W 2019 roku ukazał się debiutancki solowy longplay Domaniego zatytułowany "Time Will Tell". Ciepło przyjęty, zakorzeniony w klasycznym rapie, soulu i jazzie krążek przedstawił światu artystę wyjątkowo dojrzałego jak na swój wiek. Co ciekawe, sam J. Cole zadzwonił w dniu premiery do Domaniego z gratulacjami, nazywając jednocześnie "Time Will Tell" klasycznym albumem. Od tej pory syn Clifforda miał okazję wyruszyć w trasy koncertowe: po USA z Big K.R.I.T.'em i Rapsody oraz po Europie z reprezentantem Dreamville J.I.D.'em, wypuścić serię udanych singli, a także odhaczyć kamień milowy w postaci występu gościnnego na zeszłorocznej płycie T.I.'a "The L.I.B.R.A.". Całkiem nieźle, co?

Ale po kolei... T.I. Junior na mikrofonie? W głowie się nie mieści - pewnie jakiś rozpuszczony dzieciak nawijający o błyskotkach i kopiujący brzmienie i flow ojca? Nic bardziej mylnego.

O ile wcześniejsze, nastoletnie studyjne próby Domaniego Harrisa faktycznie bazowały na flow i brzmieniu, które dobrze znamy z dyskografii ikony ATL (warto tu wspomnieć bardzo dobre, surowe "F.E.A.R."), o tyle im bardziej dorastał, tym bardziej odchodził od schematów, starając się wytaczać własną drogę - zarówno brzmieniowo, tekstowo, jak i wizerunkowo (amerykańskie media w mig podchwyciły newsa, że jeden z synów T.I.'a odmówił dalszego udziału w rodzinnym reality show, odrzucając ofertę 80 tys. dolarów za udział w nowym sezonie programu). Istotnym, wymownym krokiem było też skrócenie scenicznej ksywki do samego imienia i odrzucenie nazwiska, a w ślad za tym poszło szczere pragnienie stworzenia czegoś od podstaw, bez opierania kariery i sławy na byciu wyłącznie synem legendarnego MC. Trochę przypomina to drogę rapową Chrisa Riversa, syna Big Puna, który stopniowo coraz bardziej postawił na indywidualizm - w przeciwieństwie do artystów takich jak Lil' Eazy E czy ewidentnie próbujący odtwarzać magię i brzmienie lat 90. i ery Bad Boy Records syn Puffy'ego King Combs.

Muzyka Domaniego to interesująca mieszanka inspiracji - jeśli zaczerpnął coś z twórczości T.I.'a to doszukiwać się tego powinniśmy w elokwencji i tych poważniejszych, skupionych na liryce oraz introspekcji utworach Tipa - a zawsze parę takich znajdywało się na jego krążkach. W tytułowym "Time Will Tell" Domani mierzy się z dręczącymi go wspomnieniami i lękami, stara się rozróżnić między osobami o szczerych intencjach a tymi, które próbują go wykorzystać, a także rapuje o przykrych historiach z czasów szkoły, kiedy dzieci śmiały się, że jego ojciec siedzi w więzieniu, a nauczyciele przepowiadali mu kryminalną przyszłość, tylko po to, aby potem wręczyć mu swój mixtape - ot ironia.

They talked about me, cracked jokes when daddy went to prison
In 2nd grade them teachers always talked about his sentence
Told me I’d end up just like him I was only 8
When he got out that lady handed me her mixtape

Podobne przejścia z czasów dzieciństwa i dorastania, a także wyniesione po drodze lekcje i nauki (m.in. odnośnie inwestowania pieniędzy zamiast wydawania ich na głupoty) sprawiają, że warstwa liryczna u stosunkowo bardzo młodego rapera zaskakuje i stanowi mocną stronę materiału. Zresztą sam Domani wśród swoich inspiracji wymienia raczej przedstawicieli starej szkoły i klasycznych "lyricists", a jednym z jego największych idoli współcześnie jest J. Cole. Wiele osób porównuje właśnie twórczość Domaniego do Cole'a i klimatów "2014 Forest Hills Drive".

Jak to celnie ujął portal HipHopDX w swojej recenzji "Time Will Tell", "pomimo braku zdecydowanego bangera/hitu, jest to solidny album ukazujący niezwykłą umiejętność komunikowania złożonych emocji. Niezależnie od rodzinnych koneksji, Domani to artysta, na którego warto mieć oko."

Ja podpisuję się pod tym w pełni i zachęcam do sięgnięcia po jego muzykę - a już jutro na Popkillerze nasz videowywiadz Domanim, nakręcony przy okazji jego wizyty w Warszawie, gdzie grał support przed J.I.D.'em. [EDIT: Wywiad z Domanim]

A pod spodem teledyski do pochodzących z płyty "Time Will Tell" singli "Game We Play" ,"Forever", "When I'm Gone", a także wspomniany wcześniej numer w duecie z T.I.'em "Family Connect" oraz niedawne collabo w duecie z Olu z EarthGangu "Problem".

Często porównywani do OutKastu, czasem nawet na zasadzie "Tak brzmiałby OutKast gdyby miał w składzie dwóch Andre 3000", Johnny Venus i Doctur Dot (tak, obaj mają podwójne ksywki) wymykają się jednak szufladkom i coraz śmielej zaznaczają się na scenie za Oceanem - ba, dopiero co wspólnie z Dreamville zostali nominowani do płyty roku za kompilację "Revenge of The Dreamers III", na której byli też jednym z najjaśniej świecących punktów. To wszystko sprawia, że warto zadać pytanie - kiedy ostatnio widzieliście duet, którego ruchy aż tak ciężko przewidzieć, a który przy tym niezmiennie utrzymuje jakość i powala czystymi skillsami?

[[{"fid":"55613","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"6":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"6"}}]]

Earth to Oluuuuu... - krzyczy Olu w niedawnym wykonaniu live utworu "This Side", sygnalizując, że pomimo faktu twardego stąpania po Ziemi, zawsze jednak gdzieś tam myślami buja on w obłokach, albo wręcz jest na innej planecie. Ten niezwykły balans sprawia, że w ich muzyce dostajemy życiowe, płynące z duszy, celne wersy, ale podane flow, w którym co prawda słyszymy echa legend stanowiących inspirację EG, ale które jest jak powiew świeżego powietrza na scenie coraz częściej "podbijanej" przez wykonawców brzmiących jak kolejna kopia... kolejnej kopii. 

Things change, people change
Love grows, come and goes
Diving in over my head
Put my life online for sale
Put that wish up on a star
Put that money on myself
Sometimes I'm just by myself

WowGr8 z kolei rapując w studiu "Colors" przewraca oczami tak, że może się wydać, iż jest niewidomy lub odprawia jakieś przedziwne rytuały voodoo - nic z tych rzeczy, choć faktycznie tworzy tym lekko "upiorny" vibe, aby za chwilkę rzucić wers tak wymowny i prawdziwy jak I crack a joke to hide the pain, it doesn't work. Niecałą minutę później numer zmienia się niespodziewanie o 180 stopni, a z głośników atakuje nas agresywny bangerowy bit - chyba jeden z najfajniejszych momentów na płycie, choć jest ich wiele.

We havin' fun on this side
Whole lot of love on this side
Know you wanna come on this side
Know you wanna hop on this ride

Ja osobiście zajarałem się EARTHGANG dopiero w tym roku i trochę żałuję, że nie wcześniej, no ale obiektywnie patrząc trafiłem na bardzo dobry moment - moment absolutnego rozkwitu aktywnego już od 2008 roku składu z ATL. Składu, który reprezentuje "muzykę dla ludzi od ludzi, inspirowaną tym, co świadome i tym, co podświadome". Praktycznie od momentu założenia ekipy Johnny i Dot ruszyli też z kopyta, w 2010 roku wypuszczając swój pierwszy mixtape, a w 2011 r. atakując aż dwoma niezależnie wydanymi albumami. W 2014 roku pojechali już w trasę z Ab-Soulem, a w następnym roku supportowali na trasie Maca Millera.

[[{"fid":"55619","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"8":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"8"}}]]

W międzyczasie zdołali wydać dwa ciepło przyjęte albumy w ramach kolektywu Spillage Village - "Shallow Graves For Toys" i "Strays With Rabies", ale prawdziwy przełom nastąpił w roku 2017, z momentem podpisania kontraktu z wytwórnią Dreamville i wstąpienia w szeregi ekipy J. Cole'a... Jak to się mówi, the rest is history. Trzy konceptualne EPki i dwa lata później, światło dzienne ujrzał jeden z najlepszych krążków roku 2019, autorstwa EARTHGANG.

Jeśli szukacie więc nowej energii w rapie i artystów, którzy wniosą do waszych słuchawek i głośników coś niespodziewanego, dajcie szansę tym dwóm charyzmatycznym ATLiens i dajcie się ponieść magii Świata Luster. 

Na dodatkową zachętę do sprawdzenia całego albumu łapcie wykręcony, robiący spore wrażenie klip do drugiego na płycie "Up". Co tu się wyprawia! Pierwotna wersja "Up" z serii "Colors" lekko ponad rok temu podbiła serca fanów zespołu, do dzisiaj zgarniając blisko 10 milionów wyświetleń. Nie ma co się dziwić - nieposkromiona energia, jaką obaj artyści wyrzucają z siebie podczas występów live, tworzy naprawdę wybuchową mieszankę. Yeah I'm uuuuup! 

[[{"fid":"55612","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

A tak brzmieli EARTHGANG równo 5 lat temu, przy okazji wykręconego teledysku do numeru "16 Albinos In The S.W.A.T.S." z ich płyty "Shallow Graves For Toys", wydanej w 2014 roku w Spillage Village. Ostrzegamy - mocno psychodeliczna jazda:

[[{"fid":"55618","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"7":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"7"}}]]

I na koniec jeden z najlepszych numerów ze wspomnianej, nominowanej do Grammy kompilacji Dreamville - "Sacrifices", w którym Johnny Venus robi show niesamowitą zwrotką oraz wpadającym w ucho, pełnym pasji refrenem:

[[{"fid":"54199","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"4":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

Przypominamy też nasz videowywiad z EARTHGANG, przeprowadzony po ich koncercie na Hip Hop Kempie - a w nim między innymi o zdobyciu złotej płyty za "Revenge of the Dreamers III", kontynuowaniu tradycji OutKast i godnym reprezentowaniu Południa czy znajomości i współpracy ze Ś.P. Mac Millerem.

[[{"fid":"54464","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

W 2010 roku 20-letni Destin Choice Route wydaje swój pierwszy mixtape - CakeWalk. Przyszły Freshman stworzył materiał chaotyczny, przepełniony niezliczonymi inspiracjami rapera. Słuchając projektu liczącego ponad 20 tytułów, trudno pomyśleć, że reprezentant Atlanty zostanie kiedyś jaśniejącym punktem na mapie amerykańskiego rapu. Nudne, wręcz monotonne flow i równie nijakie bity sprawiają, że ciężko przebrnąć nawet przez połowę tracklisty za pierwszym razem. Stwierdzenie, że J.I.D nie miał wtedy potencjału, byłoby wielce krzywdzące. Pamiętając, że to dopiero pierwszy mixtape, można wskazać na kilka mocnych momentów - Witness, You're a jerk czy Paper Planes na samplu z utworu o tym samym tytule.

Po dwóch latach i sequelu CakeWalk, J.I.D wypuszcza kolejny projekt - Route of All Evil. Płytę bardziej dopracowaną, przejrzystą i przemyślaną. Spójność materiału i przyswajalna ilość 13 utworów nie powoduje uczucia zmęczenia po odsłuchu. Jazzowo-soulowe naleciałości i schludnie przycięte sample bynajmniej nie pozwalają słuchaczowi na nudę. Coraz wyraźniej klarujący się styl Destina pokazuje, że przed 22-latkiem maluje się świetlana przyszłość.

Kolejna płyta - Para Tu z miejsca pokazuje, że J.I.D to prężnie działający i rozwijający się MC. Raper jest jeszcze pewniejszy siebie, muzycznie czerpie jeszcze sprawniej i zgrabnie łączy kolejne elementy układanki. To również projekt, na którym Jidd bardziej przekonuje się do zapraszania gości. Na Para Tu wystąpili m.in. chłopaki z EARTHGANG, Hollywood JB, JordxnBryant i Mereba.

Jako 25-latek, J.I.D puszcza w świat DiCaprio EP. Bez wątpienia to przełomowy moment w karierze przyszłego reprezentanta Dreamville. Na albumie pojawiają się Curtis Williams, 6lack, OG Maco, KEY!, Jace Of Two9 i oczywiście koledzy z EARTHGANG. Za podkłady odpowiadają m.in. Christo, Hollywood JB i Childish Major. EP zainspirowane jednym z najsłynniejszych aktorów świata to kolejna demonstracja sił. Destin Route kombinuje z flow i rzuca cięte linijki, stale grając pierwsze skrzypce wśród tak mocnej listy gości. Nic więc dziwnego, że lada moment miał podpisać kontrakt.

Dwa lata po premierze DiCaprio EP, J.I.D już jako protegowany J. Cole'a i pełnoprawny zawodnik Dreamville, wydaje The Never Story. Na debiutanckim albumie Jidd otoczył się przede wszystkim osobami, z którymi współpracował wcześniej. Artysta stale bawi się formą; przyspiesza, zwalnia, czasem zanuci. Talent rapera z Atlanty nie umknął chociażby ś.p. Mac Millerowi, który zaprosił J.I.D do otwarcia Swimming Tour. Niestety trasa nie doszła do skutku.

W zeszłym roku D. Route postanowił wydać sequel DiCaprio EP, tym razem tworząc pełnoprawne LP. Działania poprzedzające jesienną premierę jak występ na TA13OO Denzela Curry'ego czy udział w akcji XXL Freshman 2018, były jedynie ciszą przed bardzo potężną burzą. DiCaprio 2 wstrząsnęło sceną, a J.I.D został wyniesiony na piedestał zarówno przez słuchaczy, jak i krytyków. Płyta znalazła się na wielu listach najlepszych tytułów ubiegłego roku. Na swoim ostatnim solowym albumie raper nie bierze jeńców. Szaleje z flow na świetnych, zróżnicowanych bitach, a wśród wspierających go artystów są np. Method Man, J. Cole i Joey Bada$$.

Choć w tym roku nie doczekaliśmy się solowego krążka od J.I.D, nie można nie wspomnieć o Revenge Of The Dreamers III, którego raper jest częścią. Bardzo istotną częścią. Wśród tylu zdolnych, charakterystycznych artystów, Jidd wybija się ponad razem z Basem. Forma J.I.D napawa nas nadzieją, że jego następny krok będzie jeszcze mocniejszy niż zeszłoroczny album.

Ich siła tkwi właśnie w duecie. Oddzielnie wydaje się, że chłopaki mają mało do zaoferowania. Dla przykładu, na początku stycznia zeszłego roku, Derek Wise wydał swój, solowy debiut, który osobiście nie robi na mnie większego wrażenia. Inaczej to wygląda, gdy obaj łapią się na tracku. Sprawnie wymieniają się ósemkami, kontrastując przy tym odmienne wokale, czy tworząc świetne, wspólne hooki, jak ten z kawałka "12".

Tekstowo stoją raczej na zwykłym poziomie, bardziej liczy się forma. Kawałki, mimo że trapowe, nie męczą, a wręcz charakteryzują się chillowym klimatem. To samo z autotunem, wykorzystanym subtelnie, bez jakiejkolwiek nachalności. Potencjał drzemie również w ich stylówkach. Chłopaki nie są obwieszeni ogromną ilością złota, ani nie emanują tyloma kolorami, co na przykład koledzy z Południa, z rejonów Florydy i Atlanty. Starają się w swojej twórczości zachować mroczne oblicze i klimat Toronto, wskazując na Trylogię The Weeknda, jako główną inspirację. Ich album "88Glam", wydany w listopadzie, zeszłego roku, zawiera dobre, minimalistyczne produkcje, spod ręki czołówki kanadyjskiej sceny, takiej jak Alexonweed czy Villa Beatz. Odpowiadają oni za świetny, syntetyczny bit z "Bali", który jako jedyny przebił się do większej publiczności.

Mimo wymienionych zalet, największą motywacją do sprawdzenia ich twórczości powinienen być kredyt zaufania, udzielony przez największe, mainstreamowe gwiazdy. Czy to pojawianie się w roli cameo The Weeknda na ich klipach, czy gościnna zwrotka NAV'a na wspomnianym "Bali", czy też bity od Murdy, wszystko to pokazuje, jaki potencjał widzą w nich inni artyści. Ponadto chłopaków możecie znaleźć gościnnie na teledyskach Abela, np. "Reminder", czy u Belly'ego. Sprawdzajcie ich szybko, bo w roku 2018 będzie o nich głośno!

Brockhampton to grupa, kolektyw, czy jak sami siebie określają boysband, który powstał w San Marcos w Teksasie, z inicjatywy kolegów z czasów szkolnych, Kevina Abstracta oraz Ameera Vanna, na początku 2015 roku. Wszyscy członkowie poznali się za pośrednictwem internetu, a dokładniej forum fanowskiego, KanyeToThe. Gdy cała ekipa się uformowała, przeniosła się do South Central w Los Angeles.

Tam po pracach, na początku 2016 roku wydali swój pierwszy mixtape zatytułowany "All-American Trash", który mimo solidnego wykonania przeszedł bez większego echa. Tak naprawdę był preludium do większego dzieła, jakim jest trylogia "Saturation", która ukazywała się od czerwca do grudnia poprzedniego roku. Jednak co mnie w nich najbardziej intryguje? Czemu sądzę, że wszystkie trzy części są unikalnym, udanym i ważnym dziełem 2017 roku?Bo jest to coś nowego na scenie, coś mniej banalnego niż powtarzalny trap. Przekrój stylówek wszystkich raperów, multigatunkowe inspiracje, od heavymetal po funk, czy r'n'b, świadczą o niezwykłości i dobrym pomyśle na siebie. I co najważniejsze - róźnorodność podejmowanych tematów. Od zwykłej, nasyconej nawiązaniami do kultury masowej, braggi, przez kawałki antysystemowe o brutalności policji, po te bardziej osobiste, dotykające seksualności poszczególnych członków. I jeszcze jedno, refreny. To jak niektóre hooki potrafią wbić się w głowę, jak na przykład ten z kawałka "GOLD"(można posłuchać poniżej), jest niesamowite. Taki "misz masz" powoduje, że poszczególne płyty się nie nudzą, a każdy znajdzie tam coś dla siebie. I mimo tego "misz maszu" ich twórczość nie popada w chaos, wszystko jest misternie poukładane i zaplanowane.

Należy wspomnieć też o tym, że zespołu nie wypełniają wyłącznie raperzy, wokaliści i producenci (czasem niektórzy występują jako pakiet 2 w 1 albo 3 w 1), ale składają się na niego również fotografowie, kamerzyści, czy reżyserzy klipów. Tak naprawdę, jak wspominałem wcześniej, nieznana nam jest dokładna ilość członków, zamieszanych w projekt "Saturation". Ale niektórych można wyróźnić, a przede wszystkim Kevina Abstracta, lidera grupy, rapera i reżysera wszystkich klipów. Warty uwagi jest również Ameer Vann, raper z niskim wokalem i ciętymi, ociekającymi pewnością siebie linijkami. Po za nimi, w szczególności wyróżniają się Merlyn Wood ze swoim jamajskim flow, czy wokalista Joba z łamiącym się wokalem, służącym często jako łagodne chórki albo heavymetalowe outra pokroju kawałka "HEAT".

Na koniec zachęcę was jeszcze jednym, a mianowicie symboliką zawartą w całym projekcie "Saturation". Wszystkie teledyski wyreżyserowano na osiedlach South Central, co ma świadczyć o podziemnym charakterze wydawnictw. Po za tym każdy z nich rozpoczyna się intrem, w którym swoje kwestie po hiszpańsku wypowiada Roberto (również członek Brockhampton) i wprowadza nas w dwóch zdaniach w tematykę danego numeru. Oprócz tego, każdy tytuł kawałka z poszczególnej płyty ma tyle samo liter (W "Saturation I" są to 4 litery). Sprawdźcie to sami, bo naprawdę warto!

Mieszanka trapu, r&b i soulu - to rejony, w których porusza się Aha, w pierwszym wrażeniu nie odróżniający się za bardzo od reszty nowej szkoły. Związane dredy, łańcuch na szyi i rozpędzone 808sy narzucające tempo pod karabinowe, momentami podśpiewywane flow. Jednak to tylko pierwsze wrażenie...

[[{"fid":"41326","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"alt":"Aha Gazelle - Momma House (feat. MC Fiji)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Zamieszania na niezależnej scenie narobił mixtapem "Free Barabas" ("Uwolnić Barabasza") i pochodzącym z niego klipem "Vegeta", po czym w swoje szeregi zwerbował go pochodzący z Atlanty label Reach Records dowodzony przez Lecrae. Wydany chwilę potem singiel "Momma House" skupił uwagę i wywołał masę dyskusji i różnych komentarzy, serwując energetyczny imprezowy banger, najeżony punchline'ami, splecionymi równocześnie z bragga na temat tego... jak wspaniałe jest mieszkanie z mamą i jak ważne jest to, by ją wspierać. Wspomina też o tym, że stara się być pokorny, ale czasem zdarza mu się "przechadzać jak Kanye". Natomiast zawarty w tytule wcześniejszego hitu Vegeta to jego ulubiona postać z Dragonball Z - "Spośród wszystkich najbardziej się rozwijał. Przeszedł od znienawidzonego złoczyńcy, poprzez dobrego gościa ze złymi intencjami aż do ojca rodziny. Przez całą drogą przyznawał się do chęci bycia jak najlepszym, dając porwać się żądzom, finalnie jednak poświęcając życie temu by znaleźć się po dobrej stronie". Czyżby metafora życiowej walki bohatera tego artykułu?

Sam Aha podkreśla inspiracje lokalną southową sceną, mówiąc o tym, że wszystkich ich hustlerki i przebijania się przez muzyczny biznes nauczył Master P, Lil Wayne'a określa mianem "best rapper alive" a jako wymarzone collabo wskazuje Migos. Natomiast o nim samym Lecrae mówi: "Jest przyszłością tego, co robię ja. Wiara jest dla niego kluczowa, ale przede wszystkim chce robić świetną muzykę. Obiecuję Wam, miejcie go na oku, Aha będzie za jakiś czas kimś naprawdę wyjątkowym."

Co na to Gazelle? Stwierdza, że propozycja od Lecrae... zaskoczyła go. "Byłem zdziwiony, że chcą mnie podpisać patrząc na to, jaką muzyczną linią szli do tej pory. Ale kiedy powiedzieli, że że nie chcą niczego mi narzucać czy zmieniać to wszedłem w to. Nie bawię się w politykę czy metki".

Bowiem i jego muzyka zgrabnie owym szufladkom się wymyka - HipHopDX określiła ją "pamiętnikiem młodego mężczyzny przebijającego się przez codzienne sytuacje i mocno opierającego się o lojalność względem własnej rodziny, świadomość własnej wartości oraz nawigującego w społeczno-rasowych klimatach, zachowując wiarę w Boga". Taki też niecodzienny miszmasz spotkamy w jego muzyce, z jednej strony mocnej, codziennej i przyziemnej, także w jej szarościach, a z drugiej sięgającej do głębszych wartości i nadziei na poprawę sytuacji, serwując "jasną stronę trapu". Wiara, równość czy sprawiedliwość społeczna w miejsce hedonistyczno-przewózkowej tematyki, do której ogranicza się aktualnie większość mainstreamowych traperów. Połączenie dość unikalne i każące myśleć, że przed tym gościem jeszcze sporo dobrego - jakoś to tak bowiem na tym rynku jest, że szybko i mocno rozbłysnąć można poprzez kontrowersję, ostrość i niepokorność, ale by utrzymać się na nim dłużej warto mieć do powiedzenia coś więcej.

Na razie wszystko idzie po jego myśli, a świetny featuring na głośnym "All Things Work Together" Lecrae skupił uwagę wielu nowych słuchaczy (m.in. moją), co Gazelle błyskawicznie podstemplował nowym wydawnictwem. "Trilliam 3" dostępny jest za free, znajdziecie go poniżej, razem z kilkoma wybranymi singlami od Aha.

[[{"fid":"41328","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"alt":"Aha Gazelle \"Back In My Bag\" (WSHH Heatseekers - Official Music Video)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

[[{"fid":"41329","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"alt":"Aha Gazelle - Vegeta (Official Video)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

[[{"fid":"41330","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","link_text":null,"field_deltas":{"4":{"format":"default"}},"attributes":{"alt":"Lecrae - Whatchu Mean (Audio) ft. Aha Gazelle","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

"Trilliam 3":

1. Processional (feat. Reg Rob)
2. Get Rich or Die Talking
3. Dumb Dancing (feat. Silas)
4. Gold Medals
5. Things I'll Never Try
6. Transform
7. Dirty Dan
8. Back in My Bag
9. More Gold Medals
10. Ejection
11. Rarris and Red Cups
12. Boot Camp (feat. Tony Ri'Chard & Starringo)
13. Reach for the Stars
14. Apology to Roni'
15. All Black Party

O tym, że akcja XXL'a to pierwowzór naszych Młodych Wilków pisaliśmy już pewnie milion razy. 2 lata temu przy ujawnieniu wstępnej 50-tki zaświtała nam w głowie idea pt "Czemu by nie wybrać też Freshmenów?", w efekcie zrobiliśmy to już raz i drugi. W tym roku również postanowiliśmy przyjrzeć się dokładnie całemu składowi i w gronie redakcyjnym wyselekcjonować z grona 50-ciu nominowanych swoje własne dziesiątki, zanim jeszcze dowiemy się, kto w tym roku utworzy skład XXL Freshman Class 2016. Zamiast uśredniać wspólne wybory i zrobić z tego '10-tkę Popkillera' zdecydowaliśmy się jednak na coś innego - a mianowicie każda z osób, które podjęły się wyboru przedstawiła swoją własną listę (w kolejności alfabetycznej), uzupełniając ją opisem i prywatnym komentarzem. Swoista redakcyjna dyskusja, w której zauważyć możecie zarówno kto komu z nas najmocniej wpadł w ucho i komu wróżymy świetlaną przyszłość, a następnie przekonać się kto był najbliżej prawdziwego zestawienia - zestawienia, które powinniśmy poznać już w najbliższych dniach.

W dyskusji tej udział wzięło spore grono popkillerowych redaktorów, a także dwójka gości - Mrówa z SJS oraz Szejku, grafik i założyciel grupy Trillest. Zapraszamy również do podawania swoich typów w komentarzach!

Mateusz Natali

Anderson .Paak

Bryson Tiller

Desiigner

D.R.A.M.

Jazz Cartier

Lil Dicky

Mick Jenkins

Nef The Pharaoh

Post Malone

Tory Lanez

Jenkins, Cartier, Malone, Lanez - nie wyobrażam sobie tegorocznych Freshmenów bez tej czwórki. Poza tym pewniakami do zestawienia wydają się Bryson Tiller (platyna za debiut i wyprzedane hale w Europie) i Desiigner (patrząc na wybory w ostatnich latach to top 1 Billboardu dla "Pandy" powinno na bank dać mu miejsce w składzie, nawet mimo braku stylowej oryginalności i tego że brzmi jak chińska podróbka Future'a). Ja po cichu liczę na reprezentantów Kalifornii - złote dziecko Vallejo Nefa The Pharaoh (G-Eazy wskazał go w moim wywiadzie jako 'next big thing' z Bay), Erica Bellingera czy Marca E Bassy'ego a spore szanse daję też takim postaciom jak błyskotliwy i wszechstronny D.R.A.M. (to on zainspirował Drake'a do zrobienia "Hotline Bling"), Lil Dicky, G Herbo (dawniej Lil Herb) Rich The Kid, Roy Woods, Dave East czy Kodak Black. Mam też nadzieję, że jak najmniej będzie retardowych, miernych i miałkich gwiazdeczek jednego sezonu pokroju Lil Yachty'ego czy Lil Uzi Verta.

***

Marcin Natali:

Anderson .Paak - Miał swoje 5 (30) minut sławy na "Compton" Dr. Dre, po czym poszedł za ciosem i puścił kapitalnie przyjęte "Malibu", odkrywając kolejne karty nieziemskiego potencjału, jaki w nim drzemie. No i jakie gra koncerty! Prawdziwy, kompletny artysta.

Boogie - Czyżby kolejna twarz Compton, która zawojuje scenę? Charyzmatyczny Boogie idzie po swoje, torując sobie drogę wyjątkowo mocnymi mixtejpami, a jego fanbase stale rośnie - i zasłużenie.

Elhae - Urzekł mnie odświeżoną przez siebie na EPce "AURA" wersją "U Don't Have To Call" Ushera. Niedawno wokalista/MC z Atlanty podpisał natomiast kontrakt z Atlantic Records i wypuścił projekt "All Have Fallen", będący kontynuacją subtelnego, chilloutowego r&b/rapu z mainstreamowym potencjałem.

Jay Prince - Londyn w budynku! Jak wielkim trzeba być kozakiem, żeby pochodząc z UK zbudować aż tak wielki międzynarodowy hype, że zostajesz wyróżniony przez XXL jako kandydat do Freshmanów? No właśnie - Jay Prince to ten gość, potwierdzenie w zeszłorocznym, darmowym albumie "BeFor Our Time".

Jimi Tents - Obdarzony niskim, szorstkim wokalem MC z Brooklynu momentalnie przekonał mnie do siebie albumem "5 O'Clock Shadow". Jimi Tents to flow kameleona, technika na najwyższym poziomie, storytellingi, nowojorskie zacięcie i wszelkie zalety starej szkoły rapu przeniesione w bardziej współczesne, ale nie kopiujące ślepo trendów brzmienie.

Joyner Lucas - Jego 7-minutowy numer "Ross Capicchioni", opatrzony dokładnie wszystko obrazującym teledyskiem, to na bank najmocniejszy storytelling, jaki kiedykolwiek słyszałem, a fakt, że całość została oparta na faktach, po prostu powala i szokuje. Ostatni, konceptualny darmowy album Joynera "Along Came Joyner" potwierdza jego nieprzeciętne umiejętności i smykałkę do opowiadania historii. Wielki talent.

Mick Jenkins - Skupiony wokół metafory wody jako prawdy MC z Chicago z miejsca zyskał rzesze fanów i uwagę krytyków konceptualnym "The Water[s]", a EPką "Wave[s]" pokazał, że to dopiero początek jego artystycznej podróży. My czekamy na oficjalny debiut i przypominamy nasz 15-minutowy videowywiad z artystą.

Nyck Caution - Kolejny dobitny dowód na to, że Pro Era to dużo więcej niż Joey Bada$$ i przyjaciele. Wydane w tym roku, darmowe "Disguise The Limit" to esencjonalny, charyzmatyczny nowojorski rap w najlepszym wydaniu, a numer "Out Of Reach", w którym Nyck opisuje dzień, w którym do ich ekipy dotarły wieści o śmierci Capitala STEEZa... Ciary gwarantowane.

Pell - Pojawił się już w mojej zeszłorocznej dziesiątce i jak bumerang wraca w tym roku - a to dlatego, że pod koniec 2015 r. wydał oficjalny debiut "Limbo, którego nie omieszkałem kupić na CD i który często rozbrzmiewał na moich głośnikach. Pochodzący z Nowego Orleanu MC/wokalista ma wszelkie predyspozycje, żeby zajść daleko. Na początek sprawdzajcie darmowy album "Floating While I'm Dreaming".

Towkio - Dziesiąty mój Freshman, dosłownym rzutem na taśmę. Reprezentant Chicago, członek tej samej kreatywnej zgrai co Chance The Rapper i Vic Mensa. Jego zeszłoroczny, darmowy album ".Wav Theory" to prawdziwy powiew świeżości i dobitny dowód na to, że w Chicago pojawił się kolejny warty uwagi zawodnik.

Wyróżnienia:KR - Młody MC z Los Angeles, bawiący się w najlepsze muzyką i przeróżnymi inspiracjami. Jego mixtape "I$0luf3" przez długi czas nie schodził z moich słuchawek.Play His Shit!

Jazz Cartier - Przedstawiciel Nowego Toronto, balansujący między mrocznymi, ciężkimi numerami, soulowo-jazzowymi wycieczkami i klubowymi petardami pokroju "Red Alert". Intrygująca mieszanka. / CJ Fly - nominowałem w zeszłym roku ale od tej pory coś cicho u reprezentanta Pro Era, miejmy nadzieję, że wróci niedługo z kolejnym projektem - "The Way Eye See It" ukazało ogromny potencjał.

Komentarz: W moim przypadku nie próbuję zgadnąć, kogo wybierze XXL i nie biorę pod uwagę hitów czy też youtube'owych wyświetleń - prezentuję po prostu tych graczy, którzy mi przypadli do gustu i którzy mają do zaoferowania coś oryginalnego, świeżego, a zarazem wartościowego.

***

Karolina Dobkowska:

Anderson .Paak - pamiętam sytuacje, kiedy już w styczniu na łamach Popkillera, pisałam by zapamiętać tą ksywkę, bo o Andersonie .Paak'u w tym roku może być naprawdę głośno. Nie pomyliłam się. 2016 to zdecydowanie jego rok i nie wyobrażam sobie, by nie znalazł się on w czołówce Freshmenów, a genialny album Malibu jest tego najlepszym dowodem. 

Bryson Triller - co to był za debiut! Każdemu artyście chyba marzy się taki start.  Triller zaopatrzony w doskonałe umiejętności wokalne pojawia się znikąd, wydaje album T R A P S O U L i od razu zgarnia 3 nominacje Billboard Music Awards. Jego muzyka to wyśmienite połączenie hip-hopu i R&B, a jego kariera pędzi niczym kula śnieżna, nabierająca coraz większych rozmiarów, którą zmiażdży konkurentów sięgających po tytuł.

Denzel Curry - rapera obserwowałam już wcześniej, a płytą Imperial  całkowicie przekonał mnie do siebie. Trzymam kciuki za młodego ('95) gracza z Florydy i wydaje mi się, że w tym przypadku mainstream to tylko kwestia czasu.

Jazz Cartier - Toronto ma się dobrze i mamy na to kolejny dowód! Hotel Paranoia to pozycja, która długo nie schodziła z moich głośników i właśnie tym mixtape'm (który bez żadnej wątpliwości mógłby zostać pełnoprawnym, debiutanckim albumem) Jazz Cartier utorował sobie drogę do dziesiątki Freshmenów - mojej i pewnie tej pierwotnej również.

Mick Jenkins - Water[s] i Wave[s] to dwa tytuły, które skutecznie usprawiedliwiają mnie z pisania tutaj czegokolwiek więcej. Jenkins, miejsce w dziesiątce na pewno masz zarezerwowane! ;)

Nyck Caution - po Joey Bada$$ie pora na kolejnego reprezentanta nowojorskiej grupy Pro Era, który sięgnie po tytuł Freshmena! Niedawno wydanym mixtape'm Disguise The Limit, Nyck potwierdza swoje umiejętności. Mam nadzieję, że w tym roku uda mu się skraść nieco więcej atencji, która w ostatnim czasie spoczywała głównie na koledze z grupy.

Post Malone - kto z nas nie słuchał "White Iverson"? Malone wypuszcza hit za hitem, tworząc sobie tym samym rzeszę zarówno fanów, jak i hejterów. Czy jego pełnoprawny album, jak sam powiedział - zmieni świat? Nie wiem, ale z pewnością zweryfikuje jego talent. A na ten moment śmiało mogę powiedzieć, że pretenduje on na Freshmena magazynu XXL.

Roy Woods - zdecydowanie jeden z moich faworytów spośród wszystkich typowanych, który nie nawijką, a swoimi umiejętnościami wokalnymi oczarował mnie. Artysta jest już pod skrzydłami Drake'a, więc bez względu na to czy uzyska tytuł, czy nie - jego kariera na pewno jest już na dobrym torze.

Tory Lanez - konsekwencja w dążeniu do celu i wytrwałość musi popłacić. Raper oraz producent na przysłowiowej "tapecie" jest już od dłuższego czasu i jak widać doskonale radzi sobie bez tytułu, który śmiało mógł otrzymać już rok temu. Jednak mam przeczucie, że magazyn XXL (z lekką hip-hop obsuwą) doceni utalentowanego Kanadyjczyka i w tym roku tytuł trafi się również i jemu.

Tunji Ige - po wydanym ok. półtora roku temu The Love Project  zdobył uznanie u niejednego poszukiwacza świeżych brzmień. Wciąż jednak jest o nim zdecydowanie zbyt cicho i być może 2016 rok to właśnie ten czas, w którym nadejdą zmiany i jego kariera rozkręci się na dobre.

Wyróżnienie:
Stormzy - w tym roku może jeszcze nie czas na tytuł, ale bez wątpienia Brytyjczyk rozpędza się i warto obserwować jego dalsze poczynania muzyczne.

***

Łukasz Rawski

Anderson .Paak - To, jak konsekwentnie buduje swój movement, budzi podziw. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie robi tego nachalnie, mimo że już kilka ładnych miesięcy Dre zgarnał go do siebie. Sytuacja trochę podobna do tej z Kendrickiem, tu muzyka broni się sama. Nie wyobrażam sobie by nie było go wśród finałowej dziesiątki. Chociaż z drugiej strony, znamy już wiele takich przypadków, gdzie XXL ewidentnie pomijał. Chyba, że sam .Paak uzna, że okładka XXL'a nic mu nie da.

Dave East - Harlem na bogato, znów rozpycha się łokciami jak na początku XXI wieku. Kiedyś Dipset, dziś A$AP Mob i wielu innych młodych, żądnych krwi raperów. Wśród nich jest właśnie Dave East. Główną jego siłą jest charyzma, niebanalne flow i przede wszystkim autentyczność. Ma w sobie to coś, co pozwala uważać, że daleko zajdzie. Harlem!

Denzel Curry - Ten rok zaczął z przytupem. Wydał "Imperial", które jest piekielnie dobrym materiałem, w dodatku w całości dostępnym za free. To ten sam raper, którego inspirował SpaceGhostPurrp. Dziś, jak sam przyznaje, nieraz ma ochotę pozbawić go życia. Patrząc na to, jak rozwinął się Curry, a gdzie siedzi obecnie Purrp - nie trzeba długo zastanawiać się nad tym, kto lepiej wyszedł na rozstaniu.

G Herbo - Zeszły rok było skutecznym podłożem pod szerszy rozgłos. "Ballin Like I'm Kobe" to, jeśli nie mixtape roku, to na pewno jeden z najlepszych darmowych projektów ubiegłego roku. Prawdziwy uliczny real talk, wyróżniający się ponad przeciętność innych tego typu raperów z Chicago. Czekam na debiut i oczywiście na okładkę XXL'a.

Jazz Cartier - To nadal autor najlepszego w moim mniemaniu albumu tego roku. "Hotel Paranoia" to potwierdzenie równej formy, przecież już w ubiegłym roku wydał równie dobre "Marauding in Paradise". Idealny przykład nowego Toronto, nowej falii która zalewa już nie tylko rap kanadyjski, bo ma swoich naśladowców praktycznie wszędzie. Sam na albumie wspomina, że porównywany jest do Drake'a. Prawda jest taka, że oprócz Toronto podobieństw jest naprawdę mało. Pewniak.

Post Malone - Pamiętam kiedy wysyłałem ludziom link do Soundclouda Malone'a kilka dni po premierze "White Iverson". Już wtedy wiedziałem, że ludzie to kupią, nie sądziłem jednak że aż tak mocno wjedzie z buta w mainstream. I to dosłownie w kilka miesięcy! Wymieniałem go już jako wygranego 2015 roku, wybór do Freshmanów powinien być ukronowaniem tego udanego okresu. Co następne? Mixtape, a potem długo oczekiwany debiut. Kluby na całym świecie czekają już na jego szalony styl, gdzie miesza pościelówki z szalonymi i skocznymi bangerami. PS. Mały bonus

Roy Woods- Kolejny wynalazek, który na swoim podwórku odkrył Drake. Kanada w natarciu! Woods nie boi się eksperymentować, to naprawdę dobry raper, ze sporymi możliwościami no i przede wszystkim nieprzęcietny wokalista. Jego nadchodzący wielkimi krokami materiał zwiastuje nam kolejną falę wzrostu popularności wśród słuchaczy w różnym wieku.

Tory Lanez - Jeśli nie w tym roku, to już nigdy. Mam Laneza na radarze już kilka ładnych lat, wciąż niby trzymał się tego mainstream , ale nigdy nie miał wystarczająco szczęścia by jednak się w niego wbić. Od kilku miesięcy wydaje się, że to już tylko kwestia przyklepania tego tytułu Freshmana. Tory Lanez to już mainstream pełną gębą. Niesamowicie zdolny artysta.

Tunji Ige - W 2016 skończy 21 lat, pod koniec 2014 puścił swój debiutancki mixtape „The Love Project”. Już wtedy powinien był zagościć w notatnikach agentów wielu topowych wytwórni. Obecnie, wciąż niezależny. Wydaje się, że dla rapera z Filadelfii to właśnie 2016 może być tym kluczowym i przełomowym rokiem. Nie brakuje mu tak naprawdę nic, sam robi sobie bity, a rapuje nieprzeciętnie. Głowę pomysłów ma pełną, potrzebuje tylko mentora, kogoś kto pokieruje jego karierą w sposób właściwy.

Snootie Wild - Tutaj właściwie wybór lekko "patriotyczny". Wiadomo nie od dziś, że najbardziej lubię rapową scenę w Memphis, a to jedyny nominowany właśnie z tego miasta. Starałem się wybrać raperów, którzy reprezentują sobą coś, a nie są n-tą z kolei kopią swojego rywala. Odpuściłem sobie Desiignera, OT Genasisa, Lil Yachty'ego i inne takie wynalazki. Snootie Wild do perfekcji opanował auto tune, nie jest klasycznym reprezentantem Memphis. To nowa fala, pełna inspiracji z Atlanty. Mimo to, życzę mu by znalazł się w dziesiątce.

***

Michał Zdrojewski:

Tate Kobang

Tyler Thomas

Maxo Kream

Dave East

G Herbo

Jahkoy

Playboy Carti

Wara from the NBHD

Boogie

Tunji Ige

Z roku na rok do głównego strumienia rap gry napływa coraz więcej jakościowej świeżej krwi. Myślałem, że rok temu trudno było wybrać swoją 10 Freshmanów XXL'a, ale w tym roku poziom i ilość bardzo dobrych kandydatów to już przesada. W swojej dziesiątce postanowiłem pominąć murowanych kandydatów pokroju Micka Jenkinsa, Brysona Tillera czy chociażby Post Malone'a oraz typowych one hit wondersów, którzy też na pewno dostaną swoje miejsce na liście świeżaków XXL, czyli m.in. Desiignera, Madeintyo czy Lil Yachty'ego. Kolejny rok z rzędu wśród swoich nominacji zamieszczam G Herbo i Boogiego i myślę, że tym razem, gdy obaj mocno podnieśli swoje skillsy i urósł im fanbase, są jednymi z głównych faworytów do zaklepania sobie miejsca na liście dobrze rokujących Freshmanów. Wspomnianego wcześniej Boogiego, podobnie jak i Playboya Cartiego, Dave'a Easta i Wara From The Neighbourhood opisywałem w swoim styczniowym artykule, w którym typowałem kto moim zdaniem namiesza w tym roku. Oprócz nich zaciekawili mnie również pochodzący z Baltimore Tate Kobang, który w bardzo podobnym stylu do Herbo łączy uliczny typ nawijki pod mocne bity z dobrymi tekstami i ciekawymi spostrzeżeniami. Na uwagę zasługuje również kreatywny Tunji Ige, którego "On My Grind" nie schodzi mi z głośników od kilku miesięcy na przemian z "Cell Boomin" współpracującego często z Playboyem Cartim Maxo Kreama. Mocno kibicuję też zgrabnie łączącym śpiew z rapem Jahkoyowi, Tylerowi Thomasowi i J-Soulowi, którego świetne "Toronto Plaza Motel" możecie posłuchać na naszym ostatnim Killertape'ie.

***

Wojciech Graczyk

Anderson Paak - tegoroczny pewniak. "Malibu" to na razie numer jeden w tym roku

Bishop Nehru - ma papiery na bycie drugim Joey Badassem, ale niech przestanie się lenić

Bryson Tiller - kolejna ciekawa postać r'n'b. Liczę, że typ namiesza

Denzel Curry - niesamowite "Imperial" to kandydat do czołówki roku. Dlatego też Denzel jest moim faworytem nie tylko do Freshmanów, ale i do wielkiej kariery

G Herbo - najlepszy tekściarz drillowy. Powinien być w ubiegłym roku. Mam nadzieję, że pojawi się teraz.

Joey Fatts - ciekawa postać, bardzo sympatyczne "Ill Street Blues EP". Mógłby jednak trochę mocniej ruszyć ze swoją karierą

Kirk Knight - "Late Knight Special" jest jedną z niedocenionych perełek 2015, nieznacznie słabsza od "B4da$$"

Mick Jenkins - faworyt do wielkiej kariery. Byleby jej nie przespał jak Rockie Fresh

Post Malone - nie jestem fanem, ale pewnie znajdzie się w "klasie". Dlaczego? "White Iverson" i featuring na nowym Ye

Tory Lanez - jeśli dalej będzie dobierał tak dobre bity jak teraz, zostanie gwiazdą

***

Szejku (założyciel promującej świeże brzmienia grupy Trillest, grafik mający na koncie współpracę z wieloma amerykańskimi artystami, autor okładek do numerów z udziałem takich osób jak YG, Trae Tha Truth, A$AP Nast, A$AP Ty Beats, Da$h, Johnny Cinco czy Smoke DZA)

DA$H - jak lubisz trippy rapy z pojebaną lirycznością to typ dla ciebie. Poza tym, że lata najedzony xanaxem, perkocentem i jest zapity leanem 3/4 życia to i tak przeważnie jest głową każdego kawałka, całe "Fetti" (feat. Playboi Carti, Maxo Cream) było jego zamysłem. Jeden z lepszych bangerów do sprawdzenia.

Kodak Black - jeden z moich ulubionych raperów młodego pokolenia, uliczna prawdziwość, realtalk przeplatany z pięknym vibem i melodyką to typowy Kodak. Skrrt Skrrt

G Herbo - Chicago typie, i nie w tym nudnym już drillowym wydaniu. "Ballin Like I'm Kobe" mocna pozycja na mojej playliście. Bardzo konsekwentnie leci po swoje, "Yea I Know" powinno ci nakreślić stylik gościa.

Fat Trel - chyba jedyny real G w ekipie MMG, no może Gunplay jeszcze by mógł być wrzucony w ten worek. Gość posiada mega talent do remixów. Odnoszę wrażenie, że każdy remake kawałka, jakiego się podejmie jest lepszy niż oryginał.

Tory Lanez - jeśli mam wybrac najlepszego Kanadyjczyka, to zdecydowanie Tory. Drake, sorry ale nie masz podjazdu.

Playboi Carti - obok Kodaka i Rich The Kida jedno z ulubionych odkryć 2k16. Mega potencjał refrenowy.

Rich The Kid - nie można hejtować małolata, który robi co lubi i leci po swoje. Z Harry Fraudem zrobił chyba coś czego nigdy jeszcze nie było na scenie. "Expensive" przeciera szlak typowego traptalku, przeplecionego spokojnym samplowanym beatem.

Post Malone - białasek, który wyjątkowo dobrze czuje vibe. Melodyczność, przepleciona chwytliwymi hookami. Tego było potrzeba na scenie. Gość będzie kiedyś numerem jeden na globalnej scenie.

Retch - najprawdziwszy typ na scenie. W moim odczuciu jeden z najbardziej niedocenionych raperów naszego pokolenia, szkoda że zmarnował swoją szansę, inspiracja dla wielu, poczynając od Travi$a Scotta, kończac na Mac Millerze. #freeporter

Tunji Ige - super patenty na klipy, super melodyka. Obok Post Malone jeden z najfajniej zapowiadających się freshmanów, jestem przekonany, że zawsze będzie zbyt niedoceniany w stosunku do tego co tworzy.

***

Mateusz "Mrówa" Kołodziejczyk (współtwórca fanpage'a "SWAG jak skurwysyn" promującego newschoolowy rap)

G Herbo  -Ze zmianą ksywy z Lil Herb na G Herbo naszła zmiana stylu tego rapera prosto z Chiraq'u. Na jego ostatnim świetnym wydawnictwie "Ballin' Like A Kobe" dominuje autobiograficzny materiał o dorostaniu w "stolicy przemocy" i refelksji na temat swojego sukcesu oraz życia. Bardziej przypominający liryczne albumy od raperów z Nowego Jorku niż zdominowaną przez drill i trap scene z Chicago. Chociaż w jego twórczości nadal znajdziemy typowe bangery to jego zdystansowanie się stylem od reszty swoich rówieśników zasługuje na wyróżnienie od magazynu XXL.

Alex Wiley - Młody raper z Chicago które moje serce podbił numerem Thug Angel. Potem z mocnego, inspirowanego Mid Westem stylu przerzucił się na bardziej jazzowe produkcje i znów zaskoczył mnie singlem Vibration. Niestety nigdy nie przebił się do świadomości słuchacza a szkoda!

ZeeloperZ - Świeżak. Kiedy usłyszałem jego najnowszy singiel Elevators byłem wniebowzięty. W dobie rapu kiedy wszystkie linie przebojów podbija syn Future'a ze swoją Pandą, ZeeloperZ serwuje imprezowy punk rap. I o ile Panda jest świetnym bangerem to nie przekazuje nawet połowy energii która daje ZeeloperZ swoją nawijką.

Tory Lanez - Kanadyjczyk bardzo długo walczył o przebicie się do mainstreamu ciągle dając świetną muzykę. Ostatnio częściowo udało się to mu osiągnąć dzięki numerowi LA Confdential ale na pewno nie jest to jeszcze poziom hype'u na który zasługuje. Małej części artystów udaje się z każdym projektem zachować wysoką jakość i za to Tory Lanez zasługuje na wyróżnienie.

Desiigner - Syn Future'a ma na sobie jeden wielki hit. Podobieństwa do pana Przyszłość trudno nie zauważyć, ale jeśli Mike Dean mówi że to nie wszystko na co stać tego 19 latka to ja mu wierzę. Zresztą podpisanie w takim wieku w GOOD Music nie może być przypadkiem. Dla Desiignera dołączenia do grona Freshmanów byłoby możliwością pokazania na co go stać i przekonania słuchaczy, w tym mnie, że nie zasługuje na miano "syn Future'a".

Father - Awful Records której Father jest założycielem jest jedną z najciekawszych rzeczy w rapie. Ambitny trap, ciągłe eksperymenty z tą muzyką to coś na co warto mieć uwagę. Sam Father ma na swoim koncie, co prawda 2-letni, hit "Look At My Frist" i kilka numerów które zawsze zasługują ciekawym podejściem do muzyki oraz konceptem.

Anderson .Paak - Ta osoba chyba nie wymaga komentarza. "Malibu" to świetny album.

Jazz Cartier - Kolejny Kanadyjczyk na liście. "Hotel Paranoia" to jeden z najciekawszych mixtapów tego roku. Niesamowita nawijka, dobór bitów, muzycznie mistrzostwo. Jeżeli XXL szuka najciekawszej osoby tego roku to Jazz Cartier pasuje tu idealnie.

Denzel Curry - Denzel już dawno powinien znaleźć się na tej liście. Jego zeszłoroczny projekt "32 Zel / Planet Shrooms" gdzie z jeden strony wchodzi na trapowe klimaty a z drugiej kreuje własne, inspirowane Outkastem, brzmienie to jedna z bardziej interesujących propozycji w 2015. Od jego pierwszego albumu "Nostalgia.64" dzielą nas już 3 lata i teraz jego czas aby wylądował na XXL Freshman.

Roy Wood$- Jest tyle osób które mogłyby się tutaj jeszcze znaleźć ale mój wybór pada na najmłodszego z OVO. EP-ka od 20letniego chłopaka z Kanady wydana w zeszłym roku jeszcze nie zeszła z moich głośników. Ciągle jestem pod wrażeniem jego wyczucia rymtu, zdolności wokalnych i smaku. Powiem tylko, że jego remix SKRTT od Kodak Blacka jest moim dzwonkiem telefonu. To wystarczający powód.

Dlatego też pochodzący z Paterson w stanie New Jersey raper przywdział szaloną kaczą maskę i postanowił niejako zamiast zwierzyny stać się łowcą - Davey Duckhunterem - gościem, który nie porzucił marzenia swojego życia i dopieszczanego przez lata projektu i postanowił za wszelką cenę dopiąć swego. Jego debiutancki album "Dead Duck", promowany niedawnym video dnia na Popkillerze "Gotta Be Magic" ujrzał światło w połowie czerwca i od tego czasu regularnie rozbrzmiewa w naszej redakcji.

Dysponujący wyśmienitym, bardzo charakterystycznym, wręcz stworzonym do rapu wokalem charyzmatyczny artysta na "Martwej Kaczce" prezentuje nam się jako ukształtowany, dojrzały i wszechstronny MC, niecierpiący na brak pomysłów i kreatywnych konceptów. To z jednej strony gość mocno zakorzeniony w klasyce i nawiązujący w singlowym "Gotta Be Magic" do kultowego, nostalgicznego "I Used To Love H.E.R." Commona, a z drugiej atakujący agresywnym bangerem przywołującym na myśl wchodzącego na scenę 50 Centa w "MC Stickup". Daleko mu jednak do ulicznego prężenia muskułów i ignoranckiej gadki - jak sam mówi w gitarowym "Return of The Hustle" I never took the 10 crack commandments literal, so don't blame me man I'm just being lyrical. To przede wszystkim piekielnie inteligentny i błyskotliwy tekściarz, za którego metaforami, wersami o podwójnym znaczeniu i niezliczonymi aluzjami często ciężko nawet nadążyć. Przykładem niech będą wersy z "Gotta Be Magic II":

Light a J Elec like it's Cole reinvent the Wale, A$AP
2 Chainz fittin' like a noose, nigga stay black
Machine Guns firing, bet y'all stay back
Bring your yellow-bellied wolves, show me where the cages at
I think I need an exorcism, where the fuck is Pastor Mase at?
Top, that's where SaFE's at.

Light a J Elec jako odpalenie blunta/Jay Electronica, like it's cold (Cole) - zimno/J.Cole, reinvent the wheel (Wale), A$AP... Widzicie o co chodzi? Cała płyta pełna jest wykręconych gierek słownych, wyrzucanych na bit zmiennym, wyrobionym, a niejednokrotnie zaskakującym flow, jak w nieziemsko balansujących między rapem i śpiewem zwrotkach "In Ya Heart" czy maszynowo nawiniętych, ściśniętych wersach "Gotta Be Magic III". Chcecie podszkolić się z angielskiego? Polecam takie fragmenty jak Spoken word soliloquy derived from the synergy of hip hop lineage and homage, it's symmetryczySitting in a stool, draped in a spotlight in a film noir, held captive, survived my own mind, I'm still shocked. Ba, reprezentant ekipy M.O.B. Stars nawet porównując się do gwiazdy robi to w unikalny sposób Denizens of hip-hop, get your telescopes out, see me in the part of the sky where human beings get choked out. Ten album to Wesołe Miasteczko dla wielbicieli technicznego rapu i lyricists z prawdziwego zdarzenia.

Met God at the Pearly Gates and he interrogated my worthiness,
Determined this, heart of mine's not a home where the dirty live
Tendencies are murderous, I'm a warrior that's superlative

Warto wspomnieć też wyśmienicie płynące, klasyczne "The Source", osadzony w Toxic City w Ameryce roku 3158 storytelling science fiction ala Deltron 3030 "Toxicity", love song dla Friday'owskiej Ms. Parker (Daaaamn! Miss Parker finer than a muthafucka!) "Ms. Parker" czy przenoszące słuchacza na brudne ulice NJ "Ghettoes Worldwide". Nie zabrakło również autobiograficznego, motywującego rapu w "Dreamin' With The Stars", a nawet zabarwionego radiowym r&b, chwytliwego "Momentarily" dedykowanego płci pięknej.

Debiutancki album 24-letniego MC gościł na moich słuchawkach przez długi czas, wywołując podobne wrażenia jak dokonania Lupe Fiasco - każdy kolejny odsłuch był ambicjonalnym wyzwaniem i jednocześnie autentyczną przyjemnością, a pomimo biegłej znajomości angielskiego naprawdę potrzebowałem się skupić, żeby rozgryźć wiele tekstów, ba - wciąż wszystkiego nie rozgryzłem... Zarazem jednak nie jest to album ciężki czy przekombinowany - w żadnym wypadku. To płyta scalająca przeróżne muzyczne inspiracje, niepodpadająca jednoznacznie pod żadną z oklepanych kategorii niuskul/truskul - to idealnie zbalansowany, wciągający, treściwy i oryginalny rap oraz jedna z najczęściej katowanych przeze mnie niezależnych płyt tego roku. Gorąco polecam i czekam na dalsze poczynania SaFe'a!

Odsłuch i darmowy download wersji deluxe (4 bonusowe tracki) pod spodem.

Przecież trzeba iść do przodu, trzeba się rozwijać, nie żyjemy już w czasach, gdy jeden MJ zdobywał tytuły mistrzowskie w ramach chicagowskich Byków, a drugi MJ zachwycał świat kolejnymi wysokobudżetowymi teledyskami i tanecznym krokiem podbijał listy przebojów... No taaaak, niby tak, ale jednak postanowiłem odpalić resztę najnowszego projektu duetu z Toronto... I zaskoczyło. A nawet bardzo. 

Składający się z MC o ksywie Still Waters i producenta/MC Best Kept duet oferuje słuchaczowi niezwykle przyjemną, pełną ciepła i organicznego brzmienia podróż. Mamy więc do czynienia z przybrudzonymi, boom-bapowymi perkusjami, trzaskami z winyli oraz całą plejadą jazzujących, leniwie sączących się z głośnika klawiszy i pulsujących basów. W skrócie - wyczucie, naturalność, chill, soul. 

O samym duecie nie znajdziemy wiele info, ale na ich stronie można przeczytać, że czerpali inspiracje m.in. z twórczości takich grup jak A Tribe Called Quest, Slum Village, Gang Starr i D.I.T.C. czy produkcji Pete Rocka. Już sam ten zestaw dobrze wskazuje, czego się spodziewać, ale mnie osobiście "Infinite Edges" najbardziej przypomina dokonania The Roots circa '95, a konkretnie niesamowity album "Do You Want More?". Duży wpływ ma na to warstwa muzyczna, zbudowana na bazie pięknych jazzowych sampli, głębokich basów i klasycznie Eastcoastowych bębnów.

Still Waters to MC bardzo zgrabnie poruszający się po bicie, dysponujący wyraźnym, żywym wokalem i lubiący wszelkiej maści gierki słowne. Druga połówka duetu, Bes Kept to bardzo dobry producent, zakorzeniony mocno w minionej epoce, ale czerpiący z niej ze smakiem i wiedzący, jak zbudować przyjemny groove i posklejać ze sobą te wszystkie elementy obecne w produkcjach sprzed lat. Okazjonalnie również i Bes Kept chwyta za mikrofon i okazuje się, że to solidny MC, dobrze uzupełniający liryczne akrobacje gwiazdy wieczoru - Still Watersa.

Kontynuując porównanie do The Roots, jeśli lubicie nasączone jazzem brzmienie i rap w stylu Black Thoughta (a kto nie lubi?!), to również twórczość Full Circle powinna wam przypaść do gustu. Jeśli natomiast jesteście zmęczeni samplami, rytmicznymi hi-hatami, retroklimatem i szukacie nowoczesnych rozwiązań oraz szokujących eksperymentów, toooo pewnie i tak nie doczytaliście do tego momentu. Panowie Still Waters i Bes Kept mają na koncie do tej pory jedynie album "Infinite Edges" z listopada tego roku, ale będziemy śledzić ich poczynania i informować was o rozwoju ich kariery. Bez zbędnego przedłużania - check it out!

Full Circle na Facebooku

Bandcamp Full Circle

Pod spodem teledysk do "Raw Feelin" oraz odsłuch całego albumu.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20019","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Na jego twórczość trafiłem przypadkiem na Twitterze, i wspaniałe pierwsze wrażnie, które zrobił na mnie ten sympatyczny, pełen soulu koleżka z dredami sprawiło, że w ciągu kilku dni sprawdziłem wszystkie pozostałe klipy i dobrze osłuchałem się już z jego debiutanckim mixtapem "Concrete Jungle Headhunters".

Moim pierwszym kontaktem z jego muzyką był opublikowany we wrześniu teledysk do "Butterflies", subtelny, oparty na fortepianie poetycki track dedykowany płci pięknej. Gdy tylko wszedł refren, powiedziałem sobie "oho, jest potencjał". Przy odsłuchu "Soul Rich" byłem już fanem. Świeżość, naturalność, lekkość i dojrzałe podejście do życia, którymi charakteryzuje się pragnący szerzyć dobre wibracje Londyńczyk bezwzględnie każą mu kibicować. Pulsujący, bogaty podkład, bajeczne widoki w klipie i wersy w stylu"I'm too young to stress, too young to worry, too young to live my life in a hurry. No money but we living all good, all good" chyba wywołałyby uśmiech nawet na twarzy kamerdynera Rodziny Addamsów.

4i kapitalnie balansuje na granicy bardziej nowoczesnych podkładów i osadzonych w stylistyce minionej epoki, jazzujących tracków. Dobrym przykładem jest odmienny zarówno od "Butterflies" jak i "Soul Rich" freestyle nagrany przez niego na bicie "Heaven or Hell" Meek Milla, w którym MC porusza wiele problemów społecznych widzianych z perspektywy 20-letniego spłukanego typa z Londynu, prezentując przy okazji cały wachlarz styli i flow. Przyspieszenia i inne zmiany tempa czy podśpiewywanie ma w małym palcu, zresztą to i tak tylko środek do celu. Mr. '4' is the vybe , the 'i' is the vision! to MC świadomy, wrażliwy na otoczenie i oferujący wiele szczerych przemyśleń.

Yeah I try to stay inspired but everyday I find
people with no ambition, people with no drive
people that seem to give up way before they've tried
And this negative energy is slowly taking me under
Seeing glimpses of light amongst this rain and thunder, I wonder
Is there really greatness that does reside in me
Or am I just a statistic in this society... ("Ceilings")

Jednym z ciekawszych zarówno w kwestii tekstu jak i flow numerów, które opublikował do tej pory 4i jest też "Gun Down" z jego debiutanckiego mixtape'u "Concrete Jungle Headhunters" z zeszłego roku. Track ten odnosi się do trawiącej London Town plagi przemocy ulicznej, opowiadając się za odłożeniem broni i wybraniem przerwania błędnego koła zbrodni. Niezmiernie melodyjne i stylowe flow, które zaprezentował tu ten kocur dobrze pokazuje, czym 4i wyróżnia się na tle konkurencji.

Obecnie 4i pracuje nad drugim solowym wydawnictwem "Soul Rich", które ukaże się już 15 grudnia tego roku. Dobrym przykładem dalszej ewolucji jego stylu i brzmienia jest opublikowany niedawno freestyle "4th Eye" na łączącym jazzowy sampel i new schoolowe perkusje bicie. Sam nie wiem ile rodzajów flow tam się przeplata, ale jest tego trochę, a raper wyraźnie dobrze się bawi za mikrofonem. Mi nie pozostaje nic innego jak podrzucić wam odpowiednie linki i czekać na dalsze kroki w obiecującej karierze dzisiejszego bohatera powracającej po rocznej przerwie "Świeżej Krwi". Enjoy!

Pod spodem klipy do "Soul Rich", "Ceilings", "Butterflies", "Headhunters" i "Heaven or Hell", a także ostatni track "4th Eye" i odsłuch/download albumu "Concrete Jungle Headhunters".

W ostatnich tygodniach Internet opanowuje za to nowy singiel rapera znanego jako O.T. Genasis, w którym wyśpiewuje on z prześmiesznym akcentem "I'm in love with the cocooo". Nic takiego powiecie? A jednak remixy zaczynają się mnożyć, dyskusja w social mediach nakręcać a w trakcie koncertu O.T. na scenie zobaczyć można szalejących Wiza Khalifę czy Busta Rhymesa...

Zacznijmy jednak od początku...

O.T. Genasis to młody MC powiązany z ekipą The Conglomerate założoną przez Busta Rhymesa. "CoCo" natomiast to jego najnowszy singiel, który w miesiąc doczekał się już 4 milionów odsłon na YT...

Video przynoszące w dużej mierze walory humorystyczne, nadające się do viralowego puszczania w kategorii beki... a z drugiej wbijające się w głowę refrenem i mające z uwagi na to potencjał na spory odzew. Jeden z gatunku prostych ignorant-rapowych bangerów, które jednych odrzucają z miejsca a drugich równie szybko hipnotyzują. Numer staje się coraz popularniejszy także na polskich fanpage'ach a remixy stopniowo zaczynają się pojawiać. Swoją wersję postanowili puścić w Sieć Riff Raff z Major Lazer...

czy autor innego z tegorocznych hitów "Money Baby" - K Camp

Największe wrażenie i pokaz tego, z jakim odbiorem się spotyka robi jednak to oto video z występu live... Szalejący na scenie bez koszulki i skaczący w publikę Wiz, nawijający tekst co do wersu Busta i prawdziwy ogień w klubie.

Robi wrażenie, czyż nie? Z uwagi na zaraźliwą chwytliwość, agresywny bit, prosty ignorant-rapowy vibe i przekaz oraz konstrukcję refrenu i całości numer ten nasuwa wiele skojarzeń z "Love Sosa" Chief Keefa. Czy odniesie sukces porównywalny z tym lub choćby z "Hot Nigga" Bobby'ego Shmurdy? Przekonamy się niebawem.

PS. A jeśli pisałem o viralowości - to by nie być gołosłownym podeprę się dwiema osobami z polskiego podwórka. Swoje filmiki oparte o "CoCo" wrzuciła bowiem dwójka reprezentantów SB Maffiji - TomB i DJ Johny. Swój remix o tytule "Czarny Adolf Hitler" zapowiedział za to... Gospel.

#bakin #soda i got bakin soda!!! #whip #it #thru #the #glass #blowin #money #fast #djjohny #sbmaffija #ot #genasis #coco #mental #illness

Film zamieszczony przez użytkownika @j0nasz Lis 11, 2014 at 7:10 PST

Połączenie Future'a, czyli mistrza chwytliwych refrenow oraz T.I.'a, którego agresywne flow oraz teksty sprawiły, że odniósł międzynarodowy sukces - takie stwierdzenie moim zdaniem najlepiej odzwierciedla styl Quana. Kariera rapera zaczęła się w momencie, gdy wydany został pierwszy singiel "Differences" do przełomowego dla młodego reprezentanta ATL mixtape'u pt. "Still Goin In". Nastąpił wtedy szum wokół nowego freshmana głównie za sprawą gościnnych udziałów na mixtapie "Trap House III" u samego króla trapu - Gucci Mane'a. Mixtape "Still Goin In" zostal bardzo dobrze przyjęty przez słuchaczy, przykladowo na datpiff.com został ściągnięty aż 140 tysięcy razy. Punktem zwrotnym w karierze rapera było jednak wydanie kolejnego singla, czyli "Type Of Way". Okrzyknięty przez m.in. Drake'a największym hitem tego lata utwór, którego liczba wyswietleń na youtube przekroczyła 11 milionów był główną przyczyną dzięki, której Rich Homie Quan podpisał swój pierwszy kontrakt z wielką wytwórnią - Def Jam, która od kilku lat kontynuuje podpisywanie młodych street raperów. Takim sposobem Quan dołączył między innymi do Lil Durka, Lil Reese'a, Augusta Alsiny czy Trinidad Jamesa, którzy ostatnimi czasy również zostali przygarnięci pod skrzydła największej wytwórni w hip-hopie.

Scena Atlanty od dłuższego już czasu zalewana jest tzw. "5-minutowymi raperami", których jeden hit rządzi w klubach i stacjach radiowych, lecz reszta ich materiału jest dużo słabsza, a wręcz asłuchalna (przykładowo Migos i hit "Versace"). Ich "twórczość" jest wtórna i monotonna. Często z tego powodu takowi raperzy czy grupy ze sceny znikają równie szybko, co się na niej znaleźli. Rich Homie Quan'a wyróżnia jednak to, że w każdym jego utworze słychać i czuć, że opowiada prawdziwe, często tragiczne historie i oddaję muzyce całe serce. Charakterystyczny głos i melodyjne flow oraz śpiewane refreny sprawiają, że nie da się obok jego utworów przejść obojętnie. Wszystko to połączone z trapowymi bitami daję nam bardzo solidnego zawodnika, który ma szansę zrobić równie spektakularną i dynamiczną karierę w przemyśle muzycznym, co wymieniony wcześniej Future, do którego zresztą jest bardzo często porównywany mimo, że umiejętnościami i talentem Quan go zdecydowanie przewyższa. Jego kariera ciągle idzie do przodu, co mogą potwierdzić najświeższe występy gościnne w "My Nigga" Jeezy'ego oraz "Extra" 2 Chainza. Na połowę 2014 roku przewidziany jest debiut rapera i już teraz czuję, że tej pozycji nie będzie mógł przeoczyć żaden szanujący się fan trapowego brzmienia.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7001","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7002","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7003","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7004","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Dotychczasowe edycje - gdzie uczestnicy są w roku 2013:

XXL Freshmen 2008 (Crooked I, Gorilla Zoe, Joell Ortiz, Lil Boosie, Lupe Fiasco, Papoose, Plies, Rich Boy, Saigon, Young Dro)

XXL Freshmen 2009 (Ace Hood, Asher Roth, Blu, B.o.B, Charles Hamilton, Cory Gunz, Curren$y, Kid Cudi, Mickey Factz, Wale)

XXL Freshmen 2010 (Big Sean, Donnis, Fashawn, Freddie Gibbs, Jay Rock, J. Cole, Nipsey Hu$$le, OJ Da Juiceman, Pill, Wiz Khalifa)

XXL Freshmen 2011 (Big K.R.I.T., CyHi The Prynce, Diggy Simmons, Fred The Godson, Kendrick Lamar, Lil B, Lil Twist, Mac Miller, Meek Mill, Yelawolf, YG)

XXL Freshmen 2012 (Danny Brown, Don Trip, French Montana, Future, Hopsin, Iggy Azalea, Kid Ink, MGK, Macklemore, Roscoe Dash)

XXL Freshman Class 2013 (Ab-Soul, Action Bronson, Angel Haze, Dizzy Wright, Joey Bada$$, Kirko Bangz, Logic, ScHoolboy Q, Travi$ Scott, Trinidad Jame$) - przybliżenie:

Z tygodnia specjalnego:

XXL Freshmen 2013 Freestyle

XXL Freshmen 2013 Cyphers

XXL Freshmen 2013 Roundtable - zbiorczy wywiad z całą 10-tką

DJ Drama presents: XXL Freshmen 2013 Mixtape

Logic - Young Sinatra: Welcome To Forever - Mixtape Tygodnia

Ab-Soul feat. Kendrick Lamar - Turn Me Up - Diggin In The Videos

ScHoolboy Q - Sacrilegious - Diggin In The Videos

Angel Haze - Cleaning Out My Closet - Ot tak

Ab-Soul feat. Mac Miller - The End Is Near - nowy numer

Joey Bada$$ feat. Action Bronson - Beyond A Reasonable Doubt - nowy numer

Trinidad Jame$ feat. Juicy J - Females Welcomed (remix) - nowy numer

Co m.in. pisaliśmy o nich wcześniej:

Joey Bada$$ - videowywiad (07.2012)

Action Bronson - Świeża Krew (02.2013)

Dizzy Wright - Świeża Krew (07.2012)

Pro Era (m.in. Joey Bada$$) - Peep: The Aprocalypse - Mixtape Tygodnia

Joey Bada$$ - 1999 - darmowy mixtape

Joey Bada$$ - Rejex - darmowy mixtape

Ab-Soul - Control System - recenzja

ScHoolboy Q - Habits & Contradictions - recenzja

Pro Era - Peep: The Aprocalypse - recenzja

Dizzy Wright - SmokeOut Conversations - recenzja

Ab-Soul & JMSN - You're Gone - pierwszy singiel z nadchodzącej płyty

Póki co, podobnie jak w przypadku większości tak młodych talentów, Chance załapał się na trasę z Childish Gambino. Współpracował z jednym ze swoich muzycznych idoli - Chuckiem Inglishem z Cool Kids. Muzyka Chance'a jest pewnie z jednej strony atrakcyjna dla fanów tych postaci, ale zarazem zupełnie odmienna. Gdyby spróbować porównania jego stylu z kimkolwiek na scenie to trzeba byłoby pewnie szukać jakiejś wypadkowej pomiędzy Ab-Soulem, a Curren$ym, a i tak młody MC z Chicago zaraz się z takiego postrzegania wymyka. Najpierw "14 400 Minutes" w którym zaciąga w dziwaczny sposób trochę jak Andre 3000, ale jednak... inaczej. Jest posiadaczem skreczącego głosu, który ostatnio stał się powszechny, a jednak jest charakterystyczny i bez wątpienia bardzo utalentowany. Owszem, często daje pokazać swoją leniwą i nieskomplikowaną nawijkę, ale dużo częściej zaczyna motać słowa, lepić je w sposób tak efektowny, że ciężko coś dodać. Przykład? Singlowe "Brain Cells", które znajdziecie pod spodem przynosi takie cudeńko: "Damn, is he illiterate? Literal syndicate?/ Legitimate idiot, gangbangers affiliate?/ Sick twisted prick, sick sadistic son of a biscuit?/ Man, fuck this shit...".

Warto dodać, że jego styl nie ogranicza się tylko do rapowania, które i tak ma taki rozstrzał stylistyczny i tyle niesie w sobie pomysłów, że możnaby obdzielić kilku Freshmanów XXL'a. Chance potrafi zanucić w taki sposób, że melodia nie chce wyjść z głowy, potrafi bawić się brzmieniem wyrazów, że jego flow staje się melodycznym uzupełnieniem bitu. Właśnie... Chance ma świetną rękę do bitów. Co ciekawe lubi też wziąć na warsztat inne rapowe kawałki i przerobić je z akustycznym zespołem na niesamowite sztosy. Zwróćcie uwagę, że wspomniane "Brain Cells" ma dokładnie te same akordy co... "Hip 2 Da Game" Lorda Finesse? Dla fanów hip-hopu numer "Juke Juke" też wyda się sympatycznie znajomy. Jednocześnie te remake'i są bardzo twórcze i odkręcają oryginały w taki sposób jakiego chyba jeszcze nie słyszeliśmy. Małolat raz wjeżdża koncertową mocą akustyki jak w "Windows", gdzie niesamowicie przyjemnie kojarzy się ze starym stylem The Roots, a raz z trapowym bangerem "Fuck You Tahm Bout", które podobno roznosi wszystkie koncerty na których gra. Robi wszystko co mu się podoba i wynikają z tego świetne kawałki.

Pod spodem znajdziecie do odłuchu cały mixtape "10 Day" oraz kilka teledysków i numerów, które powinny uzmysłowić wam kim jest Chance The Rapper i czemu trzeba mieć na niego oko - z nowym mixtape'm "Acid Rap" włącznie. Gość jest zbyt utalentowany, żeby nie zwrócić na niego uwagi. A jego muzyka sprawiła, że po pierwszym odsłuchu mixtape'u przez kilka dni praktycznie nie słuchałem wiele innego. Sprawdźcie czy na was też tak to działa.

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-03-24,snow-tha-product-sniezka-z-kalifornii-swieza-krew-38https://popkiller.kingapp.pl/2013-03-24,snow-tha-product-sniezka-z-kalifornii-swieza-krew-38May 24, 2013, 2:49 pmKrystian Krupiński"Eminem w spódnicy" – może to i lekkie przesadzenie sprawy z mojej strony, i to zarówno co do tego Eminema, jak i do części garderoby, której wyżej wymieniona raczej unika. Coś mi jednak mówi, że Claudia Feliciano już niedługo może porządnie namieszać, z gry robiąc sobie masę na ciasteczka niczym w klipie do „Cookie Cutter Bitches”. Raperka bez wątpienia jest w stanie "wysmażyć klasyk" i ze smakiem zjeść konkurentki, które już teraz mają podstawy do tego, by gotować się z wściekłości, iż Bóg nie obdarzył je w tak ogromny talent, zaś ja, podobnie jak pewnie większość osób, które zetknęły się z dotychczasową twórczością Snow Tha Product, czekam na tegoż klasyka z wypiekami na twarzy. Bo oficjalny debiut już w tym roku, nakładem Atlantic Records.W komentarzach pod utworami/klipami posiadającej meksykańsko-amerykańskie korzenie Snow aż roi się od przywoływań najbardziej oczywistego, jakie tylko może przyjść na myśl w stosunku do kobiecego rapu porównania: "she’s better than Nicki". Jako że pani Minaj na swojej muzycznej drodze poszła w kierunku, który budzi spore kontrowersje, bądź po prostu: poszła na ostro w pop, jest to porównanie na pewno ciekawe. Czy nasza Królewna Śnieżka dla zdobycia większej popularności byłaby w stanie zrobić podobnie? Bez wątpienia ma wszystko co potrzeba, by strącić ciemnoskórą raperkę z tronu: niesamowite flow, w głosie (i nie tylko) wdzięk, a przy tym też bezczelność, dobre teksty, a i refren też umie sobie zaśpiewać, choć póki co odcina się od nazywania ją "piosenkarką". Talent do radiowych hitów? Proszę bardzo, takie „Drunk Love”, „Like That”, „Till Death”, czy „I’m Doing Fine” powinny były zrobić jej jeszcze lepszą promocję niż ma teraz, porównując choćby pod względem liczby 'like’ów' do Iggy czy Azealii Banks. Ucho do bitów Mrs. White również ma dobre, choć mogłoby być lepsze. Lubi nowoczesność, porządne brzmienie mainstreamu, troszeczkę wyspiarskiej (i wiksiarskiej) elektroniki, ale też nudne, oklepane trapy. Produkowali dla niej tacy producenci, jak Redhook Noodles, Hannibal Hector, Money Moss („Cookie Cutter Bitches” w moim TOP3 najczęściej zapętlanych tracków na 2012), świetne hity dostarczył jej ID Labs znany z produkcji dla m.in. Mac Millera. Myślę, że z tym akurat będzie coraz lepiej, jako że to, co do tej pory od niej uświadczyliśmy to jak na nieoficjalne wydawnictwa poziom więcej niż przyzwoity. Nie stwierdzono przy tym istnienia "khalifowego" ryzyka zostania mixtape’owym artystą, bo „Unorthodox” z 2011 i ubiegłoroczne „Good Nights & Bad Mornings”, choć brzmią jakby tworzone z myślą o głównym nurcie, to nie są na pewno szczytami możliwości Claudii.W pewnym sensie odkrył ją szerzej Krizz Kaliko, zapraszając ją do wspólnego numeru pt. „Damage”, który to zapewnił jej dość spory zastrzyk popularności. Urodzona w Kaliforni, a dziś mieszkająca w Fort Worth Claudia jest córką meksykańskich imigrantów – potrafi więc pisać zarówno po angielsku, jak i po hiszpańsku. Jej mordercze tempo nawijki od razu kojarzy się z artystami takimi jak Eminem, Tech N9ne czy Machine Gun Kelly – efekt kolaboracji z tym drugim powinnien ukazać się za jakiś czas na reedycji 'GNBM' i chyba nie muszę mówić, jaki nieprawdopodobny sztos szykuje się z takiego połączenia sił.Nie da się ukryć, że kobiecy rap traktowany jest przez słuchaczy po macoszemu i – czego również nie da się ukryć – jest to wina obu stron głośnika. Sam nie jestem bez winy, a jakby próbować przypomnieć sobie, kiedy ostatnio tak zaciekawiła mnie jakaś raperka, to byłoby to najprawdopodobniej aż sześć lat temu na Wyspach, za sprawą Lady Sovereign. Wstyd, wiem. Niemniej niech to chociaż posłuży za rekomendację i potwierdzenie tego, z jakim potencjalnym wydarzeniem mamy do czynienia. Po Kool G Rapie, Big Daddy Kane’ie i Rakimie na nowoczesnym rapowym gruncie godnie zastąpił ich Slim Shady. Czy Lauryn Hill, MC Lyte i Queen Latifah już wkrótce zapomną o różowych koszmarkach Nicki (choć póki co chyba wszystkie zgodnie uznają jej panowanie) i mając godną następczynię będą mogły spać spokojnie, a nawet śnić o gwieździstych oczach fantastycznie rapującej Snow? A może z dumą będą przyglądały się komuś zupełnie innemu, albo kilku damom naraz? 2013 A.D. ma być podobno rokiem raperek, a Kreyshawn czy Iggy Azalea na pewno nie będą chciały pozostać w tyle. Zobaczymy. WOKE!"Eminem w spódnicy" – może to i lekkie przesadzenie sprawy z mojej strony, i to zarówno co do tego Eminema, jak i do części garderoby, której wyżej wymieniona raczej unika. Coś mi jednak mówi, że Claudia Feliciano już niedługo może porządnie namieszać, z gry robiąc sobie masę na ciasteczka niczym w klipie do „Cookie Cutter Bitches”. Raperka bez wątpienia jest w stanie "wysmażyć klasyk" i ze smakiem zjeść konkurentki, które już teraz mają podstawy do tego, by gotować się z wściekłości, iż Bóg nie obdarzył je w tak ogromny talent, zaś ja, podobnie jak pewnie większość osób, które zetknęły się z dotychczasową twórczością Snow Tha Product, czekam na tegoż klasyka z wypiekami na twarzy. Bo oficjalny debiut już w tym roku, nakładem Atlantic Records.

W komentarzach pod utworami/klipami posiadającej meksykańsko-amerykańskie korzenie Snow aż roi się od przywoływań najbardziej oczywistego, jakie tylko może przyjść na myśl w stosunku do kobiecego rapu porównania: "she’s better than Nicki". Jako że pani Minaj na swojej muzycznej drodze poszła w kierunku, który budzi spore kontrowersje, bądź po prostu: poszła na ostro w pop, jest to porównanie na pewno ciekawe. Czy nasza Królewna Śnieżka dla zdobycia większej popularności byłaby w stanie zrobić podobnie? Bez wątpienia ma wszystko co potrzeba, by strącić ciemnoskórą raperkę z tronu: niesamowite flow, w głosie (i nie tylko) wdzięk, a przy tym też bezczelność, dobre teksty, a i refren też umie sobie zaśpiewać, choć póki co odcina się od nazywania ją "piosenkarką". Talent do radiowych hitów? Proszę bardzo, takie „Drunk Love”, „Like That”, „Till Death”, czy „I’m Doing Fine” powinny były zrobić jej jeszcze lepszą promocję niż ma teraz, porównując choćby pod względem liczby 'like’ów' do Iggy czy Azealii Banks. Ucho do bitów Mrs. White również ma dobre, choć mogłoby być lepsze. Lubi nowoczesność, porządne brzmienie mainstreamu, troszeczkę wyspiarskiej (i wiksiarskiej) elektroniki, ale też nudne, oklepane trapy. Produkowali dla niej tacy producenci, jak Redhook Noodles, Hannibal Hector, Money Moss („Cookie Cutter Bitches” w moim TOP3 najczęściej zapętlanych tracków na 2012), świetne hity dostarczył jej ID Labs znany z produkcji dla m.in. Mac Millera. Myślę, że z tym akurat będzie coraz lepiej, jako że to, co do tej pory od niej uświadczyliśmy to jak na nieoficjalne wydawnictwa poziom więcej niż przyzwoity. Nie stwierdzono przy tym istnienia "khalifowego" ryzyka zostania mixtape’owym artystą, bo „Unorthodox” z 2011 i ubiegłoroczne „Good Nights & Bad Mornings”, choć brzmią jakby tworzone z myślą o głównym nurcie, to nie są na pewno szczytami możliwości Claudii.

W pewnym sensie odkrył ją szerzej Krizz Kaliko, zapraszając ją do wspólnego numeru pt. „Damage”, który to zapewnił jej dość spory zastrzyk popularności. Urodzona w Kaliforni, a dziś mieszkająca w Fort Worth Claudia jest córką meksykańskich imigrantów – potrafi więc pisać zarówno po angielsku, jak i po hiszpańsku. Jej mordercze tempo nawijki od razu kojarzy się z artystami takimi jak Eminem, Tech N9ne czy Machine Gun Kelly – efekt kolaboracji z tym drugim powinnien ukazać się za jakiś czas na reedycji 'GNBM' i chyba nie muszę mówić, jaki nieprawdopodobny sztos szykuje się z takiego połączenia sił.

Nie da się ukryć, że kobiecy rap traktowany jest przez słuchaczy po macoszemu i – czego również nie da się ukryć – jest to wina obu stron głośnika. Sam nie jestem bez winy, a jakby próbować przypomnieć sobie, kiedy ostatnio tak zaciekawiła mnie jakaś raperka, to byłoby to najprawdopodobniej aż sześć lat temu na Wyspach, za sprawą Lady Sovereign. Wstyd, wiem. Niemniej niech to chociaż posłuży za rekomendację i potwierdzenie tego, z jakim potencjalnym wydarzeniem mamy do czynienia. Po Kool G Rapie, Big Daddy Kane’ie i Rakimie na nowoczesnym rapowym gruncie godnie zastąpił ich Slim Shady. Czy Lauryn Hill, MC Lyte i Queen Latifah już wkrótce zapomną o różowych koszmarkach Nicki (choć póki co chyba wszystkie zgodnie uznają jej panowanie) i mając godną następczynię będą mogły spać spokojnie, a nawet śnić o gwieździstych oczach fantastycznie rapującej Snow? A może z dumą będą przyglądały się komuś zupełnie innemu, albo kilku damom naraz? 2013 A.D. ma być podobno rokiem raperek, a Kreyshawn czy Iggy Azalea na pewno nie będą chciały pozostać w tyle. Zobaczymy. WOKE!

A jednak. Future śpiewać nie potrafi, zawodzi okropnie, że aż bolą uszy, a dodatkowo odświeżając przeterminowany autotune udowadnia, że jednak nawet przy jego użyciu da się fałszować i mijać z tonacją tak, że nauczyciele śpiewu rwaliby sobie włosy z głowy. Nie potrafi też rapować, prezentując w większości zwrotek najprostsze kwadratowe flow i tekstowy poziom retarda pokroju Waka Flocki. Mimo tego... XXL wybrało go do grona Freshmanów 2012 obok MGK, Macklemore'a, Hopsina czy Kid Inka, seryjnie zapraszany jest właśnie do refrenów a jego wycie wbija się w głowę i momentami nawet wywołuje replay-value. Wciąż jednak niemożliwe jest pozbyć się dysonansu między poczuciem "przecież on jest najgorszy i nie umie nic" a "to dlaczego sprawdzam jego kolejny singiel i ciekawi mnie cały album"?

Nadal nie umiem tego wytłumaczyć... ale w tym szaleństwie jest metoda. Rozkładając wszystko na czynniki pierwsze Future nie ma prawa być traktowany jako poważny artysta, a jedynie pośmiewisko pokroju Kuli i Omena. Jednak klipy mają nawet kilkadziesiąt milionów odsłon, swoim wyciem buduje banger za bangerem, na pozycji głównego refrenowca mainstreamu spycha z najbardziej eksponowanych pozycji T-Paina czy Akona a lista gości na nadchodzącym "Future Hendrix" (swoją drogą - bobercozatytuł) prezentuje się wyjątkowo okazale. Może więc to swoisty muzyczny turpista wśród twórców pejzaży? Albo Picasso wśród portretowców? Typ łamiący ramy, których nikt o zdrowych zmysłach nie próbowałby złamać?

Bo jak wytłumaczyć, że asłuchalne wycie nieudolnie zniekształcone komputerowym efektem może być dla słuchacza atrakcyjną alternatywą dla melodyjnego śpiewu? Czy to, że coś co odrzuca przy pierwszym kontakcie może być sposobem na zdobycie medialnej uwagi w świecie, gdzie większość osób słucha muzyki skipowo i jednorazowo? Szczególnie, gdy dodamy do tego poziom liryczny, który oscyluje wokół zera w skali Kelvina. Nie wiem, nie pytajcie. Wiem, że gdy pierwszy raz usłyszałem Future'a przecierałem oczy (i uszy) ze zdumienia jak można być takim zerem, każdy kolejny refren szokował mnie swoją asłuchalnością coraz bardziej... aż w końcu z ciekawości sprawdziłem niedawne "F.B.G. Mixtape", które z jednej strony przy pierwszych kilku numerach nawet konkretnie bujało, ale z drugiej... do połowy nie byłem w stanie go dosłuchać, bo zaczęła mnie od tego boleć głowa. A jednak przez cały czas, gdy pisałem ten tekst w głowie nuciłem sobie "I'm on that good kush & alcohol, I got some down bitches I can call". To jest chore.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"2677","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3210","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3211","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3212","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3213","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Action Bronson to tak naprawdę Arian Asslani, a jego rodzice to albańscy imigranci. Bronsolini reprezentuje dzielnicę Flushing, która należy do Queens. Prywatnie jest ateistą. Można usłyszeć to w kawałku "Not Enough Words".

Trzeba przyznać, że jego ścieżka życiowa potoczyła się ciekawie. Zanim sięgnął za mikrofon Action Bronson był uznanym w Nowym Jorku szefem kuchni. Jego przygoda z gotowaniem nie skończyła się wraz zyskaniem rozgłosu w rap grze. Cały czas prowadzi swój internetowy program o gotowaniu. Poniżej jeden z odcinków, w którym pokazuje jak zrobić Frittate Napoletanę.

Natomiast jeśli będziecie się wybierać kiedyś do stolicy hiphopu, Bronson pokaże Wam, gdzie najlepiej zjeść.

Wracając do meritum (czyli rapu), kawałkiem, który przyniósł mu pierwszy rozgłos to "Meteor Hammer". Znalazł on się na składance "Legendary Weapons" sygnowanej przez Wu-Tang Clan. W utworze, obok dzisiejszego bohatera, pojawili się Ghostface Killah i Termanology. Od tego momentu pojawiły się porównania do Pretty Toney'a. Bronson pytany w wywiadzie o podobieństwo do GFK'a, oddał mu szacunek, ale dodał, że jeśli już kogoś miałby naśladować to raczej Kool G Rapa.

Action Bronson na dzień dzisiejszy jest twórcą kilku wydawnictw. W 2011 wydał 4 produkcje. Były to: EPka "The Program EP", "Well-Done" ze Statikiem Selektah i mikstejp "Bon Appetit ..... Bitch!!!!!". Jednak najbardziej znanym wydawnictwem tamtego roku był "Dr. Lecter", któy łączył mafijny klimat z ... gotowaniem. Zresztą męski język i kuchnia to dominująca część stylistyki rapera. Nagrany został na klasycznie samplowanych produckcjach Tommy Massa. Tak nawiasem mówiąc, Bronsolini rapuje tylko na takich bitach.

2012 był trochę mniej pracowity dla 29 letniego mieszkańca Nowego Roku. Wydał tylko dwie produkcje. Po pierwsze "Rare Chandeliers" z Alchemistem (tu też znajduje się sampel z Budki Suflera!). Drugim dzieckiem Actiona było "Blue Chips" z Party Supplies. Płyta została doceniona przez krytyków. Zaistniała w niektórych podsumowaniach płytowych ubiegłego roku.

Bronson często udziela się gościnnie na produkcjach innych MC's. Był na "Pabbst and Jazz" Asher Rotha, był u Domo Genesisa na "No Idols", u Nitty Scott MC, no i w "1 Train" A$AP Rocky'ego. Poniżej wymienione kawałki i numer ze wspomnianej kompilacji Wu-Tangu.

W 2012 dołączył do Warner Bros. Records. Jest także częścią nowopostałej supergrupy M.A.R.S., w której skład wchodzą również Cormega, Roc Marciano i Saigon. Sam jestem ciekaw co z tego wyjdzie.

2013 będzie pracowity dla pana Asslani. Planuje on krążki z Tommy Masem (Mr. Wonderful), Harrym Fraudem ("Saab Stories") oraz nad kontynuację "Blue Chips". Jest więc na co czekać. Jeśli nie mieliście przyjemności posłuchać Bronsona to poniżej możecie znaleźć próbkę tego co usłyszymy na krążku z Harry Fraudem i kilka klipów z poprzednich płyt, Zapraszam.

Niegdyś znany jeszcze jako Big Marc, artysta współtworzył ze swoim kuzynem o ksywie ShoNuff duet Da Backwudz. Po 7 latach od rozpoczęcia działalności na polu muzycznym, w 2005 roku panowie przyciągnęli uwagę uznanego i zasłużonego producenta Dallasa Austina (TLC, Goodie Mob, Monica, Boyz II Men, Macy Gray, Madonna, Gwen Stefani). Austin, będący pod wrażeniem brzmienia Da Backwudz, wziął ich pod swoje skrzydła i przyjął w szeregi swojej wytwórni Rowdy Records. Sprawił też, że na wydanym w 2006 r. debiutanckim albumie duetu pt. "Wood Work" pojawiły się gościnnie takie tuzy jak Nas, Slim Thug, Killer Mike, Sleepy Brown czy George Clinton. Pomimo niezłej promocji, wzrostu popularności oraz dobrych recenzji, Da Backwudz wkrótce zawiesili działalność, a Big Marc przeistoczył się w Aleona Crafta i rozpoczął solową wędrówkę, maczając palce w rozmaitych gatunkach muzycznych i poszukując na nowo własnego stylu…

Aleona Crafta pod tym pseudonimem świat poznał na początku roku 2010, kiedy to artysta na przestrzeni dwóch miesięcy wypuścił dwie EPki – "The Prologue Pt. 1" i "The Prologue Pt. 2", będące pierwszym rozdziałem tzw. Solar Hop Chronicles. Za świeżą i pozytywnie zakręconą warstwę muzyczną odpowiadał na nich w całości niezmiernie elastyczny i kreatywny duet producencki z Atlanty SMKA. Właśnie na podkładach tej dwójki oparł Aleon swoją karierę solową, co wcale nie dziwi, gdyż dźwięki SMKA idealnie pasują do jego stylu. Wydawnictwa te brzmieniowo przypominały jeszcze momentami dni Da Backwudz, czego przykładami są m.in. kozacki lokalny hymn na cześć Decatur, "Back To The D.E.C.", z gościnnym udziałem Playboya Tre, wyluzowane, soulujące "On & Off" i "Road Blocks", w których Aleon prezentował też umiejętności wokalne.

Nie minęło wiele czasu, a nasz bohater zdecydował się wypuścić także LP. Oryginalnie zatytułowany krążek "The Stargazing Soundtrack"ujrzał światło dzienne w sierpniu 2010 roku, a obok gospodarza pojawili się na nim m.in. Nappy Roots, Playboy Tre, Bobby Creekwater i Mikkey Halsted. Kilka kawałków z "The Prologue" pojawiło się tu w zremixowanych wersjach, z nowymi zwrotkami gościnnymi ("Back To The D.E.C.", "Brand New Day"). Znamienne dla stylu Crafta są wersy, pochodzące z otwierającego album "Stargazing":

I’m outside the normal box, no shipping and handling
So what I’m a weirdo, when I’m gone, they gon remember me

Myślący własnymi kategoriami i poszukujący własnej ścieżki Craft odbił na inną orbitę, zawierając w swojej twórczości wiele kosmicznych inspiracji, począwszy od tytułów i okładek, po brzmienia i treści. Nie przejmując się, że inni mogą go określać dziwakiem, artysta konsekwentnie szedł wybraną drogą, przeplatając rap ze śpiewem i łącząc południowe brzmienia z inspiracjami i wpływami nie z tego świata. Przy tym jednak potrafił wciąż nagrywać życiowe, szczere numery, czego najlepszym przykładem jest przypominające dokonania Outkastu "Wayne", utwór mówiący o odnowionej po długim czasie relacji Aleona z nieobecnym przez lata ojcem.

Kolejnym etapem w karierze arysty był drugi solowy długogrający album o tytule "Mothership Decatur" z kwietnia 2011 roku. Ponownie za zdecydowaną większość warstwy muzycznej odpowiadał duet SMKA, a gościnnie ponownie pojawili się Nappy Roots. Craft rozwinął tu też swą ideologię, twierdząc w "Stargazing Intermission 1", że Aleon Craft to stan umysłu, wolny od wszelkiej negatywnej energii, która powstrzymuje Cię od bycia tym, kim zechcesz. Symbolizuje także Solar-Hopowy statek, służący do podróży w czasie, podróży w przeszłość, poznania skąd pochodzisz, aby wiedzieć, dokąd zmierzasz w przyszłości…

Brzmi skomplikowanie? Wyciągnijcie z tego esencję i dostaniecie przesłanie, które kieruje do świata Aleon Craft – nie przejmuj się tym, co mówią inni, bądź wolny, bądź sobą, nie bój się kreatywności i myślenia poza szufladkami, nie daj się ograniczać ludziom. Pamiętaj przy tym o korzeniach, reprezentuj godnie swoje miasto.

Ukształtowany już w pełni, jak się zdawało, Aleon wypuścił jeszcze od tego czasu trzy projekty, które poszerzyły jego siłę rażenia jeszcze bardziej. Pierwszy, "Craft Singles", składał się z 8 Solar-Hopowych remixów utworów z gatunku Indie rock i trafił do Sieci w lipcu 2011 roku. Drugi, "Mothership: The Decatur Connection", stworzony w duecie z żywą legendą funku Georgem Clintonem, ukazał się w grudniu 2011 roku i stanowił ciekawe połączenie old-schoolowego funku z hip-hopem. Obaj panowie współpracowali już wcześniej przy okazji albumu Da Backwudz w kawałku "Smoke N Ride", a "Mothership: The Decatur Connection" stanowiło hołd dla twórczości architekta P-Funku. Trzeci, najnowszy na tę chwilę projekt ujrzał światło dzienne w Walentynki 2012 roku i nosi nazwę "Cosmic Valentines". Znajdziemy na nim 7 wyluzowanych, świeżych kawałków, w których artysta ukazuje swoje możliwości jako wokalista, przeplatając to co jakiś czas rapowanymi zwrotkami.

Już po tym opisie widać, że Aleon Craft to jednostka nieprzeciętna, bardzo ciekawa osobowość i gość, który ma na siebie pomysł. Często tekstami wykracza poza Ziemską sferę, ale zarazem jego przesłanie jest proste i łatwo je odnieść do codziennego życia każdego z nas. Jak sam twierdzi, Solar-Hop to fuzja intergalaktycznych melodii, które leczą, motywują, uczą, i przede wszystkim, zapewniają potężną dawkę pozytywnej energii. Energii, która sprawia, że czujemy się dobrze i mamy odpowiednie nastawienie do życia. To jak, gotowi na spontaniczną przejażdżkę przy dźwiękach Aleona Crafta?

Wszystkie projekty Aleona Crafta do odsłuchu i ściągnięcia na oficjalnej stronie artysty - aleoncraft.bandcamp.com

Aleon Craft na Facebooku

Pod spodem niektóre solowe teledyski Aleona, wspomniany numer Da Backwudz z George'm Clintonem "Smoke N Ride" oraz na sam koniec krótki wywiad, który pozwoli wam trochę lepiej poznać osobę Aleona Crafta. Enjoy!

Na początku zasłynął jako autor remixów kilku wybitnych albumów R&B - "Back To Black" Amy Winehouse, "BLACKsummers'night" Maxwella oraz "The Way I See It" Raphaela Saadiqa. Maxwell sam dzielił się ze swoimi fanami remixem MeLo-X'a, co świadczy o tym nie tylko jak duży zasięg potrafi zdobyć jego muzyka, ale również, że po prostu jest dobra. Świeża, głęboka, nowoczesna, pełna emocji i wymykająca się jakimkolwiek podziałom.

Właśnie ukazał się jego nowy mixtape - trzeci z serii "Inside The Mind Of MeLo" na którym bierze na warsztat m.in. Rihannę w utworze o dumnie brzmiącej nazwie "Stay (She's Finally #1 Bitch MeLo-X God Mix)". Efekt jaki uzyskał moim zdaniem rzuca na kolana i przedstawia nam tego 27-letniego gościa jako jednego z największych talentów muzycznych w Ameryce. Ten materiał ciężko zresztą dzielić na kawałki, bo czasem na przestrzeni dwóch minut u MeLo-X'a dzieje się więcej niż na wielu ukazujących się LP's w całości. Co jednak jest najlepsze, obok numerów w których kombinuje z dubstepowymi "woob woob'ami", albo przez 5 minut bawi się możliwościami pokręteł w swojej bitmaszynie, nagle znajdujemy numer z Bada$$em i CJ Fly'em z Pro Era, który zabiera nas do Flatbush tak z 18 lat temu czy "BK Allnighter" jawnie inspirowany B.I.G.. "Enter The Void" bardziej zbliża się do rzeczy w klimacie ostatnich produkcji Ski Beatza, ale też jest to raczej luźne skojarzenie - po prostu chcę wam powiedzieć, że MeLo-X, to gość, którego trzeba sprawdzać zawsze, bo potrafi zrobić praktycznie wszystko - porusza się po gatunkach, klimatach i brzmieniach z taką łatwością, że przeciętny zmysł muzyczny tego nie ogarnie...

Wcześniej, też w 2012 ukazał się materiał MeLo-X'a z ekscentrykiem, ale także wielkim talentem Jesse Boykins III. Materiał "Zulu Guru" mieszał dorobek światowej muzyki tak jakby malował różnymi muzycznymi barwami ekspresjonistyczne dzieło. Ma się wrażenie, że muzyczna wyobraźnia tych ludzi naprawdę nie stawia sobie żadnych granic. To jednak nie koniec. Tuż przed świętami ukazał się singiel promujący projekt MELOGHOST w którymi MeLo-X połączy siły z Ghostpoetem - brytyjskim wokalistą i muzykiem. Singlem tym jest numer, który znajdziecie również na wspomnianym nowym mixtape'ie - "Inside The Mind Of MeLo 3" - "wecanWORKitout". Klimat kawałka bardzo przyjemnie kojarzy się z Kalifornijskim undergroundem. Hip-hop w twórczości X'a wygląda jak punkt wyjścia do poszukiwań, do którego często wraca i zawsze są to powroty godne podziwu.

Kiedy przejrzycie sobie jego terminarz koncertowy zwróćcie uwagę na kilka zestawień z innymi artystami. Raz grywa obok DJ'a Shadowa, a raz obok Mickeya Factza, raz obok Franka Oceana, a raz obok Madliba... Absolutnie niemożliwy do przylepienie mu łatwych określeń. Nasza dzisiejsza Świeża Krew to niesamowity talent współczesnej muzyki, bez podziału na gatunki - one są tylko sposobem wydobywania energii. Jego utwory są i będą hitami, a zakres tej hitowości lata pomiędzy Chase&Status, a Smif-N-Wessun. Trzeba go mieć na uwadze. To gość, który prędzej niż myślicie może dostarczyć nagrania stanowiące kamienie milowe. Narazie bawi się świetnie, a rosnąca grupa jego fanów na Świecie razem z nim. Co ciekawe wśród nich znajdują się m.in. Madonna, która publicznie chwaliła go za remixy czy Andre3000, który wymienił go niedawno jako "inspiring youth". Pod spodem próbka jego możliwości, która powinna zachęcić was do dalszego poszukiwania.

Pobierz Inside The Mind Of MeLo 2

Pobierz Inside The Mind Of MeLo3

W 2012 Julian Malone regularnie dostarczał nowe numery, o jednym z nich na Popkillerze pisał Marcin. W lutym pojawił się mixtape "Enemy: The Time And Loves Of Malone", który wzbudził spore zainteresowanie. Na tyle duże, że Julian w końcu dostał telefon od Peanut Butter Wolfa, który postanowił wcielić go w szeregi swojej legendarnej wytwórni - Stones Throw Records.

Julian reprezentuje Chicago oraz ekipy Breakfast Club i 2008ighties. Ci, którzy szukają nowych rzeczy z pewnością natknęli się na Fonz-E Maka, UG czy LeGita z którymi współpracuje. Na ekipę zwrócono uwagę w kwietniu tego roku, kiedy ukazał się prosty, ale pomysłowy klip w konwencji mastershota zatytułowany "The Fellowship". Numer oparty o bardzo świeży sampel z numeru z indie-rockowej grupy Grizzly Bear wyprodukował Sani, ale pomagał mu właśnie Malone, który oprócz tego, że rapuje jest uzdolnionym producentem. O jego muzycznych zamiłowaniach świadczy fakt, że wykorzystał perkusyjne próbki legendarnej bitmaszyny Roland TR-808. Pięciominutowy track z ciągle zmieniającymi się na mikrofonie MC's zobrazowano jednym ujęciem, a mimo to nudy nie ma ani przez chwilę.

To co daje nadzieję na to, że nasza dzisiejsza Świeża Krew ma w sobie wystarczająco dużo genetycznego materiału, żeby robić bardzo duże rzeczy, to fakt, że tylko w skali roku widać szybki progres. Klipy promujące wspomniany już mixtape "Enemy" stoją na trochę słabszym poziomie niż nowe rzeczy. W sierpniu np. ukazał się bardzo klimatyczny teledysk do kawałka "#OG", który promuje nadchodzącą taśmę "Diff.Rnt", która jak wiemy od wczoraj będzie jednocześnie zapowiedzią pierwszego albumu w Stones Throw. Jako forma celebracji podpisania kontraktu ukazało się wczoraj nowe video - "7Milli", również promujące mixtape. Obydwa znajdziecie pod tekstem i wydaje mi się, że powinny wam dobrze zobrazować to czego od Juliana Malone'a można oczekiwać. Polecamy też pobranie mixtape'u "Enemy". Jak tylko pojawią się nowe wieści o "Diff.Rnt", będziemy was na bieżąco informować.

Pobierz ENEMY: The Time And Loves Of Malone

Before "Earl"

Thebe Neruda Kgositsile, bo tak naprawdę nazywa się nasz dzisiejszy bohater, nie jest typowym raperem pochodzącym z getta. Jego matka Cheryll Harris jest profesorem prawa na University of California, a jego ojciec to Keorapetse Kgositsile, znany w środowisku afroamerykańskim poeta i aktywista. Grupa The Last Poets (mogą być Wam znani między innymi dzięki gościnnemu udziałowi w utworach "Corner" Commona, czy "Project Roach" Nasa) zaczerpnęła swoją nazwę od jednego z wierszy ojca Earla. Pomimo swojego wkładu w kulturę afroamerykanów nie był on dobrym ojcem. Odszedł on od swojej rodziny gdy jego syn miał 6 lat, co zresztą Earl opisuje w utworze "Chum". Trzeba jednak dodać, że pomimo rozbitej rodziny, matka zadbała o należytą edukację, dzięki temu Thebe w swoich utworach ukazuje szeroki zasób słownictwa, niedostępny dla wielu raperów (nawet tych o których mówi się, że są jednymi z najlepszych w historii).

Earl nie zawsze był Earlem. Swoje pierwsze kroki w rapie rozpoczął od nagrywania pod ksywką Sly Tendencies. Miał nawet wypuścić materiał o nazwie "Kitchen Cutlery", jednak tak się nie stało. Już wtedy pokazywał on spore umiejętności w pisaniu tekstów i niezłe ucho do bitów. Choć album nie został dokończony, to jednak kilka utowrów ujrzało światło dzienne (m.in. "Molliwoped", "Dat Ass" i "Deerskin" na bicie z "All Caps" Madvillainy). Dlaczego "Kitchen Cutlery" nie pojawiło się? Bo Sly stał się Earlem i dołączył do Odd Future...

"Earl"

Po tym jak Thebe dołączył do OF pierwszą rzeczą, którą zrobił to dograł sie do utworu "AssMilk" z płyty "Bastard" Tylera The Creatora. Później mogliśmy usłyszeć go na "CopKiller" MellowHype i "Stick Up" Mike G. W końcu nadszedł 31 marca 2010 i naszym uszom objawił się "Earl". Odrazu przyciągnął uwagę słuchaczy i krytyków. Produkcję tę ceniono zwłaszcza za zrównoważenie ohydy w tekstach z elokwencją z jaką została podana. To co mogliśmy usłyszeć na tej płycie naprawdę wbijało w ziemię. Dlaczego? Bo ten koleś miał 16 lat, a rapował o gwałtach, przemocy i tańcu z diabłem. W samym singlu mówił o użyciu piły mechanicznej na Katolikach. Szokujące..., ale wciągające. Oczywiście osoby szukające znaków illuminati w klipach stwierdziły, że Earl jest opętany, no ale mało kto zwracał na to uwagę.

Była jednak osoba, której na serio nie spodobało się jej to co robi młody Kgositsile. Tą osobą była jego matka. Pierwszym jej działaniem było zabronienie użycia wokali jej syna w utworze "Llama", który miał się pojawić na recenzowanym przeze mnie "Goblinie" Tylera. Następnie pani Cheryll wysłała swojego syna na Samoa, do tamtejszej szkoły z internatem dla trudnej młodzieży. Poskutkowało to zaistnieniem hasła "Free Earl" i licznymi statusami Tylera na Twitterze, w których to pisał jak mu jest źle, że nie ma z nim Thebe'a i że nie może słuchać muzyki Earla, bo dołuje go to jeszcze bardziej.

After "Earl"

Na początku tego roku, Earl skończył 18 lat i powrócił na "wolność". Swoich fanów powitał powyższym utworem, który zwiastuje pewną odmianę w pisanych przez niego lirykach. Słychać, że chłopak się ogarnął i z głowy wywietrzała mu przesadnadna brutalność. Na szczęście nie zatracił przy tym swojego niebywałego talentu ("Earl" porównuje się do "Illmatica" tak nawiasem mówiąc). Stwierdzam nawet, że nowy wizerunek, najmłodszego członka OF, jest lepszy. Choć w kawałku "Home" wciąż są odniesienia do narkotyków, to jednak są one tu bardziej w postaci gry słownej aniżeli stylu życia. Zresztą porównania i metafory u Thebe są naprawdę na wysokim poziomie (tak, tak Weezy może czyścić mu deskorolkę). Bit do tego utworu jest zapożyczony od Jamesa Pantsa. Oryginalna nazwa to "Theme from Paris". Kawałek jest utwroem instrumentalnym i pochodzi z płyty "Welcome" wydanej przez Stones Throw w 2008. Ot taka ciekawostka...

Po wypuszczeniu utworu, którym powrócił na scenę, Sweatshirt nie osiadł na laurach. Wręcz odwrotnie. Mocno udziela się na różnych projektach swoich kolegów. Rozpoczęło się od udziału na posse cut'cie OF "Oldie". Były również występy u Casey Veggies, Domo Genesis ("No Idols" było recenzowane przez Łukasza), a także u MellowHype (kozacki wers) i Franka Ocean (według mnie najlepszy gościnny występ Earla ever). Sweatshirt wystąpił również w kawałku z serii sygnowanej przez Adult Swim. Utwór został skomponowany przez Flying Lotusa, a poza Thebe pojawił się rownież Captain Murphy. Poniżej możecie przesłuchać wszystkie tegoroczne featuringi Earla.

W tym roku otrzymaliśmy również utwór i klip "Chum", w którym jak wspomniałem w jednym z newsów, Sweatshirt omawia problem osoby wychowanej bez ojca. Plotka mówi, że jest to pierwszy singiel z nadchodzącego albumu Earla "Doris". Na płycie mają się pojawić m.in: Tyler, The Creator, Frank Ocean, Ommas Keith, Thundercat, Domo Genesis, The Neptunes, Christian Rich, Vince Staples, BBNG, Pharrell Williams, Samiyam, Alchemist, Casey Veggies and The Internet.Na tym jednak nie koniec, Mr. Big Lips planuje kolejne albumy: druga solówką "Gnossos", "EarlWolf" z Tylerem i "Sweaty Martians" z Mattem Martiansem. Jest więc na co czekać. Na koniec tego artykułu zapraszam Was do obejrzenia klipu do kawałka "Chum".