Z relacji jego kumpli po fachu wynikało, iż Ymcyk najlepiej prezentował się poza światłami reflektorów, gdy nic nie było uwieczniane na filmie, a liczył się jedynie dany moment. Mimo to na YouTube da się odnaleźć co najmniej parę występów zawodnika z Radzionkowa, które robią naprawdę niemałe wrażenie. Serdecznie zachęcam, by w ramach skromnego hołdu obejrzeć sobie dwa poniższe starcia. R.I.P.

Rok 2008, Wojna o Śląsk i potyczka z będącym w szczytowej formie Muflonem, który tego samego roku sięgnął po swój drugi pas WBW. I co? Triumfować się co prawda nie udało, lecz nazywający samego siebie "gościem znikąd" Ymcyk napędził battle'owej legendzie niemałego stracha.  

Tym razem rok 2011 i finał WBW 2011. Pewna wygrana po kozackiej walce grupowej z Wujkiem Samo Zło. Następnie awans do półfinału i dopiero tam porażka z Konradem.

To chyba zawsze Beezy był tym mocniejszym, bardziej charakternym freestyle'owcem bitewnym. Jednak w potyczkach z Solarem zwyczajnie mu nie szło. Także na finale WBW 2009 faworytem starcia między reprezentantami SB Maffiji wydawał się raczej Białas. A jak było wszyscy pamiętamy – kapitalne pierwsze wejście Solka, dwa kolejne na niewiele gorszym poziomie i pewny triumf. Pewny, choć odrobinę zaskakujący.

Finał WBW 2009 był ostatnim, na którym to pojawili się reprezentancji SB (zresztą podobnie jak jego pozostali finaliści). Beezy występował na wielkim finale trzykrotnie (2007, 2008, 2009), a jego największym sukcesem były półfinały osiągnięte w 2007 i w 2009 roku. Natomiast Solar załapał się na główną bitwę WBW dwukrotnie (2008, 2009), a najlepiej wypadł w roku 2009, podobnie jak Białas odpadając w półfinale.

W kawałku "Freestyle Wars" słyszymy, że obu panów do dziś wkurza fakt, iż nigdy nie sięgnęli po mistrzowski pas. Jednak w sytuacji, gdy zostawiają oni po sobie tak zajebiste klasyki, chyba możemy im to wybaczyć;)

W 2010 roku na polu bitewnym Kempa najmocniej błyszczał 15-letni wówczas Edzio, jednak w cieniu jego popisów także i Esko zdołał pokazywać mnóstwo wolnostylowego kunstzu i humoru. Po scenicznych poczynaniach Oxona (występującego wtedy jako KZI - Ktoś Zupełnie Inny) od razu widać, że nie jest to "urodzony freestyle'owiec", choć z pewnością i podczas potyczek bitewnych jego umiejętności czysto rapowe robiły na publice spore wrażenie. 

Dziś, na siedem lat po wspomnianej bitwie o Esko zbyt wiele nie słyszymy. Właściwie to śląski raper pojawił się nam ostatnio równie szybko co zniknął, wygrywając w wielkim stylu I edycję Bitwy o Pitos i (chyba) odchodząc na zasłużoną emeryturę. Oxon zgromadził z kolei na swoim koncie sześć podziemnych projektów, grał na największych festiwalach w kraju oraz zagranicą i także w tym roku uda się na HH Kemp, by wystąpić w duecie z Revo.

[[{"fid":"40221","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"Oxon - Eskobar (Bitwa o Kemping, Hip Hop Kemp 2010) [Popkiller.pl]","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"}}]]

Przypomnijmy również nasz ubiegłoroczny wywiad z Oxonem:

[[{"fid":"36586","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"Oxon - wywiad, o: komiksach, Luke Cage, Deadpool, nowym solo i Oxon/Revo (10.2016, Popkiller.pl)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"}}]]

Fani battle'owej sceny zapewne świetnie pamiętają, jak to w 2012 roku osądzany o ciągłe rzucanie pisanek Que, poległ na finale WBW między innymi z Kotem i Tyminem (o tej walce pisaliśmy tu). Po ówczesnej porażce raper z Ciechanowa wziął się przede wszystkim za doskonalenie studyjnych skilli, a na eliminacje WBW w roku 2013 wpadł zupełnie spontanicznie, by...zamknąć usta wszystkim krytykom i pokazać, iż był jednym z najbardziej utalentowanych bitewnych raperów w historii. 

Wówczas na odbywających się w warszawskim Odessa Club elimkach Quebo mierzył się kolejno z zawodnikami takimi jak Filipek, Feranzo,Skajsdelimit oraz Mentor. Pierwsze starcie stanowiło dla ciechanowskiego rapera swoistą rozgrzewkę, w dwóch kolejnych zmiótł on przeciwników z powierzchni ziemi, a w w ostatniej walce stworzył wraz z Mentorem świetne, wyrównane widowisko, po którym to dobrowolnie oddał miejsce w wielkim finale swojemu rywalowi. 

Pojedynek, który bierzemy sobie na warsztat, to jednak walka Queby z Feranzo. I co tu dużo gadać – miazga, nokaut, jedna z najokazalszych destrukcji w historii polskiego free. Serio, forma w jakiej znajdywał się wówczas Que była wręcz niesamowita. Zresztą potwierdzają to reakcje publiczności, jurorów, a także prowadzącego...

Rzecz jasna, mógłbym napisać drugie tyle na temat tej walki, omawiając ją z perspektywy Feranza, ale może tym razem zastosuje się do zasady: "po pijaku się nie liczy" ;)

Ale po kolei. Rok 2009 – złote czasy polskiego freestyle'u, niezwykle zacięta walka o przejęcie schedy po kończącym karierze Muflonie i finał WBW, podczas którego o mistrzowski pas biją się na scenie w warszawskim Harlemie osobistości takie jak Flint, Solar, Białas, Dolar oraz wspomnieni Enson i Trzy Sześć. Faworytem imprezy wydaje się być ten ostatni – naznaczony przez samego Muflona punchline'owy niszczyciel, którego spontaniczne przekminy były daleko poza zasięgiem bardziej technicznych graczy. Mogliśmy się jednak spodziewać, iż także w domenie destrukcyjnych linijek znajdzie się ktoś, kto może mu zagrozić...

Bowiem już rok wcześniej, podczas półfinału Bitwy o Mokotów odrobinę mniej doceniany Enson pokonał po niebywale krwawej batalii faworyzowanego Trzy Sześcia (więcej o tym starciu przeczytacie w jednej z poprzednich odsłon Freestyle Classics). Wówczas było to dopiero pierwsze starcie, jakie obaj panowie między sobą stoczyli, a już wtedy uznane zostało ono za jedną z najwybitniejszych walk w historii. Jednak, jak przekonaliśmy się rok później, pojedynek ten stanowił jedynie pierwszą z dwóch części legendy, którą wspólnymi siłami stworzyli Trzy Sześć wraz z Ensonem...

A jej druga część okazała się być jeszcze wybitniejsza. Rewanżowy pojedynek stanowił jedną z odsłon drugiej kolejki walk grupowych podczas finału WBW 2009. Wówczas w pierwszych starciach Trzy Sześć rozbił Wicia, a Enson okazał się nieznacznie gorszy od Flinta. Dla reprezentanta Gorzowa była to więc walka o być albo nie być w wielkim finale. Rzecz jasna Enson walkę tę wygrał, by następnie zajść aż do ostatniego starcia po mistrzowski pas. Trzy Sześć natomiast zanotował dwie porażki z późniejszymi finalistami i po starciu z mistrzem WBW 2009, Flintem zakończył swój udział w owej legendarnej imprezie. 

Nie to jest jednak w tym wszystkim najważniejsze. Najważniejsza jest legenda, którą Trzy Sześć wraz z Ensonem stworzyli wspomnianymi dwoma wybitnymi bataliami.

Zresztą oddajmy głos samemu wicemistrzowi WBW 2009: "Cieszę się, że nie doszło nigdy do trzeciego pojedynku z Trzy Sześciem. Nie dlatego, że rodziłoby to możliwość porażki, ale po prostu legenda tych wojen mogłaby zostać nadszarpnięta. Raczej nie ma wielu sporów o słuszność werdyktów, co odbieram nie jako potwierdzenie mojej wyższości w tamtejszych okoliczności, ale jako dowód, że to było po prostu niezwykle udane show."

Wówczas na absolutnym topie był raper z Gliwic. Popularny Esko nie tylko triumfował na WBW 2007, ale też nie miał sobie równych podczas rozegranej w tym samym roku Wojny o Śląsk. Muflon z kolei na obu tych imprezach musiał obejść się smakiem, ponosząc porażki włąśnie ze swym odwiecznym rywalem ze Śląska. Jednak już rok później sytuacja obróciła się o 180 stopni – najpierw podczas Wojny o Śląsk warszawski MC w świetnym stylu zrewanżował się Eskobarowi (na bitiwe zajął ostatecznie 2 miejsce, przegrywając w finale z Czeskim), by następnie parę miesięcy później triumfować po raz drugi w karierze na finale WBW.

Poniższa walka nie jest pewnie najlepszym ze starć pomiędzy freestyle'owcami, którzy przed dekadą rządzili bitewną sceną w Polsce, lecz bez wątpienia stanowi przykład jednego wielu pojedynków Śląska z Warszawą, które do dziś pozostają godne zapamiętania. 

Mam nadzieję, że zachęci Was ona, by sięgnąć po więcej:) 

Flow dopracowane do perfekcji, humor, niebanalne rymy i storytellingi, jakich na wolno nie słyszeliśmy już niemal dekadę – to wszystko pokazał nam Duże Pe w poniższym starciu. Obok Te–Trisa mistrz WBW 2004 jest z pewnością najbardziej utalentowanym freestyle'owcem bitewnym w historii – łatwość , z jaką skleja on coraz to nowe rymy, nawiązuje do tematu i wyśmiewa rywali do dziś stanowi niedościgniony wzorzec dla młodych reprezentantów battle'owego podwórka.

Od jakiegoś czasu polski freestyle ponownie zaczyna lawirować po bardzo fajnych i niebanalnych konwencjach, jednak pewne postacie na zawsze pozostaną w nim ponad wszelkimi nowymi trendami. 

Wówczas...przegrał dwa z trzech starć grupowych i szybko pożegnał się z imprezą. Jest jednak jedno "ale" – Tymin w każdym z tych pojedynków zaprezentował sie naprawdę z kapitalnej strony, a to, czemu nie wyszedł ze wszystkich nich zwycięsko, do dziś pozostaje tajemnicą jurorów. 

Pamiętam jak po ówczesnym finale w Proximie prowadzący audycję Rap Sesja Muflon i Puoć sporą część swojego czasu antenowego poświęcili na omówienie świetnego acz kompletnie niedocenionego występu na tej imprezie reprezentanta Sosnowca. Dwukrotny mistrz WBW wspominał o świetnych rozkminach Tymina, które nie wiedziec czemu, nie znalazły uznania w oczach publiki i jurorów, a Puoć rozpływał się z kolei nad idealnie doszlifowanym flow, które cechowało nawijkę tego zawodnika w każdym z pojedynków w Proximie. 

Skoro jednak po finale WBW 2012 Tymin wrócił do domu z niczym, chyba nawet najpiękniejsze słowa uznania, nie mogły stanowić dla niego wystarczającej rekompensaty.  I tu mamy kolejne "ale". Musimy bowiem pamiętać, iż na imprezie w Proximie reprezentant Sosnowca jedną walkę bezapelacyjnie wygrał i jestem więcej niż pewien, iż akurat ten triumf znaczył dla niego stokrotnie więcej niż dziesiątki innych victorii na terenie całej Polski. I nie, nie tylko dlatego, że pojedynek ten stał się freestyle'owym klasykiem najwyższych lotów...

Już przed finałem dziesiątej edycji WBW Tymin zarzucał nowej gwieździe battle'owej sceny, Quebonafide, iż ten notorycznie korzysta z tak zwanych "pisanek" i jedynie dzięki temu jest w stanie odnosić aż tyle triumfów. Między oboma panami iskrzyło, a podczas ich pierwszej bitewnej potyczki na ostatnich eliminacjach WBW 2012 bez dwóch zdań górówał będący w mega gazie Quebo. Jednak to, co działo się na samym finale tej imprezy, to już zupełnie inna bajka. Bajka o tym, jak to pewien mało doceniany freestyle'owiec w pięć minut zdołał zrównać z ziemią faworyzowanego rywala i w wielkim stylu przejął jego publikę. 

Tymin pokazał wówczas dopracowane do perfekcji flow, iście freestyle'ową spontaniczność, a co najważniejsze zdominował scenę i postawił na swoim – "Quebo leci na pisankach i koniec kropka". Reprezentant Sosnowca udowodnił tym samym, iż prawdziwy wolny styl potrafi bronić się sam, iż umiejętność wymyślania kozackich ripost na poczekaniu wciąż pozostaje nieoceniona, a ten, który ją posiada, po prostu wygrywa walki. 

"Wydziarasz moją ksywę na chuju, o, kurwa, to skucha – bo może wreszcie, Quebo, coś zaruchasz" – chociażby przez te legendarne linijki poniższy występ bitewny tegorocznego Młodego Wilka jeszcze na wiele lat pozostanie jednym z najokazalszych freestyle'owych klasyków.

Kurde, no to chyba jednak ten wolny styl wychowuje nam całkiem solidnych MC's...

Wolnostylowe "El Classico" – kiedyś tym terminem określibyśmy starcie Teta z Dużym Pe, późniejszymi czasy Muflona i Esko, a dziś bez cienia wątpliwości możemy nadać taką etykietę minionym pojedynkom Edzia oraz Filipka. Panowie stawali w szranki na scenie bitewnej czterokrotnie (wyłączając rywalizacje showcase'owe) – na Bitwie o Pitos oraz WBS-ie górą był zawodnik z Milicza, a dwukrotnie podczas finałów WBW (2014, 2015) triumfował Gdańszczanin. 

Poniższy klasyk to premierowa potyczka obu zawodników, która to – nie oszukujmy się – niemal w 100% zaważyła o tym, kto sięgnął przed trzema laty po pas mistrzowski Wielkiej Bitwy Warszawskiej. Wówczas przed finałem w Proximie wielkim faworytem do triumfu zdawał się być Filipek. Raper z Milicza znajdował się wtedy w niesamowitym gazie bitewnym – w świetnym stylu triumfował na pierwszych elimkach WBW 2014 w Warszawie, a przed startem największej bitwy w kraju nie miał sobie równych na szeregu mniejszych imprez w całej Polsce. Jednak już w przeddzień finału doszły do nas niepokojące wieści z Krakowa, gdzie Filipek w pojedynku o triumf na legendarnej Wojnie o Wawel uległ po dogrywce Szydercy. Zawodnik z Milicza zamierzał zgarnąć w jeden weekend możliwie najokazalszy freestyle'owy dublet, a nie dość, że nie sprostał wyzwaniu na południu Polski, to już następnego dnia słynną "maturą z fizyki" doszczętnie dobił go Edzio. 

Do dziś niektórzy debatują nad tym, czy wspomniane wersy zostały przez Gdańszczanina wymyślone przed bitwą, w jej trakcie, czy też może padły już wcześniej z ust kogoś zupełnie innego. Dla mnie nie ma to najmniejszego znaczenia. Całe poniższe starcie – zresztą dokładnie tak samo jak spora część ogółu freestyle'owych wejść obu panów – jest naszpikowane "pre-made'ami", bądź też wersami, które kiedyś zdarzyło nam się już usłyszeć na bitwach. I trudno, takie już uroki ówczesnych pojedynków na szczycie bitewnych zmagań. 

Nie zmienia to jednak faktu, iż Filipek i Edzio od zawsze odnajdywali się w konwencji łączenia spontanicznych linijek z "przygotowanymi" punchline'ami niemal perfekcyjnie. Ta walka jest tego możliwie najdobitniejszym przykładem, a w połączeniu z całą jej niesamowitą otoczką, energią panującą wówczas w Proximie, a także popularnością, jaką zyskało to starcie w internecie, musimy otwarcie przyznać, iż jest to klasyk przez naprawdę duże "K".

A Wy co sądzicie o tej – bądź co bądź – legendarnej bitwie? Zasługuje ona na miejsce w cyklu Freestyle Classics?  

Pamiętacie może WBW 2009? To właśnie wtedy schodzący z tronu Muflon miał przekazać bitewną schedę wschodzącemu potentatowi punchline'ów, Trzy-sześciowi. Mhmm, także tego...Jak doskonale wiecie, stało się inaczej, a dwukrotny mistrz Wielkiej Bitwy Warszawskiej mógł lediwe parę miesięcy później, na scenie siódmej edycji Microphone Masters zapytać się kpiąco swego rywala, czy powinien go pokonać własnymi siłami czy jednak zawołać Ensona (pogromcę Trzy-Sześcia z finału WBW 2009). 

Oprócz tego podczas omawianej bitwy Muflon rozszyfrował pełną ksywę swego oponenta, która jest ponoć średnią ze studiów i brzmi 3.6 oraz trzy warunki. Samemu usłyszał za to w odpowiedzi, że na scenie wcale nie ma legendy, a jest jedynie fartowne dziecko z harendy oraz chociażby, że zakola Trzy-sześcia powstały ze względu na...szorstkie uda wybranki serca nikogo innego jak właśnie Mufla. 

Tak, to są jeszcze te zamierzchłe czasy polskiego freestyle'u, kiedy to punchline'y o dziewczynach brzmiały świeżo oraz bawiły odbiorców. Jednak je możemy w tym wypadku policzyć na palcach jednej ręki, a by zebrać całą resztę kozackich pocisków, które padły w tym starciu, potrzebowalibyśmy cały stos pergaminu. 

Na szczęście nie musimy bawić się w wypisywanie i zliczanie panczy, a możemy jedynie delektować się jedną z bezsprzecznie najlepszych walk w dziejach rodzimego wolnego stylu. 

No dobra, a który punchline z tej bitwy Wam osobiście zapadł najbardziej w pamięć?

Wybrana przeze mnie walka z tego nieco już zapomnianego wydarzenia to pojedynek z ostatniej rundy starć pomiędzy liderującym na tamtę chwilę w mistrzowskiej tabeli Proceentem, a depczącym mu po piętach Rufinem MC. Po dwóch kolejkach bitew przyszły założyciel Aloha Entertainment miał na swoim koncie komplet zwycięstw, natomiast jego reprezentujący Piaseczno oponent po wygranej nad K3 niespodziewanie poległ w rywalizacji z Dioxem. Proceente walczył więc wówczas o przypieczętowanie wielkiego triumfu na całej imprezie, natomiast Rufin wciąż miał szanse na pozostanie w grze, gdyż w przypadku jego zwycięstwa w ostatnim pojedynku, zarówno on, Proceente, jak i Diox mieliby na swym koncie po dwie wygrane bitwy, a ostatecznego triumfatora pierwszej edycji WBW musiałaby wyłonić 3 - osobowa dogrywka...

"Byłem lepszy w pierwszym wejściu, w drugim też poleciałem solidnie. Rufin trochę się gubił i wydawało mi się, że wygrana na bitwie jest moja..." - wspomina tamto starcie Proceente. Jednak w momencie, gdy warszawski MC był już niemal pewny swego triumfu na pierwszej edycji WBW, jego rywal sięgnął po prawdziwego asa z rękawa. Pod koniec ostatniego wejścia pojedynku znany z ukrywania pod swoją czapką okazałego afro Rufin, zdjął z rozmachem ukochane nakrycie głowy i ukazał, że po jego bujnej fryzurze nie ma już...nawet włosa. 

"Mój przeciwnik zakyrwa się ciszą - Rufin wygrywa - zrobiło się łyso!" - nawinął w tym samym momencie reprezentant Piaseczna i właśnie dzięki tej pamiętnej zagrywce zdołał przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę. Tym samym obaj panowie chwilę potem musieli jeszcze raz stanąć w szranki w 3 - osobowej dogrywce z Dioxem i jak pewnie doskonale wiecie, także w niej najlepszy okazał się pierwszy mistrz Wielkiej Bitwy Warszawskiej, Rufin MC. 

Premierowa odsłona WBW chowa w swej historii znacznie więcej tego typu smaczków i ciekawostek. Jeśli chcecie dowiedzieć o niej absolutnie wszystkiego, gorąco zachęcam do lektury felietonów na stronie www.wbw.pl, natomiast dla mniej dociekliwych z Was zostawiam tu jedyne dostępne audio ze słynnego pojedynku Rufina z Proceentem. Może i brakuje obrazu oraz punchline'ów, może i nawijka obu panów nie powala na kolana, lecz z pewnością warto poświęcić tych pare minut na jedyną w swoim rodzaju lekcję historii polskiego freestyle'u.

Bo przecież najważniejsze to pamiętać o korzeniach:)

Pojedynek miał miejsce w roku 2008 na trzeciej edycji Microphone Masters. Wówczas obaj raperzy mieli na swoim koncie już po jednym nagranym dissie - Bośniak jako pierwszy zaatakował trackiem "Kali raz mieć dramat", a Flint odpowiedział klasową "Masakrą". Podobnie jak cały beef ich starcie na scenie bitewnej było bardzo wyrównane- reprezentant Trójmiasta pokazał jak zwykle kozacką stylówkę, a jego stołeczny rywal odpowiedział bardzo wysokiej klasy punchline'ami. Zdania co do wyniku tego starcia do dziś są podzielone, a ja tylko powiem, iż w mojej opini wówczas to Flint poszedł za ciosem i po nagraniu świetnego dissu okazał się odrobinę lepszy także w rywalizacji freestyle'owej. Jednak nie to jest w tym wszystkim najważniejsze- zdecydowanie lepiej traktować to starcie po prostu jako 20 minutowy pokaz wolnego stylu najwyższej jakości oraz konfrontację dwóch jakże różnych freestyle'owych styli. 

A czy równie ciekawie będzie za parę dni w Gdańsku? Być może, choć ostatnie pojedyncze występy bitewne Flinta raczej sprawiają, iż ciężko mi sobie wyobrazić, że da on radę stoczyć równą walkę z niezmiennie stylowym i charyzmatycznym Bośniakiem. Tym razem to trójmiejski MC będzie miał za sobą wsparcie publiki i najprawdopodobniej przy dużo luźniejszej atmosferze niż przed laty, to on okaże się lepszy w ostatnim rozdziale beefu pomiędzy Warszawą a Trójmiastem.  

A zresztą na dwoje babka wróżyła... Przed obejrzeniem drugiej części bitewnej rywalizacji Flinta z Bośniakiem, koniecznie sprawdźcie jej pierwszą odsłonę!

Wróciliśmy z walką Flint - Bośniak a na drugi ogień lecimy ze starciem Białasa i Te-Trisa z Bitwy o Cynk w roku 2011. Co ciekawe był to jedyny raz, kiedy obaj panowie zmierzyli się na scenie w formule bitewnej. Wówczas reprezentant SB Maffiji, który co prawda z WBW pożegnał się już dwa lata wcześniej, znajdował się tak zwanym "freestyle'owym gazie"- regularnie brał udział w bitwach i także na innych imprezach potwierdzał, że jest w bardzo wysokiej dyspozycji. Natomiast Te-Tris od dawien dawna pozostawał battle'owym emerytem. Raper z Siemiatycz już tak naprawdę od 2005 roku pozwalał sobie na występy bitewne niemal tylko i wyłącznie przy okazji wydarzeń, na które zostawał specjalnie zaproszony czyli chociażby Microphone Masters bądź też omawianej Bitwy o Cynk. 

Próżno więc było szukać faworyta tego starcia. Z jednej strony mieliśmy jednego z absolutnie najmocniejszych aktywnych wolnostylowców, a z drugiej bitewną legendę, która, jak doskonale wiemy, nie potrzebuje być w "treningu", by pokazywać freestyle najwyższej jakości. Takie zestawienia często okazują się prawdziwym strzałem w dziesiątkę i chyba z pełnym przekonaniem możemy stwierdzić, że nie inaczej było także tym razem. 

Wejście na temat Teta to prawdziwy majstersztyk. A pierwsza odpowiedź Białasa? Z pewnością niegorsza, a w dodatku przyprawiona o znacznie agresywniejsze punchline'y. Jednak im dalej w las tym przewaga niesamowicie stylowego Te-Trisa zaczynała się uwydatniać. Raper z Siemiatycz wjeżdżał na pełnym luzie, dobitnie pokazując, dlaczego do dziś jest przez wielu uważany za najlepszego freestyle'owca bitewnego w historii. Jednak jego rywalowi również należy się olbrzymi respekt- Białas został cholernie sponiewierany przez Teta w jego ostatnim wejściu, a mimo to podjął rękawice i w bardzo godnym stylu zakończył ten pojedynek. 

Osobiście uważam, że jest to prawdopodobnie jedna z najlepszych bitew w historii polskiego free. Podzielacie taką opinie?

Przypominamy starcie wicemistrza WBW 2009 - Ensona, z dwukrotnym finalistą tej bitwy - Trzy-Sześciem, które bez cienia przesady stawiać można w  ścisłym topie najlepszych walki freestyle’owych w polskich dziejach tej dyscypliny. Walka ta jest świetnym przykładem na to, że starcie dwóch wkurzonych gości, oskarżających się wzajemnie o pisanki, nie musi ograniczać się do maltretowania cudzych kobiet i relacjonowania wyników Ligi Mistrzów.

Jeżeli ktoś zapyta, kto po odejściu Muflona na bitewną emeryturę stał się jego godnym następcą, w większości przypadków padnie jedna z dwóch odpowiedzi: Enson lub Trzy- Sześć. Zarejestrowane przez LimTv starcie nie pozostawia złudzeń: kwintesencja walki w walce, ponad 9 minut, w trakcie których znalezienie słabych wersów wydaje się zadaniem równie trudnym, co pokonanie jednego z występujących na nagraniu zawodników będących w szczytowym momencie wolnostylowej kariery.

Wszystkich tych, którzy nie mieli wcześniej okazji zapoznać się z tych pojedynkiem ostrzegamy: nagranie ma to do siebie, że nie sposób poprzestać na jednorazowym jego odtworzeniu. Próba nadążenia za tokiem skojarzeń obu zawodników może skończyć się wielokrotnym klikaniem w przycisk „repeat”. To nie jedno z tych starć, które obejrzysz, uśmiechniesz się i wrócisz do scrolowania walla. Sprawdźcie więc, kto powinien otworzyć papierniczy, kto jest na bakier z ekologią, gdyż "przez jego wolny nie będzie lasów" i kto był idolem roześmianego Wicia. Szczególnie zainteresowanych odsyłamy też do walki rewanżowej, która odbyła się w fazie grupowej finału WBW 2009 i również z miejsca stała się klasykiem.

Wszystkim fanom Trzysia z kolei pragniemy przypomnieć, że już wkrótce znowu będą mogli zobaczyć swojego ulubieńca w akcji – już 18 czerwca kolejna edycja organizowanej przez Duże Pe Bitwy o Pitos, w której ten legendarny już punchliner weźmie udział.

W finale wspomnianej imprezy spotkali się wicemistrz WBW 2004 Tetris i śląski zawodnik Majkel, obecnie reprezentant Leniwych Głów, który w następnym roku dostał się do finałowej ósemki Wielkiej Bitwy Warszawskiej i stoczył w niej emocjonujące pojedynki z Tetem, Pogiem i Filipem Rudanacją, a w 2006 roku wygrał bitwę w Gliwicach.

Za organizację i prowadzenie bitwy odpowiadał Kamel. Jednym z odznaczających się w tej bitwie zawodników był Bobaz, który niespodziewanie odprawił z kwitkiem będącego w dobrej formie Wujka Samo Zło. I to właśnie Bobaz był ostatnim przeciwnikiem, który stanął na drodze Majkela do wielkiego finału.

Utrwalony dzięki Vivie zapis finału to gratka dla koneserów starej szkoły wolnego stylu. Obdarzony usposobieniem punk-rockowca Majkel kontra najbardziej kompletny polski freestyle’owiec w historii. Dwóch zawodników świetnie odnajdujących się na zróżnicowanych podkładach, dysponujących unikatowymi stylami i niepodrabialnymi flow. Pierwsze wejścia obu występujących to definicja tego jak powinny wyglądać wejścia na temat.  Następne rundy przesądziły o tym, że całość stanowi wyrównane starcie, które faktycznie było zderzeniem argumentów i rożnych koncepcji freestyle’u bitewnego, a nie tylko wymianą jadowitych linijek. Dodatkowym smaczkiem jest ciekawa refleksja na temat korzeni rapu. Do pojedynków takich jak ten zawsze powraca się z sentymentem i odrobiną żalu, że ten okres innowacyjności w każdym widowisku minął bezpowrotnie.

W kontekście wspomnień z tej walki udało mi się zamienić parę słów z Majkelem:

 –  Finał z Tetrisem był wtedy dla mnie zajebistym osiągnięciem - wyszedłem na tą bitwę z poczuciem pt. "No Majkelku, wyżej dupy to nie podskoczysz". Cudowne czasy zajawki... i młodości – wspomina po latach raper. – To była wtedy największa bitwa na południu. W starym Mega Clubie, który już wtedy był dla nas legendą i nobilitacją.

Majkel, który zmagał się z presją walki z genialnym adeptem słownej improwizacji - Tetrisem, pokazał, że faktycznie ma serce do walki i "daje rapem po pysku". Tet natomiast jeszcze raz dał dowód temu, że każde jego wejście to "wstrząs dla mas jak Pokahontaz".

 – Dobre melanże z obowiązkowym freestyle'em i jedno ważne założenie... rapować, płynąć, mieć flow i patenty, które niosły nawijkę, a nie tylko bezczelne punche. Zawsze byłem niezły w ripostach, ale im więcej sportu pojawiało się na free, tym bardziej się tej formule wymykałem  –  dodaje Majkel. 

O Tetrisie słyszał z pewnością każdy fan wolnego stylu w Polsce. Znacznie mniejszej rozpoznawalności dorobił się jego przeciwnik, ale przytoczone starcie sytuuje go w gronie jednych z najciekawszych zawodników pierwszego freestyle’owego pokolenia. Warto dodać, że Majkel zajmował się również organizacją bitew i ich sędziowaniem, głównie w  rodzimych Gliwicach.

Mimo tego, że przebieg bitwy wydawał się oczywisty, a Muflon parł jak burza po kolejne zwycięstwo, Wujek wspiął się na wyżyny swoich bitewnych umiejętności i obaj zawodnicy stworzyli widowisko, które pomimo zmieniających się we freestyle'u trendów, nadal zajmuje zasłużone miejsce wśród perełek improwizowanych starć.

Abstrahując od Muflona, na temat którego zdolności bitewnych powiedziano już wszystko, to przytoczone starcie udowadnia nam, że Osama to nie tylko sympatyczny zajawkowicz i animator kultury, ale także osoba, która, jeżeli tylko trafi z formą,  staje się niebezpiecznym przeciwnikiem, potrafiącym prostymi, acz celnymi patentami przeciągnąć publikę na swoją stronę i wybić z rytmu najsolidniejszych adwersarzy. Posłuchajcie tylko jakie kłopoty sprawiła Muflonowi „siostra Andrzeja” i co do powiedzenia miał na temat Freestyle Palace członek legendarnego Gib Gibon Składu.

Potyczki tak wielkich przeciwieństw jak Wujek i Muflon to dla jurorów zawsze twardy orzech do zgryzienia. Dopiero dogrywka, która po dziś dzień budzi liczne kontrowersje, pozwoliła wyłonić zwycięzcę. Czy Wujek zjadł Muflona w regulaminowym czasie i dogrywka była niepotrzebna? A może to Muflon dominował przez całą walkę i dodatkowe wejścia potrzebne były tylko po to, żeby utwierdzić w tym przekonaniu oceniających? Sprawdźcie sami, powracając do tego odkopanego klasyka.

Nie znałem Ymcyka na tyle, żeby móc powiedzieć jaki był prywatnie, na ten temat wypowiedział się Puoć i inne osoby z jego otoczenia. Jednak z tych kilku naszych rozmów zdołałem dowiedzieć się jednego - to była osoba wypełniona  zrozumieniem i szacunkiem względem innych. Mógłby - z racji swoich osiągnięć i doświadczenia, wspóltworzenia legendy złotej ery freestyle'u - krytykować większą cześć sceny, lecz tego nie robił.  Zamiast czepiać się mankamentów, wolał doszukiwać się pozytywów, nawet wtedy, gdy bywał ewidentnie skrzywdzony werdyktem. Zatem nie tylko freestyle’u mogliśmy się od niego uczyć – również pokory i zdrowego podejścia do rywalizacji. Pamiętajmy o jego postawie zwłaszcza teraz, gdy na scenie co rusz wybuchają kolejne skandale, które wzbudzają fale nienawiści.

Nam, fanom freestyle’u, pozostało jedno – uczcić pamięć przedwcześnie zmarłego rapera. Aby to ułatwić przedstawiamy trzy walki, z których on sam czuł się najbardziej dumny. To najlepszy wybór w tej sytuacji,  ponieważ ciężko wybrać ścisły top tak aktywnego na przestrzeni lat zawodnika. Wspomnijmy więc te bitwy, które dały mu najwięcej frajdy. Oglądając je nie musimy zachowywać melancholijnej ciszy i atmosfery podniosłej zadumy – czerpmy dalej radość z jego występów. Przecież na tym mu zależało najbardziej zawsze wtedy, gdy wchodził na scenę.

Trzy walki, które tu prezentujemy, to nie tylko te, którymi Ymcyk lubił się pochwalić. To również świetne przykłady pokazujące różnorodność, jaką cechowały się występy reprezentanta Śląska. Mamy tu wyluzowaną nawijkę z Bitwy o Kemp 2012 (gdzie on i Peus walczyli nie tylko ze sobą, ale też nowoczesnym podkładem); zacięte starcie z Osamo Bin Zło w fazie grupowej finału WBW 2011; w końcu niezwykle interesującą walkę z Edziem z Bitwy o Rzeszów, która, podobnie jak starcie z Osamą, była w pewien sposób starciem freestyle’owych pokoleń i rożnych podejść do kwestii bitew.

Mimo że Piotr poza sceną był niezwykle skromny i nie zależało mu na całym tym medialnym szumie, to z pewnością byłby rad wiedząc, że jego dokonania zapadły nam na zawsze w pamięć. Przeżyjmy więc jeszcze raz te emocjonujące chwile, bo Ymcyk zostanie z nami tak długo, jak długo będziemy o nim pamiętać.

Ymcyk nie był zawodnikiem idealnym, jak każdemu zdarzały mu się lepsze i gorsze występy. Niezależnie jednak od tego w jakiej akurat był formie, zawsze był tym gościem, który z pozycji sceny, sędziowskiego krzesła czy publiki, ubarwiał swą obecnością imprezy. Ymcyku - w jakikolwiek sposób rozwinie się freestyle po Twoim niespodziewanym odejściu, Ty pozostaniesz jednym z tych, którzy potrafili wydobyć z niego to,  co najlepsze. Dziękujemy.