1. Rezzi (Lata dans)

2. Jestem jak: wooow!

3. Suczy sonar

4. Dziup L.A.

5. Eco Social Media

6. Traphałs

7. #CTZK

8. Miauuu

9. Kevlar

10. Vvolno i nisko

11. T-killa

12. Kusi kusi

13. 0000001

Niestety, "#kurt_rolson" wciąż powtarza błędy poprzedniczek. Ktoś mądry powiedział niegdyś, że nie warto zabierać się za stworzenie dwupłytowych wydawnictw o ile nie nazywasz się Shakur lub Wallace. Owe porzekadło po raz kolejny okazuje się słuszne. Podziwiam (i mówię to bez cienia ironii) ludzi, którzy potrafią przez bite dwie godziny kiwać głową do hałaśliwych, trapowych bitów. Ja osobiście posłucham ich z przyjemnością pół godziny, w porywach może 50 minut, ale po tym czasie zaczyna mnie boleć głowa, bo to po prostu specyficzne, agresywne brzmienie, które nie każdemu odpowiada. A że mam manię na punkcie traktowania albumów jako spójnej całości i słuchania ich "od deski do deski" za jednym zamachem, jest to dla mnie trochę problematyczne. Niemniej jeżeli wam nie przeszkadza to, że otrzymujecie zbiór bangerów, które możecie sobie puszczać w dowolnym momencie i kolejności - nie powinniście być zawiedzeni.

Jacek porusza się po bitach sprawniej niż kiedykolwiek. Cięcia, pauzy, przyspieszenia, rozciąganie sylab - usłyszymy to wszystko w jeszcze lepszym wydaniu niż na świetnym "Elliminati". Tede, wbrew temu co mogłoby się niektórym wydawać, nie jest hip-hopowym dziadkiem usiłującym nadążyć świńskim truchtem (sorry, musiałem) za współczesnymi trendami - on doskonale rozumie nowoczesne brzmienia i czuje się w nich jak ryba w wodzie. Pozostaje szalenie autentyczny, znajdując w nowej fali rapu swoisty eliksir wiecznej młodości.

TDF wyśrubował poziom techniczny swoich wersów, tymczasem cierpi na tym przejrzystość podawanej treści. Oczywiście wszystkie numery są "o czymś", ale należy pamiętać, że im więcej skomplikowanych (a czasami nawet niepotrzebnych) części ma dana układanka, tym mniej czytelny może okazać się cały obraz. Tede to raper z olbrzymim doświadczeniem, jednakże obecne młode pokolenie zaczynało pisanie zwrotek od takich wielokrotnych rymów, systematycznie ulepszając ich jakość, podczas gdy w dziełach Tedego "technika" jest zjawiskiem relatywnie nowym. To nie zmienia faktu, że kolejny, nieco bardziej już pewny krok został postawiony, i to w dobrym kierunku. Następny zarzut dotyczy hashtagów, których jest na płycie sporo, a tylko niewielka część z nich jest ciekawa. Powracają również ulubione tematy Tedego, które do tej pory mogą męczyć i frustrować słuchaczy. Utwory o samochodach "skipuję" od dawna. Nie ze względu na tematykę, chociaż rzeczywiście sama w sobie mnie zupełnie nie interesuje, ale dlatego, że te numery od lat nie wywołują żadnego wrażenia. Także wyśmiewanie "przekazu o przekazie" powoli i sukcesywnie staje się tak samo czerstwe jak on sam. Nie inaczej jest z kwestią nostalgii w rapie... Panowie raperzy, już wystarczy! Nawet jeżeli głównym celem jest wyszydzenie zjawiska. Nie są to jednak czynniki rozstrzygające, jeżeli chodzi o poziom liryczny albumu, wciąż na nim znajdziemy ciekawe historie, niegłupie spostrzeżenia i zapadające w pamięć wersy.

Sir Mich bierze przykład ze swojego kompana, jest coraz lepszy i bardziej naturalny w tym, co robi. Wcześniejsze osiągnięcia producenta bywały dobre i dopieszczone, ale brakowało im duszy. Brzmiały trochę jak youtube'owe tutoriale, pokazujące jak zrobić we Fruity Loopsie konkretny podgatunek rapu. Teraz odnoszę wrażenie, że Michu odnalazł swój styl i - niezależnie czy jest to minimalistyczny podkład z nowoczesnym, "szarpanym" dźwiękiem syntezatora, czy też bit oparty na klasycznym, słodkim samplu - jego brzmienie nareszcie jest tak jak trzeba.

"#kurt_rolson", pomimo fajnego konceptu na zaklęcie internetowo-gimbusiarsko-swagowego pokolenia w formę nieco ironicznego krążka, jest tylko kontynuacją "Elliminati". Lepiej przemyślaną, ale też mniej zaskakującą. To bardzo dobra płyta na lato i fantastyczna na imprezy (pomimo kilku okropnych refrenów). Idealna do "wożenia się pomału", jak i  do bezstresowego bounce'owania podczas odkurzania mieszkania. Taki niezobowiązujący rap na wysokim poziomie jest potrzebny. Zwłaszcza u nas. Czwórka.

Lubicie mieć chill? To bardzo dobrze, bo ten track sprofilowany na letnie upały, a kalifornijski klimacik miesza się tutaj z badboyowo-rocafelowymi inspiracjami niezawodnego Micha. Do sprawdzenia w rozwinięciu.

TDF mówi, że to jego najlepsza płyta, ale czy tak jest w rzeczywistości? To już jest sprawa na tyle delikatna, że każdy słuchacz sam powinien wyrobić sobie opinię. Ja osobiście słyszę na najnowszym, dwupłytowym wydawnictwie trochę wad, o których nie omieszkam wspomnieć, jednak jestem w stanie zrozumieć wszelkie entuzjastyczne oceny; to naprawdę kawał dobrego materiału. Zaskakuje przede wszystkim spójność, z którą Tede nigdy się raczej nie kojarzył, szczególnie na podwójnych krążkach, które - siłą rzeczy - trudniej utrzymać w ryzach. Pierwsza płyta jest utrzymana w chłodnym, newschoolowym stylu rodem z USA. Co istotne, nie jest to nieudolna kopia i kolejna próba wprowadzenia podobnego brzmienia na polski grunt. Ten album rzeczywiście brzmi „światowo”. Co więcej, każdy bit jest charakterystyczny i nie ma sytuacji, w której utwory mieszają się w zakalcową całość. Na tym większe pochwały zasługuje Sir Michu, naczelny producent Wielkiego Joł. Druga część „Elliminati” to raczej melodyjna podróż do przeszłości. Głębokie basy, krystaliczne stopy i nerwowe, syntetyczne plamy dźwiękowe ustępują miejsca cieplejszemu brzmieniu, począwszy od soulowych sampli i g-funkowych piszczał, na nostalgicznym dźwięku saksofonu kończąc.

 Tedeusza słuchało się od zawsze ze względu na jego styl i wrodzony luz, a nie technikę. Miło jest stwierdzić, że tym razem tradycji nie stało się zadość. Po raz pierwszy od dawna, warszawski raper postanowił wykrzesać z siebie coś więcej niż proste rymowe ramy, które ledwo zapobiegają rozsypaniu się treści. Tym razem słyszymy całkiem szeroki wachlarz zabaw językowych i wielokrotnych rymów. Nie zawsze trafnych, bowiem zbitki pokroju rap/tak/fuck/łap nie przystoją podziemnemu graczowi, a co dopiero raperowi z takim dorobkiem, niemniej miło jest widzieć weterana, który wymienia przestarzałe elementy warsztatu, co skutkuje nowym, naoliwionym flow. Co najważniejsze, Fiodor wciąż pozostaje dużą osobowością. Potrafi rzucić od niechcenia wersy, które balansują niebezpiecznie na granicy żenady, jednak tam, gdzie większość kotów znika pod ich ciężarem, Tede, z niesamowitym wdziękiem i swoim „szarmanckim flow”, rapuje: Jestem awangardą dla awangardy/a wam w gardło chuj wkładam twardy. Ostatnim razem czułem się podobnie słuchając Borixona na „Rap Not Dead”. To jedynie pokazuje, że możesz mieć misternie ułożone puenty, nieskazitelne flow i poczwórne rymy – ale bez stylu jesteś nikim. A "dinozaury", o ile - tak jak wyżej wymienieni - będą głodne, zjedzą cię bez popitki.

Tematy poruszone na albumie, choć oklepane, zostały ujęte w ciekawy sposób. Przykładowo peany na cześć słynnych Czterech Elementów ukazują swój bezpośredni wpływ na życie autora. O miłości również rapowano często, zazwyczaj nieudolnie („ona piękna i niewdzięczna, on smutny, pijany, pogrążony w autodestrukcji”). Tede teoretycznie dotyka w czułą nutę, w praktyce nie tworzy telenoweli i pseudo-poezji. Czasami jednak przeszkadzają nieprzemyślane wersy w stylu: znam życie Charlie Sheena, podobnie jak wałkowanie niektórych prawd do znudzenia. Drogi Tedeuszu, krytyka przekazu o przekazie w takiej ilości jest jak zapobieganie zbrodni zbrodnią. A utwory pokroju "MTF2013" (ile można? #Tede/Whitehouse) kojarzą się brzydko z zapychaczami, mimo że uzasadnione są w ciekawy, nieco złośliwy sposób.

Jacek Graniecki jest świadomy, że jego rap to rzemiosło, a nie wyniosła sztuka. I chwała mu za to. Nie świruje filozofa na sofach, nie ma ciśnienia na stworzenie arcydzieła. „Elliminati” to taki amerykański blockbuster; kupujesz popcorn, siadasz w fotelu i cieszysz się przez dwie godziny plejadą nieustannych wybuchów i rubasznych żartów, przeplatanych gdzieniegdzie hojnie obdarzonymi przez naturę ślicznotkami, a innym razem błyskotliwym dialogiem. I zapominasz o świecie. A że nie jest to arcydzieło, o którym będzie się pisać prace doktorskie? Co z tego? Potrzebujemy takich płyt tak, jak potrzebujemy takich filmów. Cieszę się niezmiernie, że Tede wrócił do formy, mam tylko nadzieję, że nie zasiądzie na laurach. Ode mnie mocna czwórka, z małym plusem za progres. W wyścigu najlepszych tegorocznych płyt Tede raczej nie wygra z młodymi gniewnymi polskiej sceny, ale jeżeli pamiętacie dwa pierwsze wersy z numeru „MC” , wiecie doskonale, że to nie ma najmniejszego znaczenia.