Drugi singiel, "Oszuści", już nie wywołał we mnie tak ciepłych uczuć jak szlagier od Dąbrowskiego, niemniej mój zapał nie został specjalnie ostudzony. Ostudził go zaś dobór utworów, bowiem nie każdy z nich trafia do mnie w stu procentach. Nie potrafię na przykład zrozumieć fenomenu "Nie ufajcie Jarząbkowi". Mam wrażenie, że to dobry, ale wciąż najmniej interesujący kawałek z niesamowitego przecież "Nic dziwnego". Również "Stres" nie wydaje się być najlepszym utworem Eldoki. Rozumiem niechęć do wybierania oczywistości, niemniej można było sięgnąć po coś - przynajmniej teoretycznie - ciekawszego. Napisałem "teoretycznie", ponieważ nierapowe wersje wyżej wymienionych utworów przekonały mnie do siebie z łatwością. Mają w sobie tak nieprawdopodobną energię, że nie można się od nich oderwać. To, co Dąbrowski zrobił z "Jarząbkiem" to absolutne mistrzostwo świata. Rockowe gitary, świetne bębny, ciekawa aranżacja i zaskakująco mocny wokal autora pamiętnego "Ty druha we mnie masz", wyciągnęły z oryginału coś zupełnie nowego.

Również to, co zrobił Wodecki i Konglomerat Bigband z klasykiem Pei jest czymś, czego nie da się przecenić. Kanonada dźwięków, bogate instrumentarium i moc, której nie powstydziłby się najbardziej głodny mikrofonu raper, a wszystko okraszone swingową energią i sznytem. Do tego czarujący "Dyskretny chłód", przejmujący "Stres" (Andrzejczak, co za głos! Puszczało, co za kontrabas!), oraz zakręcone "Normalnie o tej porze". To nie może się nie podobać.

To jest właśnie największa zaleta tej płyty. Żaden z utworów nie jest leniwym remake'iem zrobionym na jedno kopyto. Zachowano tutaj ducha oryginału, ale w gruncie rzeczy to praktycznie inne numery. To niesamowite, jak rapowe teksty zyskują nonszalacki szyk, wyśpiewywane przez doświadczonych panów i panie. To jest ujmujący wdzięk, będący tyleż atrakcyjny, co naturalny. W paru momentach slangowe słowa mogą budzić zgrzyt, ale w zdecydowanej większości brzmią bardzo dobrze (wielkie brawa za adaptację tekstów). Brakuje mi za to tutaj takich strzałów jak "Jeszcze będzie czas" WWO czy też "Czerwona sukienka" Fisza. Brak odczuwalny tym bardziej, że usłyszymy tu tylko osiem utworów (czego bynajmniej nie zaliczam do wad). Szkoda również, że dwa z nich nieco hamują to muzyczne szaleństwo, mianowicie wspomnieni już "Oszuści" oraz "Minuty". Są to przyzwoite numery, ale na tle takiej konkurencji, nie porywają.

Mam nadzieję, że słuchacze pomaszerują do sklepów, aby zakupić "Albo inaczej". Po pierwsze dlatego, że co bardziej zamknięte głowy mogą przekonać się, że melodia, harmonia i doświadczenie, nie muszą oznaczać muzyki dla stetryczałych zgredów; a nawet jeżeli, to można się od nich cholernie dużo nauczyć. Po drugie, po prostu chciałbym posłuchać drugiej części tego projektu, i mam nadzieję, że kiedyś powstanie. 5-/6

Oto będziecie mieli okazję usłyszeć na żywo dwa nieaktywne od lat zespoły hip hopowe - Flexxip oraz Stare Miasto! I to jest zdecydowanie coś, co nie zdarza się na co dzień, a nawet co parę lat. Zdradzimy wam też, że "Oszuści" i "Minuty" to nie są jedyne utwory, które raperzy zaprezentują wieczorem 17 kwietnia. Na scenie pojawi się również Konglomerat Big Band wraz z towarzyszącymi muzykami oraz DJ NOZ (2 miejsce w Red Bull Thre3style).

Album Albo Inaczej można już zamawiać tu: https://sklep.alkopoligamia.com/produkt/albo-inaczej-cd-preorder/

Bilety na to wyjątkowe wydarzenie znajdziecie tu: https://redbull.pl/weekender

Jednym z moich ulubionych albumów z tamtego okresu jest "Hiphopowy Raport Z Osiedla W Najlepszym Wykonaniu" wydany w końcówce 1998 roku przez R.R.X. Z jednej strony jest to doskonały przykład tego jakim producentem w tamtym czasie był DJ 600V, z drugiej niesamowity przekrój sceny. Pih pojawia się tu w ramach 17, Białystok reprezentuje też Projekt W.R.D., Dono nawija w składzie Tuwandaal (wcześniejsza nazwa Tewu), a Małolat naprawdę jest małolatem. Warszawa serwuje klasyczny numer "Koncerty", wczesny numer Hemp Gru w składzie WWDZ i Bilka na soczystym nowojorczyku, który wpadł pod łapy DJ'a Niewidzialna Ręka. Wymieniać dalej? Za co się tu nie złapać, jest to historią polskiego rapu.

Ciężko tutaj wybrać faworyta. Szejset remix numeru Starego Miasta "Jak Się Poruszać Po Mieście", który jest chyba lepszy niż oryginał? "Coś Się Rozkręca" Sen Mor W.A., które się "kurwa nie oszczędza" w prawilno-kolędniczym przekazem, a "młoda data w niczym nie przeszkadza"? "Na Krawędzi", gdzie na mobbdeepowym bicie Bilka alias Bilon z Hemp Gru przypomina, że kiedyś miał kompletnie inny głos, a klasyczne cytaty do cutowania dla kumatych DJ'ów można wypisywać jeden za drugim?

Zasłuchany w nowojorskim podwórkowym rapem Chada rapujący w solowym "Cokolwiek" przypomina do czego ostatnio nawiązywał Tede - "nie lubię frajerów, choć na nich się zarabia". ZIP Składowe "Nie Warto" pokazuje jak olbrzymim rozstrzałem w kwestii nawijki charakteryzuje się grupa - Fu z DMX'owo-fracuskorapowym stylu, Koras, który kombinował z układem rymu w sposób kompletnie odmienny od reszty, Sokół wjeżdżający z impetem i mocno trzymając się ziemii i Pono lepiący na poziomie, który dla polskiego rapu w 1998 musiał być kompletną abstrakcją.

Szejset Remix "OMP" to najbardziej wyluzowany numer w polskim rapie jaki znam. Młodziutkie dziewczyny z Paręsłów w numerze "Środek Wyrazu" składu Rebelia w składzie Fala, Dorelli i As to dla kobiecego rapu w Polsce kamień milowy."Chwilowe Urojenie" Tuwandaala brzmi jak polsko odpowiedź na grupy takie jak Onyx czy Lords Of The Underground. Style odmienne od wszystkich pozostałych, wysoki poziom oryginalności, dużo odważnego kombinowania, jeszcze więcej szlagierów, które dzisiaj dają tyle samo zajawki. Chyba, że ktoś wyłącza po pierwszym zrymowanym czasowniku. Nawet jeśli wyłącza po trzech to nie dosłucha dwóch tracków, tylko co z tego? Sprawdźcie koniecznie.