Pięć lat po "SR3M" wracają Rae Sremmurd. Na "Sremm 4 Life" znajdziemy czternaście utworów w większości wyprodukowanych przez starego znajomego, Mike'a Willa. Gościnek mało, za to grube. Dostajemy bowiem featy od Future'a i Young Thuga.

Nowe rzeczy wydali Meyhem Lauren, Madlib & DJ Muggs ("Champagne For Breakfast"), Curren$y & Jermaine Dupri ("For Motivational Use Only Vol. 1"), Millyz ("Blanco 6"), Rittz ("MellowLOvation Music"), Nym Lo & Statik Selektah ("From the Horse's Mouth"), Tha God Fahim ("Dump Gawd Reloaded) i Vic Spencer ("If George Bush Was Cool"). Wszystkie tracklisty i okładki do sprawdzenia w naszym dziale Premier Płytowych.

Linki do poszczególnych nowości:

Rae Sremmurd "Sremm 4 Life"

Madlib, Meyhem Lauren & DJ Muggs "Champagne For Breakfast"

Curren$y & Jermaine Dupri "For Motivational Use Only Vol. 1"

Millyz "Blanco 6"

Rittz "MellowLOvation Music"

Nym Lo & Statik Selektah "From the Horse's Mouth"

Tha God Fahim "Dump Gawd Reloaded"

Vic Spencer - "If George Bush Was Cool"

Okładkę do albumu Curren$y'ego i Alchemista pt "Continuance" zaprojektował Szejku, który wielokrotnie współpracował już z cenionymi zagranicznymi artystami. Tym razem postanowił jednak przemycić polski smaczek - zdjęcie blokowisk ze Stalowej Woli, które sam wykonał. "wj**ałem polskie bloki na zagraniczne rapsy" - napisał krótko sam Szejku.

Warto wspomnieć, że oprócz kooperacji z takimi artystami jak Freddie Gibbs, Snoop Dogg, Prodigy czy Action Bronson Szejku regularnie publikuje artystyczne kolaże wykorzystujące różne popkulturowe motywy. Jest też członkiem zagranicznego gremium Popkillerów oraz autorem playlisty Trillest. selection, która prezentuje niezależne brzmienia zza Oceanu - możecie ją znaleźć na naszym kanale YT.

Poniżej wpis z okładką oraz numer z albumu, w którym oprócz Curren$y'ego usłyszycie Havoca z Mobb Deep oraz Wiza Khalifę.

Przede wszystkim z nowym materiałem wrócił Big K.R.I.T. Jego "Digital Roses Don't Die" to zaledwie 38 minut muzyki, co może być sporym zaskoczeniem po podwójnym "4eva Is A Mighty Long Time" i prawie godzinnym "K.R.I.T. Iz Here". Dla fanów abstractowej surowizny mamy drugi wspólny projekt od Curren$y'ego i Alchemista "Continuance". Płyta miała wyjść jeszcze w zeszłym roku, ale koniec końców, dostaliśmy ją teraz. Warto przypomnieć, że poprzedni krążek w duecie - "Covert Coup" - panowie nagrali w 2011. Okładki do obydwu robił polski grafik Szejku, mający już na koncie współpracę z wieloma uznanymi postaciami amerykańskiej sceny. Co poza tym?

Ze swoim "2 Alivë" wjechał Yeat. Gościnki zaliczyli tu między innymi Young Thug i Gunna. Swoje trzy grosze do premier dorzucił również DC The Don, którego projekt "My Own Worst Enemy" także dostępny jest już na streamingach. Jeśli jednak wolicie wrócić do niezależnego rapu na niebanalnych soulowych samplach, sprawdźcie trzeci w karierze producencki materiał od Nicholasa Cravena. Beatmaker mający na swoim koncie wydatną współpracę z Ransomem, wydał "Craven N 3", na którym można usłyszeć zwrotki Stove God Cooksa, Evidence'a, ELUCID'a, Your Old Drooga czy Boldy'ego Jamesa. Jak lubicie trapowe brzmienia prosto z Michigan, włączcie "Bartier Bounty 3", nowy mixtape Sada Baby, jednej z największych i najbardziej oryginalnych gwiazd niezależnej sceny z tamtego rejonu Stanów. Poza tym we wspomnianym nurcie sporo zamieszania robią także RMC Mike i ShittyBoyz. Ich płyty, odpowiednio "Junior Season" i "Trifecta", też ukazały się w tym tygodniu.

Wszystkie płyty, wraz z tracklistami do sprawdzenia w naszym dziale Premier Płytowych. Linki do poszczególnych nowości:

Big K.R.I.T. "Digital Roses Don't Die"

Curren$y & The Alchemist "Continuance"

Yeat "2 Alivë"

DC The Don "My Own Worst Enemy"

Nicolas Craven "Craven N3"

Sada Baby "Bartier Bounty 3"

RMC Mike "Junior Season"

ShittyBoyz "Trifecta"

Wcześniejsze odcinki cotygodniowego przeglądu premier z USA znajdziecie w kategorii Premiery tygodnia

[[{"fid":"71778","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

[[{"fid":"72128","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

[[{"fid":"72129","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

[[{"fid":"72130","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"4":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

[[{"fid":"72131","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"5":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"5"}}]]

[[{"fid":"72135","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"9":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"9"}}]]

[[{"fid":"72133","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"7":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"7"}}]]

[[{"fid":"72134","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"8":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"8"}}]]

Świeży projekt wypuściła Megan Thee Stallion. Na "Something For Thee Hotties" usłyszymy zbiór nowych kawałków i freestyle'ów. Wrócił również Mick Jenkins Jego "Elephant In The Room" to 12 utworów na produkcji między innymi Tee-Watta i Theloniousa Martina. Gościnnie pojawiają się serpentwithfeet czy Ben Hixon. Następną ważną premierą jest epka Big Seana i Hit-Boya pt. "What You Expect". Niedawno pisaliśmy o promującym ją singlu "What A Life". Curren$y i Harry Fraud wjechali z epką "Regatta", kolejną z kilku zapowiadanych płyt Spitty, które mają się ukazać do końca roku.

Inne warte uwagi wydane w tym tygodniu rzeczy, to nowa epka związanego z Top Dawg Entertainment Reasona, wspólny album Ransoma i Rome Streetza "Coup De Grace", wersja deluxe "USEE4YOURSELF" od IDK, a także materiały prosto z UK, czyli nowy krążek producencki Swindle'a "THE NEW WORLD" (tam między innymi na mikrofonach Knucks i Ghetts) i płyta BackRoad Gee "Reporting Live (From The Back Of The Roads)".

Jeszcze jedno: dziś na streamy wleciał kultowy mixtape A$AP Rocky'ego "LIVE.LOVE.A$AP".

Wszystkie okładki i tracklisty do sprawdzenia oczywiście w naszym dziale Premier Płytowych!

[[{"fid":"69688","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

[[{"fid":"69690","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

Wcześniej Curren$y zapowiadał premiery aż siedmiu krążków. Z planowanej listy już ukazały się "Matching Rolexes" na bitach Kino Beatsa, "Highest In Charge" z Trauma Tone'em i "Still Stoned On Ocean" w kolaboracji z 808-Ray'em. W planach są jeszcze płyty między innymi z Alchemistem, Harrym Fraudem oraz czwarta część "Pilot Talk" na produkcji Ski Beatza.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez ClassicDupri (@jermainedupri)

Jeśli chcesz być na bieżąco z premierami teledysków to śledź nasz dział Video

Szczegóły albumu znajdziesz w naszym dziale Premier Płytowych

To dobra okazja by przybliżyć szerszemu gronu kulisy tej współpracy oraz przyjrzeć się bliżej ich wspólnym dokonaniom muzycznym z ostatniej dekady. To jeden z bardziej charakterystycznych i dopasowanych duetów, jakie obecnie tworzą rap w USA. Ale jak to się wszystko zaczęło? W jaki sposób ich drogi przecięły się po raz pierwszy? By zrozumieć teraźniejszość, trzeba zrozumieć przeszłość, zatem cofnijmy się do 2009.

Droga do „How Fly Mixtape”, czyli złe dobrego początki

Wiz Khalifa

Raper pochodzi z rozbitej wojskowej rodziny. Po pobycie w Dakocie, Niemczech i Japonii, w końcu osiadł w Pittsburghu. Tu chodził do szkoły, tutaj się rozwijał i dorastał, by w końcu zaczął nagrywać swoje pierwsze jointy. Dość szybko wzbudził zainteresowanie wytwórni zza miedzy, Rostrum Records, z którą zwiąże się, jeszcze niepełnoletni Khalifa. Raper zaczyna intensywnie pracować nad swoim debiutanckim mixtapem. Materiał ukazuje się w 2005 roku. Wydanie „Prince of The City: Welcome to Pistolvania” to pierwszy krok w stronę zdobycia fanów oraz początek jego kariery. Wiz po podpisaniu kontraktu z Rostrum, wydaniu pierwszego materiału, zaczyna intensywną pracę nad swoim legalnym debiutem. I już rok później wychodzi jego pierwsze LP „Show and Prove”.  Khalifa na swoim pierwszym albumie pokazuje zalążki wszystkich tych rzeczy,  które dadzą mu ogromny sukces w przyszłości. Udowadnia, że potrafi nagrywać klasyczne numery w stylu „Intro” czy „Pittsburgh Sound” (które było singlem promującym album),  przywołujące skojarzenia z klasycznymi numerami Jay-Z.

[[{"fid":"40101","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Idąc dalej mamy „Bout Mine” i  kompletną zmianę. Słychać wpływ gangsta rapu i zachodnich brzmień, tutaj również sam śpiewa refren. „Damn Thing” to jeszcze inna wersja jego muzyki. Wersja, która moim zdaniem brzmi najlepiej. Wiz przy cięższym bicie z szybszym tempem ma okazję w pełni wykorzystać swój późniejszy charakterystyczny chwyt – umiejętne przyspieszanie wraz ze zwiększoną intensywnością rymowania.

[[{"fid":"58680","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

To standard dla tej płyty: duże zróżnicowanie pod względem bitów oraz zmieniające się oblicza nastoletniego Khalify. W niektórych numerach eksponuje on swoje atuty, by w innych wypadać dość przeciętnie. Czy jeśli ktoś umie poprawnie rapować pod bity w różnej stylistyce, to jest on słaby? Nie. Czy ma swój rozpoznawalny styl? Jeszcze nie. W młodym Khalifie jest więcej złości, czuć mocny wpływ agresywnego gangsta rapu na jego lirykę. W „Stay in Ur Lane” z tej płyty, w którym wracamy do skreczowanego refrenu oraz nowojorskiego boom-bap Wiz rapuje:

"And you talk about poppin' ya heat
But when the beefs on them real OG's will come and rock you to sleep
Coward, in my advice you should think twice
Before you cross the path of a real n**ga livin' street life
Who pull cards and reach for they heat right
N' you'll get smoked like the trees in the peace pipe”

To jeszcze nie jest stoner rap, z którym będzie on kojarzony za dekadę. Jest on na początku swojej wielkiej kariery, szuka swojej drogi, trochę po omacku. Płyta sprzedaje się bardzo słabo. Wytwórnia jest niezadowolona, artysta również. Rostrum wierzyło, że ma niedoszlifowany diament w swoich rękach. Okazało się, że ten diament potrzebuje dalszych obróbek. Trudno powiedzieć, czy zawinił brak promocji, czy fakt, że starano się na tej płycie zadowolić każdego słuchacza. Mija 2006 rok, a Khalifa poza współpracą z Rostrum decyduje się na podpisanie kontraktu z Warner Bros Records i to u nich ma wydać kolejne LP. Nakładem Rostrum wychodzą kolejne dwa mixtape’y, którym bliżej do stylistyki z Pittsburgh Sound. Drugie LP ma być wydane przez Warner Bros Recrods,  zostaje zapowiedziane na 2008 rok. Ukazuje się pierwszy singiel - „Say Yeah”, które brzmi jak „eurodance”. To zdecydowanie nie jest Wiz, którego chcemy słuchać. Warner Bros stara się sprzedać jego album za wszelką cenę. To nie jest nowojorski boom-bap, to nie jest Pittsburgh Sound, czy zachodni gangsta rap. To jest po prostu złe.

Choć utwór cieszy się popularnością na listach przebojów (trudno się dziwić, przy tak prostej i skutecznej linii melodycznej – sampel z Alice DeeJay), to - jak wiele lat później przyzna w wywiadach sam Wiz - jest to numer, którego się wstydzi. Wymusiła go wytwórnia, Wiz chciał o nim zapomnieć, miał większe ambicje. Przyznaje, że był głodny sukcesu i słuchał ludzi, których nie powinien. Oczywistym było wobec tego, że współpraca na linii Wiz Khalifa – Warner Bros Records przestaje się układać. Kolejne LP zostaje przełożone na 2009 rok. Raper powoli traci cierpliwość i jest niezadowolony z tego, co się dzieje. W końcu Warner Bros zwalnia go z kontraktu na rzecz Rostrum. Romans z wielką wytwórnią można uznać za nieudany. LP ma mieć premierę na koniec 2009 roku. Raper traci wsparcie Warner Bros, ale odzyskuje większą kontrolę nad tym, co znajdzie się na płycie. To znamienne, bo prawdopodobnie, gdyby wcześniejsza płyta okazała się sukcesem oraz druga wyszłaby w terminie i również zdobyła listy przebojów, to Wiz nie zmieniłby swojego stylu. Nie rapowałby tego co rapuje, a jego muzyka byłaby dalej przedmiotowo wykorzystywana przez wielkie wytwórnie. I pewnie nigdy nie nawiązałby współpracy z Curren$ym. Los bywa przewrotny - Pittsburgh od Nowego Orleanu dzieli prawie 2000 kilometrów, ale to właśnie tam żyje i rapuje ktoś, kto ma swoją karierę w podobnej sytuacji. 2000 kilometrów to dużo, ale nie dla wspólnej zajawki. Do Wiza Khalify w 2009 roku przez MySpace odzywa się Curren$y.

Curren$y

Curren$y nazywany również Spitta jest raperem z Luizjany (Nowy Orlean). Na początku tego wieku zaczynał jako jeden z późniejszych członków 504 Boyz. W 2002 roku Master P przyjął go do „No Limit Records”, jednak nie tam zadebiutował jako Curren$y. Mimo że można go usłyszeć w kilku numerach 504 Boyz, koniec końców pierwszy solowy materiał wydaje bez wsparcia No Limit Records, drugi również. Są to dwa niezależne mixtape’y, którymi zainteresuje się Lil Wayne. Są z tego samego miasta, Weezy rusza z nowym labelem i szuka młodych talentów. Podobnie jak Master P, on również dostrzega w Curren$ym drzemiący potencjał. Zaprasza młodego rapera na swój statek "Young Money". Spitta przyjmuję zaproszenie. Można go usłyszeć w kilku numerach kolegów z Young Money np. u Lil Wayne'a na "Tha Carter II". Następnie Weezy zaprasza podopiecznego na mixtape, który tworzy razem z DJ-em Drama. W 2006 roku Curren$y wypuszcza numer w którym pyta „Where Da Cash At? Where Da Cash At?”

Spitta przestaje widzieć szansę na tę gotówkę w obecnej wytwórni, postanawia więc z niej odejść. Kolejny raz. Argumentuje to potrzebą większej niezależności. Mówi również o tym, iż czuł, że nie jest odpowiednio promowany. Brzmi znajomo? 2000 kilometrów między Pittsburgh a Nowym Orleanem, a problemy młodych raperów wydają się podobne. Spitta zaczyna ponownie nagrywać i wydawać samemu swoją muzykę. W międzyczasie zaczynają się pojawiać pogłoski, iż jest on konfliktowy i ciężko się z nim współpracuje. Zarzuca się mu również lenistwo i brak ambicji. Raper prostuje wszystko w wywiadzie dla HipHopWired.com, w którym stwierdza, że nigdy nie miał żadnej kłótni z Lil Wayne'em. Potwierdza, że rozstali się w dobrych okolicznościach i obaj życzyli sobie powodzenia. Dwie próby z dwoma wielkimi nazwiskami w amerykańskim rapie i nic z tego. Curren$y, nadal bez legalnego debiutu, wraca do nagrywania mixtape’ów i w ciągu 2007 i 2008 roku wypuszcza ich dość sporo. Przełomowy okazuje się początek 2009 roku. Raper podpisuje kontrakt z niezależną wytwórnią z Bostonu Amalgam Digital i wydaje swój pierwszy legalny album. Nazywa go „This Ain’t No Mixtape”,  jakby chcąc podkreślić, że to coś ważniejszego niż kolejna kompilacja jego kawałków. Album wypuszczony zostaje w formie cyfrowej, dopiero po kilku latach doczeka się fizycznego wydania. Projekt graficzny płyty nawiązuje (mówiąc wprost – totalnie kseruje) styl graficzny znany z GTA: Vice City. Mimo, że to debiut, to Curren$y powoli przestaje już być młodzikiem, bo album ukazuje się na rynku trzy tygodnie po jego 28 urodzinach. Album jest spójny muzycznie, Spitta jest już ukształtowanym raperem. Jego leniwe flow idealnie pasuje do bitów Monsta Beatz. Nie nakłada na siebie presji, jest szczęśliwy z tego, że ma możliwość rapowania. Wystarczy puścić „Elevator Musik” by zrozumieć jego obecny stan.

[[{"fid":"58688","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

To numer, w którym autor porusza się windą między różnymi piętrami własnego życia, on tworzy soundtrack do tej windy. Może pojechać w górę lub w dół i wspominać poprzednie współprace, które się nie ułożyły.
“Google my name, and you can read all about it/no longer No Limit, but a n*gga still bout it/no longer Cash Money, still got fat pockets.”

Album jest spójny muzycznie, a raper osiągnął niezależność, której zawsze chciał. W „The Jets Son” słyszymy sampel z „The Jetsons”, czyli jednego z najbardziej znanych w Polsce seriali Hanna Barbera. Tutaj również raper pokazuje się z tej strony, która będzie dominować w jego późniejszych dokonaniach: przechwałki, bragga oraz trzymanie się bitu jak na superglue.

Raper nie zdobył Billboardu tą płytą. Zapewne też nie taki był cel, bo za chwilę zapowiedział kolejną. Ludzie, którzy sięgnęli po tę płytę, gratulowali mu debiutu. Później XXL umieści go na okładce swojego magazynu, jako jednego z Freshmanów. Curren$y przyzna, że wielu fanów na jego Twitterze pytało o kooperację z Wiz Khalifą, bo według nich to mogło by się udać. W wywiadzie dla Complex przyzna, że to on wykonał ten pierwszy krok. Dość niechętnie, bo uważał, że w przemyśle muzycznym nie ma ludzi, którzy podobnie jak on, mieliby czyste intencje. Mimo własnych obaw napisał do Wiz Khalify na MySpace z propozycją zrobienia czegoś razem.

How Fly Mixtape czyli efekt motyla

Mamy dwóch raperów po swoich legalnych debiutach. Debiutach, które nie były komercyjnym sukcesem. Obaj Panowie zainwestowali mnóstwo czasu i pieniędzy, by wydawać mixtape za mixtape'em. Póki co, rap im nie odpłaca bogactwem i sławą, ale nie poddają się. Curren$y przy promocji „2009” będzie wspominał w wywiadzie dla Complex, że przy tworzeniu „How Fly” ich sytuacja była bardzo podobna. Byli bardzo biednymi raperami (jak na amerykański standard). Obaj robili muzykę najlepiej jak potrafili, a jednak nie udało się wyjść poza własne wąskie podwórko. Nie chcieli skończyć na ulicy, widzieli czym skutkuje takie życie. Chcieli tego uniknąć, bo obaj pragnęli czegoś więcej. Połączyła ich więc bieda, motywacja by osiągnąć więcej niż inni i podobne zamiłowanie do muzyki oraz palenie marihuany. W dużych ilościach. To silne argumenty, by zacząć nagrywać wspólny mixtape. Panowie robili też wtedy coś, co było względnie nowe. Wypuszczali co chwilę nową, darmową muzykę dla swoich fanów. Cegiełka po cegiełce budowali swój oddany, internetowy fanbase. To było na tamte czasy dość innowacyjne podejście. Przemysł muzyczny chciał ich włożyć w buty które im nie pasowały, chcieli być bardziej niezależni. Nie udawało się, ale starali się dalej. Fani oczekiwali tej kooperacji. Pozostało fanom to dać.

Wiz ma inny styl rapowania, niż Curren$y. Ma bardziej złożone flow, potrafi podśpiewać kilka wersów, błyskawicznie wypluwać słowa, zmienić tempo. Nie ma problemu z rapowaniem pod nowojorskie klasyki, czy południowe ciężkie bity.  Jest bardziej uniwersalny niż Curren$y, który ma swój określony styl.  Leniwy z okazjonalnym przeciąganiem pewnych samogłosek bądź wyrazów. Obu panów można porównać do ich ulubionej używki. Sativa daje pobudzający, energetyczny haj. Działa głównie na umysł, daje odlot, pobudza do działania, natomiast Indica relaksuje, rozluźnia, powoduje że ciało staje się ciężkie. Wiz Khalifa to Sativa, Curren$y to Indica.

„How Fly Mixtape” wychodzi w sierpniu 2009 roku, zawiera 15 nowych numerów. O paleniu marihuany, o ciuchach, o różnych luzackich aspektach ich życia. Trochę o miejscach, z których pochodzą, kobietach, planach… I znowu o marihuanie. Pod względem muzycznym to samplowane, klasyczne brzmienie z dużym udziałem jazzu. Od czasu do czasu pojawi się okazjonalny żywy instrument, jak pianino w „How Fly”. Czasami dodano również bass jak w „Drunk Dialling”.

Album jest spójny muzycznie, to bardziej styl „This Ain’t no Mixtape” niż „Shove and Prove”. Najbardziej żwawym numerem na płycie jest zapewne „S.D.L.”, który jest pewnym urozmaiceniem (szybsze tempo, bardziej klubowy sznyt)

Raperzy dostarczyli fanom mixtape, jakiego od nich oczekiwano. Obserwując oceny na DatPiff, aż 95% z nich jest pozytywna. Moim zdaniem zasłużenie, ale nie jest to płyta, która jest idealna. Największą bolączką tego albumu jest jego mastering. Czasami wokal jest zbyt głośno, czasami bit słychać, jakby ktoś go puścił w innym pokoju. Czuć, że to było nagrywane na luzie i między kolejnymi solowymi produkcjami. Można czepiać się również monotematyczności, ale nie sądzę by ktoś oczekiwał głębokich analiz społecznych na materiale, który nazywa się „How Fly”.

Materiał okaże się fundamentem dla ich przyjaźni, ale co z ich karierami? Curren$y zaraził Khalifę pewnymi swoimi nawykami. Słychać to będzie na następnym mixtape „Kush and Orange Juice”. Oczywiście, później będzie „Rolling Papers” i międzynarodowy, olbrzymi sukces. Jednak to „Kush and Orange Juice” uznany został za jedną z ważniejszych ewolucji jego stylu. Dla podgatunku jakim jest stoner rap stanie się jednym z kamieni milowych.

[[{"fid":"58689","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"5":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"5"}}]]

Samo „How Fly” również z czasem zostanie uznane za przełomowe wydawnictwo, ale nie będzie takim klasykiem jak solowe produkcje obu raperów. Nie pomogła zapewne ograniczona dostępność albumu, brak klipów i mocnych singli. Curren$y nie osiągnie tak zawrotnego sukcesu jak jego kolega, ale systematycznie będzie dostarczał kolejne, dobre płyty. Warto sprawdzić trylogię "Pilot Talk", bo to jedne z jego najlepszych wydawnictw. Samo "How Fly" dopiero w 2019 roku udostępniono na platformach streamingowych. To był nielegal i brzmiał jak nielegal. W 2019 roku słychać to jeszcze wyraźniej.

Efekt Motyla to najbardziej znany anegdotyczny przykład pewnej teorii zakładającej, iż wbrew powszechnym przekonaniom w nauce, niewielkie zaburzenie warunków początkowych powoduje rosnące wykładniczo z czasem zmiany w zachowaniu układu. W tytułowej anegdocie trzepot skrzydeł motyla np. w Kanadzie, może po trzech dniach spowodować burzę piaskową w Maroku. Czy dla raperów ten album to trzepot skrzydeł, który spowodował burzę? Dla Spitty raczej nie. Dla Khalify całkiem możliwe, że tak. To oczywiście zwykłe dywagacje i hiperbolizacja wpływu „How Fly” na ich samych, ale prawdopodobnie, gdyby nie ten materiał, nie byłoby takiej wersji „Kush and the Orange Juice”,oraz podpisania przez Wiza kontraktu z Atlantic, w którym poźniej wydano „Rolling Papers”. Wiz Khalifa zdobywał na „How Fly” ostatnie szlify. Diament zaczynał lśnić jak powinien. Choćby dlatego warto sprawdzić „How Fly”.

„2009”,  czyli kiedyś to było
Niecałą dekadę później raperzy są w zupełnie innej sytuacji, niż gdy pracowali nad swoim pierwszym wspólnym wydawnictwem. Ten z północy USA zdobył wszystko co można było zdobyć w rap biznesie. Ten z południa nadal jest niezależny i wydaje swoje płyty we własnym labelu. Nie ma już biedy oraz ryzyka, że coś może pójść nie tak. Wszystko poszło znacznie lepiej niż mogli zakładać. Po wielu latach, wydawania nowych albumów bądź mixtape'ów rokrocznie, to bardziej etap kariery, gdzie prawdopodobnie najlepsze rzeczy są już za nimi. Prawdopodobnie. Przez ten okres przyjaźń trwała, panowie dużo razy skrzyżowali swoje muzyczne szable by tworzyć dalej, unikatowe jointy, pełne indiki i sativy.

Dość szybko powstała epka „Live in Concert”. Raperzy ponownie zaczęli pracować nad wspólnym materiałem w okolicy 2012 roku, od razu dementując plotki, że szykują „How Fly 2”. Zapowiedziano kompilację luźnych numerów, które nagrali paląc wspólnie trawkę. Epka została wydana w 2013 roku, zawiera 6 numerów. Brzmi znacznie lepiej (w końcu  mastering na poziomie), ale pewien niedosyt pozostał. To tylko 6 numerów w klimacie jazzowo-soulowym oraz wymyślne sposoby przedstawiania marihuany jako wyjątkowej substancji leczącej wszystkie dolegliwości współczesnego świata. To stoner rap, ale z bardziej wyszukanymi grami słownymi. Nie zaprzeczam, że słucha się tego przyjemnie, czuć tutaj jeszcze większy luz, bo panowie coraz lepiej radzili sobie od strony materialnej i życiowej. To wspólne wydawnictwo Jet Life i Rostrum.

Poza tym, raperzy przez cały ten okres dogrywali się do swoich albumów, bądź mixtape'ów Z tego okresu, moim zdaniem, jednym z ich najlepszych wspólnych numerów jest "House in the Hills" zawarte na „Blacc Hollywood” z 2014 roku.

W 2015 roku, jako pierwszy zwiastun nadciągającego „2009”,  był singiel „Uber Driver”.Okazało się jednak, że poza zapowiedzią i singlem nic więcej długo nie otrzymamy, artyści dalej byli skupieni na swoich solowych projektach. Termin wydania wspólnej płyty został znowu odroczony - do 2019 roku.

10 lat później

Wiz Khalifa wydał chwilę wcześniej „Rolling Papers 2”, które jest kontynuacją jego najpopularniejszego albumu. Kontynuacją, która spolaryzowała recenzentów. Jednym płyta podobała się bardzo i jako atuty wymieniali to, że Wiz udowadnia po raz kolejny, że jest świetnym, świeżym raperem. Raperem, który nie jest zblazowany i zmęczony pomimo tylu płyt na koncie. Chwalono wybór gości, zwłaszcza Snopp Dogga, czy Gucci Mane’a, na płycie można również usłyszeć Bone Thugs-N-Harmony. Inni natomiast krytykowali go, że to odgrzany kotlet oraz kolejny album, gdzie on sam powtarza wszystkie swoje znane zagrywki. Ja skłaniałbym się do tych zadowolonych, chodź będąc szczerym,  zdecydowanie bardziej lubię mixtape z 2017 roku „Laugh Now, Fly Later” z numerem „City of Steel”, który jakby spina klamrą jego dotychczasowe dokonania muzyczne. To nawiązanie do nazwy Pittsburgha oraz do jego pierwszego LP. To nadal spojrzenie na życie oraz swoje miasto, ale tym razem z dojrzalszej perspektywy niż na "Prince of The City".

Curren$y pod koniec 2018 roku wypuszcza „Fetti” - wspólny projekt z Freddie Gibbsem oraz The Alchemistem. To epka, bo trwa ledwo ponad 20 minut, której słucha się całkiem przyjemnie, ale esencję jego rapu, usłyszeć można było kilka miesięcy wcześniej. „The Marina” EP na bitach Harry'ego Frauda - to właśnie na tym wydawnictwie Spitta pokazuję swoją najlepszą formę. To również kolejna epka w dorobku artysty, który systematycznie od dłuższego czasy stawia na krótsze wydawnictwa, wychodzące częściej. W jego stylu przez te lata nie dokonała się żadna gwałtowna przemiana. Dopracował swoje leniwe flow oraz bragadaccio do perfekcji. Nie próbuje nic zmienić pod wpływem rynku, jest niezależny i jego muzyka nadal zachowuje swoją wcześniejszą duszę.

W połowie 2018 roku otrzymujemy zapowiedź, że artyści chcą dokończyć kontynuację „How Fly”. Nic więcej. Poza tym, że chcą to zrobić.

Po kilku miesiącach ciszy oraz skupieniu się na promowaniu solowych wydawnictw, pod koniec 2018 roku Wiz Khalifa zaczął mówić bardziej ochoczo o nadciągającej płycie. W jednym z wywiadów radiowych wspomniał, że od marca 2019 roku ma w planach ruszyć w trasę razem ze swoim przyjacielem Spittą, a chwilę wcześniej ukaże się ich wspólny album. W końcu, po wielu latach, 8 lutego 2019 pojawia się długo wyczekiwana kontynuacja. Miłym gestem dla fanów jest udostępnienie wcześniej „How Fly” mixtape.

Na nowym wydawnictwie znalazło się 14 premierowych numerów, gościnnie dograli się Ty Dolla $ign oraz Problem. Album otwiera „Garage Talk”. Od samego początku wiemy, że muzycznie album będzie tożsamy z „How Fly" oraz wcześniejszymi wspólnymi nagrywkami. To podobne brzmienie, różnicę znajdziemy w linijkach. Ich sytuacja finansowa jest zupełnie inna, nie dziwi więc, że album rozpoczynają wersy Khalify:

„I just got the fuck off a plane
6 car garage, I got more than 1 job”

A dalej wtóruje mu Curren$y, nawijając o swoich drogich zegarkach, Chevroletach i wszystkim innym co może świadczyć o jego sukcesie. Jest to cecha tej płyty, która zdecydowanie różni ją od „How Fly”. Panowie są bogaci i to nie są już przechwałki młodzików którzy chcą zdobyć świat, to ich rzeczywistość. Znając ich kariery i śledząc poczynania latami, można czerpać z tego satysfakcję, choć z drugiej strony czuć lekkie rozczarowanie, bo tytułowe „Garage Talk” mogło być czymś więcej, niż chwaleniem się samochodami. 

W numerze „10 Piece” otrzymujemy kolejną formę przechwałek na temat ilości posiadanej biżuterii oraz marihuany. Podobny schemat będzie się przewijał przez cały album. Panowie będą rapować o sobie i swoim stanie materialnym. 10 lat temu obaj chcieli, by tak wyglądała ich rzeczywistość. Nowy album to „victory lap” i potwierdzenie, że im się udało. Drugą stroną monety jest fakt, że to również nic nowego. Wiz, czy Curren$y, w porównaniu do wydawnictwa sprzed 10 lat nie próbują żadnych nowych sztuczek. To jest stoner rap ikon tego podgatunku. Panowie mają swój lot, który trwa od wielu lat i nic nie każe im wylądować. W numerze „The Life” raperzy dają do zrozumienia, że przez ostatnie 10 lat nic się zmieniło, jeśli chodzi o ich filozofię oraz oczekiwania od życia. Poza faktem, że to co kiedyś pozostawało w sferze marzeń jest obecnie standardem.

„ This is the life, bitches and Nikes
Planes and Chucks, bottles and luxury
And all the bad bitches fuck with me
And them pussy-ass n**gas don't want none of me
This is the life, bitches and Nikes
Planes and Chucks, bottles and luxury
Sports cars in the front yard
Dream big and we live large”

Patrząc wstecz i wiedząc, że konsekwencją oraz własną pracą panowie wydarli światu te miliony, udziela się ich radosny klimat. Słuchacz także będzie czuł satysfakcję, bo koniec końców otrzymał album jakiego mógł się spodziewać. Nie jest to płyta przełomowa w ich dorobku, jest to płyta typowa dla tej dwójki. Jeśli ktoś wcześniej poczuł znudzenie jednym raperem, bądź drugim, to raczej ten album nie da mu radości. Przed włączeniem płyty warto zastanowić się nad najważniejszym przesłaniem z tej płyty – potęgą przyjaźni. Poza oczywistym hedonistycznym wydźwiękiem większości numerów, to ten temat się tutaj przewija najczęściej. Obaj Panowie się komplementują i obiecują, że będą dla siebie na zawsze – pozytywne i budujące. Za produkcję na albumie odpowiadało kilka osób. Dame Grease, Cardo, Dj Fresh, Monstabeatz, Harry Fraud, Sledgren. Każdy z producentów dostarczył bit idealnie dopasowany do stylu raperów, nie ma tu udziwnień, bądź sampli Alice DeeJay.

Mimo większej ilości wiosen na karku i milionów dolarów na koncie, Wiz Khalifa oraz Curren$y nadal się dobrze rozumieją, nie są sobą zmęczeni. Mass media oraz przemysł muzyczny żyją kłótniami i skandalami. Tutaj mamy inny świat, dwójka oddanych przyjaciół, która robi muzykę jaką kocha i to od wielu lat. Nie aspirują do niczego więcej niż dobra zabawa, obaj wiedzą, że jak wszystko się posypie, to mogą na siebie liczyć. Na dekadę przed „How Fly”, a dwie przed „2009” Tede na WFD rapował o tym, że tylko prawdziwa przyjaźń to potęga. Wiz Khalifa oraz Curren$y w 2019 roku to potwierdzają. Przetrwała i zapewne nie powiedziała ostatniego słowa.

Szczegóły albumu w dziale 'Premiery Płyt'

Jeśli chcesz być na bieżąco z premierami teledysków to śledź nasz dział Video

Ich album zatytułowany właśnie "2009" ukazał się wczoraj a gościnne wsparcie zapewnili Ty Dolla $ign czy Problem - równocześnie obaj panowie odpalili wspólny tour, z którym zwiedzą w najbliższym czasie Stany. Ale byśmy chcieli usłyszeć ich wspólny koncert, a na nim takie perełki jak "Car Service"...

[[{"fid":"50625","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Na razie otrzymujemy wspólny krążek a na nim dobrze znane, soulujące i rozleniwione brzmienie. Idealnie na weekend! Odsłuch całości poniżej, więcej szczegółów w dziale Premier Płytowych:

Poprzedni rok był o wiele spokojniejszym w wykonaniu rapera, porównując go z rokiem 2016, kiedy to pochodzący z Nowego Orleanu MC wypuścił 12 projektów - po jednym na każdy miesiąc. W 2017 dostaliśmy od Spitty 'tylko' cztery projekty, w tym kooperacyjny mixtape stworzony z legendarnym już producentem Lex Lugerem.

Teraz Curren$y powraca z nową muzyką, ogłaszając „Back At Burnie’s” - projekt, który jest sequelem do wydanego w 2011 roku albumu „Weekend At Burnie’s”. Premiera „Back At Burnie’s” zapowiedziana jest na 16 marca, a więc już za nieco ponad 2 miesiące.

Jak na razie nie otrzymaliśmy szczegółowych informacji dotyczących długości tracklisty, czy też potencjalnych gościnnych zwrotek. Raper podzielił się jednak z fanami okładką do nadchodzącego projektu, którą możecie sprawdzić poniżej.

#backatburnies @therealmonstabeatz @fortyfps March 16th.

Post udostępniony przez spitta_andretti (@spitta_andretti) Sty 9, 2018 o 11:03 PST

Curren$y & Lex Luger Team Up For "The Motivational Speech" EP

"Gra stała się dużo bardziej wyrozumiała dla muzyki i tego, jak artyści występują. Ja jestem z innej ery. Swoje pierwsze show w Nowym Jorku grałem po udziale w XXL Freshmen i mój set składał się z mixtape'owych numerów. Myślałem, że pozamiatałem, ale DJ Whoo Kid był tam, poprosił mnie na bok i powiedział 'Yo, słyszałem twoje rzeczy, są kozackie, ale ludzie chcą posłuchać cię jak nawijasz na instrumentalach. Nie mogliśmy cię dobrze słyszeć, bo rapowałeś pod pełne numery, te dwa wokale się gryzą'. Byłem w opcji... masz rację 100%! Ale obecnie niektórzy wbijają na koncert, puszczają pełne numery i co jakiś czas je podbijają, dostając za to hajs. Kasa to kasa, więc zarabiaj, ale ziom... ludzie przyszli zobaczyć twoje show. Usłyszeć ciebie na żywo tu i teraz." - napisał Spitta w serii tweetów.

Zgadzacie się z jego opinią?

Wyluzowany i serdeczny Ski opowiedział nam m.in. o swych początkach w grze, dlaczego z rapu przerzucił się na produkcję; o tym, jak poznał Jaya-Z i Dame'a Dasha; o sesjach nagraniowych "Reasonable Doubt" i "Uptown Saturday Night" - jak również o swym fenomenalnie obsadzonym producenckim albumie "24 Hour Karate School"... To, i wiele więcej, w naszym popkillerowym Wywiadzie na Niedzielę ze Ski Beatzem. Zapraszamy do obejrzenia!

Rozmowa: Marcin Natali
Tłumaczenie: Maciej Wojszkun
Zdjęcia: Jarosław Kostrzewa
Montaż: Maciej Pieczykolan

Od samego początku dostarczał po prostu najlepsze podkłady dla pierwszej klasy nowojorskich MC’s, tworząc podwaliny studyjnego debiutu Jay-Z „Reasonable Doubt”, produkując cały album Camp Lo „Uptown Saturday Night”, a po piętnastu latach szokując świat innowacyjnym i ultra świeżym „Pilot Talk” z wlatującym do gry Curren$ym. Zanim jednak David Willis wkręcił się w ogóle w produkcję, samplery i odkopywanie zakurzonych płyt winylowych…

Zaczynał jako raper pod ksywą MC Will-Ski. W późnych latach 80. współtworzył jedną z pierwszych grup hip-hopowych w rejonie Północnej Karoliny, The Bizzie Boyz. Wspólnie Ski, Mixmasta D, Fanatic oraz tancerze Move & Groove wydali nawet w 1990 roku pełen album „Droppin It” nakładem Yo! Records. Pod spodem jeden z numerów z płyty, „For Those Who Slept”, w którym MC Will-Ski na energicznym, funkującym bicie prezentuje bardzo gładkie, luźne flow.

Pragnący jednak rozwijać się nasz bohater w początku lat 90. postanowił szukać swoich szans gdzie indziej i przeprowadził się do mekki aspirujących do wielkiej kariery muzyków, Miata, Które Nigdy Nie Śpi, Wielkiego Jabłka – tak, Nowego Jorku. Tam wspólnie z producentem Suave Loverem młody MC stworzył grupę Original Flavor i dostał się pod menedżerskie skrzydła początkującego Damona Dasha – przyszłego współtwórcy imperium Roc-A-Fella. W 1992 r. wydali pierwszy album „This Is How It Is”, po czym Suade Lovera zastąpili T-Strong i DJ Chubby Chubb, a w ślad za tym poszedł kolejny krążek „Beyond Flavor”. Na wyprodukowanym w całości przez Ski, wydanym w 1994 r. nakładem Atlantic Records LP, znalazł się pierwszy hit zespołu „Can I Get Open”, w którym gościnnie wystąpił w tamtym czasie zupełnie nieznany, niemający nawet żadnego kontraktu nagraniowego nołnejm, niejaki Jay-Z. Hey y’all, can I get open? You know it!

Wykręcony, imprezowy banger ukazujący coraz śmielsze zabawy formą I flow Ski, no i oczywiście łamiącą język, maszynową nawijkę Shawna Cartera, dotarł nawet do 46. miejsca na liście singli Billboardu, ale nie uchroniło to już i tak mocno przebudowanej grupy Original Flavor od rozpadu. Nie ma jednak tego złego… Koniec Oryginalnego Smaku oznaczał nowy początek dla ambitnego młodziaka, który postanowił zawiesić mikrofon i w pełni poświęcić się produkcji, zakładając firmę Roc-A-Blok Productions. Ciągle utrzymywał jednak dobry kontakt z menedżerem Damonem Dashem, więc gdy przyszła pora na debiutancki singiel Jay-Z „In My Lifetime”, zaszczyt wyprodukowania kawałka przypadł właśnie jemu.

Wydany w lipcu 1995 roku jako singiel z B-Side „Can I Get Wid Dat”, playerski hymn „In My Lifetime” doczekał sięnakręconego na Wyspach Dziewiczych teledysku, przedstawiającego hajlajfowe ambicje i swoiste „street dreams” Jiggi. Zanim wydany nakładem Payday Records singiel trafił na półki, oryginalną wersję kawałka, nagraną w 1993 r., Jay i Dame sprzedawali jeszcze natomiast prosto z bagażnika samochodu. Od 1995 r. wszystko zaczęło jednak już nabierać tempa, a surowy, pomagający połączyć brud i surowość blokowisk Marcy Projects z milionerskimi ambicjami gospodarza podkład Ski w dużym stopniu się do tego przyczynił. W następnych miesiącach S. Carter poczuł na własnej skórze łapy wielkiego przemysłu muzycznego i popadając w konflikt z wytwórnią na tle tantiemów i zysków ze sprzedaży singla, a także popadając w coarz większą frustrację ze względu na brak zainteresowania kolejnych wytwórni jego albumem „Reasonable Doubt”, postanowił założyć własną wytwórnię.

Odważny, nowatorski jak na tamten czas krok poskutkował powstaniem Roc-A-Fella Records jako labelu, który miał wprowadzić twórczość brooklyńskiego MC na rynek. W pracach nad albumem czynny udział brał oczywiście i Ski, który finalnie wyprodukował aż cztery kawałki na „Reasonable Doubt”, spośród których dwa – „Dead Presidents II” i „Feelin’ It”, wyróżnione zostały teledyskami. Pierwszy z nich, „Dead Presidents”, w pierwotnej wersji zawierający inny tekst na zwrotkach, światło dzienne ujrzał jeszcze w lutym 1996 r., sprzedając ponad pół miliona kopii i pokrywając się złotem. Na finalnym krążku znalazła się jednak wersja z zupełnie nowymi zwrotkami, natomiast tym samym, samplującym Nasa refrenem oraz klimatycznym, opartym na klawiszach Lonniego Listona Smitha z „Garden of Peace” podkładem autorstwa Ski.

Niekryjący zamiłowania do jazzu producent konsekwentnie szedł tą drogą, dostarczając Jayowi podkłady idealnie pod jego uliczne opowieści - wśród nich dające pierwszy posmak bardziej wyluzowanego, lżejszego brzmienia, oparte na samplu z pianisty Ahmada Jamala„Feelin’ It”. Oprócz tych dwóch tracków na debiutanckim LP Jaya z czerwca 1996 r. znalazły się też wyprodukowane przez Ski numery „Politics As Usual” i „22 Two’s”.

W międzyczasie, pomiędzy “In My Lifetime” oraz “Dead Presidents”, Ski zdążył też zapisać się na stałe na kartach rapowej historii bitem na innym klasycznym debiucie – „Doe Or Die” AZ z października 1995 roku, tym samym zgarniając pierwszą złotą płytę w swoim dorobku.

Mając już spokojną głowę po premierze debiutu Jaya Ski mógł natomiast wrócić do projektu, który musiał czasowo zawiesić kosztem podkładów dla prawej ręki i biznesowego partnera Dame’a Dasha. Mowa o albumie pochodzącego z Bronxu duetu Camp Lo. Wyprodukowane w całości przez niego, promowane pamiętnym, hitowym singlem „Luchini (AKA This Is It)” wydawnictwo „Uptown Saturday Night” trafiło na półki sklepowe w styczniu 1997 roku, na stałe umieszczając dysponujący własnym slangiem, stylowy duet w składzie Geechi Suede i Sonny Cheeba w świadomości fanów nowojorskiego hip-hopu. Ba, przypominamy, co działo się w Warszawie raptem 3 lata temu, gdy Panowie z Camp Lo zagrali ten numer w Cafe Kulturalnej. This is it, what!

Płynący na fali Ski w tym samym roku dostarczył jeszcze dwa bity na drugi, już wyraźnie dużo bardziej celujący w sprzedaż i zaistnienie w głównym nurcie hip-hopu album Jay-Z „In My Lifetime vol. 1”. Po raz kolejny też numer na jego bicie doczekał się klipu – mowa o wkraczającym brzmieniowo już w nową erę, niezwykle świeżym „Who You Wit II”. Drugim trackiem było mocarne, uliczne „Streets Is Watching”, które zainspirowało nakręcony w 1998 r. przez Jaya i ekipę muzyczny film o tym samym tytule.

Z rokiem 1998 r. przyszły jednak poważne zmiany, po części zapowiedziane pojawieniem się na “In My Lifetime vol. 1” takich postaci jak Mariah Carey czy Puff Daddy. Idący po hajs, a nie po drobne Jigga coraz bardziej zaczął bowiem odbiegać od ulicznego, klasycznego brzmienia ze swojego debiutu na rzecz bardziej nowoczesnego, podpadającego w dużej mierze pod narzucone przez Bad Boy Records brzmienia. W rezultacie wszyscy producenci (z wyjątkiem DJ’a Premiera), stanowiący trzon pierwszych dwóch albumów, czyli Ski i DJ Clark Kent, poszli w odstawkę...

Nasz bohater robił jednak dalej swoje, współpracując ściśle z ekipą Sporty Thievz, jak i dostarczając w 1998 r. kapitalny bit pod niesamowity posse cut „John Blaze” z płyty Fat Joe, w którym obok siebie wystąpili Big Pun, Jadakiss, Nas i Raekwon. Za numerem tym poszło jednak niestety niespodziewane, stopniowe spowolnienie kariery Ski, który niedługo później ponownie przeniósł się do Karoliny Północnej, powracając dopiero w roku 2000 podkładem do numeru Nature’a „The Ultimate High” z gościnnym udziałem Nasa.

W 2001 roku na płycie Jaya “Jay-Z: Unplugged” znalazł się oczekiwany przez fanów, swoisty reunion obu artystów – kawałek „People Talking”, zamykający jednak jedynie całość jako bonus track. DJ Ski skupił się zatem na współpracy z nadającymi na tych samych falach, lojalnymi Camp Lo, produkjąc ich krążki „Let’s Do It Again” z 2002 r. (singlowy klip „Glow”) oraz „Black Hollywood” z 2007 r., a także „Another Heits” z 2009 roku. W międzyczasie podrzucał natomiast bity takim artystom jak Proof (R.I.P.), Pacewon czy Angie Martinez. Jak się jednak niedługo okazało, była to jedynie cisza przed burzą…

Kiedy już wydawało się, że najlepsze lata Ski ma za sobą, pojawił się Curren$y – dysponujący leniwym, zjaranym flow MC z Nowego Orleanu, współpraca z którym tchnęła drugie życie w karierę naszego naszego bohatera i pomogła mu zredefiniować swój styl. Co więcej, to właśnie Ski położył podwaliny pod brzmienie pierwszego kapitana Jet Life, w ogromnym stopniu przyczyniając się do tak błyskawicznego rozwoju jego kariery. Na nagranym przez nich w duecie, wyjątkowo świeżym i rozpływającym się aż od nadmiaru chillu „Pilot Talk” z 2010 r. pojawili się tak znamienici goście jak Snoop Dogg, Mos Def, Devin The Dude czy Big K.R.I.T., a pochodzący z Greensboro producent otworzył tym samym zupełnie nowy rozdział w karierze i zaliczył pewnego rodzaju „świeży start”.

Zaledwie dwa miesiące po premierze “Pilot Talk” do sklepów trafił natomiast długo oczekiwany, pierwszy solowy, producencki album Ski Beatza – wydane nakładem legendarnego Def Jam „24 Hour Karate School”. Oparty w dużej mierze na sprawdzonych, zaufanych współpracownikach takich jak Curren$y, Camp Lo, Tabi Bonney czy Stalley krążek zawierał jednak też gości takich jak Wiz Khalifa, Joell Ortiz i Ras Kass. Ukazały się również dwa single promujące płytę, nagrane w duecie z Mos Defem – „Cream of The Planet” i „Taxi”. Do obu nakręcono też teledyski, ale z niewiadomych przyczyn na finalnej wersji „24 Hour Karate School” znalazły się same instrumentale. Oba tracki należą jednak do jednych z najmocniejszych, jakie Mos/Yasiin nagrał w ostatnich latach.

Jakby tego było mało, za dwa miesiące do sklepów trafił trzeci projekt Ski w 2010 roku – sequel “Pilot Talk” z mającym szaleńcze tempo nagrywek Curren$ym, a w następnych latach mający niesamowitą wenę i pobudzony przez przyjaciela z Nowego Orleanu Ski poszedł w jego ślady, produkując w samym 2011 r. całe albumy takich artystów jak Dynasty Electric, Tabi Bonney, Locksmith czy MURS. Warto zwłaszcza zapoznać się z tym ostatnim autorstwa kalifornijskiego weterana „Love and Rockets vol. 1: The Transformation”, promowanym takimi klipami jak ten poniżej:

Idąc za ciosem, w 2012 r. Ski puścił sequel „24-godzinnej Szkoły Karate”, czyli „24 Hour Karate School Presents Twilight”. Tracklista w dużej mierze przypominała jedynkę, gdyż wielu gości powtórzyło się, nowością był m.in. Mac Miller w futurystycznym, funkującym numerze „Time Goes”.

W ciągu następnych kilku lat Ski zwolnił już trochę to niesamowite tempo, ale wciąż działał dosyć aktywnie a fani chyba nie zdążyli się stęsknić - pojawił się m.in. w słynnym cyklu „Rhythm Roulette”, gdzie prezentował swoje producenckie skilsy i techniki, wyprodukował połowę „Pilot Talk III” dla Curren$y’ego, jak i kapitalne „Sensei On The Block” z Mos Defem/Yasiin Beyem w zeszłym roku (które wywołało małą kontrowersję, gdyż Bey nie zgodził się na użycie jego starej ksywy Mos Def… ale całość została załagodzona przez obu artystów), a także znów połączył siły z Camp Lo, produkując ich wspaniały zeszłoroczny album "Ragtime Hightimes" - po raz kolejny udowadniając, że pomysłów mu nie brak, eksperymenty mu nie straszne, a przewidywalność to z pewnością nie jedna z cech, którymi można by go określić.

Obecnie Sensei z Północnej Karoliny pracuje nad trzecią częścią "24 Hour Karate School" oraz koncertujepo świecie jako DJ koncertowy Mobb Deep. i Dzięki temu zawitał m.in. na zeszłoroczny Hip Hop Kemp, jak i w tym roku do Warszawy, a nam udało się usiąść z nim przed kamerą i przeprowadzić konkretny, 15-minutowy wywiad. Rezultaty już w najbliższą niedzielę. Póki co sprawdzajcie jak wygląda proces twórczy rzuconego na głęboką wodę i muszącego wybrać 3 winyle w ciemno Ski oraz nadrabiajcie powyższe perełki (a jest co nadrabiać). Miłego!

Najnowsze dziecko firmy Rockstar Games, GTA V ukazało się na rynku już ponad półtora roku temu, dziś jednak gra debiutuje na komputerach stacjonarnych. Jednym z „dodatków” umieszczonych przez Rockstar w wersji pecetowej jest nowa stacja radiowa puszczająca czternaście niepublikowanych wcześniej nagrań wyprodukowanych przez duet Gangrene czyli Alchemista i Oh No. Na bitach kalifornijskich beatmakerów swoje zwrotki nawinęli zarówno starzy wyjadacze pokroju E-40, Kokane’a czy MC Eihta, jak i topowi raperzy młodego pokolenia – m.in. Ab-Soul, Earl Sweatshirt, Danny Brown, Action Bronson i Curren$y. Składanka „Welcome To Los Santos” będzie dostępna również w postaci nośnika fizycznego – premiera już 21 kwietnia nakładem Mass Appeal Records. Odsłuch w rozwinięciu newsa.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"22843","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Kolejne spotkania tych dwóch totalnie wyluzowanych raperów każdorazowo przynoszą fanom nową dawkę rewelacyjnej muzyki. Po dwóch „kolaboracyjnych” projektach odpowiednio z 2009 oraz 2013 roku, duet zapowiedział wydanie trzeciej już wspólnej taśmy pt. ”#2009”. Spodziewajcie się tuzinów leniwych wersów i chilloutowego klimatu, który zawładnie Waszymi odtwarzaczami już niedługo. Tymczasem sprawdźcie okładkę i premierowy singiel produkcji Sledgrena.

"Mała próbka... Przygotujcie się" - napisał Spitta, załaczając okładkę, którą widzicie poniżej. Czekanko.

Recenzję "Pilot Talk" mojego autorstwa znajdziecie tutaj, natomiast tutaj przeczytacie jak "Pilot Talk II" opisywał Daniel Wardziński.

Just a sample..... Prepare yourselves.... #pilottalk3 #jlr @dbwuzhere on the illustrations ... Thank him for the visual work on the previous pilot talks

A photo posted by spitta_andretti (@spitta_andretti) on Jan 19, 2015 at 8:24am PST

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16222","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

The Cool Kids - "Black Mags"

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16223","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Summer Jam" feat. Maxine Ashley

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16224","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Klipy promujące "Drive In The Theatre":

Teledysk do "A Lil Sumthin"

Curren$y - Godfather 4