp wydałby jeszcze tak świetny album? Tego nie dowiemy się nigdy, Pimpa nie ma z nami. Jest za to jego muzyka, która pozwoli przetrwać jego legendzie na lata.

Sam utwór to oda do hedonistycznego życia alfonsa, gdzie na porządku dzienym jest seks bez miłości, drogie samochody i hajs. I pomimo tego, że to Jigga jest uważany za najlepszego z tej trójki, to jednak Pimp odnalazł się tu najlepiej, tworząc krótki choć najlepiej oddający charakter tego typu osób part. Nawiasem mówiąc ten utwór był początkiem medialnej ekspansji raperów z południa.

Za bit odpowiedzialny jest Timbaland, który wtedy nym z najlepszych producentów w rapgrze. Daleko temu do typowego południa, a już na pewno do nowojorskich ulic. Co ciekawe, choć brzmi to w hawajskim stylu, to sampel, który Timbo wykorzystał to tego bitu, pochodzi z utworu skomponowanego przez Egipcjanina Hossam Ramzy. Oryginalna wersja brzmi jakby żywcem wyjęta z haremu, w którym kobiety uprawiają taniec brzucha.